louterlog

 Kerst

Bij een vorig kerstmenu moest ik het hoofdgerecht vrijwel onaangeraakt in de biobak gooien. Voor de kinderen had ik vissticks in huis gehaald. Het draaide erop uit dat al mijn gasten aan de vissticks gingen, omdat ze mijn gebraden duif ronduit smerig vonden.

Deze kerst ging alles goed. Misschien kwam het omdat R. dit jaar kookte.

Mijn vader belde een dag van tevoren dat hij wel wilde blijven logeren. Ik haperde. Mijn vader? Wat is dit voor gekkigheid? Hij wil nooit langer dan 12 uur uit zijn achtertuin wegzijn.

'Je bent van harte welkom', zei ik. 'Maar dan verlaten we het dagprogramma van 11.00 uur naar 15.00 uur. We moeten niet overdrijven.'
'Nee, we moeten niet overdrijven.'

Mijn vader en zijn vriendin arriveerden om 16.00 uur in het museum waar we hadden afgesproken. Kerstzitten heeft mijn vader namelijk een hekel aan. Er moet een activiteit zijn, die het zuipen 's avonds enigszins legitimeert. Een kater waardoor je niet meer rechtop kunt lopen, maar he, 'we zijn ook nog naar het museum geweest.'

Er was een tentoonstelling over schepen. Mijn vader heeft in de machinekamer op de 'wilde vaart' gezeten
'Een mooie term, "wilde vaart" ' zei ik.
'Mooi of niet, zo heet dat gewoon', antwoordde mijn vader.

Hij kon zijn minachting voor onze onwetenheid over de scheepskunde niet verhullen.
'En dit is een windvanger', zei hij tijdens zijn rondleiding.
'Aha, ik dacht altijd dat dat een toeter was' zei ik.
'Tsss. Een toeter. Een WINDVANGER zeg ik toch. Hiermee kwam frisse lucht in het schip. Vroeger hingen we ons keteltje thee aan de buis.'
'Was de wind warm dan?' vroeg de vriendin van mijn vader.
'Nee natuurlijk niet.'
'Waarom hing je je ketel thee dan aan de windvanger?'
'In de machinekamer was het loeiheet. Dan wil je koude thee natuurlijk. Tsss.' Hij draaide zich om en liep weg van ons.

Na de mini-scheepstentoonstelling gingen we naar huis. En alles liep op rolletjes. De kinderen waren gemakkelijk, nee, ronduit lief en bijzonder welopgevoed (mijn vader zei er niets van, maar ik noteerde de bonuspunten alvast) , de timing liep zoals gewenst, de twee eerste gerechten waren fenomenaal, zeker in combinatie met de wijnen. Nadat de kinderen op bed lagen, werd het hertebiefstuk opgediend. Precies goed, zoals alles die avond precies goed zou zijn.
(morgen deel II).

 Mijn familie
zie eerder hier, hier, hier en hier

'Zal ik met de auto of met de trein gaan?' vroeg ik nog aan R. 'De auto is geen optie bij jouw familie. Je moet zuipen op zo'n feest, anders is er niets aan,' zei de altijd verstandige R.

Mijn neef Heino negeerde mijn uitgestoken hand. Hij gaf me eerst een klap op mijn kont en daarna omhelsde hij me op een manier die mijn adem benam. 'Ha meissie van me.' Hij woelde nog een paar keer met zijn hand door mijn haren. Mijn aangetrouwde nicht, Heino's vrouw, kuste in de lucht om haar make-up niet te ruineren.
Ik ging iedereen af, zo'n 30 man. Allemaal neven en nichten en hun kinderen. Ik schudde kinderen van 19 jaar de hand die zich moesten voorstellen omdat ik hen niet meer herkende. Dat waren dan de kinderen van mijn neven en nichten die maar 4 of 5 jaar ouder waren dan ik. Ik had net een babietje en hun kinderen rookten en dronken!

Ik installeerde me naast mijn lesbische nicht Mady met haar vriendin Robin. Een veilig stekje om even in te drinken. Ik kreeg een paar stompen in mijn maag en een paar vriendschappelijke klappen tussen mijn schouderbladen. Mijn glas bleef geen seconde leeg.

En na de derde? vierde? zevende? witte wijn voelde ik me zo thuis bij mijn familie. Ik sprak met mijn nicht die maar vijf jaar ouder bleek te zijn (maar dus een zoon van 19 had) over ouder worden en moederen. Ze begreep alles. Bij alles wat zij zei (het missen van onze dode moeders, relaties) wilde ik het wel uitroepen: dat heb ik ook! Dat gaat bij mij precies zo!

