2/28/2007
In de stoel bij de chinees
Ik kende de mevrouwen, moeders op de kinderverjaardag, slechts oppervlakkig. De mevrouw met een opzichtige haarband vertelde over haar eerste bezoek aan een Chinese kruidendokter/ accupuncturist/ masseur. Ik kende zijn praktijk wel. In de etalage stonden manshoge foto's van akelige zweren en eczeem. Hij kon dat allemaal verhelpen.
Deze mevrouw was er heengegaan voor meer energie. Ze leed aan algehele futloosheid, vermoeidheid en totale uitputting.
- En? Hielp die sessie?
- Man! Het was geweldig! Tijdens die massage kwam ik gewoon klaar!
- Je kwam klaar? Begrijp ik het nu goed? vroeg een andere moeder.
- Ja, gewoon een orgasme toen hij mijn oorlellen masseerde!
- Mag ik het adres van die Chinees, vroeg de mevrouw naast haar toen.
Ik kende de mevrouwen, moeders op de kinderverjaardag, slechts oppervlakkig. De mevrouw met een opzichtige haarband vertelde over haar eerste bezoek aan een Chinese kruidendokter/ accupuncturist/ masseur. Ik kende zijn praktijk wel. In de etalage stonden manshoge foto's van akelige zweren en eczeem. Hij kon dat allemaal verhelpen.
Deze mevrouw was er heengegaan voor meer energie. Ze leed aan algehele futloosheid, vermoeidheid en totale uitputting.
- En? Hielp die sessie?
- Man! Het was geweldig! Tijdens die massage kwam ik gewoon klaar!
- Je kwam klaar? Begrijp ik het nu goed? vroeg een andere moeder.
- Ja, gewoon een orgasme toen hij mijn oorlellen masseerde!
- Mag ik het adres van die Chinees, vroeg de mevrouw naast haar toen.
2/27/2007
Talent
Mijn engelse gespreksgenoot gaf een lange opsomming met kwalificaties van de jonge vrouw die ons team mogelijk zou gaan versterken.
'Je hoort, ik ben zeer onder de indruk van haar, maarja, je weet hoe impressionable ik ben, dat is een van mijn onmiskenbare talenten volgens mijn vrouw.'
Mijn engelse gespreksgenoot gaf een lange opsomming met kwalificaties van de jonge vrouw die ons team mogelijk zou gaan versterken.
'Je hoort, ik ben zeer onder de indruk van haar, maarja, je weet hoe impressionable ik ben, dat is een van mijn onmiskenbare talenten volgens mijn vrouw.'
2/26/2007
Briefje
Ik werk nu twee maanden bij mijn nieuwe werkgever. De eerste dag trof ik een bureau aan dat nog volledig in gebruik was door mijn voorganger. Hij had alles laten staan: fotootjes, koffiekopjes, pantoffels, tandenborstel, stropdassen en een extra bril. En heel veel stekjes van een typische jaren 70 plant.
Nu is hij geleidelijk aan het opruimen. Het bureau is bijna schoon. Er liggen nog wat krantenknipsels uit 1986 in vergeelde doosjes, maar het meeste is nu wel opgeruimd.
Op het vrijwel maagdelijke bureau had hij een briefje voor mij achtergelaten. In een net lerarenhandschrift stond daar:
Ik herkende Wittgenstein's overbekende citaat. Maar waarom legt mijn voorganger dat voor mij neer? Waarover moet ik zwijgen? Ben ik soms in een thriller beland en vind ik morgen mijn collega dood naast het bureau? Of mezelf?
To be continued, hoop ik.
Ik werk nu twee maanden bij mijn nieuwe werkgever. De eerste dag trof ik een bureau aan dat nog volledig in gebruik was door mijn voorganger. Hij had alles laten staan: fotootjes, koffiekopjes, pantoffels, tandenborstel, stropdassen en een extra bril. En heel veel stekjes van een typische jaren 70 plant.
Nu is hij geleidelijk aan het opruimen. Het bureau is bijna schoon. Er liggen nog wat krantenknipsels uit 1986 in vergeelde doosjes, maar het meeste is nu wel opgeruimd.
Op het vrijwel maagdelijke bureau had hij een briefje voor mij achtergelaten. In een net lerarenhandschrift stond daar:
Woruber man nicht sprechen kann, daruber muß man schweigen!
Ik herkende Wittgenstein's overbekende citaat. Maar waarom legt mijn voorganger dat voor mij neer? Waarover moet ik zwijgen? Ben ik soms in een thriller beland en vind ik morgen mijn collega dood naast het bureau? Of mezelf?
To be continued, hoop ik.
