louterlog

 Banvloek

Enige tijd geleden had ik de hulp van Mies ingeroepen toen mijn systeem mij de toegang ontzegde tot zijn site. Alleen op de Bijzinnen-site werd ik geweigerd, verder mocht ik overal komen van mijn prive internetpolitie.

Mies dacht eerst nog dat ik per ongeluk de internetsinstellingen als een soort kinderstoeltje had aangepast zodat ik tegen niets obsceens zou kunnen aanbotsen, maar dat bleek niet het geval. Zo dom ben ik ook weer niet. De computer deed gewoon raar. Onverklaarbaar raar.

Nouja, onverklaarbaar: het had waarschijnlijk ook wel te maken met de manier waarop ik alles pleeg te installeren over elkaar heen. Mijn desktop met 48 ikoontjes was Mies een gruwel.

Mies sprak de banvloek uit als een boze stiefmoeder: Clean Install. Clean Install of je zult binnenkort helemaal niet meer op internet kunnen.

Ik dacht dat het wel mee zou vallen. Zo'n vaart loopt dat allemaal niet. Maar daags na de visite van de computerdokter werden al gauw ook andere sites niet geschikt geacht voor mij. Zo mocht ik al een tijdje niet meer internetbankieren van mijn internetlijfwachten. Heel onpraktisch als je allang geen overschrijvingskaarten meer hebt en zo rood staat dat er toch echt iets van de Spaarrekening naar het rode gat moet verhuizen. Laat staan dat ik op sites werd toegelaten die sowieso de internetwetsdienaren schrik aanjagen.

En vandaag kwam Mies' kwade profetie uit. Ik ben internetloos.

 Jezelf genoeg zijn

Geen afleidingsmanoeuvres, daar hadden we geen tijd voor. We hadden een afspraak van 1700 tot 2100 uur en daarin moest alles aan bod komen. Meteen tot de kern komen dus.
Geheimtips voor boeken. Het bleeft niet bij een tip: ik kreeg een cadeau: 'Austerlitz' van Sebald.
Werk. Laatste ontwikkelingen op ons vakgebied, waar hij veel beter in thuis is dan ik. Maar ik kende weer een paar roddeltjes die hij niet kende.
Ambitie. Voor wie, waartoe? Statusangst. Gebrek aan ambitie.
Al snel: Fases in het leven. Ouderschap. Dood. Doodsangst. Melancholie. Leeg nest. Vergankelijkheid.
Aan het laatste onderwerp bleef ik haken. Ik zie de laatste tijd hoe betrekkelijk een sterk lichaam is. Daaraan moet je je identiteit niet ontlenen, want dan raak je snel gevangen in je eigen onmacht. Schoonheid is nog vergankelijker, sprak de jonge moeder.

Niet het Griekse 'ken uzelf', maar jezelf genoeg zijn, daar komt het recept voor geluk uiteindelijk op neer.
Laat deze opdracht nu indruisen tegen mijn karakter.

Het was een mooie avond in Den Haag.

 Bliss

Wat is een mooie vertaling voor bliss? Zegen, (geluk)zaligheid, het einde, paradijs, verrukking, vreugde, genot: in het Engels klinkt het beter. Sinds tijden voel ik 'm weer, 'that moment of bliss' (What a difference a day makes).

Niks seks, niks rock and roll. Wetenschap.

Ik vind het al mooi om iets te begrijpen. Nog leuker is het om dan vervolgens zelf iets te verzinnen. En dat je dan het gevoel hebt dat het er toe doet. Nouja, even dan. Het is niet voor niets een moment of bliss.

 Och man

'Wat zij heeft gedaan, daar lusten de honden geen brood van. Dat is zoiets.... Nee, daar kan ik niets over zeggen, dus dan weet je genoeg'
zei de ene Fries tegen de andere.

 Er was een lezing

De ambiance was prettig. De spreker was vast goed. Het onderwerp van de lezing was redelijk dichtbij huis. Maar ik heb geen twee zinnen achter elkaar gevolgd. Ik was te druk in mijn parallelle universum.

Dat is nieuw. Vroeger kon ik mezelf altijd disciplineren om te luisteren. Sterker nog: ik kon nooit half luisteren. Anderen hoorde ik wel eens hummen door de telefoon ten teken dat ze echt nog wel luisterden, terwijl ik zag dat ze ondertussen de krant aan het lezen waren. Als ik humde, was ik er ook écht bij, en had mijn gesprekspartner mijn volledige aandacht.

Het was een fijne wandeling in mijn parallelle universum. Ik denk dat het niet de laatste was.

 Uit

Het etentje dreigde bijna niet door te gaan: de oppas kwam niet opdagen. Maar om 20.00 uur zaten we dan toch op de fiets, op weg naar Foody's, ons eerste etentje samen sinds 14 maanden. Foody's is een 'trendy restaurant' in Rotterdam. Dat hadden we althans gelezen in de Lekker en van diverse mensen gehoord. Trendy in Rotterdam, dat belooft toch wat anders dan trendy in Wychen-zuid. Dus ik had mijn best gedaan. Hoge hakken, rokje, kek jekkie.

Aan het tafeltje bij de deur zaten vier niet zulke hippe bejaarden. Verder zag ik veel tenson regenjacks, een enkele rode bandplooibroek en ook nog een blauwe bodywarmer. Ik zei tegen R.: wij zijn een asset hier, voor deze zaak. R: 'daar denkt hij kennelijk anders over', want we werden door de ober in het verste hoekje weggestopt.

Het eten was fantastisch. De wijnen waren precies goed. De bediening was deskundig en gastvrij. Heerlijk om weer eens echt goed te eten. R. en ik hadden de mooiste gesprekken over vroeger, nu en later. In plaats van een toetje bestelde ik een single malt whiskey -en laat die koffie maar zitten-. Mijn whiskey was net zou oud als onze ober. Die jongen, die toch niet zo heel jong meer is, is twaalf jaar jonger dan ik! Wat word ik oud en wat is dat fijn.

Vandaag met lichte kater opgestaan. Als boetedoening 33 minuten gesjokt-jogd. En nu ben ik weer klaar voor het volgende feestje. Het leven lacht me toe.

 Stokje van Wiro

Ach, het is wat kinderachtig, zo'n kettingbrief, maar ook wel weer leuk, toch?