Een warm bad. Ik was thuis.

'Moet jij je trein niet halen' vroeg mijn tante nog.
'Nu wil ik niet weg. Later gaat ook nog een trein.'

De muziek werd zachtgezet. 'En dan komt nu.....' riep iemand. De muziek werd verruild voor opzwepende Turkse muziek.

Daar kwam mijn nicht Mady in een buikdans jurk. Ze had een bandje met belletjes om haar voorhoofd. Dat bandje zakte af tot haar oren en de belletjes zakten continu voor haar ogen. De groene tule-stof liet haar dikke buik vrij. Ze schudde haar borsten, ze lapdancte bij neef Heino en zwierde haar heupen. Iedereen klapte mee op de maat en moedigde Mady aan bij weer een nieuwe sensuele beweging in haar buikdans-repertoire.
De mannen lieten hun tranen van het lachen over hun wangen lopen. De vrouwen probeerden het doorlopen van de mascara te doorkomen door met de wijsvinger een streep onder de ogen te trekken. Tevergeefs.

Mijn nicht Mady kwam weer in gewone outfit de kamer in en veegde de lippenstif met de rug van haar hand van haar lippen. Applaus!

Mijn aangetrouwde nicht Beactrice, ook 35 jaar, is de mooiste van ons allemaal. Ze heeft prachtige haren, felgroene ogen en een fantastisch figuur. Lange benen, behoorlijke borsten. Haar oudste kind is 16 jaar. Beatrice droeg een zwart leren minirokje en lieshoge laarzen. Ze wilde Heino passeren die de gelegenheid gebruikte om even onder haar rokje te kijken. Hij trok aan het flapje van de rok en het klitteband liet bijna los.
'Niet doen Heino! Anders sta ik in mijn blote hol'

Moet jij je trein niet halen' zei mijn tante weer.
'Ik blijf nog heel even' zei ik.

Neef Heino vertelde over die keer dat de politie een inval deed bij hem in huis. Neef Tim vertelde hoe hij was belazerd door zijn broer Heino. Heino had een kunstje geflikt en veel geld opgestreken met een illegale activiteit ('maar hoe moest ik weten dan, dat het illegaal was? Nou?). Op de belangrijkste formulieren stond niet zijn naam, maar die van zijn broer Tim. Door dit kunstje had Tim een weekend moeten zitten 'in volledige beperking'.
Neef Mike kon inmiddels weer lachen. Ook hij had 'in volledige beperking' gezeten, twee jaar geleden. Toen piepte hij wel anders, maar nu was het een stoer verhaal geworden hoe 12 politiemannen hem van zijn bed wilden lichten. (En niet hem, maar mij in Mike's bed vonden omdat ik bij mijn tante logeerde en Mike bij een van zijn vrouwen verbleef.)

'Nu moet jij je trein halen' zei mijn tante tenslotte.
Met heel veel moeite ben ik die nacht nog thuisgekomen.

 Telefoongesprek met oom Otto

- Met Louter
- Met Otto. Zoooo. Tsjaa.
- Hoe is het met u, oom Otto?
- Niet best natuurlijk. Maar heb je mijn kerstkaart ontvangen?
- Jazeker. Dankuwel.
- Hoe vond je hem?
Ik probeer zijn kerstkaart voor de geest te halen, maar het lukt niet. Heb ik 'm uberhaupt wel gekregen? Gelezen?
- Mooi, oom Otto, ik vond hem mooi, lieg ik.
- Mooi? Dat had ik niet verwacht van jou, zo'n reactie. Ik had erop verwezen naar een artikel in het NRC van woensdag jl.
- Dat heb ik niet gezien, oom Otto. Ik zal de kaart nog eens met aandacht lezen en dan kunnen we het er over hebben.
- Het valt me toch zo tegen van jou.
- Oom Otto, ik ga de kaart na dit telefoongesprek lezen, en dan kunnen we het er morgen over hebben.
- Ik had dus geschreven op die kaart, dat het een groot probleem is dat ouderen in ziekenhuizen delier krijgen. Dat heeft een beroemde professor onderzocht, een spitse vent.
- Ik heb dat artikel gelezen ja.
- En net zei je van niet.
- Ik had niet gezien dat u op de kerstkaart verwees naar dat krantenartikel. Maar het artikel had ik gelezen.
- Dus daar had je wel tijd voor?

