5/30/2005
Rod
Mijn eerste uitje na de bevalling van Lena(2003) was Tom Jones. (Ik heb een excuus, heus). Dan deed ik het deze keer nog niet zo gek. Ik kon via via naar het concert van Rod Stewart. Men wist dat op mijn tienerkamertje met nep grenen ameublement, oranje bureaulamp en nep-jute behang twee posters van hem boven mijn bed hingen.
De hele dag had ik laatdunkend gedaan over mijn voormalige held. Ik wist ook heus wel dat het een ordinaire belastingontduiker was met afgezaagde muziek met zijn vioolstrijkje en achtergrondkoortje. Hij was altijd al middle of the road geweest, maar nu waren zelfs de laatste ruwe randjes gepolijst van de ooit enigszins ruige Rod. Een facelift! Geheelonthouder op doktersvoorschrift! Liedjes van Gershwin!
In Jantje Smit zit meer Rock 'n Roll dan in de zestig jarige Rod.
's Ochtends was ik even op mijn werk geweest. Mijn aankomend concertbezoek kwam ter sprake. Mijn jongere collega (24 jaar) vroeg: 'Rod Stewart? Rod Stewart? Wie is dat? Is dat die donkere of die blonde oude man?'
Zonder verwachtingen kwam ik ruim na aanvang van het concert bij Ahoy. Het kolfapparaat zat in mijn handtas want in de pauze zouden mijn borsten waarschijnlijk op springen staan. Het hardplastic apparaat in mijn handtas droeg niet bij aan een rock 'n roll gevoel en het publiek hielp ook niet. Tussen de veertigers en vijftigers door zag ik de man staan die zolang mijn held was geweest.
In de zaal aangekomen zag ik de man van mijn posters, van de lp hoezen, van mijn uitgebreide dagdromen. Hij stond nu op zo'n 500 meter van mij vandaan. Hij droeg een knal roze overhemd. En het stond hem mooi. Wat zag hij er goed uit.
De openingsmaat van 'I don't wanna talk about it' bracht me terug op mijn tienerkamer. Zijn lp's heb ik talloze malen op mijn Plastic Bertrand pickup gedraaid. Telkens de naald opnieuw uitkienen om de engelse tekst te kunnen verstaan. Die ik niet verstond en er toch maar zelf een tekst van brouwde.
Na de eerste golven van nostalgie keek ik om me heen. Ik bleek de jongste bezoeker. En iedereen was zo gewoon. Ik had op de jaarmarkt in Wychen kunnen staan, of op de huishoudbeurs. De fans waren 40 of 50 jaar oud. De vrouwen hadden kort haar en met hun lange truien en vesten probeerden ze hun buik en billen te verhullen. De mannen droegen bandplooi kaki broeken.
Even dreigde ik terug te vallen in mijn laatdunkenheid. Maar toen kwam alweer een nummer dat ik van begin tot einde kon meezingen. Ik schoot vol. Rod Stewart. Maggie May. Ik sta hier. Bij het eerste nummer had ik me nog ingehouden, maar nu zong ik mee. Bier in de hand, handtas met kolfset over mijn schouder.
Na 25 jaar bleek dat mijn kennis van het Engels op 11 jarige leeftijd onvoldoende was geweest om de diepte van de tekst te doorgronden. Ik had zelf woorden bedacht, zinnen ingevuld met woorden die ik wel kende. Nu pas hoorde ik de tekst zoals Rod die had bedoeld.
Tijdens de Gershwin nummers verscheen Rod in rokkostuum. De vrouw naast mij, een dikkerd van een jaar of 45, zei tegen haar vriendin dat hij er nog steeds 'knap uitzag. En zo sjiek'.
Haar vriendin antwoordde:
'Ja, en hij komt uit een sloppenwijk. Reken maar dat hij die luxe van nu extra kan waarderen, met die mooie kleren en alles'
'Een sloppenwijk? Dat wist ik niet.'
'Ja, hij was heel arm vroeger.'
De reactie van de vriendin ging verloren in de eerste maten van 'hot legs'. Samen zongen we om het hardst mee met Rod.
De fietstocht naar huis was te kort om te bekomen van het concert. En ook de zure NRC recensent ('dubieuze kitsch van Rod Stewart') kon me mijn vleugels niet ontnemen. Ik heb gevlogen met Rod.
Mijn eerste uitje na de bevalling van Lena(2003) was Tom Jones. (Ik heb een excuus, heus). Dan deed ik het deze keer nog niet zo gek. Ik kon via via naar het concert van Rod Stewart. Men wist dat op mijn tienerkamertje met nep grenen ameublement, oranje bureaulamp en nep-jute behang twee posters van hem boven mijn bed hingen.