1. Wat betekent religie voor jou?
Ik leef in een onttoverde wereld. Geloof niet in religie, mystiek of magisch realisme. Ben een ouderwetse hyperrealist, supermodernist, zoals je ze nog zelden tegenkomt. Ik ben ook geen 'ietsist': van die mensen die geloven dat er misschien wel geen god is, maar dan toch wel dat er 'iets is'. Nee dus. Niks 72 maagden in de hemel, niks vagevuur. Hier en nu en dat is het dan.

2. Met welk figuur uit sesamstraat kom jij het meest overeen?
Ken Sesamstraat niet goed, maar waarschijnlijk zit er wel een belerend figuurtje in, dat kinderen geen lol gunt, maar eindeloos woordjes en kleurtjes en geografie en culturele vorming wil oefenen. Dat zie ik mezelf ook wel bij mijn dochtertje doen.

3. Wat zou jij het liefst aan jezelf veranderen?
Met de jaren (ben nu 33) ben ik meer gaan berusten mijn weeffouten in karakter en uiterlijk, maar soms laait de ontevredenheid op. Ik zou wel wat aan die ontevredenheid willen veranderen.

Stokjes zijn er om door te geven, maar ik geloof dat ik de laatste in blogland was met dit stokje. Als iemand nog zo'n vragenlijstje wil van mij wil, moet-ie dat maar even laten weten.

 Telefoongesprek met oom Otto

- Hoe is het met u, oom Otto?
- Nou, niet zo goed. Het is dan wel niet zo koud, dus ik had geen koude voeten, maar ik was zo slaperig. Vooral 's ochtends. Dat komt omdat ik te laat in mijn nest lag. En dan moeten die voeten betijen...maar ik ben wel naar Schuttevaer geweest. Ha! Daar hadden ze weer iets nieuws hoor. Thee in kannetjes. En zo, of het niets is, 10 eurocent er bovenop. Ze vroegen wat ik ervan vond.
- En? Wat vond u ervan?
- Ik heb gezegd: je kunt het wel in een kannetje doen, maar het blijft slechte thee, omdat je thee met hard water zet. En daar helpt een kannetje niets aan, ook niet als dat van glas is.

 Serieus

'Ik heb eens goed naar die indeling gekeken, maar ik vind dat onderwerpen a,b,c nog missen. En ook de thema's 1,2,3 moeten ergens aan bod komen.'
Instemmend gemompel.
'Als jullie dat ook vinden, denk ik dat we de boel beter kunnen omgooien. Dan doen we het zo en zo, met een nieuw deel erbij, en een reshuffle hier en dat laatste deel komt dan naar voren.'

Ja, zo was het veel beter, zeiden de mannen van minimaal twee schalen boven mij die al een half jaar aan dit project hadden gesleuteld. Het betekende extra werk, maar ons boek zou er mooier van worden.

'Ik heb gekeken naar jouw stuk. Ziet er goed uit, maar ik denk dat de koppeling naar die en die onderwerpen beter kan, op die en die manier. Ook denk ik dat je moet kijken naar de productiekolom. En in het theoretisch kader kun je meer aandacht besteden aan zus en zo.'
De prof kijkt zijn promovendus aan en hij kan zich er wel in vinden. 'Uitstekende suggesties. Dat betekent voor jouw project dat we het nu zo en zo gaan aanpakken.' Later bedankt die prof mij nog voor mijn commentaar 'Dat was heel slim van jou. En je brengt het op een manier die de promovendus goeddoet.'

Ik moet er soms nog steeds aan wennen dat ik serieus word genomen op mijn werk.

 Belastingen

Zó moeilijk is het toch allemaal niet? Wat klaagt iedereen nu toch altijd over die belastingaangifte?

 Museum

'Ik vind dieren in de dierentuin een beetje zielig, al weet ik het niet precies want ik kom nooit in de dierentuin' zei een week of wat geleden tegen een collega.
'Nog nooit in Blijdorp geweest? Wat doen jullie dan met Lena in het weekend?'
'Wij gaan naar het museum en dat vindt ze hartstikke leuk'
'Dat Lena in een museum moet rondlopen vind ik zieliger dan dat die beesten in een hokje lopen', zei die collega toen.

En dat vind ik sinds afgelopen zaterdag ook.

Door de storm gingen we gezinsgewijs naar een tentoonstelling van Yinka Shonibare in het Boymans. Lena vond het tableau vivant achterin de zaal het mooist.
Misschien vond ze dat daarin de hybride culturele identiteit van de Brits-Nigeriaanse kunstenaar het beste was verbeeld. Of wilde ze vooral de hondjes in dit kunstwerk aaien?
Het hielp niet om haar subtiel te attenderen op andere kunstwerken. De hondjes waren en bleven het mooist en die moesten geaaid worden en in de oogjes geprikt worden. We trokken haar weg bij het kunstwerk, een spartelend brokje nijd in onze armen. En wéér groot verdriet, toen ze ook niet aan de schommel mocht zitten.

Blijdorp, here we come.

 Ik drink bier dus ik leef

Zaterdag beleefde ik een fijne avond. Eigenlijk zouden mijn vader en ik naar de opening van een gebouw van Herzberger, CODA, zijn geweest, maar dat feestje ging niet door vanwege de dood van Juul. Het alternatieve avondplan was waarschijnlijk nog beter.

Vreesde ik drie weken geleden nog voor mijn vaders leven, zaterdag zaten we voor het eerst weer sinds zijn '66 bizarre dagen', zoals hij zijn ziekenhuistijd consequent noemt, in het café. Het was een café in Apeldoorn, dus wilde, bruisende of hippe taferelen ontbraken in het geheel, maar het was toch maar mooi een café. En geen ziekenhuiskiosk. En geen operatietafel.

We dronken een biertje. Bij elke slok was ik zó blij. Blij voor mijn vader, blij dat ik daar met mijn vader kon zitten, in deze extra tijd die ons gegeven was. Als zijn borstkas niet zo fragiel met ijzerdraad aanelkaar gevlochten was, had ik hem bij elke slok wel op zijn schouders willen slaan: 'Dat we hier zitten pap, wij samen. Wie maakt ons wat.' Hij kromp in elkaar toen ik hem dat vertelde: 'niet op mijn schouders slaan. En pas op voor mijn been.'