 Vakantie

Ok ok. (zie mijn vorige postje). Point taken. Mail verzonden, met ander onderwerp en (mijn schaamte over de reacties op) de lezing als trouwens toegevoegd. Nog geen reactie van de spreker.

Maar vandaag is vandaag. De eerste dag van mijn vakantie. We doen allang niet meer aan echte vakanties, met vliegtuig en bestemming en zo. Vandaag besloten we naar de markt op het Afrikaanderplein te gaan. Als gezinsuitje, en ook nog eens op loopafstand van mijn huis.

De mevrouw bij de viskraam (waar zijn de viswijven gebleven?) had een klantencursus gevolgd. Ik was er zo een van klok en klepel, dat was duidelijk. Ik wilde een scholletje, maar verder wist ik helemaal niets. 'Ik wil een scholletje, gewoon, zoals je 'm krijgt in het restaurant', zei mijn hulpeloze blik. Ze maakte 'm schoon voor mij en zei nog iets over onder de kraan houden en met een lepeltje of mesje verder schoonmaken.

Ik voelde me helemaal authentiek, zo boodschappen doen op de markt. 'Op de mart' zei mijn moeder altijd. Eerst nog even met het gezin lunchen bij een Chinees met uitzicht op de mart, waar onze kinderen nu eens hartelijk werden verwelkomd. Na een noodlesoep met de scholletjes naar huis.

Ja. En dan thuis.

Het pakketje openen. Het stinkt niet, dat valt dan weer mee. Kijken wat ik met een lepeltje of mesje moet doen. Weet ik veel. Ik hol halfslachtig een opening uit. Maar ho. Daar komt wel heel veel prut uit. Schoonmaken had de vismevrouw toch al gedaan? Hoort die prut er nu juist bij? De delicatesse van de Schol? Lepel ik nu de lekkernij in de gootsteen?
Gadverredamme. Wat een smerig karwei. Met dat lepeltje lukt het niet goed, want om het hoekje zit nog veel meer zooi. Met lange tanden stop ik mijn vinger in de opening van de vis en krab de drab eruit. Ik heb geen idee om welke ingewanden het hier gaat. En trouwens, of het hier om ingewanden gaat.

De scholletjes gaan in de pan.

Ik zie kuit zitten. Hoe heb ik dat net over het hoofd kunnen zien?
Moet je die verwijderen? Vast. Ik probeer met de pollepel de kuit te verwijderen. De schol valt half uiteen onder mijn pogingen met de veel te botte pollepel. Dan maar een aardappelschilmesje. Ik beschadig de graatstructuur. De vis valt uiteen.

Godverruhdomme.

'Mamma, wat zeg je', vraagt Lena.

'Mamma bakt een visje. We gaan zo aan tafel.'

 Schaamte

De gedistingeerde heer besteeg het podium onder luid applaus. Hij was oud en breekbaar. Bij de derde trede van de trap struikelde hij, maar kon zich gelukkig nog net vasthouden. Hij zou een verhaal van een uur gaan houden. Zou hij dat nog wel kunnen, zo'n inspanning?

Hij nam plaats achter het podium en en ging wijdbeens staan. Hij trok zijn broeksband over zijn buikje. Eerst ordende hij zijn papieren, rechtte zijn rug en keek de zaal in. Met krachtige stem begon hij zijn betoog.
Hij werd op slag dertig jaar jonger.

Hij had de zaal in zijn macht, mij in ieder geval wel. Ik luisterde ademloos. Wat een vaart, wat een brille. Ongezouten meningen, originele invalshoeken. Ik lachtte om elk grapje, knikte bij elk kritiekpunt. Wat was hij goed.

Na zijn lezing mocht de zaal vragen stellen. Een langharige meneer zei dat hij teleurgesteld was. Het was een slechte lezing geweest. Het was waardeloos, en wel om de volgende redenen. De spreker reageerde geprikkeld. Volgende vraag. Een wel erg jong meisje stelde een nog onnozelere vraag. De spreker bleef relatief mild. Toen volgde een jonge jongen, met zwaar Marokkaans accent. Die vroeg wat de spreker van de WTO vond. De spreker zei dat zijn lezing daar in het geheel niet overging en dat hij daar niets over wilde zeggen. Een Una-bomber man zei iets over Wilders en over de politiek in het algemeen. En zo volgde nog een handjevol vragenstellers.

Ik schaamde me. Die oude heer was naar dit stoffige zaaltje gekomen en niemand erkende hem als grootheid. Een beetje ongegrond kritisch en dom doen, dat was het enige wat men kon.