De hele dag had ik laatdunkend gedaan over mijn voormalige held. Ik wist ook heus wel dat het een ordinaire belastingontduiker was met afgezaagde muziek met zijn vioolstrijkje en achtergrondkoortje. Hij was altijd al middle of the road geweest, maar nu waren zelfs de laatste ruwe randjes gepolijst van de ooit enigszins ruige Rod. Een facelift! Geheelonthouder op doktersvoorschrift! Liedjes van Gershwin!
In Jantje Smit zit meer Rock 'n Roll dan in de zestig jarige Rod.
's Ochtends was ik even op mijn werk geweest. Mijn aankomend concertbezoek kwam ter sprake. Mijn jongere collega (24 jaar) vroeg: 'Rod Stewart? Rod Stewart? Wie is dat? Is dat die donkere of die blonde oude man?'
Zonder verwachtingen kwam ik ruim na aanvang van het concert bij Ahoy. Het kolfapparaat zat in mijn handtas want in de pauze zouden mijn borsten waarschijnlijk op springen staan. Het hardplastic apparaat in mijn handtas droeg niet bij aan een rock 'n roll gevoel en het publiek hielp ook niet. Tussen de veertigers en vijftigers door zag ik de man staan die zolang mijn held was geweest.
In de zaal aangekomen zag ik de man van mijn posters, van de lp hoezen, van mijn uitgebreide dagdromen. Hij stond nu op zo'n 500 meter van mij vandaan. Hij droeg een knal roze overhemd. En het stond hem mooi. Wat zag hij er goed uit.
De openingsmaat van 'I don't wanna talk about it' bracht me terug op mijn tienerkamer. Zijn lp's heb ik talloze malen op mijn Plastic Bertrand pickup gedraaid. Telkens de naald opnieuw uitkienen om de engelse tekst te kunnen verstaan. Die ik niet verstond en er toch maar zelf een tekst van brouwde.
Na de eerste golven van nostalgie keek ik om me heen. Ik bleek de jongste bezoeker. En iedereen was zo gewoon. Ik had op de jaarmarkt in Wychen kunnen staan, of op de huishoudbeurs. De fans waren 40 of 50 jaar oud. De vrouwen hadden kort haar en met hun lange truien en vesten probeerden ze hun buik en billen te verhullen. De mannen droegen bandplooi kaki broeken.
Even dreigde ik terug te vallen in mijn laatdunkenheid. Maar toen kwam alweer een nummer dat ik van begin tot einde kon meezingen. Ik schoot vol. Rod Stewart. Maggie May. Ik sta hier. Bij het eerste nummer had ik me nog ingehouden, maar nu zong ik mee. Bier in de hand, handtas met kolfset over mijn schouder.
Na 25 jaar bleek dat mijn kennis van het Engels op 11 jarige leeftijd onvoldoende was geweest om de diepte van de tekst te doorgronden. Ik had zelf woorden bedacht, zinnen ingevuld met woorden die ik wel kende. Nu pas hoorde ik de tekst zoals Rod die had bedoeld.
Tijdens de Gershwin nummers verscheen Rod in rokkostuum. De vrouw naast mij, een dikkerd van een jaar of 45, zei tegen haar vriendin dat hij er nog steeds 'knap uitzag. En zo sjiek'.
Haar vriendin antwoordde:
'Ja, en hij komt uit een sloppenwijk. Reken maar dat hij die luxe van nu extra kan waarderen, met die mooie kleren en alles'
'Een sloppenwijk? Dat wist ik niet.'
'Ja, hij was heel arm vroeger.'
De reactie van de vriendin ging verloren in de eerste maten van 'hot legs'. Samen zongen we om het hardst mee met Rod.
De fietstocht naar huis was te kort om te bekomen van het concert. En ook de zure NRC recensent ('dubieuze kitsch van Rod Stewart') kon me mijn vleugels niet ontnemen. Ik heb gevlogen met Rod.
5/26/2005
Huisarts
Felix is zes weken oud. Het gaat uitstekend, dank u. Vandaag bleek dat hij in 6 weken van 3,6 kg naar 5,2 kg was gegroeid. 1, 6 kg in 6 weken tijd. Dat klonk mij reuze spectaculair in de oren, maar het bleek een gemiddelde score. Het fragiele is eraf, maar de babyzorgen blijven.
Eerst waren daar de teennagels. Die waren compleet ingegroeid. Ik liet de tenen ter beoordeling aan de verpleegkundige van het consultatiebureau zien. Haar oordeel liet niets aan duidelijkheid te wensen over:
'ojee, zo erg heb ik het nog nooit gezien. Je ziet weleens een ingegroeid teennageltje, maar, mijn hemel, deze is helemaal ingegroeid. Nee, dat komt niet meer goed hoor, vanzelf. Je moet met hem naar het ziekenhuis, hier kan de huisarts ook niets meer aan doen. Hij zal een roesje krijgen en dan zetten ze in het ziekenhuis een sneetje. Ik werk nu al 15 jaar bij het consultatiebureau, maar zo erg heb ik het nog nooit gezien.'