2/22/2007
Interview
Voor mijn onderzoek bezocht ik een algemeen directeur van een groot bedrijf, verantwoordelijk voor 500 miljoen euro omzet per jaar.
Bij binnenkomst vroeg hij me: 'van welke firma was u, zei u?'
Ik noemde de naam van mijn organisatie, de organisatie die zichzelf als middelpunt van Nederland beschouwt.
'Hoe zei je' vroeg hij voor de zekerheid.
Ik herhaalde de naam van mijn organisatie.
'Noooooit van gehoord. Echt nog nooit van gehoord'was zijn enige commentaar.
Voor mijn onderzoek bezocht ik een algemeen directeur van een groot bedrijf, verantwoordelijk voor 500 miljoen euro omzet per jaar.
Bij binnenkomst vroeg hij me: 'van welke firma was u, zei u?'
Ik noemde de naam van mijn organisatie, de organisatie die zichzelf als middelpunt van Nederland beschouwt.
'Hoe zei je' vroeg hij voor de zekerheid.
Ik herhaalde de naam van mijn organisatie.
'Noooooit van gehoord. Echt nog nooit van gehoord'was zijn enige commentaar.
2/20/2007
Ik kan het uitleggen
Moeders hebben hun zakken vol. Ik in ieder geval wel. Met zakdoekjes, aangevreten koekjes, halve doosjes rozijntjes en vaak ook wel een speentje want die kun je niet op genoeg plaatsen in reserve hebben.
Dus snoot ik vanochtend mijn neus met een zakdoekje. Dacht ik.
Maar het was onmiskenbaar een meisjesonderbroek. Met een heel leuk poppetje erop. Maatje meisjes van vier.
Leg dat maar eens uit, aan die mensen in een eerste klas coupe, dat je niet een of andere pervert bent die een beetje aan meisjesonderbroekjes zit te ruiken.
Moeders hebben hun zakken vol. Ik in ieder geval wel. Met zakdoekjes, aangevreten koekjes, halve doosjes rozijntjes en vaak ook wel een speentje want die kun je niet op genoeg plaatsen in reserve hebben.
Dus snoot ik vanochtend mijn neus met een zakdoekje. Dacht ik.
Maar het was onmiskenbaar een meisjesonderbroek. Met een heel leuk poppetje erop. Maatje meisjes van vier.
Leg dat maar eens uit, aan die mensen in een eerste klas coupe, dat je niet een of andere pervert bent die een beetje aan meisjesonderbroekjes zit te ruiken.
2/18/2007
Vooral irritant
De laatste weken ben ik nogal stuurloos. Een onbestemd gevoel met onbekende bestemming. Ik zou zo maar eens per ongeluk helemaal uit de bocht kunnen vliegen. Of misschien expres kunnen springen.
Of gewoon blijven doorgaan met hoe en wat ik nu doe, dat sluit ik ook niet uit, omdat dat tot nu toe altijd mijn reactie is geweest.
Spannend en vermoeiend, allemaal waar, maar vooral irritant hoe naadloos mijn script lijkt op dat van de mannen in hun midlife crisesjes.
De laatste weken ben ik nogal stuurloos. Een onbestemd gevoel met onbekende bestemming. Ik zou zo maar eens per ongeluk helemaal uit de bocht kunnen vliegen. Of misschien expres kunnen springen.
Of gewoon blijven doorgaan met hoe en wat ik nu doe, dat sluit ik ook niet uit, omdat dat tot nu toe altijd mijn reactie is geweest.
Spannend en vermoeiend, allemaal waar, maar vooral irritant hoe naadloos mijn script lijkt op dat van de mannen in hun midlife crisesjes.
2/15/2007
vrees
De kern van hoogtevrees is, heb ik me laten vertellen door een psycholoog, dat je bang bent dat je jouw zelfbeheersing verliest en dat je zult springen. Het is dus niet de angste voor de hoogte, maar de angst voor de zelfgekozen sprong.
Ik heb geen hoogtevrees.
Ik heb idoolvrees. Ik ben bang dat mijn idolen van hun sokkel af sukkelen en daarom lees ik graag interviews met hen, lees hun boeken, zie ik hen op televisie en lees hun columns. Zelden bezoek ik mijn idolen in levende lijven.
Gisteren overkwam mij een ontmoeting met mijn idool, vooruit, een van mijn idolen. Ik ben niet zo kieskeurig.
De hele bijeenkomst was ik bang dat hij tegen zou vallen. Ik kon nauwelijks naar zijn verhaal luisteren. Ik was de hele tijd bezig om hem op dat sokkel te houden. Als hij nu maar slim blijkt. Als hij die domme vragen nu maar gewoon negeert. Als hij nu maar wel een beetje zelfspot heeft. Als hij nu maar grappig is.