Vanochtend overwoog ik een mailtje te sturen. Beste meneer. U was heel goed, grappig, spits en slim. Ik heb van u genoten.

Maarja, dat is ook weer zo wat.

 Oer

Zaterdagochtend, 11.00 uur.
Ik sta op de ijsbaan en houd mijn dochtertje (bijna 3) bij beide handjes stevig vast. We schaatsen samen haar eerste rondje.

Ik zie R. een foto van ons maken en zie de zwartwit foto van mezelf, net 3 jaar, toen ik op dubbele ijzertjes mijn eerste rondje reed.

 Steeds meer

Nog niet zo lang geleden deden we een voorstelrondje met onze hardloopgroep. De eerste vrouw was lid van de raad van bestuur van een belangwekkend bedrijf, de tweede vrouw introduceerde zich als moeder van een kind en daarbij nog sociaal werkster, de derde was free lance journaliste en toen kwam ik. 'Ik ben Louter, 35 jaar en moeder van twee kinderen. Ik heb een zoontje van een half jaar, en een dochter van 2,5 jaar.' En ik knikte de architecte toe dat zij haar introductieverhaaltje kon houden.
Pas aan het einde van het voorstelrondje bedacht ik me dat ik helemaal vergeten was om te vertellen dat ik ook nog werkte. Dat was geen bewuste keuze. Het was gewoon niet in mij opgekomen.

'Ik voel me steeds meer en vaker moeder' zei ik tegen een vriend die Louterlog bijhoudt.
'Nou, mij viel iets anders op.' Nuanceerde hij. 'Je zit steeds vaker te slempen in de kroeg. Dat is toch niet mijn beeld van samenvallen met het moederschap.'

Bij de geboorte van mijn dochter hoopte ik, zoals Sanne Wallis de Vries ook vertelde in haar laatste voorstelling, dat met de geboorte ook alle slechte eigenschappen mijn lijf zouden verlaten. Dat bleek een illusie. Ik ben steeds vaker en meer moeder, maar met dezelfde oneffenheden.
'Gebreken' verbeterde die vriend.

 Bij het tentamen

De surveillant was niet geregeld, dus ik moest 3 uur op mijn kindertjes passen. Studenten van een jaar of 20.

- juf, ik moet plassen
- juf, heeft u een zakdoekje?
- juf, het tentamen is veel te moeilijk
- juf, wilt u vragen of zij ophoudt met het knakken van haar vingers?
- juf, heeft u een puntenslijper?
- juf, ik moet nog een keer plassen
- juf, wat betekent het woordje 'restraint'?
- juf, ik heb een bloedneus, kijk maar
- juf, hij wiebelt de hele tijd met zijn voet, dan kan ik me niet concentreren
- juf, mag ik een banaan eten?
- juf, ik snap die vraag niet

En de juf droomde weg, onderwijl haar bestdoend om er denkend uit te zien, a la het beeld van Rodin.

 In de trein

'Nou, en toen zei hij tegen mij dat zijn vriendin zo trots op hem was.'
' Wie, Reggie?'
'Reggie ja, we hebben het hier over Reggie. Hij zei dat zij blij was met zo'n goede zwarte man. Nou, zwart is-ie, maar daar is alles mee gezegd.'

 Rocky

Gisteren deed ik mijn huiswerk en rende mijn rondje. Ik liep langs de huizen waar iedereen televisie keek. Behalve bij een flat op de begane grond. Door de lamellen zag ik een bejaarde mevrouw patience spelen op haar pc.

Na de bejaarde mevrouw sloeg ik rechtsaf. De brug over. Na de brug nam ik de trap. En ik voelde me even Rocky. Je weet wel, dat moment dat hij keer op keer die trap op moest. eerst was hij nog helemaal niet in vorm. Je zag aan de zweetplekken in zijn grijze joggingpak dat hij het moeilijk had. Een handdoek was in zijn nek gerold. Het moment nadert dat hij het moet opnemen tegen zijn rivaal. Op het laatst rent hij almachtig die treden op. Moeiteloos. Dan weet je al hoe de grote wedstrijd zal aflopen.

Het was de tijd dat ik trainde om naar de Olympische Spelen te mogen. Heus.

Ik had een trainer die nog serieuzer was dan ik. Als ik iets fout deed, moest ik me 10x opdrukken. Als ik het daarna weer fout deed, moest ik me 20x opdrukken. En als ik het daarna weer fout deed, 30x. Ad infinitum.
En als je niet kotste van inspanning na de training, was je niet tot het uiterste gegaan.
Ja, mooie tijden.