Ik voelde mijn maag samenballen. Ik werd onwel bij de gedachte aan roesje, sijden, teennagels. Meteen de huisarts gebeld. Zijn oordeel: ach, dat komt vanzelf wel goed. Niks snijden. Goed masseren na het badderen, dan zou het goed moeten komen.
Inmiddels, 4 weken verder, is alles ok met zijn grote tenen.
Toen was er het naveltje. Het was wat rood, er kwam wat pus uit. Ik maakte me geen zorgen. Ik dacht, zo gaan die dingen. Een vriendin van mij keek over mijn schouder mee toen ik Felix verschoonde.
'He, dat is een navelbreuk. Zou je niet naar de huisarts gaan?'
Haar vriendin had een kind met een navelbreuk gehad en dat kindje...nouja, niet best allemaal.
De eerste minuten bleef ik kalm. Ach, zo'n vaart zou het allemaal niet lopen. Maar weer kwam die knoop in mijn maag. Het was weekend, dus ik belde de huisartsenpost met mijn verhaal.
'Pus? Open naveltje? Bloed? Ja, dat is zeker een reden om te komen mevrouw. Infectiegevaar.'
Ik hing op en moest me aan de tafel vasthouden om niet tegen de grond te gaan.
Objectief wist ik ook wel dat dat babietje met appelronde wangen, levendig en blij, niet doodziek kon zijn, maar ik begon me door de reactie van de assistente toch wel zorgen te maken.
'Infectie. Kleintje. Koorts. Dood.' dacht ik.
'Overdrijf nu eens een keertje niet', zij mijn verstandige ik.
'Gaat het?' vroeg R. , waarop ik begon te huilen.
De stemmingen van een kraamvrouw zijn niet te peilen.
'Is het ernstig, is het een navelbreuk? vroeg ik een uur later aan de dienstdoende huisarts.
'Nou, een navelbreukJE mevrouw.'
We kregen een pleister mee en dat was het dan.
Bezoek nummer drie aan de huisarts volgde al snel. Ik vermoedde dat Felix spruw had, dat is een schimmelinfectie in de mond. Het klinkt akelig, en dat is nog veel zieliger voor de baby dan dat het klinkt. Hij heeft witte schimmel op zijn tong en hij heeft pijn, met name als hij drinkt.
Ik zag hem gulzig en hongerig naar mijn borst happen. Maar als hij dan beet had, liet hij snel weer los, luid kermend, omdat drinken pijn deed.
De huisarts gaf me gelijk. Ik kreeg een paardemiddel en na een paar dagen was de witte aanslag uit zijn mondje verdwenen.
Bij het afscheid van de huisarts merkte ik dat ik hem was gaan tutoyeren. Dat mag ook wel. Ik zie hem vaker dan meeste van mijn vrienden.
Felix is zes weken oud. Het gaat uitstekend, dank u. Vandaag bleek dat hij in 6 weken van 3,6 kg naar 5,2 kg was gegroeid. 1, 6 kg in 6 weken tijd. Dat klonk mij reuze spectaculair in de oren, maar het bleek een gemiddelde score. Het fragiele is eraf, maar de babyzorgen blijven.
Eerst waren daar de teennagels. Die waren compleet ingegroeid. Ik liet de tenen ter beoordeling aan de verpleegkundige van het consultatiebureau zien. Haar oordeel liet niets aan duidelijkheid te wensen over:
'ojee, zo erg heb ik het nog nooit gezien. Je ziet weleens een ingegroeid teennageltje, maar, mijn hemel, deze is helemaal ingegroeid. Nee, dat komt niet meer goed hoor, vanzelf. Je moet met hem naar het ziekenhuis, hier kan de huisarts ook niets meer aan doen. Hij zal een roesje krijgen en dan zetten ze in het ziekenhuis een sneetje. Ik werk nu al 15 jaar bij het consultatiebureau, maar zo erg heb ik het nog nooit gezien.'
Ik voelde mijn maag samenballen. Ik werd onwel bij de gedachte aan roesje, sijden, teennagels. Meteen de huisarts gebeld. Zijn oordeel: ach, dat komt vanzelf wel goed. Niks snijden. Goed masseren na het badderen, dan zou het goed moeten komen.
Inmiddels, 4 weken verder, is alles ok met zijn grote tenen.
Toen was er het naveltje. Het was wat rood, er kwam wat pus uit. Ik maakte me geen zorgen. Ik dacht, zo gaan die dingen. Een vriendin van mij keek over mijn schouder mee toen ik Felix verschoonde.