Hij bleek geweldig, al sprak hij wel met consumptie.
De kern van hoogtevrees is, heb ik me laten vertellen door een psycholoog, dat je bang bent dat je jouw zelfbeheersing verliest en dat je zult springen. Het is dus niet de angste voor de hoogte, maar de angst voor de zelfgekozen sprong.
Ik heb geen hoogtevrees.
Ik heb idoolvrees. Ik ben bang dat mijn idolen van hun sokkel af sukkelen en daarom lees ik graag interviews met hen, lees hun boeken, zie ik hen op televisie en lees hun columns. Zelden bezoek ik mijn idolen in levende lijven.
Gisteren overkwam mij een ontmoeting met mijn idool, vooruit, een van mijn idolen. Ik ben niet zo kieskeurig.
De hele bijeenkomst was ik bang dat hij tegen zou vallen. Ik kon nauwelijks naar zijn verhaal luisteren. Ik was de hele tijd bezig om hem op dat sokkel te houden. Als hij nu maar slim blijkt. Als hij die domme vragen nu maar gewoon negeert. Als hij nu maar wel een beetje zelfspot heeft. Als hij nu maar grappig is.
Hij bleek geweldig, al sprak hij wel met consumptie.
2/13/2007
mammadingen
Dus toen liep ik door de Zeeman op zoek naar een traktatie voor 23 creche kindjes en evenzoveel basisschoolkindjes en ik keek bij de potloden en de kleurboeken en de gummetjes en de stuiterballen en ik vond alles stom.
En wat ik een beetje leuk vond, vond Lena stom.
En wat Lena mooi vond, die pop die kon huilen bijvoorbeeld, was te duur om aan 46 kindjes uit te delen.
En dat knutselpakketje was o.k. maar ook een tikkeltje duur. Niet dat ik het echt te duur vond, maar ik wil ook weer niet pochen, van he, kijk ons eens even de overtreffende trap spelen met die traktatie.
Kortom, het luistert nauw die traktaties.
Ze moeten verantwoord zijn (denk aan de ouders en de juffen die meekijken) maar ook leuk (Lena's populariteit moet er niet onder lijden).
En toen werden het knikkers.
Dat leek me leuk, maar toen ik de knikkers gisteravond in het zakje deed, vond ik het opeens een lullig zakje. Er moest wel meer bij.
En toen hoorde ik een krachtig Fuck de ouders en de leerkrachten.
Lena gaat op waterijsjes trakteren, haar lang gedroomde wens. En knikkers. En potloden met een liniaaltje. En ook nog heel vies haribo snoep, waar ik tijdens het maken van de traktaties toch al twee zakjes van achterover heb geslagen.
Dus toen liep ik door de Zeeman op zoek naar een traktatie voor 23 creche kindjes en evenzoveel basisschoolkindjes en ik keek bij de potloden en de kleurboeken en de gummetjes en de stuiterballen en ik vond alles stom.
En wat ik een beetje leuk vond, vond Lena stom.
En wat Lena mooi vond, die pop die kon huilen bijvoorbeeld, was te duur om aan 46 kindjes uit te delen.
En dat knutselpakketje was o.k. maar ook een tikkeltje duur. Niet dat ik het echt te duur vond, maar ik wil ook weer niet pochen, van he, kijk ons eens even de overtreffende trap spelen met die traktatie.
Kortom, het luistert nauw die traktaties.
Ze moeten verantwoord zijn (denk aan de ouders en de juffen die meekijken) maar ook leuk (Lena's populariteit moet er niet onder lijden).
En toen werden het knikkers.
Dat leek me leuk, maar toen ik de knikkers gisteravond in het zakje deed, vond ik het opeens een lullig zakje. Er moest wel meer bij.
En toen hoorde ik een krachtig Fuck de ouders en de leerkrachten.
Lena gaat op waterijsjes trakteren, haar lang gedroomde wens. En knikkers. En potloden met een liniaaltje. En ook nog heel vies haribo snoep, waar ik tijdens het maken van de traktaties toch al twee zakjes van achterover heb geslagen.
2/12/2007
50
Na afloop van het congres stond ik aan een tafeltje. Naast mij stond een lange magere man, die nogal zuur rook. Hij vertelde dat hij aan hardlopen deed. Just making conversation, vertelde ik dat ik ook net was begonnen. Cut the crap wat was mijn tijd dan op de halve of de hele.
- Ik heb alleen nog maar 10 kilometer gelopen
- Wat is jouw tijd op de 10 dan?