Mijn broer was ook serieus over onze ambitie. We hadden samen Rocky gezien en we wilden samen naar Barcelona. (Ik maakte iets meer kans, want vrouw (story of my life)).

We hadden gezien wat het recept van Rocky's succes was: een geklopt rauw ei des morgens.
Dat konden wij ook.
Nog voor het ontbijt klutste mijn broer een eitje voor mij en voor zichzelf. Kokhalzend deden we onszelf te goed.
We zijn er niet gekomen, bij die Olympische Spelen, maar wat voelden wij ons onoverwinnelijk, daar aan het aanrecht met het rauwe geklutste ei.

Sinds lange tijd voelde ik me gisteren ook weer onoverwinnelijk.

En dan maakt het niet uit dat ik de trap afrende, in plaats van dat ik 'm besteeg.

 Xtreme

Dagmar en ik waren naar de teleurstellende "A history of Violence" geweest. Al bij het naar buiten schuifelen buitelden de 'dit was ook stom' -voorbeelden overelkaar. We moesten uitvoeriger napraten hoe stom die film nu precies was en waarom.

Ik opperde een Margaritha en Dagmar noemde een adres. Nog voordat wij onze fietsen in de sloten hadden geslagen, zagen we de deur op slot gedraaid worden door een olijke barman die het niet speet ons te moeten teleurstellen. Volgende Margaritha adres. Daar kon ik weliswaar met veel moeite de deur nog openwrikken, maar werden we in de tussenhal door een barvrouw met emmer en mop opgewacht.

Margaritha mensen drinken kennelijk niet meer na 24.00 uur. Het werd tijd voor een echte kroeg.
'We kunnen naar Xtreme' wist Dagmar.
'Waar zit dat cafe?'
'Bij ons op de hoek, tegenover de bond'
Ik had altijd gedacht dat dat een coffeeshop was. Nee, gekkie, woof Dagmar mijn zorgen weg.

We kwamen Xtreme niet binnen, hoe hard we ook tegen de voordeur duwden. We bleken eerst op een belletje te moeten drukken en in de camera te moeten kijken. Na een zoem ging de deur open.

In het cafe waren alleen maar mannen. Aan de bar zat een Nederlandse man met een enorm grote bril met gekleurd montuur, en verder alleen maar Marokkanen.

'Schenk je ook Margaritha's?' probeerde Dagmar nog.
'Wat?' vroeg de barman
'Doe maar een biertje' en ik knikte als een routinier naar de tap.
'Die zijn alleen voor de sier'
Nu was het mijn beurt om 'wat?' te vragen.
'We schenken geen bier. Die zijn voor de sier'
'Wat schenken jullie wel?'
'Wat willen jullie?'
'Wodka jus?'
'Nee, dat hebben we niet'
'Bier uit een flesje?'
'Nee, ook niet'

De man met de reusachtige bril ging zich ermee bemoeien.
'Een briesje dan, dames?'
'Briesje?' vroeg ik
'O, wil je een Breezer', zei de barman, op een toon van had-dat-maar-gezegd.
'Nee, geen Breezer!' riep Dagmar verschrikt uit, alsof ze harddrugs kreeg voorgeschoteld.

De marokkaanse barman keek in zijn ijskast onder de tap.
'Ik heb nog twee flesjes bier', bood hij aan.

We liepen met de flesjes waarvan we niet op de datum durfden te kijken naar de hoek met het rotan zitje. Precies op het moment dat we de flesjes op tafel zetten, liet een grote man de rolluiken zakken. Ook voor de deur.

'We are trapped' zei ik nog.
'Ja, maar nu dus even over Cronenberg', kwam Dagmar ter zake.
En we konden nog veel meer stomme dingen opsommen.

 Reunietje

Ik was te vroeg en zat alleen aan een tafeltje. Een kunsthomo, zoals mijn vriendin Marije dat noemt, met een lange lok nam de bestelling op. Ik wilde wel een Margaritha. Toen hij allemaal moeilijke vragen stelde over de ingredienten en de bereiding en de temperatuur en zo nog wat, wilde ik eigenlijk alleen maar zeggen dat hij het precies zo moest maken als M. dat doet. Maar ik zei dat ik behoorlijk mainstream was en dat hij er wat van moest maken. Ik kreeg een knipoog onder zijn lok vandaan.