Hij werd gegroet door een dikke man met een baard en ook nog door een vrouw die allang grijze haren had, maar het net als Gretta Duisenberg pikzwart had geverfd. Ze groetten en liepen door alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, dat wij hier samen zaten. 'Ha, die weet niet eens dat ik ziek ben geweest', zei mijn vader tevreden.

Voor die anderen was het business as usual, maar voor ons wilde de avond maar niet gewoon worden.

 Cruijff

In de zaal zaten meer vrouwen dan mannen, onder wie veel bejaarde vrouwen met goudgemontuurde brillen. Dat had ik niet gedacht bij een film over Cruijff.

Het was gelukkig geen kritisch publiek. Bij elke miraculeuze passeer actie of bovenmenselijke versnelling ging het van ohh en aahh. Het mooiste moment was voor mij de hommage aan Cruijff en zijn dreamteam. Eindelijk een eervol afscheid van Barcelona. Een heel stadion dat minutenlang 'Djoghan, Djoghan' scandeert.

Gedurende de film had een mevrouw met getoupeerd wit haar onophoudelijk gezucht. Tijdens de aftiteling zei ze tegen niemand in het bijzonder: 'ik zou wel willen applaudiseren, maar hij hoort het toch niet.'

 Coach

Ik ben uniek. Bijzonder. Ik beschik over zelfinzicht, discipline en zelf corrigerend vermogen. En sociaal ben ik geen complete malloot.

En wat mij dan verbaast, is dat les 1 van handboek 1 van de meest elementaire psychobabbel op mij van toepassing blijkt te zijn. En dat ik dan een (werk)coach nodig heb, om mij dat in te laten zien.

Les 1. Een relatie vindt gedeeltelijk ' boven tafel' plaats, en gedeeltelijk 'onder tafel'. Boven tafel zitten de inhoud en de procedures. Onder de tafel zit de relatie en het gevoel.

Geheel volgens het boekje der beginnersfouten zeg ik nooit ja of nee op de inhoud, maar altijd op de relatie of mijn gevoel.

Als een collega bij mij in de deuropening hangt en mij vraagt of ik mee wil doen in een project, of een afstudeerder wil overnemen, of een vak volgend jaar kan doen, dan denk ik onmiddelijk: 'hij is altijd collegiaal en aardig, hij denkt dat ik dit kan, ik vind hem ook aardig, hij heeft het vast al heel druk, ik kan hem nu niet laten zitten'. En dan zeg ik ja. Of ik denk: 'kennelijk verwacht hij dat van mij'. Heel soms denk ik 'wat een eikel. Vergeet 't maar.'

Ik zeg ja omdat ik iemand niet teleur wil stellen. Ik zeg ja omdat ik denk dat het van mij wordt verwacht. Maar ik zeg geen ja omdat het zo'n interessant project is.

Een bijkomend probleempje is dat les 2 ook van toepassing blijkt te zijn op mij: vermijden van conflicten. Ik ben een zeldzaam zuivere vermijder. Les 1 en les 2 resulteren in een echte jazegger.

Maar sinds de coaching niet meer. Ik heb al drie keer ruzie geschopt op mijn werk, in de afgelopen drie weken. Dat is wel knap, voor een vermijder als ik. Kost me wel drie dagen maagpijn. Maarja, het was huiswerk van de coach en ik wil haar natuurlijk ook niet teleurstellen. Dus als ik zie dat een collega 'op het gevoel gaat zitten', dan verschuif ik naar de procedure en de inhoud. Maar bij mezelf moet ik dat gevoel natuurlijk wel serieus nemen.

De vraag is niet of ik er gelukkiger van word, maar of ik dat lelijke coachingtaalgebruik af kan leren.

 Jawbreaker

Mijn nieuwe iPAQ is geinstalleerd --d.w.z: Ecdysis heeft 'm geinstalleerd. Hij heeft me ook gedemonstreerd waar de aan-uit knop zit. Ik was al gewend dat je volgens onnavolgbare Windows logica op 'start' moet drukken om een computer uit te zetten, maar hier is de knop zo mooi weggewerkt, dat-ie onzichtbaar is.

Gisteravond was 't handig dat ik wist hoe mijn glimmend nieuwe dingetje aanmoest. Het treinverkeer rondom Amsterdam lag stil wegens een stroomstoring. In plaats van me te verbijten, heb ik record na record gevestigd met Jawbreaker. Ik zit nu, na 19 spelletjes, op een score van 418.

 Bezweken veronderstelling

'Analoog aan de risicoberekening kunnen we een schatting maken van de kans dat een veronderstelling zal bezwijken en de gevolgen van dat bezwijken. Hierbij kunnen we in eerste instantie de kans dat een veronderstelling zal bezwijken inschatten en ten tweede ons een inzicht geven in de gevolgen van deze bezweken veronderstelling.'

...lees ik uit hoofde van mijn beroep. Maar normaal is het niet.

 Het mortuarium
Mijn Familie (1)

Mijn familieleden zuipen als Maleiers, zeker bij bijzondere gelegenheden zoals de dood van mijn oma, drie jaar geleden. De zus van mijn moeder die sprekend op mijn moeder lijkt, liet me de concept rouwbrief zien. Een gedichtje van Toon Hermans in de rechterbovenhoek, en de naam van mijn vader verkeerd gespeld.

Op de crematie willen ze 'De Witte Orchidee' draaien van Willy Alberti. Ik luisterde naar de tekst en vroeg of het niet over een prostituee ging. Nou, misschien wel, maar oma vond het zo'n mooi liedje.

Dan wordt gevraagd of ik een tekst wil lezen in de kerk en of ik een verhaal wil houden in het crematorium. Dit vind ik een moeilijke vraag. Van alle kleinkinderen ken ik mijn oma het slechtst en bovendien hield ik niet echt van mijn oma. Het speelt mee hoe mijn oma tijdens en na de ziekte van mijn moeder tegen mijn vader is geweest. The bloody limit was de crematie. In het crematorium, toen wij zaten te wachten tot de bijeenkomst zou beginnen, dus nog voordat mijn moeder gecremeerd was, vroeg mijn oma aan mijn vader een kettinkje dat mijn moeder dag en nacht had gedragen.