- Net binnen het uur (loog ik 3 seconden).
- AAAAAI. Dat is wel heel slecht. Ben jij boven of onder de vijftig?
- Uhhh, ik ben 36, antwoordde ik.
- En hoe lang ben je?
- 1.65
- Dan zou je toch, even rekenen, 38 minuten moeten halen. Jij bent echt langzaam hoor. Weet je zeker dat je 36 kilo bent?
- Kilo? Nee, ik ben 36 jaar.
- En ben je wel onder de 50 kilo? vroeg hij streng.
- Nee, zeker niet, zei ik, terwijl ik aan mijn biertje nipte.
- Je moet onder de 50 zien te komen. Mijn vrouw houd ik ook onder de vijftig.
- Die houd jij onder de vijftig? Hoe dan? vroeg ik.
- Nou gewoon, niet meer eten geven dan goed voor haar is.
Na afloop van het congres stond ik aan een tafeltje. Naast mij stond een lange magere man, die nogal zuur rook. Hij vertelde dat hij aan hardlopen deed. Just making conversation, vertelde ik dat ik ook net was begonnen. Cut the crap wat was mijn tijd dan op de halve of de hele.
- Ik heb alleen nog maar 10 kilometer gelopen
- Wat is jouw tijd op de 10 dan?
- Net binnen het uur (loog ik 3 seconden).
- AAAAAI. Dat is wel heel slecht. Ben jij boven of onder de vijftig?
- Uhhh, ik ben 36, antwoordde ik.
- En hoe lang ben je?
- 1.65
- Dan zou je toch, even rekenen, 38 minuten moeten halen. Jij bent echt langzaam hoor. Weet je zeker dat je 36 kilo bent?
- Kilo? Nee, ik ben 36 jaar.
- En ben je wel onder de 50 kilo? vroeg hij streng.
- Nee, zeker niet, zei ik, terwijl ik aan mijn biertje nipte.
- Je moet onder de 50 zien te komen. Mijn vrouw houd ik ook onder de vijftig.
- Die houd jij onder de vijftig? Hoe dan? vroeg ik.
- Nou gewoon, niet meer eten geven dan goed voor haar is.
2/07/2007
Lunchen
Ik werk nu al (pas volgens mijn familie) zo'n tien jaar. Afgelopen decennium ben ik nog nooit uigenodigd voor een lunch. Er werd niet uitgenodigd, er werd verzameld op de gang, om 12.00 uur precies, om dan in ganzenpas lauwe zoute soep te eten in kantines waar het altijd tocht.
Nu werk ik in Den Haag en is alles anders.
Niemand wil meer borrelen. Iedereen wil lunchen.
Men luncht niet in kantines, maar in een etablissement. Den Haag kent vele tentjes, maar men heeft een en dezelfde lunchkaart. En hetzelfde meisje in de bediening: het wat dikkige meisje dat ooit stewardess was.
Ik zie de mensen die ik eerder die dag, die week in vergaderingen, workshops en buiten de box bijeenkomsten heb meegemaakt. Ik knik hen toe en zeg dat ik hun mail heb ontvangen.
Na afloop zegt hij dat hij betaalt want hij kan declareren want dit was een netwerkgesprek.
Ik werk nu al (pas volgens mijn familie) zo'n tien jaar. Afgelopen decennium ben ik nog nooit uigenodigd voor een lunch. Er werd niet uitgenodigd, er werd verzameld op de gang, om 12.00 uur precies, om dan in ganzenpas lauwe zoute soep te eten in kantines waar het altijd tocht.
Nu werk ik in Den Haag en is alles anders.
Niemand wil meer borrelen. Iedereen wil lunchen.
Men luncht niet in kantines, maar in een etablissement. Den Haag kent vele tentjes, maar men heeft een en dezelfde lunchkaart. En hetzelfde meisje in de bediening: het wat dikkige meisje dat ooit stewardess was.
Ik zie de mensen die ik eerder die dag, die week in vergaderingen, workshops en buiten de box bijeenkomsten heb meegemaakt. Ik knik hen toe en zeg dat ik hun mail heb ontvangen.
Na afloop zegt hij dat hij betaalt want hij kan declareren want dit was een netwerkgesprek.
2/06/2007
Mijn vader fitnesst (3)
En iedereen heeft daar een waterflesje in zijn hand. Ze nemen het flesje mee naar de loopband, naar de hometrainer, naar de bar, naar het zwembad en dan weer mee de auto in. Want ze zijn allemaal met de auto hoor, die gezondheidsfreaks die zogenaamd uit zijn op beweging. De enige fietsen die ik daar zag staan waren van de schoonmaakploeg.