Daar zat ik. In de hipste gelegenheid van Utrecht. Althans, dat was me verteld. Ik dronk van mijn Margaritha en las in een boek met een filosoof op de kaft. Zo wachtte ik tot de reunie met mijn dispuutgenoten zou plaatsvinden.

Vriendin 1. kwam binnen. De ober, een andere kunsthomo, vroeg wat zij wilde drinken. 'Een tonic' zei ze tegen hem. 'Ik ben zwanger' fluisterde ze in mijn oor.
Vriendin 2 arriveerde. De ober, de kunsthomo met de lange lok, knikte met zijn hoofd ten teken dat ze kon bestellen. 'Een mineraalwater' zei ze tegen hem. 'Ik geef nog borstvoeding' verklaarde ze tegen ons.

Veel later arriveerde vriendin 3.
'Tsja, wat zal ik drinken...' dacht ze hardop
'Ben je zwanger?' merkte ik uit gewoonte op.
'Zou kunnen, maar het is nog te vroeg om over tijd te zijn'
De ober bleef geduldig wachten.
'Dan kun je gewoon drinken' wist ik. De eerste twee weken is jouw bloedbaan volledig gescheiden van de embryo.'
'Gefeliciteerd' probeerde de ober
'Nou, ik weet het nog niet zeker hoor' zei vriendin 3.
Nu was de ober bang dat hij iets verkeerds had gezegd.
'Maar het is niet pijnlijk hoor, vergemakkelijkte vriendin 3 de situatie. Ik word altijd zo zwanger'
'Ja, zij wel', zei vriendin 1.
'Het is niet eerlijk, zei vriendin 2.
De ober vroeg nog maar eens wat ze dan wilde drinken. Het werd spa.
'En kan ik jouw glas bijvullen? Nog een Margaritha? Jij bent toch niet zwanger, toch? Toen ik niet meteen antwoordde ging hij stotteren: 'Of is dit pijnlijk, dat ik dit zeg? Misschien wil jij ook zwanger worden?'
De ober heeft onze tafel de rest van de avond gemeden.

 In de trein

Schuin tegenover mij zat een bejaard echtpaar. De man zag er rebels uit. Zijn kleding was nonchalant, zijn haar weerbarstig. Naast hem zat een strenge mevrouw, met haar pony lijnrecht halverwege haar voorhoofd geknipt. Ze lazen beiden de krant.

'Kijk. Hier kost diezelfde reis naar Lissabon 99 euro minder dan bij van Ooijen', zei de man.
'Vertrekdata in februari?' vroeg de vrouw.
'Ja, in februari' zei de man
'Hoeveel dagen?'
'Tien'
'Zit er ook een zwembad bij?' ging de vrouw het volgende item van de checklist langs.
'Even kijken.' Zijn vergeelde vingernagel bibberde over de kolommen. Hij zette zijn bril op voor de kleine lettertjes. 'Voor gebruik van het zwembad rekenen ze 80 euro extra' wist hij tenslotte te melden.
'Dat heb ik er wel voor over' zei de vrouw.
'Niks ervan. Ik ga toch niet naar Lissabon om in het zwembad te liggen...' zei de man beslist.
'Nou, ik wel. Ik vind zwemmen fijn'
'Ik vind zwemmen ook fijn. Daar gaat het niet om. Maar zwemmen kun je overal. Je gaat niet speciaal naar Lissabon om in het zwembad te liggen.'
'Ik wel' hield de vrouw vol, terwijl ze haar gezicht afwendde.
'80 euro. Stel dat je drie keer wilt zwemmen. Dan kun je nog beter een kaartje kopen voor een zwembad. Wat zal dat nu helemaal kosten, toegang tot het zwembad?' zei de man op geirriteerde toon.
'Dat weet je best. Drie euro vijftig' zei de vrouw nog steeds terwijl ze uit het raam keek.
'Ja, in Nederland kost het drie euro vijftig. Maar niet in Lissabon hoor. We nemen geen zwembad.'
'Daar is het laatste woord nog niet over gezegd'
'Ik denk het wel' zei hij wat zachter
'Mooi niet' zei zij gedempt.

En ze lazen allebei verder in hun deel van de krant.

Recept voor een lang huwelijk, waarschijnlijk.

 Een middag in een zaaltje

Voorafgaand aan de lezing kwam een kale consultant op mij afgestapt. Hij sprak snel en noemde drie maal de naam van zijn eenmansbedrijfje. Toen bleek dat ik slechts wetenschapper was en er geen opdrachten te vergeven waren, taaide hij af.