Maar goed, op de keper beschouwd is er ook niemand anders om een verhaal te houden. Drie van mijn oma's kinderen overleden, mijn tante, rillend en trillend door het verdriet, is niet in staat om een woordje te doen, mijn oom (broer van mijn moeder) is alcoholist en daarenboven zijn zijn stembanden aangetast door keelkanker; haar lievelingskleinkind kan Nederland niet meer in vanwege vleesmaffia & politie, haar andere kleinkind is geëxcommuniceerd wegens het bestelen van familieleden, en weer een ander kleinkind heeft onverwacht en veel te vroeg een baby gekregen in Zuid Spanje waar het kindje in kritieke toestand in een de couveuse ligt.
Het is weer Dallas en Dynasty ineen. Bij mij in de familie is er altijd wel overspel, er wordt geroddeld dat bepaalde neven en nichten een andere vader hebben, er is ziekte, scheiding, verdriet, faillissementen, in brand gestoken zaken, liefde, nieuwe heftige romances, alles. Zo gaat dat bij mijn familie. En als er iemand ziek is, gaat men niet gewoon naar de dokter. Nee, er worden pillen ingevlogen uit Hong Kong, er wordt overwogen om een operatie te laten uitvoeren in de meest geavanceerde prive kliniek in Amerika.
Mijn neef Hero is de laatste roddel. Hij is getrouwd met Marina. Sinds een jaar pleegt hij nu overspel met een bloedmooie, behoorlijk jonge en ietwat ordinaire vrouw, die toevallig ook Marina heet. Hij heeft nu 'Marina' op zijn arm laten tatoeëren. Zijn vrouw denkt dat het voor haar is, maar iedereen weet wel beter.

Overigens wordt mijn oma door de anderen op handen gedragen. Het leuke van mijn oma is haar grote bek, haar oude spreekwoorden ('kom je over de hond, kom je over de staart') en haar ongelooflijke adremheid. Ik had op de lagere school een vriendinnetje en die was aan het opscheppen hoe rijk haar vader wel niet was. Zo had hij wel 10 paarden rondlopen. Mijn oma: 'hobbelpaarden zeker.'

Met mijn moeder in gedachten heb ik toegezegd dat ik een verhaal wil houden.

Na een drinksessie op het terras van mijn tante (‘doe mij nog een sjardonneetje)’ waar we een hoopje flessen onder de tafel achterlieten, gingen we met een kleurrijk groepje naar het mortuarium. Ik behoorde min of meer toevalligerwijze tot deze club van intimi van mijn oma: ik woonde op dat moment tijdelijk in bij mijn tante, zoals mijn tante bijna alle neven en nichten wel een keer uit de brand heeft geholpen.
Het gezelschap: mijn lesbische nicht Mady (23) met haar stoere vriendin Robin. Deze is nicht is groot en grof, niet alleen van uiterlijk. Het gaat van kut en godverdomme. Heel klassiek, ze kennen elkaar van damesvoetbal. Ze krabt in haar kruis, ontsluit haar bh als die knelt, wrijft tevreden over haar dikke buik na het eten en kijkt onderuitgezakt naar voetbal met haar hand half in haar broek, alleen haar duim boven de broeksrand uitstekend. Ik ontvang weleens een sms-je van dit stel, dat zij meestal ondertekenen met 'de potten'.
Verder was daar de vriendin van mijn neef, Lilianne (32). Ze is eigenares van een kapperszaak en een enorm stoer wijf. Ze is lang, mooi, handig, slim en heeft de grootste bek van allemaal. Ze begrijpt de hele wereld en zoals zij het vertelt, kan ik er ook niets tegen in brengen. Cruyffiaans schakelt ze moeiteloos van parkeerbeleid tot Irakpolitiek tot personeelsbeleid (‘als zo’n grietje ziek is, ga ik meteen die dag bij haar op bezoek met een grote fruitmand. En dat weten ze. Mij houden ze niet voor de gek. Ik heb het laagste ziekteverzuim van mijn regio’). Haar naam in dit gezelschap is 'Grootbek'. Ze beweegt met zo’n vanzelfsprekendheid die maakt dat ik mijn ogen niet van haar af kan houden. Ik moet echt voor waken om haar de hele avond aan te staren.
Mijn neef Mike (27) is een glad mannetje om te zien. Zijn halflange haar is met veel gel achterovergekamd. Hij wil altijd wel stoer meedoen met de criminelen, maar is net niet slim genoeg. Hij eindigt altijd met het risico, kansloos om het geld op te strijken. Dan heeft hij weer niet door gehad dat het misschien niet zo handig is dat die loods op zíjn naam wordt gezet, of dat die hennepkwekerij in zíjn pand wordt opgeslagen. Net als mijn andere neven, heeft hij al voor lichte en zwaardere vergrijpen in de cel gezeten. Mijn broer is de enige man in de familie zonder strafblad.

De laatsten van het groepje op weg naar het mortuarium waren mijn tante en ik, gearmd.

De vele liters witte wijn hadden de tongen al wat losser gemaakt, hadden het geluidsniveau al wat opgeschroefd. Nog net niet in polonaise komen we het mortuarium binnen. Er worden veel grapjes gemaakt rondom de kist, ook harde grappen. Over mijn oma’s blauwe haar, dat voor grijs door moet gaan bijvoorbeeld. Of over haar voorkeur voor opvallende oorbellen: het liefst zou ze kerstballen in d’r oren knopen- iets wat ik bij mezelf herken.

Ik moest toch huilen, onverwacht. Lilianne geeft een kus op de kruin van mijn hoofd, zo groot als zij is.

Bij de kist was meer familie. We reizen gezamenlijk af naar mijn tante. Het aantal flessen onder tafel houdt tred met de sterke verhalen, die allang niet meer uitsluitend over oma gaan. Het zijn veel middenstandersverhalen over junkies en zwarten die in de winkel komen jatten. Een keer had een winkeldief aangifte bij de politie gedaan wegens mishandeling na zo'n heroïsche achtervolging. Mijn neef bleek de arm van die dief te hebben gebroken. De politie kwam bij de winkel met deze klacht en toen zei mijn oom: ‘o, maar die werknemer hebben wij net ontslagen.’