En weet je, Ze drinken niet, maar ze lurken. De godganse dag. Als je dat waterflesje afpakt, vallen ze om.
En iedereen heeft daar een waterflesje in zijn hand. Ze nemen het flesje mee naar de loopband, naar de hometrainer, naar de bar, naar het zwembad en dan weer mee de auto in. Want ze zijn allemaal met de auto hoor, die gezondheidsfreaks die zogenaamd uit zijn op beweging. De enige fietsen die ik daar zag staan waren van de schoonmaakploeg.
En weet je, Ze drinken niet, maar ze lurken. De godganse dag. Als je dat waterflesje afpakt, vallen ze om.
2/04/2007
Bij oom Otto
Oom Otto (75) had gebeld om te vragen of ik hem kon helpen met het opruimen van zijn kamer.
Hij woont in een klein kamertje, van 5 bij 6. Er staat een bed, een bureau en verder is het volgestouwd met dozen, koffers, plasticzakken en stapeltjes papier. Afgelopen jaren had hij een nauw paadje opengelaten dat een doorgang mogelijk maakte van zijn deur naar zijn bed en van zijn bed naar zijn bureau, maar inmiddels was dit paadje ook dichtgeslibd.
'Waar zullen we mee beginnen?' vroeg ik na een half uur. Ik voelde me duf worden op de slecht geventileerde kamer waar de thermostaat continu op 25 staat.
Oom Otto wees naar een kartonnen doos op een kast. Er bleken plastictassen in te zitten. Netjes opgevouwen, de meeste met een elastiekje erom.
'Kan die hele doos weg?' Vroeg ik.
'Nee zeker niet' zei oom Otto eerder geergerd dan geschokt.
Ik pakte een vuilniszak en begon wat zakken weg te gooien, onder het haviksoog van mijn oom.
'Niet deze!' zei hij ontzet toen ik een plasticzak wilde weggooien. 'Deze is van Albert Heijn. Dat zijn altijd goeie zakken.'
'Deze dan?' vroeg ik toen maar bij elke zak. Ik hield de zak ter goed- of afkeuring in de lucht en wachtte het knikje van mijn oom af. Deze kon weg. Volgende.
'Je gooide het elastiekje toch niet ook weg?' vroeg oom Otto.
Ik viste de zojuist weggooide plastic tas uit de vuilniszak en rolde het elastiekje er af. Het elastiekje bleek verteerd. Nee, dan mocht het elastiekje ook wel weg, maar ik moest die zaken wel goed nalopen.
Na een half uur hadden we een halve doos met plastic zakken weggeggooid.
wordt wellicht vervolgd
Oom Otto (75) had gebeld om te vragen of ik hem kon helpen met het opruimen van zijn kamer.
Hij woont in een klein kamertje, van 5 bij 6. Er staat een bed, een bureau en verder is het volgestouwd met dozen, koffers, plasticzakken en stapeltjes papier. Afgelopen jaren had hij een nauw paadje opengelaten dat een doorgang mogelijk maakte van zijn deur naar zijn bed en van zijn bed naar zijn bureau, maar inmiddels was dit paadje ook dichtgeslibd.
'Waar zullen we mee beginnen?' vroeg ik na een half uur. Ik voelde me duf worden op de slecht geventileerde kamer waar de thermostaat continu op 25 staat.
Oom Otto wees naar een kartonnen doos op een kast. Er bleken plastictassen in te zitten. Netjes opgevouwen, de meeste met een elastiekje erom.
'Kan die hele doos weg?' Vroeg ik.
'Nee zeker niet' zei oom Otto eerder geergerd dan geschokt.
Ik pakte een vuilniszak en begon wat zakken weg te gooien, onder het haviksoog van mijn oom.
'Niet deze!' zei hij ontzet toen ik een plasticzak wilde weggooien. 'Deze is van Albert Heijn. Dat zijn altijd goeie zakken.'
'Deze dan?' vroeg ik toen maar bij elke zak. Ik hield de zak ter goed- of afkeuring in de lucht en wachtte het knikje van mijn oom af. Deze kon weg. Volgende.
'Je gooide het elastiekje toch niet ook weg?' vroeg oom Otto.
Ik viste de zojuist weggooide plastic tas uit de vuilniszak en rolde het elastiekje er af. Het elastiekje bleek verteerd. Nee, dan mocht het elastiekje ook wel weg, maar ik moest die zaken wel goed nalopen.
Na een half uur hadden we een halve doos met plastic zakken weggeggooid.
wordt wellicht vervolgd