Vergvolgens begroette een vrouw mij hartelijk. Ze kende mijn naam. Ik kende niet eens haar gezicht. Voorzichtig polste ik of we elkaar zouden moeten kennen. Ik had met haar samengewerkt. 'Maar toen had ik nog lang haar', zei ze verzachtend.

Daarna kwam ik in gesprek met een bejaarde meneer die een paars colbertje droeg. Hij woonde de middag bij omdat zijn dochter zou spreken.

Ik werd op het podium geroepen en begon mijn verhaal. Het eerste grapje lukte. Na een minuut of tien zag ik twee mensen in de zaal vechten tegen de slaap. Ze probeerden wakker te blijven, maar het lukte niet. Was ik zo slaapverwekkend?

Na de laatste powerpoint slide van mijn lezing veerde een meneer achter in de zaal op. Het was een kleine, tanige man. Er viel iets op aan hem, maar ik wist in het begin niet wat. Toen zag ik het. Hij had geen voorhoofd. Net boven zijn wenkbrauwen lag zijn haargrens. Die meneer, een vijftiger, zei dat hij het een geweldig verhaal vond van mij. Precies zoiets was ook bij hem in het bedrijf het geval. Hij begon iets te schetsen wat ik op geen enkele manier kon verbinden met mijn verhaal.

Bij de borrel wilde ik eigenlijk praten met de Hoge Ambtenaar die onderzoek te vergeven heeft, maar ik kwam in gesprek met de bejaarde vader met zijn paarse jasje. Wat een mildheid! Hij dronk een portje en zei dat hij trots was op zijn dochter. Hij had overal belangstelling voor en zei precies de goede dingen. Hij deed zich niet belangrijker voor dan hij was, wat een uitzonderlijk gegeven was in dit gezelschap. Hij was een warm bad. Na de tweede port vroeg hij of ik niet met belangrijke mensen moest gaan praten. Hij had gelijk, maar het was leuker om met hem te praten.

Een man met het voorkomen van een slager -pokdalig gezicht, kleine varkensoogjes- kwam naar mij toe. In elke hand had hij een bitterbal. Hij had mijn lezing met belangstelling gevolgd. Hieropaansluitend: wat vond ik dan wel niet van de toestand A. in de wereld? Weer zag ik geen enkel verband met het onderwerp waar mijn lezing overging en zei dat ik daar geen verstand van had. Hij nam nog een bitterbal van de schaal en begon toen maar zijn eigen mening uiteen te zetten.

We werden onderbroken door een man, die zijn hand op mijn elleboog legde. 'De hele middag was fantastisch!' en hij zwaaide joviaal alle receptiegangers toe.

In de trein terug maakte ik de envelop met de boekenbon open.

 Rekensom voor cito-toets

Stel, mevrouw Louter gaat normaal naar een trendy kapper. Ze weet zelf ook niet goed waarom. Daar betaalt zij heel veel geld voor een knipbeurt. Op een dag besluit ze dat dit toch echt van de gekke is, en bezoekt de Turkse kapper bij haar op de hoek. Ze laat daar haar dochtertje knippen en ook zichzelf. Haar dochtertje zit heel stil en krijgt als beloning van de kapper een lolly.
Bij het afrekenen noemt de kapster een bedrag. Mevrouw Louter denkt dat ze het niet goed heeft verstaan. De Turkse kapster noemt nogmaals het bedrag. Mevrouw Louter herhaalt het nog eens vragend.
Voor dochter en Louter samen vraagt de kapster een derde van het bedrag dat Louter normaal besteedt aan een knipbeurt alleen voor zichzelf.

Vraag: hoeveel betaalt mevrouw Louter normaal te veel? Wat kan mevrouw Louter allemaal doen met het geld dat zij op deze wijze bespaart? Zit haar haar nu wel goed?

 Lunch

Mijn collega's en ik bespraken de voor- en nadelen van een provinciestadje ten opzichte van een Grote Stad. Ik zei dat ik ten tijde van mijn verhuizing van Nijmegen naar Rotterdam vooral werd gelokt door de grootstedelijke verleidingen, maar dat ik nu, met een gezin inmiddels, meer oog zou hebben voor de charmes van een provinciestadje.
'Maar jij zei dat je het net een openluchtmuseum vond, het provinciestadje waar ik woon' wierp een collega mij verongelijkt voor de voeten. 'En dat je het hier nooooit zou uithouden.'
'Ja, dat herinner ik me, dat ik dat zei. Maar soms ben ik het zat in Rotterdam. Ik heb in deze levensfase meer last dan profijt van alles wat grote steden brengen.'