En dan weer een verhaal over mijn oma, over mijn moeder, over hoe het is om familie te zijn. En we drinken en ik drink mee en ik voel me deel van deze familie.

 Telefoongesprek met oom Otto

- Hoe is het met u, oom Otto?
- Nou, niet zo goed eigenlijk. Het waait, o man, dwars door mijn jas heen. Ik heb mijn poncho over mijn winterjas aangedaan. Niet tegen de regen, maar tegen de wind.
- Maar u bent dus wel buiten geweest?
- Ja, ik ging naar het eetcafé. Daar zou ik die leraar ontmoeten, je weet wel. Hij was jarig geweest. Normaal geef ik hem altijd chocola voor zijn verjaardag, maar dit jaar mooi niet. Hij wordt veel te dik en vet. Dus dit jaar kreeg hij fruit van mij. Pruimen, zoete appeltjes en een grote sinaasappel.

 Bosje bloemen

Mijn bureau ziet er anders uit dan gewone maandagochtenden. Er ligt iets tussen mijn muis en mijn toetsenboord.
In hanig handschrift, met veel doorhalingen, pijltjes en tussenvoegingen schrijft een student hoe hij mijn begeleiding van de afgelopen zes maanden had beleefd. De boodschap is geschreven op een stukje afgescheurd karton, dat tegen een potje leunt. In het lege potje Sambal Oelek van het merk Conimex prijken twee narcissen.

Een mooie bos bloemen om de werkweek mee te beginnen.

 Pech

Met mijn bordeaux rode Volvo 440 van minstens 10 jaar oud met Lena op de achterbank was ik op weg naar vrienden. Voor diegenen die de volvo 440 niet op hun netvlies hebbben: het is zo'n auto waarvan iedereen denkt dat er een bejaarde achter het stuur zit. Of zo'n auto zoals kinderen 'm tekenen: vierkant, hoog op de wielen en aan alle kanten hoekig. Eerst vond ik 'm vooral lelijk, maar inmiddels ben ik 'm gaan waarderen. Minimaal onderhoud en hij doet het altijd.

Zondagochtend half elf en pech overviel ons. De auto wilde na een korte stop niet meer starten. Zoiets had ik eerder aan de hand gehad met een nieuwere auto en toen bleek het het stuurslot te zijn. Mijn eerste reactie was dus om als een malloot aan het stuur te gaan rukken, maar die poging bleek vruchteloos. Een malle eppie met zo'n vooroorlogse helm -die in de juiste combinatie enorm hip is- stond bij zijn brommer toe te kijken. 'Dat wordt niets he?' Ik moest hem gelijk geven. Hij hing zijn helm over het stuur van zijn brommer en duwde mij een lege parkeerplaats in. Daar belde ik de Wegenwacht, Lena krijsend op de achterbank. 'Dat kan wel een uurtje duren'.

Ik besloot Lena uit haar autostoeltje te halen, volgens sommigen sowieso een misdaad tegen de menselijkheid, die ingesnoerde kinderlijfjes.
Ik zag een desolate parkeerplaats tussen de uitvalswegen van Rotterdam. Ik zag nog net geen gebruikte spuiten, maar het had gekund. Zwerfafval. Plastic zakken die in de berm waren blijven haken. Mijn enige gezelschap was een fanatieke autowasser die een Opel Tigra verwende.
Afgaand op het wapperen van Lena's handjes, de hoge uithalen als weer een plastic zak voor haar danste op de wind, zag zij een spannend schouwspel. 'Die die!' riep ze hyperenthousiast als er weer een frietbakje over het asfalt schoof. Ze had de tijd van haar leven.

De Wegenwachtman kwam. Hij had zwarte nagels en dat maakte hem een echte. Hij gaf drie tikken op de startmoter. Nog steeds niets. 'Dat is echt klote'. Hij zette er extra stroom op. Nog steeds niets: 'Daar zit je lekker mee.' Hij deed iets met een sleutel. Weer niets. 'Je hebt echt klotepech, en dan ook nog met zo'n kleine erbij.' Ik ging de boel somber inzien. 'Ik kan alleen nog dit doen, en anders moeten ze je wegslepen.' Met een hamer raakte hij nogmaals de startmoter, maar nu hoorbaar harder dan de vorige keren. Hij startte.

Maar ik durfde niet meer de snelweg op met deze bejaardenauto en bracht de dag in een straal van 500m. van mijn huis door alleen met Lena en belde met mijn vriend die op de berg van Almaty stond.

 f. 21,50

Inmiddels ben ik in mijn tweede dagboek beland. Een centraal thema in mijn dagboeken is geld. Ik maak me als negenjarige zorgen over de kosten van de vakantie, als tienjarige vermeld ik uitgebreid wat mijn nieuwe tienerkamer kost ('we konden kiezen uit een tweedehans bureau en bed en kast f. 150,00; of alleen een kast en bed en matras f. 250.00 (en dat voor een tweedehanse! dat is veel te duur, dat doen we dus niet) en bij Middelink een bureau van f. 109,00, nieuw, maar dan moet ik mijn eigen bed houden maar dat vind ik niet erg'). In de hoelahoeptijd hadden mijn klasgenootjes fluoriserende hoepels. Ik was de enige op het schoolplein met een zelfgemaakte hoelahoep van pvc met een kurk tussen de twee uiteinden, door mijn vader rondgemaakt met zijn aansteker (‘want die dingen zijn heel duur in de winkel’).

Kennelijk werd er zuinig aan gedaan bij ons thuis. Enerzijds zijn het de calvinistische wortels van ons gezin (gemitigeerd met de katholieke saus van mijn moeder), maar het speelt denk ik ook mee dat mijn vader in zijn jeugd tot twee maal toe alles is kwijtgeraakt. Welvaart is betrekkelijk.

Op mijn tiende druk ik zelfs de immateriële zaken uit in geld. Toen ik tien was, bezong ik als volgt de liefde voor mijn moeder:

Het is knikkertijd. En mamma was jarig he? We hebben haar jatsee gegeven! (f. 21,50). Nou, ja. Dat is mamma wel waard. En ik weet niet hoe je Jatsee schrijft.

