1/31/2007
Professor
Drie mannen in pak stapten in. De een droeg een ski jack over zijn pak. De ander droeg een rode spencer onder zijn pak. De derde man droeg een lange blauwe regenjas. Zijn ceintuur sleepte over de grond.
'Dus ik zeg, als jullie me twee jaarsalarissen meegeven, ga ik weg' zei de man in de lange blauwe regenjas.
'Meen je dat nou? En dan?' vroeg een man in de hoek met het ski jack.
'Dan ga ik promoveren.'
'Promoveren? Een beetje achter een bureautje zitten? Is dat leuk?' vroeg de man in het korte jackie.
'Je doet het ergens voor he. Daarna word ik dan professor.'Hij keek glimmend van trots de coupe rond alsof hij zojuist was benoemd.
'Echt waar?'vroeg de man tegenover hem in de rode spencer.
'Dat zit er wel in ja. De enige reden waarom het toen in Groningen afketste, was omdat ik niet gepromoveerd was' terwijl hij dit zei, pakte hij zijn ceintuur van de grond en begon 'm af te stoffen.
'Sinds wanneer moet je gepromoveerd zijn om professor te worden'zei de man met het korte jack enigszins laatdunkend.
'Nieuwe regels. Allemaal regeltjes, je kent het wel' wist de bijna-professor.
'Is dat nu leuk, denk je, professor zijn?'vroeg de man met de rode spencer.
'Och man. Dat is het mooiste wat er is.' Hij rechtte zijn rug, schouders naar achter en knoopte zijn ceintuur extra strak om zijn buik.
Drie mannen in pak stapten in. De een droeg een ski jack over zijn pak. De ander droeg een rode spencer onder zijn pak. De derde man droeg een lange blauwe regenjas. Zijn ceintuur sleepte over de grond.
'Dus ik zeg, als jullie me twee jaarsalarissen meegeven, ga ik weg' zei de man in de lange blauwe regenjas.
'Meen je dat nou? En dan?' vroeg een man in de hoek met het ski jack.
'Dan ga ik promoveren.'
'Promoveren? Een beetje achter een bureautje zitten? Is dat leuk?' vroeg de man in het korte jackie.
'Je doet het ergens voor he. Daarna word ik dan professor.'Hij keek glimmend van trots de coupe rond alsof hij zojuist was benoemd.
'Echt waar?'vroeg de man tegenover hem in de rode spencer.
'Dat zit er wel in ja. De enige reden waarom het toen in Groningen afketste, was omdat ik niet gepromoveerd was' terwijl hij dit zei, pakte hij zijn ceintuur van de grond en begon 'm af te stoffen.
'Sinds wanneer moet je gepromoveerd zijn om professor te worden'zei de man met het korte jack enigszins laatdunkend.
'Nieuwe regels. Allemaal regeltjes, je kent het wel' wist de bijna-professor.
'Is dat nu leuk, denk je, professor zijn?'vroeg de man met de rode spencer.
'Och man. Dat is het mooiste wat er is.' Hij rechtte zijn rug, schouders naar achter en knoopte zijn ceintuur extra strak om zijn buik.
1/28/2007
1/25/2007
Mijlpaal
Handschoentjes in de zakken van het okergele jackie dat haar zo mooi staat. Muts en sjaal af, die ze netjes in de mouw van haar winterjasje doet. Thuis laat ze zich nog door mij aan- en uitkleden, maar hier doet ze alles zelf.
'Kijk mamma, we moeten daar naar toe.'
Lena neemt mij bij de hand en laat me zien dat het heus zo eng niet is, hier op de basisschool.
Haar eerste dag op de basisschool had ik gemist. Werkende moeder he. Toen ik 's avonds de verhalen van haar en R. hoorde over de juf en de kring en het kraantje in de klas, kromp mijn moederziel weer een beetje.
Weer een mijlpaal gemist die ik kan bijkerven. Deze komt naast de eerste keer dat de kinderen, nog baby, van hun rug op hun buik rolden bijvoorbeeld. Ook gemist. Of naast de allereerste stapjes, die wel in het crecheschriftje stonden genoteerd, maar die ik pas twee weken later met eigen ogen heb gezien.
Nu, op haar tweede dag dat ze went op de basisschool, wilde ik haar per se zelf wegbrengen. Handje in hand door de kou. Wachten tot de deur van de school opengaat. Rechtsaf door de gangen met de kapstokjes op heuphoogte.