'He, dat is een navelbreuk. Zou je niet naar de huisarts gaan?'
Haar vriendin had een kind met een navelbreuk gehad en dat kindje...nouja, niet best allemaal.
De eerste minuten bleef ik kalm. Ach, zo'n vaart zou het allemaal niet lopen. Maar weer kwam die knoop in mijn maag. Het was weekend, dus ik belde de huisartsenpost met mijn verhaal.
'Pus? Open naveltje? Bloed? Ja, dat is zeker een reden om te komen mevrouw. Infectiegevaar.'
Ik hing op en moest me aan de tafel vasthouden om niet tegen de grond te gaan.
Objectief wist ik ook wel dat dat babietje met appelronde wangen, levendig en blij, niet doodziek kon zijn, maar ik begon me door de reactie van de assistente toch wel zorgen te maken.
'Infectie. Kleintje. Koorts. Dood.' dacht ik.
'Overdrijf nu eens een keertje niet', zij mijn verstandige ik.
'Gaat het?' vroeg R. , waarop ik begon te huilen.
De stemmingen van een kraamvrouw zijn niet te peilen.
'Is het ernstig, is het een navelbreuk? vroeg ik een uur later aan de dienstdoende huisarts.
'Nou, een navelbreukJE mevrouw.'
We kregen een pleister mee en dat was het dan.
Bezoek nummer drie aan de huisarts volgde al snel. Ik vermoedde dat Felix spruw had, dat is een schimmelinfectie in de mond. Het klinkt akelig, en dat is nog veel zieliger voor de baby dan dat het klinkt. Hij heeft witte schimmel op zijn tong en hij heeft pijn, met name als hij drinkt.
Ik zag hem gulzig en hongerig naar mijn borst happen. Maar als hij dan beet had, liet hij snel weer los, luid kermend, omdat drinken pijn deed.
De huisarts gaf me gelijk. Ik kreeg een paardemiddel en na een paar dagen was de witte aanslag uit zijn mondje verdwenen.
Bij het afscheid van de huisarts merkte ik dat ik hem was gaan tutoyeren. Dat mag ook wel. Ik zie hem vaker dan meeste van mijn vrienden.
Netto
De kraamvisite was zelf behoorlijk zwanger van de eerste. Ze vroeg me hoeveel voedingen ik nu gaf, zo op een dag. Ik telde in gedachten de voedingen van die dag na (02.30 uur, dan weer om 05.00 uur, 07.00 , 09.00, 12.00, 14.30, 17.00 uur, 19.00 uur, 21.00 uur,)
'eh, dat is dus 9 voedingen.'
'En hoelang duurde zo'n sessie dan?'
'Al met al toch wel een half uur, inclusief boeren en verschonen', schatte ik.
'DUS JE BENT NETTO 4,5 UUR AAN HET VOEDEN OP EEN DAG?', riep zij meer verbaasd dan verontwaardigd uit.
Er zouden die avond nog meer verbazingwekkende feiten van het moederschap volgen, feiten die ik achteraf bezien misschien met iets te grote gretigheid vertelde.
De kraamvisite was zelf behoorlijk zwanger van de eerste. Ze vroeg me hoeveel voedingen ik nu gaf, zo op een dag. Ik telde in gedachten de voedingen van die dag na (02.30 uur, dan weer om 05.00 uur, 07.00 , 09.00, 12.00, 14.30, 17.00 uur, 19.00 uur, 21.00 uur,)
'eh, dat is dus 9 voedingen.'
'En hoelang duurde zo'n sessie dan?'
'Al met al toch wel een half uur, inclusief boeren en verschonen', schatte ik.
'DUS JE BENT NETTO 4,5 UUR AAN HET VOEDEN OP EEN DAG?', riep zij meer verbaasd dan verontwaardigd uit.
Er zouden die avond nog meer verbazingwekkende feiten van het moederschap volgen, feiten die ik achteraf bezien misschien met iets te grote gretigheid vertelde.
5/10/2005
Lied
R. 'doet' sinds kort Maleisie. De overheidsorganisatie waarmee hij van doen heeft, bleek over een uitgebreide engelstalige website te beschikken. Onder 'general information' was te vinden hoeveel werknemers er waren, wie de minister was, de openingstijden. De volgende optie die je kon aanklikken was 'corporate song.' Vertaald in het Engels.
R. 'doet' sinds kort Maleisie. De overheidsorganisatie waarmee hij van doen heeft, bleek over een uitgebreide engelstalige website te beschikken. Onder 'general information' was te vinden hoeveel werknemers er waren, wie de minister was, de openingstijden. De volgende optie die je kon aanklikken was 'corporate song.' Vertaald in het Engels.