 Installatie-angst

Ik ben een eenvoudig meisje. Mijn lusten en kleine genoegens zijn even simpel als menselijk. Ik hoef geen rolls royce, paarlen of cup E.
33 jaar lang ben ik heel tevreden geweest met een papieren agenda. Toen kwamen er opeens collega's die mij een mooiere wereld voorspiegelden. Dat paradijs was alleen toegankelijk via de poorten van Palmtop. Dat spreekt voor zich. Erger nog, hoonde daalde op mij neer als ik niet mee zou doen aan de palmtophype.
Het installeren was een fluitje van een cent.
Alleen deed-ie het niet met de standaard software die op mijn pc stond. De helpdesk gebeld, maar ‘die ondersteunden geen palmtop’. Dus die collega’s hebben ettelijke lunchpauzes besteed aan het onderzoeken van de software-fout en hebben ‘m getailormade voor mij.
Hij deed ‘t. Ik demonstreerde de trucs van mijn Palmtop aan mijn tante, mijn buurman en iedereen die het niet wilde zien. Toen ging-ie kapot. Alles was weg. Mijn collega’s sleutelden weer wat en toen gaf-ie weer licht. Mijn Palmtop ging overal mee naar toe. Tot-ie weer kapot ging.
Mijn collega’s zeiden: dat heb ik nog nooit meegemaakt. De fabriek zei: die kunnen we niet meer maken. En nu heb ik een nieuwe HP ipaq. Hij zit nog in de doos. Die doos staat in de verste hoek van mijn kamer. Durf niet goed aan het installeren te beginnen. Want het is vast heel eenvoudig, maar vast ook te moeilijk voor zo’n eenvoudig meisje.

 Resultaat drinken

Een avond in de kroeg met bier is meestal o.k. Het wordt pas gevaarlijk als ik over ga stappen op sterker spul omdat dat bier me gaat vervelen. Dan weet ik, achteraf, dat alle remmen los zijn gegaan. Resultaatdrinken, noemde een vriend van mij dat. Soms besluit ik op dat moment tot whiskey, single malt -dat dan weer wel. Vroeger was het ook nog wel eens wodka-jus. Na een wijnovergoten diner is het vaak cognac. En gisteren was het na wat bier opeens gin-tonic.
Ik had beter moeten weten. Dit soort slemppartijen passen mij niet meer en zeker niet door de week, dacht ik toen ik vanochtend zocht naar de paracetamol, gladde tablet, die het allemaal ook niet kon helpen.

 Moeder

Vanavond had ik het huis alleen met Lena. Na het ritueel eten- badderen- spelen- flesje ging ze slapen.

Maar ik kan ook vertellen: ze kirde toen ze een merel zag landen op het dak van ons schuurtje. Ze wees met haar dikke wijsvingertje 'die die'. Toen-ie wegvloog wapperde ze van opwinding met haar handen. Daarbij smeerde ze de yoghurt achter haar oren.
Ze leert zoveel elke dag. Vandaag kon ze het groene ronde blokje in de daarvoor bestemde opening van de blokkendoos duwen. Dat deed ze zo'n 67 keer. Daarna pakte ze een boekje en liep ze naar mij toe om voorgelezen te worden. Ze wil zelf de bladzijden omslaan en dat deed ze dan ook heel snel, sneller dan ik mijn verhaal in grote letters kon vertellen. Ze hoort graag het geluid van de poes en van het schaap, geluiden waarin ik mezelf nog steeds overtref. Ik til haar op om het flesje te maken. Ze klampt zich als een aapje aan mij vast en ondertussen speelt ze met mijn haren in mijn nek. Ik geef het flesje en zing wat liedjes voor haar. Maar ze is doodmoe. Slaat wild achterover, is ontroostbaar. Het is gevaarlijk om haar zo buiten zinnen de trap op te dragen, ze maait met haar armen en benen om zich heen, gilt alles bijelkaar. Dan ziet ze de foto in het trappenhuis. 'Die die', wijst het mollige vingertje weer. Tijdens het flesje vallen haar oogleden toe, maar ze geeft niet op. Als een dronkaard kijkt ze om zich heen. Ik leg haar in bed. Ze huilt. Ik pak een knuffel en doe mijn dagelijkse kunstje met het beestje. Lena lacht. Ik geef haar nog een paar kusjes en ze pakt mijn haren nu vast alsof ze nooit meer los zal laten. Volgens het boekje kondig ik aan: 'mamma zingt nog één liedje, en dan ga je slapen.' Het werkt. Ze draait zich op haar zij.
Voor ik naar bed ga, stop ik haar nog even in. Ze ligt op haar rug, haar vuistjes half open naast haar oren. Zou haar het liefst oppakken om bij me in bed te nemen. Ik kijk naar haar. Ik voel haar adem op mijn wang, ik ruik aan haar haren, streel haar wangetjes, pak haar handjes vast.

Ontroering zonder dat er een 'maar' tegenover staat. Ontroering zonder zorgen. Ontroering zonder denken aan de avonden die ik niet kan doorzakken, de boeken die ik niet kan lezen, de krantenkoppen die ik niet kan snellen. En ook, ik had het niet van mezelf gedacht: dankbaarheid.

Voor het eerst onvoorwaardelijk. Eindelijk ben ik moeder geworden.

 Vrouwendag

Mijn vriend belde uit Oekraïne. Op het grootste plein van Europa stond nog steeds een beeld van Lenin. Stalin was afgevoerd, maar Lenin peinsde nog over het plein. Dat verbaasde mij na het zien van 'Goodbye Lenin'. Ook een ander standbeeld stond nog overeind: Vrouwendag. Op 8 maart had hij een aantal afspraken met vrouwelijke directeuren gepland, maar die bleken vrij te zijn op vrouwendag.
Kleeft aan vrouwendag in West Europa nog een vleugje feminisme -ik zie altijd weer diezelfde tekst: 'een vrouw zonder man is als een vis zonder fiets' (Gloria Steinem); in Centraal en Oost Europa is het wel anders. De vrouwen hebben daar vrij op 8 maart, oorspronkelijk om hen te bedanken voor hun bijdrage aan de wereldrevolutie. In de praktijk is het een soort extra zoete moederdag. De man des huizes kookt een keer, de kinderen maken het ontbijt. Truttigheid ten top. Alleenstaande vrouwen die de handen uit de mouwen steken om hun land voor te stuwen blijven onverwend.