De juf heet ons welkom. Lena kijkt wat om zich heen. Dan ziet ze twee jongetjes die ze nog kent van de creche. De stoere jongetjes komen naar haar toe en nemen haar bij haar handje. Lena mag in het midden, tussen de twee jongetjes en ze zit in het kringetje alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om een prachtig blij meisje te zijn dat al naar de basisschool gaat.
Ik mag haar zo weer ophalen en dan wil ik alles horen van het kraantje en de weeceetjes en de juf.
Handschoentjes in de zakken van het okergele jackie dat haar zo mooi staat. Muts en sjaal af, die ze netjes in de mouw van haar winterjasje doet. Thuis laat ze zich nog door mij aan- en uitkleden, maar hier doet ze alles zelf.
'Kijk mamma, we moeten daar naar toe.'
Lena neemt mij bij de hand en laat me zien dat het heus zo eng niet is, hier op de basisschool.
Haar eerste dag op de basisschool had ik gemist. Werkende moeder he. Toen ik 's avonds de verhalen van haar en R. hoorde over de juf en de kring en het kraantje in de klas, kromp mijn moederziel weer een beetje.
Weer een mijlpaal gemist die ik kan bijkerven. Deze komt naast de eerste keer dat de kinderen, nog baby, van hun rug op hun buik rolden bijvoorbeeld. Ook gemist. Of naast de allereerste stapjes, die wel in het crecheschriftje stonden genoteerd, maar die ik pas twee weken later met eigen ogen heb gezien.
Nu, op haar tweede dag dat ze went op de basisschool, wilde ik haar per se zelf wegbrengen. Handje in hand door de kou. Wachten tot de deur van de school opengaat. Rechtsaf door de gangen met de kapstokjes op heuphoogte.
De juf heet ons welkom. Lena kijkt wat om zich heen. Dan ziet ze twee jongetjes die ze nog kent van de creche. De stoere jongetjes komen naar haar toe en nemen haar bij haar handje. Lena mag in het midden, tussen de twee jongetjes en ze zit in het kringetje alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om een prachtig blij meisje te zijn dat al naar de basisschool gaat.
Ik mag haar zo weer ophalen en dan wil ik alles horen van het kraantje en de weeceetjes en de juf.
1/24/2007
Hoe word ik een snob in 23 dagen
Mijn baas, dat moet ik hem toch wel nageven, heeft me in de watten gelegd met een trajectkaart eerste klas.
En hoe snel die dingen gaan.
De eerste dag voelde ik me een prinses. Geen kaartje kopen. Luxe stoelen. Altijd zitplaats.
Maar nu, na 23 dagen erger ik me opeens aan overduidelijke 2e klassers die eersteklas komen hangen, of, godbetert, komen zitten, omdat het zo druk is in de trein. Tweedeklassers zijn zo aanwezig. Ze gaan praten met elkaar ('ik heb eigenlijk een tweedeklas kaartje, maarja, het is zo druk, nou he, vond ik ook, die NS van tegenwoordig), of ze gaan met mandarijnensappen druppen, of ze zijn harde muziek aan het luisteren.
Ik ben bang dat dit versnobbingsproces onomkeerbaar is.
Mijn baas, dat moet ik hem toch wel nageven, heeft me in de watten gelegd met een trajectkaart eerste klas.
En hoe snel die dingen gaan.
De eerste dag voelde ik me een prinses. Geen kaartje kopen. Luxe stoelen. Altijd zitplaats.
Maar nu, na 23 dagen erger ik me opeens aan overduidelijke 2e klassers die eersteklas komen hangen, of, godbetert, komen zitten, omdat het zo druk is in de trein. Tweedeklassers zijn zo aanwezig. Ze gaan praten met elkaar ('ik heb eigenlijk een tweedeklas kaartje, maarja, het is zo druk, nou he, vond ik ook, die NS van tegenwoordig), of ze gaan met mandarijnensappen druppen, of ze zijn harde muziek aan het luisteren.
Ik ben bang dat dit versnobbingsproces onomkeerbaar is.
1/23/2007
Met mijn vader in de kroeg
Er was een feestje in de kroeg waar ik niemand kende, alleen mijn vader. We gingen achteraf zitten en bestelden bier.
