3/19/2004
Coach
Ik ben uniek. Bijzonder. Ik beschik over zelfinzicht, discipline en zelf corrigerend vermogen. En sociaal ben ik geen complete malloot.
En wat mij dan verbaast, is dat les 1 van handboek 1 van de meest elementaire psychobabbel op mij van toepassing blijkt te zijn. En dat ik dan een (werk)coach nodig heb, om mij dat in te laten zien.
Les 1. Een relatie vindt gedeeltelijk ' boven tafel' plaats, en gedeeltelijk 'onder tafel'. Boven tafel zitten de inhoud en de procedures. Onder de tafel zit de relatie en het gevoel.
Geheel volgens het boekje der beginnersfouten zeg ik nooit ja of nee op de inhoud, maar altijd op de relatie of mijn gevoel.
Als een collega bij mij in de deuropening hangt en mij vraagt of ik mee wil doen in een project, of een afstudeerder wil overnemen, of een vak volgend jaar kan doen, dan denk ik onmiddelijk: 'hij is altijd collegiaal en aardig, hij denkt dat ik dit kan, ik vind hem ook aardig, hij heeft het vast al heel druk, ik kan hem nu niet laten zitten'. En dan zeg ik ja. Of ik denk: 'kennelijk verwacht hij dat van mij'. Heel soms denk ik 'wat een eikel. Vergeet 't maar.'
Ik zeg ja omdat ik iemand niet teleur wil stellen. Ik zeg ja omdat ik denk dat het van mij wordt verwacht. Maar ik zeg geen ja omdat het zo'n interessant project is.
Een bijkomend probleempje is dat les 2 ook van toepassing blijkt te zijn op mij: vermijden van conflicten. Ik ben een zeldzaam zuivere vermijder. Les 1 en les 2 resulteren in een echte jazegger.
Maar sinds de coaching niet meer. Ik heb al drie keer ruzie geschopt op mijn werk, in de afgelopen drie weken. Dat is wel knap, voor een vermijder als ik. Kost me wel drie dagen maagpijn. Maarja, het was huiswerk van de coach en ik wil haar natuurlijk ook niet teleurstellen. Dus als ik zie dat een collega 'op het gevoel gaat zitten', dan verschuif ik naar de procedure en de inhoud. Maar bij mezelf moet ik dat gevoel natuurlijk wel serieus nemen.
De vraag is niet of ik er gelukkiger van word, maar of ik dat lelijke coachingtaalgebruik af kan leren.
Ik ben uniek. Bijzonder. Ik beschik over zelfinzicht, discipline en zelf corrigerend vermogen. En sociaal ben ik geen complete malloot.
En wat mij dan verbaast, is dat les 1 van handboek 1 van de meest elementaire psychobabbel op mij van toepassing blijkt te zijn. En dat ik dan een (werk)coach nodig heb, om mij dat in te laten zien.
Les 1. Een relatie vindt gedeeltelijk ' boven tafel' plaats, en gedeeltelijk 'onder tafel'. Boven tafel zitten de inhoud en de procedures. Onder de tafel zit de relatie en het gevoel.
Geheel volgens het boekje der beginnersfouten zeg ik nooit ja of nee op de inhoud, maar altijd op de relatie of mijn gevoel.
Als een collega bij mij in de deuropening hangt en mij vraagt of ik mee wil doen in een project, of een afstudeerder wil overnemen, of een vak volgend jaar kan doen, dan denk ik onmiddelijk: 'hij is altijd collegiaal en aardig, hij denkt dat ik dit kan, ik vind hem ook aardig, hij heeft het vast al heel druk, ik kan hem nu niet laten zitten'. En dan zeg ik ja. Of ik denk: 'kennelijk verwacht hij dat van mij'. Heel soms denk ik 'wat een eikel. Vergeet 't maar.'
Ik zeg ja omdat ik iemand niet teleur wil stellen. Ik zeg ja omdat ik denk dat het van mij wordt verwacht. Maar ik zeg geen ja omdat het zo'n interessant project is.
Een bijkomend probleempje is dat les 2 ook van toepassing blijkt te zijn op mij: vermijden van conflicten. Ik ben een zeldzaam zuivere vermijder. Les 1 en les 2 resulteren in een echte jazegger.
Maar sinds de coaching niet meer. Ik heb al drie keer ruzie geschopt op mijn werk, in de afgelopen drie weken. Dat is wel knap, voor een vermijder als ik. Kost me wel drie dagen maagpijn. Maarja, het was huiswerk van de coach en ik wil haar natuurlijk ook niet teleurstellen. Dus als ik zie dat een collega 'op het gevoel gaat zitten', dan verschuif ik naar de procedure en de inhoud. Maar bij mezelf moet ik dat gevoel natuurlijk wel serieus nemen.
De vraag is niet of ik er gelukkiger van word, maar of ik dat lelijke coachingtaalgebruik af kan leren.