Die vrouwen namen me terug naar een documentaire die ik lang geleden, nog in Gorbatsjovs tijd, heb gezien. Het ging over vrouwen in Rusland. Zij namen het Gorbatsjov kwalijk dat hij hun mannen wilde droogleggen. Ja alcoholisme was een probleem, geschat werd dat ongeveer 70% van de volwassen mannen alcoholist was. En dan niet volgens de truttige 'drank-maakt-meer-kapot-dan-je-lief-is' maatstaven van een half wijntje per etmaal.
Die drastische drooglegging van Gorbatsjov had ook onverwachte consequenties. Een stevige vrouw met soepjurk over haar knieën en knoestige handen en een moedervlek op haar wang vertelde dat seks een groot probleem was geworden. Normaal doken die mannen dronken in bed en zagen niet met wie ze vreeën. Nu ze voor het eerst sinds jaren, soms wel voor het eerst sinds hun trouwdag, nuchter naar bed gingen, deinsden ze terug voor hun vrouw. De vrouw met de moedervlek overtuigde mij toen ze zei dat zij niet de enige was die sinds de drooglegging geen seks meer had genoten.
Misschien maakt hij wel een uitzondering op vrouwendag.

 Enz. enz. enz.

10 juli
Ik heb T.V. gekeken. Naar Banasplit en een Western. Ik heb ook een proef liefdesbrief geschreven. Het was een beetje zo:
Hallo Marcel
Ik wil jou vragen om deze breif thuis te lezen
En vooral niet met Diana ebij
Ik ga al bijna 3 jaar met jou. In de 1e dus ook. Toen durfde ik niet te zeggen dat ik met je ging. Enz. enz. enz.
W hebben de tourde France ook weer binnen. Joop Zoetemelk.
---
19 juli
Ik ben woensdag naar Pommetje Horlepiep geweest.
En een handtekening op m'n arm laten zetten.
Nog een dag de tour de France. die heeft zoetemelk zowie zo. Want Kuiper staat 6.43 achter hem.
Het Olympides dinge is geopend in Rusland. maar wij hebben ze gebokot. Wat ze vallen zomaar een land binnen! Maar wel zijn we naar de Olymiese spelen gegaan. Ik weet niet welke.
Ik ga misschien op d. voetbal.
Maar ik geloof niet dat mamma daar mee eens is.

 Bram

Ook een beetje genoten van Brams ongeluk? Ik wel.

 Miss Sporty

Mijn tienerkamer in mijn ouderlijk huis is nog in originele staat. De gordijnen zijn oranje met bruin, de kamer wordt slecht verlicht door een bolle lamp van rijstpapier dat ooit oranje was. Voor het raam staat een grenen tienerbureautje (destijds voor fl 109,- bij Middelink aangeschaft. 'Wel wat duur, zeker, maar wat is dat nu helemaal als je bedenkt dat uw dochter er zes jaar lang huiswerk aan zal maken en misschien gaat dit bureau ook nog wel mee als ze op kamers gaat..' ).
Op de muren zit nog steeds het namaak jute behang, door mijzelf uitgezocht toen ik van de kleine kamer naar de grotere kamer verhuisde. Mijn broer mocht naar de zolder, waar ik zo'n beetje mijn verdere leven jaloers op ben gebleven.
Ook de letterbakken hangen er nog. Vond ik dat nog leuk toen ik 17 was? Rod Stewart geeft mij een knipoog voor het slapen gaan.
In de kast liggen nog oude schriftjes van mij, schoolkrantjes waar ik aan mee heb gewerkt, een map met tekeningen van de lagere school. Schatten die ik zonder pijn of al te lang nadenken kon weggooien. Na twee uur had ik 8 vuilniszakken vol. Tussen alle papieren kwam ik ook mijn tienerjuwelen tegen. Een bedelarmbandje. Mijn melkkies. En mijn eerste lippenstift: een oranje kleurige ' miss Sporty'. Bestaat dat merk nog?

Het mooiste zijn mijn dagboekjes. 10 dagboeken van mijn 7e tot mijn 17e. Een fragment uit dat eerste dagboek:

12 maart.
Gisteren zijn we met de auto een heel eind gaan rijden (twee uur).
We zijn ook in een kroeg geweest, dat was leuk.
Vandaag heb ik weer zo als altijd met de jongens gevoetbald.
Ik neem meestal de tennisbal mee.
We hebben gewonnen.
Maar we poten steeds overniel dus je weet haast nooit of je nou bij William zit ja of nee.
Je weet wel of je bij Jos of bij Marcel zit.
Wat die zijn de beste.
Ik heb een col gezet, het 3e col.
We hadden gym.
Maar ik was me gym spullen vergeten.

13 maart
Ik heb met Ilona gespeeld.
We hebben niet gerolschaatst.
Ik heb 's avonds naar de T.V. gekeken zo als altijd.

Wat was het leven overzichtelijk.

 Telefoongesprek met oom Otto

- Hoe is het met u, oom Otto?

- Niet zo goed. Ze laten de hele tijd de ramen op de gang openstaan en dan krijg ik het niet meer warm gestookt in mijn kamer. Eens even kijken op het thermometertje dat ik van jou heb gekregen. Ja, die geeft 24 graden aan, maar jouw thermometer is nu niet bepaald een precisie-instrument. Dat kun je niet verwachten van zo'n Blokker-ding. Mijn voeten zijn al dagenlang koud. Maar niemand bekommert zich daar om. Ja, dat is de toestand waar Nederland zich nu in bevindt. Ieder voor zich. Het is niet anders. Je moet altijd voor jezelf opkomen.
Laatst in het ziekenhuis wilde ze me twee verschillende dagen laten terugkomen. Toen ik zei dat het niet gemakkelijk was voor mij om naar het ziekenhuis te komen, ik spring immers niet zomaar in de auto zoals jij doet -ik zeg wel eens tegen mijn fysiotherapeut, mijn nichtje gebruikt de auto zoals anderen de fiets gebruiken- en dat is trouwens helemaal niet goed hoor, Els Borst belt mij wel eens, en dan vraagt ze: hoe is het nu met de gezondheid van jouw nichtje- dat is ook het probleem bij de allochtonen: heb jij ooit fietsen voor scholen gezien waar veel allochtonen naar school gaan? Nee, ze komen op brommers en ..hoe heten die andere scheurdingen ook alweer?