Mijn vader vertelde over de golfbaan. Een mevrouw, een dikke grote mevrouw van zijn leeftijd was naar hem toegekomen.
'Ben jij niet meneer Louter? Louter van de jazzband 'the Ocean?'
Mijn vader speelde als jongeling in een band die lokale roem had, en zelfs ook nog wel nationaal bescheiden faam genoot. Hij had er een tijdje als professioneel muzikant zijn brood mee verdiend, tot grote ergenis van mijn grootvader.
'Ja, ik ben Louter van the Ocean'
'Was ik nu ook met jou uitgegaan?' vroeg ze voor alle zekerheid.
'Nee, je bent wel met Jopie en met Klaas, en ook nog met Hans, maar niet met mij uitgeweest' stelde mijn vader haar gerust.
'Gelukkig' zei ze, en haar immense boezem zuchtte mee.
Er was een feestje in de kroeg waar ik niemand kende, alleen mijn vader. We gingen achteraf zitten en bestelden bier.
Mijn vader vertelde over de golfbaan. Een mevrouw, een dikke grote mevrouw van zijn leeftijd was naar hem toegekomen.
'Ben jij niet meneer Louter? Louter van de jazzband 'the Ocean?'
Mijn vader speelde als jongeling in een band die lokale roem had, en zelfs ook nog wel nationaal bescheiden faam genoot. Hij had er een tijdje als professioneel muzikant zijn brood mee verdiend, tot grote ergenis van mijn grootvader.
'Ja, ik ben Louter van the Ocean'
'Was ik nu ook met jou uitgegaan?' vroeg ze voor alle zekerheid.
'Nee, je bent wel met Jopie en met Klaas, en ook nog met Hans, maar niet met mij uitgeweest' stelde mijn vader haar gerust.
'Gelukkig' zei ze, en haar immense boezem zuchtte mee.
1/19/2007
Mijn vader fitnesst (2)
- En ze hebben daar ook een zwembad, van een metertje of 20.
- Draag je nog steeds die zwembroek die je alle familievakanties van de afgelopen 37 jaar hebt gedragen?
- Aanvankelijk wel, maar het elastiek bleek verteerd. Dus ik moest een nieuwe kopen. En badslippers, want die zijn verplicht. Maar probeer maar eens badslippers te krijgen in dit seizoen van het jaar. Die winkeliers verkopen alleen waar zij zin in hebben, niet wat wij nodighebben.
- Heb je ze kunnen bemachtigen?
- Niet zo snel.
Dus ik ging naar de schoenenreus, maar die had ze niet. En de Wibra en de Zeeman ook niet. In de Hema vroeg ik toen een kassamevrouw of zij misschien wist waar ik die dingen zou kunnen krijgen.
Zegt die mevrouw: dan moet je naar de winkel hiernaast. Dat is een Bristol. Dan moet je vragen naar Annemiek. Ik weet dat zij nog een paar slippers in het magazijn heeft.
Ik vroeg toen of ze ook blauwe hadden, maar dat wist de mevrouw van de Hema niet.
Bij bristol vroeg ik naar Annemiek. 'Dat ben ik' zei de mevrouw die ik aansprak. De mevrouw van de Hema stuurde me hier naar toe en die zei dat jullie nog slippers in het magazijn hebben. Ze had nog twee paar. Ik wilde blauwe, maar ze hadden alleen zwarte. Bij het afrekenen zei ze dat het haar moeder was, die mevrouw bij de Hema.
Kijk. Dat is toch mooi. Het vak wordt doorgegeven van moeder op dochter. Ha!
- Ben je blij met je zwemoutfit?
- Nee. Ik had zo'n goedkope zwembroek gekocht, maar die blijkt in het water toch opeens groter te worden. Maar hij is zwart. Dus dat past goed bij mijn slippers.
- En ze hebben daar ook een zwembad, van een metertje of 20.
- Draag je nog steeds die zwembroek die je alle familievakanties van de afgelopen 37 jaar hebt gedragen?
- Aanvankelijk wel, maar het elastiek bleek verteerd. Dus ik moest een nieuwe kopen. En badslippers, want die zijn verplicht. Maar probeer maar eens badslippers te krijgen in dit seizoen van het jaar. Die winkeliers verkopen alleen waar zij zin in hebben, niet wat wij nodighebben.
