3/14/2004
Pech
Met mijn bordeaux rode Volvo 440 van minstens 10 jaar oud met Lena op de achterbank was ik op weg naar vrienden. Voor diegenen die de volvo 440 niet op hun netvlies hebbben: het is zo'n auto waarvan iedereen denkt dat er een bejaarde achter het stuur zit. Of zo'n auto zoals kinderen 'm tekenen: vierkant, hoog op de wielen en aan alle kanten hoekig. Eerst vond ik 'm vooral lelijk, maar inmiddels ben ik 'm gaan waarderen. Minimaal onderhoud en hij doet het altijd.
Zondagochtend half elf en pech overviel ons. De auto wilde na een korte stop niet meer starten. Zoiets had ik eerder aan de hand gehad met een nieuwere auto en toen bleek het het stuurslot te zijn. Mijn eerste reactie was dus om als een malloot aan het stuur te gaan rukken, maar die poging bleek vruchteloos. Een malle eppie met zo'n vooroorlogse helm -die in de juiste combinatie enorm hip is- stond bij zijn brommer toe te kijken. 'Dat wordt niets he?' Ik moest hem gelijk geven. Hij hing zijn helm over het stuur van zijn brommer en duwde mij een lege parkeerplaats in. Daar belde ik de Wegenwacht, Lena krijsend op de achterbank. 'Dat kan wel een uurtje duren'.
Ik besloot Lena uit haar autostoeltje te halen, volgens sommigen sowieso een misdaad tegen de menselijkheid, die ingesnoerde kinderlijfjes.
Ik zag een desolate parkeerplaats tussen de uitvalswegen van Rotterdam. Ik zag nog net geen gebruikte spuiten, maar het had gekund. Zwerfafval. Plastic zakken die in de berm waren blijven haken. Mijn enige gezelschap was een fanatieke autowasser die een Opel Tigra verwende.
Afgaand op het wapperen van Lena's handjes, de hoge uithalen als weer een plastic zak voor haar danste op de wind, zag zij een spannend schouwspel. 'Die die!' riep ze hyperenthousiast als er weer een frietbakje over het asfalt schoof. Ze had de tijd van haar leven.
De Wegenwachtman kwam. Hij had zwarte nagels en dat maakte hem een echte. Hij gaf drie tikken op de startmoter. Nog steeds niets. 'Dat is echt klote'. Hij zette er extra stroom op. Nog steeds niets: 'Daar zit je lekker mee.' Hij deed iets met een sleutel. Weer niets. 'Je hebt echt klotepech, en dan ook nog met zo'n kleine erbij.' Ik ging de boel somber inzien. 'Ik kan alleen nog dit doen, en anders moeten ze je wegslepen.' Met een hamer raakte hij nogmaals de startmoter, maar nu hoorbaar harder dan de vorige keren. Hij startte.
Maar ik durfde niet meer de snelweg op met deze bejaardenauto en bracht de dag in een straal van 500m. van mijn huis door alleen met Lena en belde met mijn vriend die op de berg van Almaty stond.
Met mijn bordeaux rode Volvo 440 van minstens 10 jaar oud met Lena op de achterbank was ik op weg naar vrienden. Voor diegenen die de volvo 440 niet op hun netvlies hebbben: het is zo'n auto waarvan iedereen denkt dat er een bejaarde achter het stuur zit. Of zo'n auto zoals kinderen 'm tekenen: vierkant, hoog op de wielen en aan alle kanten hoekig. Eerst vond ik 'm vooral lelijk, maar inmiddels ben ik 'm gaan waarderen. Minimaal onderhoud en hij doet het altijd.
Zondagochtend half elf en pech overviel ons. De auto wilde na een korte stop niet meer starten. Zoiets had ik eerder aan de hand gehad met een nieuwere auto en toen bleek het het stuurslot te zijn. Mijn eerste reactie was dus om als een malloot aan het stuur te gaan rukken, maar die poging bleek vruchteloos. Een malle eppie met zo'n vooroorlogse helm -die in de juiste combinatie enorm hip is- stond bij zijn brommer toe te kijken. 'Dat wordt niets he?' Ik moest hem gelijk geven. Hij hing zijn helm over het stuur van zijn brommer en duwde mij een lege parkeerplaats in. Daar belde ik de Wegenwacht, Lena krijsend op de achterbank. 'Dat kan wel een uurtje duren'.
Ik besloot Lena uit haar autostoeltje te halen, volgens sommigen sowieso een misdaad tegen de menselijkheid, die ingesnoerde kinderlijfjes.
Ik zag een desolate parkeerplaats tussen de uitvalswegen van Rotterdam. Ik zag nog net geen gebruikte spuiten, maar het had gekund. Zwerfafval. Plastic zakken die in de berm waren blijven haken. Mijn enige gezelschap was een fanatieke autowasser die een Opel Tigra verwende.
Afgaand op het wapperen van Lena's handjes, de hoge uithalen als weer een plastic zak voor haar danste op de wind, zag zij een spannend schouwspel. 'Die die!' riep ze hyperenthousiast als er weer een frietbakje over het asfalt schoof. Ze had de tijd van haar leven.
De Wegenwachtman kwam. Hij had zwarte nagels en dat maakte hem een echte. Hij gaf drie tikken op de startmoter. Nog steeds niets. 'Dat is echt klote'. Hij zette er extra stroom op. Nog steeds niets: 'Daar zit je lekker mee.' Hij deed iets met een sleutel. Weer niets. 'Je hebt echt klotepech, en dan ook nog met zo'n kleine erbij.' Ik ging de boel somber inzien. 'Ik kan alleen nog dit doen, en anders moeten ze je wegslepen.' Met een hamer raakte hij nogmaals de startmoter, maar nu hoorbaar harder dan de vorige keren. Hij startte.
Maar ik durfde niet meer de snelweg op met deze bejaardenauto en bracht de dag in een straal van 500m. van mijn huis door alleen met Lena en belde met mijn vriend die op de berg van Almaty stond.