- scooters?

- Scooters? Hoe schrijf je dat? Ja, ik denk dat ik dat bedoel. Kijk, nu ziet dat er snel uit, maar wacht maar tot ze veertig, vijftig zijn. Dan zijn ze allemaal dichtgeslibd, met de groeten van de scooter....en het is trouwens ook niet goed voor het milieu, al dat gevlieg en autorijden van jullie...waar had ik het over?

- Dat u zich op twee verschillende dagen moest melden in het ziekenhuis

- Juist ja. En toen zei die baliemedewerker, ik weet niet of die medisch geschoold zijn, ze hebben wel zo'n wit schort aan, maarja, dat kan iedereen wel aantrekken, dat zegt nog niets, en toen zei zij dat ik daar dan maar een mouw aan moest zien te passen. Wat een feeks. Maar ik ben op mijn strepen blijven staan. Zij realiseren zich niet dat ik dan vier keer een taxi moet bestellen in plaats van twee keer. En die taxichauffeurs zijn ook geen lieverdjes hoor. En zeker niet stipt.
Dus ik bleef net zo lang aan die balie staan, ik kreeg zelfs een beetje last van mijn voeten, tot ik twee aaneensluitende afspraken voorelkaar had.

Feeksen heb je overal. Daar moet je mee leren leven.

 Oppassen

En moeten we dan nog iets regelen, voor mijn vaders thuiskomst, vragen we aan zuster 1, d.w.z hoofdverpleegkundige. 'Nee hoor, we sturen patienten pas naar huis als ze alles zelf kunnen en dat zal pas zijn na tien tot veertien dagen na de operatie.'

Uw vader mag morgen naar huis, zei zuster 2 vandaag. 'Dat is een verrassing voor ons, wij dachten dat hij twee weken in het ziekenhuis moest blijven?' 'Nee, we hebben beddentekort en hij is goed genoeg om thuis aan te sterken. En misschien is dat ook beter voor hem.'

Goed nieuws natuurlijk, daar niet van. Maar het overvalt familie Louter een beetje, zeker toen zuster 3 aan het woord kwam.

'Maar meneer heeft natuurlijk wel twee weken lang 24 uur zorg nodig, zeker nu hij vervroegd naar huis gaat. Kunt u dat regelen?'

Oppassen op mijn vader. Ik ben nog wat onwennig onder het idee.

 Scenario's

De jonge consultant lijkt de hele tijd te blozen, maar misschien heeft hij altijd wel rode wangen. Het gesprek kabbelt al een tijdje voort en hij raakt een tikkeltje geirriteerd.

- Jullie weten kennelijk niet hoe scenario's werken. Bij scenario's gaat het om achterliggende krachten. Die zitten weer achter de ontwikkelingen. Er zijn ontwikkelingen op korte en lange termijn. Je selecteert en bundelt er vier. Je bekijkt interdependenties. Die plaats je op 2 assen. Het mooiste is als je in het midden uitkomt, de waarheid ligt in het midden, niet waar, maar je kunt dan schuiven volgens het IKD model of het APP model.
- Maar wat wil je dan met die scenario's, vraag ik hem.
- Ik wil vier mooie plaatjes om mee te communiceren.
- Maar als dat het doel is, kun je het onderzoek toch ook anders inrichten, bijvoorbeeld....
- Nee, ik wil scenario's.

Het liefst had ik gezegd: fuck jou, consultantje, met je slechte pak, als je hier wetenschappelijk advies wil, kan ik het je geven, maar dan moet je wel luisteren, en als jij niet verder komt dan met jouw ABC modelletjes te zwaaien, wijs ik je nu het gat van de deur.
Maar dat zeg ik niet. Ik probeer via een achterdeur wat van het scenario af te snoepen en er meer van wat anders in te brengen. En dat lukt. Maar het geeft me geen goed gevoel. Ik had gewoon moeten zeggen: jouw aanpak sucks. En we doen het helemaal anders. Maar dan op een manier dat hij er zelf ook in gelooft. Ik wilde dat ik dat kon, want er zijn mensen die dat kunnen.

 Is als...

Op het perron stonden twee mannen en een vrouw te praten. De vrouw had glanzend grijs haar in een korte Annie Lennox coupe. Een zelfbewuste dame. De mannen hadden ski-jacks aan. Ze kregen het over solliciteren.

'Toen ik solliciteerde, hou je vast, dat was in 1995, ben ik aangenomen op een handgeschreven brief', zei de kalende man met het rode ski-jack.

'Een handgeschreven brief? Een handgeschreven brief!' De man in het blauwe ski-jack verslikte zich bijna.
'Een handgeschreven brief is als je neus snuiten in een zakdoek.'

 Telefoongesprek met Oom Otto

- Hoe is het met u, oom Otto?

- Nee, hoe is het met jou. Nog steeds verkouden?

- Nee, ik ben niet meer verkouden. Ik ben gezond.

- Nouja, gezond...daar valt nog heel wat over te zeggen. Maar niet verkouden in ieder geval. Dus je kunt bij jouw vader op ziekenbezoek? Fijn te horen dat het beter gaat met hem.
Vrijdag ben ik naar de kaaskar gelopen en heb verteld dat mijn broer goed uit de operatie is gekomen. Ik bestelde een fles wijn en ik vroeg of de verkoper er eentje met mij wilde drinken, om te toasten op mijn broer. Hij kon niet want hij moest werken, maar ik kreeg de fles van hem cadeau. En toen heb ik thuis een glaasje gedronken. Nou, dat ik een wijntje drink, mag wel in de krant. Het is niet goed, maar zo voor een keer kan het geen kwaad.

En verder heb ik bezoek gehad. Die hadden bloemen meegenomen. Wat moet ik nou met bloemen. Maar dat heb ik natuurlijk niet gezegd. Ik heb er toch helemaal geen plaats voor. Uiteindelijk heb ik ze op het aanrecht gezet.

- Had u een vaas dan?

- Ze staan in een emmertje. Zo'n klein wit emmertje, die stond nog in de gezamenlijke douche. Wacht, er zit nog een etiket op. 'Remia fritessaus.' Dat zal wel van die dikke buurman zijn.