- Heb je ze kunnen bemachtigen?
- Niet zo snel.
Dus ik ging naar de schoenenreus, maar die had ze niet. En de Wibra en de Zeeman ook niet. In de Hema vroeg ik toen een kassamevrouw of zij misschien wist waar ik die dingen zou kunnen krijgen.
Zegt die mevrouw: dan moet je naar de winkel hiernaast. Dat is een Bristol. Dan moet je vragen naar Annemiek. Ik weet dat zij nog een paar slippers in het magazijn heeft.
Ik vroeg toen of ze ook blauwe hadden, maar dat wist de mevrouw van de Hema niet.
Bij bristol vroeg ik naar Annemiek. 'Dat ben ik' zei de mevrouw die ik aansprak. De mevrouw van de Hema stuurde me hier naar toe en die zei dat jullie nog slippers in het magazijn hebben. Ze had nog twee paar. Ik wilde blauwe, maar ze hadden alleen zwarte. Bij het afrekenen zei ze dat het haar moeder was, die mevrouw bij de Hema.
Kijk. Dat is toch mooi. Het vak wordt doorgegeven van moeder op dochter. Ha!
- Ben je blij met je zwemoutfit?
- Nee. Ik had zo'n goedkope zwembroek gekocht, maar die blijkt in het water toch opeens groter te worden. Maar hij is zwart. Dus dat past goed bij mijn slippers.
1/18/2007
Vader fitnesst (1)
Afgelopen week is mijn vader drie maal naar de fitness geweest, mijn vader dus van bijna zeventig jaar met vijf bypasses en voor elk lichaamsonderdeel een klacht of een klachtje.
Hij weigerde in eerste instantie lid te worden. Hij had gevraagd hoe duur het was en toen had het meisje gezegd dat het 35 euro per maand was. Mijn vader ging accoord. Maar bij de inschrijving bleken eenmalig inschrijvingskosten van 100 euro in reking gebracht te worden. Mijn vader steigerde. Morrend vulde hij het formulier verder in.
- En dan komen er nog 15 euro voor het pasje bij, zei het meisje achter de balie.
- Ik hoef geen pasje, zei mijn vader toen.
- Een pasje is verplicht meneer.
- Jullie bedriegen de boel. Eerst zeg je 35 euro en dan komt er opeens 100 en 15 euro bij. Gooi maar in mijn hoed. Tabee.
- Gooi maar in mijn hoed? vroeg ik toen mijn vader dit verhaal aan mij vertelde.
- Ja, dan hoeft het niet van mij.
Hij is toch overstag gegaan en is sinds twee weken lid van die club van bedriegers.
- Wat vind je ervan, van sporten bij een fitnessclub? vroeg ik gisteren.
- Het is geen club. Het is ieder voor zich. Niks geen gezelligheid. En alle mensen drinken daar continu water. Water uit een flesje. Dat flesje houden ze de hele tijd vast. Als je het flesje afpakt, vallen ze om.
- Krijg je wel een beetje begeleiding?
- Het stikt er van de instructeurs. Die herken je zo. Ze lopen, tsja, hoe zal ik het zeggen, ze waggelen zo en ze draaien met hun schouders, hun armen wijd langs hun lichaam.
(wordt vervolgd)
Afgelopen week is mijn vader drie maal naar de fitness geweest, mijn vader dus van bijna zeventig jaar met vijf bypasses en voor elk lichaamsonderdeel een klacht of een klachtje.
Hij weigerde in eerste instantie lid te worden. Hij had gevraagd hoe duur het was en toen had het meisje gezegd dat het 35 euro per maand was. Mijn vader ging accoord. Maar bij de inschrijving bleken eenmalig inschrijvingskosten van 100 euro in reking gebracht te worden. Mijn vader steigerde. Morrend vulde hij het formulier verder in.
- En dan komen er nog 15 euro voor het pasje bij, zei het meisje achter de balie.
- Ik hoef geen pasje, zei mijn vader toen.
- Een pasje is verplicht meneer.
- Jullie bedriegen de boel. Eerst zeg je 35 euro en dan komt er opeens 100 en 15 euro bij. Gooi maar in mijn hoed. Tabee.
- Gooi maar in mijn hoed? vroeg ik toen mijn vader dit verhaal aan mij vertelde.
- Ja, dan hoeft het niet van mij.