Een jonge collega, die hiervoor 23 jaar in de achterhoek heeft gewoond, stelde een verduidelijkende vraag.
'Bedoel je dat je last hebt van criminele negers en Marokkanen?'

 Normaal

Mijn vriend en ik hadden de hele middag behoorlijk doorgedronken. In het vierde cafe zei hij dat veel mensen hem raar vonden.
'In de VS zouden ze je heel normaal vinden', bracht ik als verzachtende omstandigheid.

 Lunch

De lange lunchtafel zat vol. Het ging over Sinterklaas, speelgoed en zo nog wat. Op een gegeven moment zei ik:
'En dan die pop voor jongens. Hoe heette die man ook alweer? Met het bionische oog, je weet wel...'
Het bleef stil.
'Dan keek je door het achterhoofd van die pop en dan zag je alles 7x vergroot. De man van Een Miljoen ofzo.'
Nog steeds bleef het stil.
'Ben ik dan echt zoveel ouder dan jullie? Kennen jullie de man van Een miljoen niet?'
De schuchtere nieuweling (23 jaar) zei toen:
'De man van Zes miljoen. Daar heeft Theo Maassen het ook wel eens over, bedoel je die?'
'Ja, Theo Maassen', vulde de niet zo schuchtere collega aan, 'Die is ook bijna veertig jaar'

Na de lunch kwam de schuchtere jongen zich verontschuldigen. Zo had hij het niet bedoeld hoor.

 Eikel

Donderdagochtend, half twaalf. Station Holland Spoor. Het is koud. Ik drink een cappucino van 'de Kiosk' met een gaatje in de deksel. Ik weet nooit of het gaatje er nu zit voor een eventueel roerstaafje of dat je geacht wordt hierdoor te drinken. Ik besluit de deksel weg te gooien.

Bij de prullenbak staat een eikel.
Ho. Hoe weet ik dat dit een eikel is?

Ik probeer na te gaan of ik die irritante kop kan thuisbrengen. Die verdomd lelijke bril bijvoorbeeld. 'Lekker eigenwijs' zei de verkoper vast. Maar waar ken ik hem van? Die te lange haren voor de dunner wordende bos. 'Wel gedekt houden', zei hij vast tegen de kapper. Dat doet er niet toe. Waar ken ik hem van? En dat koffertje. Hij heeft vast zo'n steun op de fiets waar zijn koffertje dan inkan opdat het leer niet wordt beschadigd, de OR-lul.

Ik gooi de deksel in een andere prullenbak, en loop hem straal voorbij alsof ik hem niet heb gezien. Hij loopt in een drafje achter mij aan.
'Zeg, kennen wij elkaar niet?'
'Ja, nu je het zegt..., maar ik weet niet waarvan'
'Zundert?'
'Nee, niet Zundert' zeg ik.
Dan noemt hij een hele trits op. Ik ken hem niet van Volleybal, niet uit Zundert, ook niet van de Ondernemingsraad.
'Werkte jij bij werkgever X?'
'Jazeker. Ik was daar een heel betrokken werknemer. Actief lid van de ondernemingsraad. Totdat...'
Die eikel ja. Inderdaad. 'David de Drammer' noemde iedereen hem. Hij dacht ons, het personeel, te representeren maar reprenteerde alleen zijn eigen frustraties.
'Maar nu werk ik voor een De Raad. Je kent het waarschijnlijk niet, maar het is een heel belangwekkend instituut in Nederland. Veel machtiger dan velen geneigd zijn te denken. Ik heb daar een heel belangrijke baan.'
'Nou, dat is mooi voor jou. Ik moet mijn trein halen.'
En waag het niet om ook deze trein te nemen.

 Echt heel grappig

Buro Renkema

 Weer een eerste keer.

Nog nooit eerder heb ik zoveel bewondering geoogst. Iedereen luisterde ademloos. Men vond mij fantastisch. Grappig. Ontzagwekkend. Wat ik ook deed, wat ik ook zei. Een enkeling boezemde ik wat angst in, maar het overgrote deel vond mij leuk en bijzonder.
Voor het eerst in mijn leven was ik zwarte piet, voor het kritische publiek van 0-4 jarigen.

 Soprano's

De dvd box met seizoen 5 staat nog wel uitnodigend naast de klok op het kastje (kijk naar mij, kijk vanavond naar mij), maar de uitnodiging is een relikwie geworden. We zijn door de supplies heen.
De avonden zijn stil zonder Tony.