Hij is toch overstag gegaan en is sinds twee weken lid van die club van bedriegers.
- Wat vind je ervan, van sporten bij een fitnessclub? vroeg ik gisteren.
- Het is geen club. Het is ieder voor zich. Niks geen gezelligheid. En alle mensen drinken daar continu water. Water uit een flesje. Dat flesje houden ze de hele tijd vast. Als je het flesje afpakt, vallen ze om.
- Krijg je wel een beetje begeleiding?
- Het stikt er van de instructeurs. Die herken je zo. Ze lopen, tsja, hoe zal ik het zeggen, ze waggelen zo en ze draaien met hun schouders, hun armen wijd langs hun lichaam.
(wordt vervolgd)
1/17/2007
Feedback
- Mag ik feedback geven op je functioneren tot nu toe?
- Ja hoor, graag.
- Je notulen zijn wat aan de korte kant.
Onmiddelijk moest ik denken aan het gedicht van Vaandrager:
In plaats van het gedicht te reciteren, bedankte ik hem voor de feedback.
En hij zei graag gedaan.
Waarop mij weer iets anders te binnen schoot. Dit maal een liedje van Bert en Ernie.
- Mag ik feedback geven op je functioneren tot nu toe?
- Ja hoor, graag.
- Je notulen zijn wat aan de korte kant.
Onmiddelijk moest ik denken aan het gedicht van Vaandrager:
De kroketten in het restaurant
zijn aan de kleine kant
In plaats van het gedicht te reciteren, bedankte ik hem voor de feedback.
En hij zei graag gedaan.
Waarop mij weer iets anders te binnen schoot. Dit maal een liedje van Bert en Ernie.
Graag gedaan. Een kromme banaan
1/16/2007
Telefoongesprek met tante Gisela
- Bel ik je uit bed?
- Het is inderdaad wat laat, tante Gisela.
- Sorry. Maar ik wilde zeggen dat ik morgen langskwam.
- Aha. Hoelaat wilde u komen?
- Rond 15.00 uur?
- Dan werk ik tante Gisela, dan ben ik niet thuis.
- Altijd maar werken. Je werkt je nog dood. En weet je, 'it doesn't pay in the end'. Het leven draait niet om werken, maar daar kom je nog wel achter. Als je werkt, heb je geen tijd voor de kinderen en voor je familie. En ook niet voor je tante, als die vanuit Groningen bij jou in Rotterdam langs wil komen.
- U bent van harte welkom op een andere dag.
- Nee, ik moet morgen in de buurt zijn. Een partner van een schoolvriendin van mij is overleden.
- Wat een trieste aanleiding.
- Nou, dat valt wel mee hoor. Hij had Parkinson en wilde al een tijdje dood. En zijn partner is ook wel opgelucht, geloof ik.
- Bel ik je uit bed?
- Het is inderdaad wat laat, tante Gisela.
- Sorry. Maar ik wilde zeggen dat ik morgen langskwam.
- Aha. Hoelaat wilde u komen?
- Rond 15.00 uur?
- Dan werk ik tante Gisela, dan ben ik niet thuis.
- Altijd maar werken. Je werkt je nog dood. En weet je, 'it doesn't pay in the end'. Het leven draait niet om werken, maar daar kom je nog wel achter. Als je werkt, heb je geen tijd voor de kinderen en voor je familie. En ook niet voor je tante, als die vanuit Groningen bij jou in Rotterdam langs wil komen.
- U bent van harte welkom op een andere dag.
- Nee, ik moet morgen in de buurt zijn. Een partner van een schoolvriendin van mij is overleden.
- Wat een trieste aanleiding.
- Nou, dat valt wel mee hoor. Hij had Parkinson en wilde al een tijdje dood. En zijn partner is ook wel opgelucht, geloof ik.
1/11/2007
Pasje
Nieuw werk, nieuw pasje.
Op het afgesproken tijdstip zat ik in het hokje van de bewakingsmeneer, die er wat van maakte, van het vak van bewakingsmeneer. Hij liet me meekijken met de geweldige technieken van tegenwoordig. 100% proof was het. Wat voor 'proof' werd me niet duidelijk. Ik kreeg een pen in handen 'geen gewone pen mevrouw, een speciale pen' om een handtekening te zetten op een rubbertje en dat zou dan op miraculeuze wijze op mijn pasje verschijnen. 'Ja, dat kan allemaal tegenwoordig.'
Op aandringen van de beveiligingsmeneer zat ik muisstil toen de foto werd gemaakt. Drie minuten later was mijn pasje gereed.
Maar dat is niet mijn pasje. Dat kan toch niet? Zo'n vermoeide ouwe kop. Dit is een afgeleefde mevrouw van tegen de veertig. Het is een vergissing. Ze lijkt op me, maar het is mijn ouwe kopie, mijn verkreukelde vermoeide zusje, desnoods mijn moeder.
Eenmaal achter mijn bureau haalde ik iedere keer weer mijn pasje tevoorschijn. Jee. Dit zien mensen dus als ze me aankijken. Een afgeleefde mevrouw.
Natuurlijk ben ik ook bijna veertig, maar zo voelt het nooit. Mevrouwen van veertig hebben hun zaakjes voor elkaar. Doelgericht, georganiseerd. Ze zetten de eerste stappen in de fase van de sereniteit.
Ik daarentegen, ik doe maar wat. Ik slinger van het ene toeval in het andere. Ik loop weg voor dingen die ik allang had moeten aangaan. Ik kan nog steeds geen vlees braden. En inparkeren kan ik ook niet. Dus ik ben geen mevrouw van tegen de veertig. Ik ben een late twintiger, nou, vooruit, een vroege dertiger. Zoiets.
Maar mijn pasje zegt iets anders. Heel iets anders.
Blijf ik nu mijn hele leven een vroege dertiger in een aftakelend lijf? Of groei ik vanzelf mee met die ouwe kop?
Nieuw werk, nieuw pasje.
Op het afgesproken tijdstip zat ik in het hokje van de bewakingsmeneer, die er wat van maakte, van het vak van bewakingsmeneer. Hij liet me meekijken met de geweldige technieken van tegenwoordig. 100% proof was het. Wat voor 'proof' werd me niet duidelijk. Ik kreeg een pen in handen 'geen gewone pen mevrouw, een speciale pen' om een handtekening te zetten op een rubbertje en dat zou dan op miraculeuze wijze op mijn pasje verschijnen. 'Ja, dat kan allemaal tegenwoordig.'
Op aandringen van de beveiligingsmeneer zat ik muisstil toen de foto werd gemaakt. Drie minuten later was mijn pasje gereed.
Maar dat is niet mijn pasje. Dat kan toch niet? Zo'n vermoeide ouwe kop. Dit is een afgeleefde mevrouw van tegen de veertig. Het is een vergissing. Ze lijkt op me, maar het is mijn ouwe kopie, mijn verkreukelde vermoeide zusje, desnoods mijn moeder.
Eenmaal achter mijn bureau haalde ik iedere keer weer mijn pasje tevoorschijn. Jee. Dit zien mensen dus als ze me aankijken. Een afgeleefde mevrouw.
Natuurlijk ben ik ook bijna veertig, maar zo voelt het nooit. Mevrouwen van veertig hebben hun zaakjes voor elkaar. Doelgericht, georganiseerd. Ze zetten de eerste stappen in de fase van de sereniteit.
Ik daarentegen, ik doe maar wat. Ik slinger van het ene toeval in het andere. Ik loop weg voor dingen die ik allang had moeten aangaan. Ik kan nog steeds geen vlees braden. En inparkeren kan ik ook niet. Dus ik ben geen mevrouw van tegen de veertig. Ik ben een late twintiger, nou, vooruit, een vroege dertiger. Zoiets.
Maar mijn pasje zegt iets anders. Heel iets anders.
Blijf ik nu mijn hele leven een vroege dertiger in een aftakelend lijf? Of groei ik vanzelf mee met die ouwe kop?
1/10/2007
De vergadering
Het was een belangrijke vergadering en er waren voors en tegens en plussen en minnen en kansen en risico's en inhoudelijke en normatieve aspecten. En dan noem ik nog niet eens de principiele subjectiviteit van het object.
Ik notuleerde, de taak van de jongste kantoorbediende. Men had mij gewaarschuwd dat iedereen op zoek zou gaan in de notulen of zijn belangrijke punt wel uitvoerig genoeg was genotuleerd.
Om half twaalf kwam een man met een dienblad de vergaderzaal binnen. We mochten een glaasje jus d'orange pakken. We proostten en we nipten. Daarna zette hij glazen schaaltjes met blokjes kaas op tafel.
Vroeger kreeg ik bij mijn grootmoeder geen blokjes kaas maar zoute bollen. Maar het tijdstip en het glaasje jus was identiek.
Het was een belangrijke vergadering en er waren voors en tegens en plussen en minnen en kansen en risico's en inhoudelijke en normatieve aspecten. En dan noem ik nog niet eens de principiele subjectiviteit van het object.
Ik notuleerde, de taak van de jongste kantoorbediende. Men had mij gewaarschuwd dat iedereen op zoek zou gaan in de notulen of zijn belangrijke punt wel uitvoerig genoeg was genotuleerd.
Om half twaalf kwam een man met een dienblad de vergaderzaal binnen. We mochten een glaasje jus d'orange pakken. We proostten en we nipten. Daarna zette hij glazen schaaltjes met blokjes kaas op tafel.
Vroeger kreeg ik bij mijn grootmoeder geen blokjes kaas maar zoute bollen. Maar het tijdstip en het glaasje jus was identiek.
1/07/2007
Stickerveld
Lena slaapt al maanden, wat zeg ik, zo'n beetje een jaar zonder luier, maar opeens moeten we er een of soms ook wel twee keer per nacht uit om haar bed te verschonen. Terug naar de luier is geen optie, dat is beneden haar waardigheid heeft ze ons duidelijk gemaakt. Dus her-introduceerden R en ik maar het stickerplakken: voor elke droge nacht een sticker. En na een bepaald aantal stickers een klein cadeautje.
Bij het maken van een nieuw stickervel omdat die van vorige maand vol was, prees ik Lena omstandig om de hoeveelheid stickers die ze afgelopen week weer had verzameld op haar stickervel.
'Mam, als jij stickers plakken zo leuk vindt, mag jij ook wel een stickerveld' opperde ze toen.
'Goed idee. Maar waarvoor dan. Ik plas niet meer in bed. We moeten iets verzinnen wat voor mij ook moeilijk is.'
'Nou, voor elke dag dat je naar je werk gaat krijg je een sticker. Welke kleur papier wil je voor jouw stickerveld? Deze groene?'
Lena slaapt al maanden, wat zeg ik, zo'n beetje een jaar zonder luier, maar opeens moeten we er een of soms ook wel twee keer per nacht uit om haar bed te verschonen. Terug naar de luier is geen optie, dat is beneden haar waardigheid heeft ze ons duidelijk gemaakt. Dus her-introduceerden R en ik maar het stickerplakken: voor elke droge nacht een sticker. En na een bepaald aantal stickers een klein cadeautje.
Bij het maken van een nieuw stickervel omdat die van vorige maand vol was, prees ik Lena omstandig om de hoeveelheid stickers die ze afgelopen week weer had verzameld op haar stickervel.
'Mam, als jij stickers plakken zo leuk vindt, mag jij ook wel een stickerveld' opperde ze toen.
'Goed idee. Maar waarvoor dan. Ik plas niet meer in bed. We moeten iets verzinnen wat voor mij ook moeilijk is.'
'Nou, voor elke dag dat je naar je werk gaat krijg je een sticker. Welke kleur papier wil je voor jouw stickerveld? Deze groene?'
1/04/2007
Telefoongesprek met tante Gisela
Dan lees ik de kranten, en dan hoor ik mensen in de bus vertellen, of van die taxichauffeurs die altijd maar willen praten -dan ga ik achterin zitten met het idee dat ik dan met rust word gelaten, maar niets hoor- of op televisie, mijn god ja, vooral op televisie, en allemaal hebben ze hun zeurverhalen, hun tragedies en hun ellende.
En dan denk ik wel eens: wat een zielige zooi.
Die televisie en kranten, waar is dat allemaal goed voor he. Al die ellende uit alle hoeken die op ons afkomt. Tot mijn 24e heb ik nooit een krant gelezen. Daar had ik gewoon geen tijd voor. En nu? Overal ellende.
Soms heb ik daar gewoon geen zin in, in andermans ellende. Dan wil ik het gewoon even allemaal niet horen. Er is te veel ellende.
Maarja, soms kan je niet je oren en ogen sluiten. Dan moet je wel luisteren, al wil je niet. Als je met iemand in huis woont, met je man bijvoorbeeld.
Dan lees ik de kranten, en dan hoor ik mensen in de bus vertellen, of van die taxichauffeurs die altijd maar willen praten -dan ga ik achterin zitten met het idee dat ik dan met rust word gelaten, maar niets hoor- of op televisie, mijn god ja, vooral op televisie, en allemaal hebben ze hun zeurverhalen, hun tragedies en hun ellende.
En dan denk ik wel eens: wat een zielige zooi.
Die televisie en kranten, waar is dat allemaal goed voor he. Al die ellende uit alle hoeken die op ons afkomt. Tot mijn 24e heb ik nooit een krant gelezen. Daar had ik gewoon geen tijd voor. En nu? Overal ellende.
Soms heb ik daar gewoon geen zin in, in andermans ellende. Dan wil ik het gewoon even allemaal niet horen. Er is te veel ellende.
Maarja, soms kan je niet je oren en ogen sluiten. Dan moet je wel luisteren, al wil je niet. Als je met iemand in huis woont, met je man bijvoorbeeld.
1/01/2007
Kerstvakantie
Het oud & nieuw weekend brachten we en famille door op een bungalowpark met tropisch zwemparadijs en 2 persoonsinfrarood sauna cabine. Alles was afgestemd op de gemiddelde wensen van het gemiddelde gezin en alles voldeed, dus, al hadden ze geen citroengras in de supermarkt. Het gourmet arrangement was uitstekend te noemen, vond ook mijn schoonfamilie. Huzarensalade, aardappelsalade, appelmoes inbegrepen.
Het was mijn beste oud & nieuw sinds tijden. En dat kwam door de primeur: Lena haalden we voor het eerst uit bed om mee vuurwerk te kijken met haar grote neven. Eerst nog met tegenzin, slaperig, rillerig. 'Laat me met rust' zei ze zelfs. Maar al gauw had ze de grootste ogen, glimmend van al het lekkers en moois en gezelligs op het grotemensenfeest. En ze mocht gewoon chips eten, ja hoor, ook al heb je je tanden gepoetst, echt? echt. Wat hard, wat mooi, die was hard, en zag je die groene. Wow! Handjes in de lucht, en soms voor haar oortjes.
Tussendoor nog mijn teen gebroken, tot groot vermaak van mijn zoontje die dacht dat mijn gevloek en getier en misselijkmakende pijn een grote en geslaagde poging tot vermaak van hem was.
En nu pak ik, na 6 wekend vakantie, mijn werkspullen bijelkaar. Werktas. Maar waar dan? Naast de de hardloopschoenen, onder het zand. Agenda. Die had ik toch ergens.
Ik geloof niet dat het ooit nog gaat wennen, werken enzo.
Het oud & nieuw weekend brachten we en famille door op een bungalowpark met tropisch zwemparadijs en 2 persoonsinfrarood sauna cabine. Alles was afgestemd op de gemiddelde wensen van het gemiddelde gezin en alles voldeed, dus, al hadden ze geen citroengras in de supermarkt. Het gourmet arrangement was uitstekend te noemen, vond ook mijn schoonfamilie. Huzarensalade, aardappelsalade, appelmoes inbegrepen.
Het was mijn beste oud & nieuw sinds tijden. En dat kwam door de primeur: Lena haalden we voor het eerst uit bed om mee vuurwerk te kijken met haar grote neven. Eerst nog met tegenzin, slaperig, rillerig. 'Laat me met rust' zei ze zelfs. Maar al gauw had ze de grootste ogen, glimmend van al het lekkers en moois en gezelligs op het grotemensenfeest. En ze mocht gewoon chips eten, ja hoor, ook al heb je je tanden gepoetst, echt? echt. Wat hard, wat mooi, die was hard, en zag je die groene. Wow! Handjes in de lucht, en soms voor haar oortjes.
Tussendoor nog mijn teen gebroken, tot groot vermaak van mijn zoontje die dacht dat mijn gevloek en getier en misselijkmakende pijn een grote en geslaagde poging tot vermaak van hem was.
En nu pak ik, na 6 wekend vakantie, mijn werkspullen bijelkaar. Werktas. Maar waar dan? Naast de de hardloopschoenen, onder het zand. Agenda. Die had ik toch ergens.
Ik geloof niet dat het ooit nog gaat wennen, werken enzo.
