3/10/2004
Moeder
Vanavond had ik het huis alleen met Lena. Na het ritueel eten- badderen- spelen- flesje ging ze slapen.
Maar ik kan ook vertellen: ze kirde toen ze een merel zag landen op het dak van ons schuurtje. Ze wees met haar dikke wijsvingertje 'die die'. Toen-ie wegvloog wapperde ze van opwinding met haar handen. Daarbij smeerde ze de yoghurt achter haar oren.
Ze leert zoveel elke dag. Vandaag kon ze het groene ronde blokje in de daarvoor bestemde opening van de blokkendoos duwen. Dat deed ze zo'n 67 keer. Daarna pakte ze een boekje en liep ze naar mij toe om voorgelezen te worden. Ze wil zelf de bladzijden omslaan en dat deed ze dan ook heel snel, sneller dan ik mijn verhaal in grote letters kon vertellen. Ze hoort graag het geluid van de poes en van het schaap, geluiden waarin ik mezelf nog steeds overtref. Ik til haar op om het flesje te maken. Ze klampt zich als een aapje aan mij vast en ondertussen speelt ze met mijn haren in mijn nek. Ik geef het flesje en zing wat liedjes voor haar. Maar ze is doodmoe. Slaat wild achterover, is ontroostbaar. Het is gevaarlijk om haar zo buiten zinnen de trap op te dragen, ze maait met haar armen en benen om zich heen, gilt alles bijelkaar. Dan ziet ze de foto in het trappenhuis. 'Die die', wijst het mollige vingertje weer. Tijdens het flesje vallen haar oogleden toe, maar ze geeft niet op. Als een dronkaard kijkt ze om zich heen. Ik leg haar in bed. Ze huilt. Ik pak een knuffel en doe mijn dagelijkse kunstje met het beestje. Lena lacht. Ik geef haar nog een paar kusjes en ze pakt mijn haren nu vast alsof ze nooit meer los zal laten. Volgens het boekje kondig ik aan: 'mamma zingt nog één liedje, en dan ga je slapen.' Het werkt. Ze draait zich op haar zij.
Voor ik naar bed ga, stop ik haar nog even in. Ze ligt op haar rug, haar vuistjes half open naast haar oren. Zou haar het liefst oppakken om bij me in bed te nemen. Ik kijk naar haar. Ik voel haar adem op mijn wang, ik ruik aan haar haren, streel haar wangetjes, pak haar handjes vast.
Ontroering zonder dat er een 'maar' tegenover staat. Ontroering zonder zorgen. Ontroering zonder denken aan de avonden die ik niet kan doorzakken, de boeken die ik niet kan lezen, de krantenkoppen die ik niet kan snellen. En ook, ik had het niet van mezelf gedacht: dankbaarheid.
Voor het eerst onvoorwaardelijk. Eindelijk ben ik moeder geworden.
Vanavond had ik het huis alleen met Lena. Na het ritueel eten- badderen- spelen- flesje ging ze slapen.
Maar ik kan ook vertellen: ze kirde toen ze een merel zag landen op het dak van ons schuurtje. Ze wees met haar dikke wijsvingertje 'die die'. Toen-ie wegvloog wapperde ze van opwinding met haar handen. Daarbij smeerde ze de yoghurt achter haar oren.
Ze leert zoveel elke dag. Vandaag kon ze het groene ronde blokje in de daarvoor bestemde opening van de blokkendoos duwen. Dat deed ze zo'n 67 keer. Daarna pakte ze een boekje en liep ze naar mij toe om voorgelezen te worden. Ze wil zelf de bladzijden omslaan en dat deed ze dan ook heel snel, sneller dan ik mijn verhaal in grote letters kon vertellen. Ze hoort graag het geluid van de poes en van het schaap, geluiden waarin ik mezelf nog steeds overtref. Ik til haar op om het flesje te maken. Ze klampt zich als een aapje aan mij vast en ondertussen speelt ze met mijn haren in mijn nek. Ik geef het flesje en zing wat liedjes voor haar. Maar ze is doodmoe. Slaat wild achterover, is ontroostbaar. Het is gevaarlijk om haar zo buiten zinnen de trap op te dragen, ze maait met haar armen en benen om zich heen, gilt alles bijelkaar. Dan ziet ze de foto in het trappenhuis. 'Die die', wijst het mollige vingertje weer. Tijdens het flesje vallen haar oogleden toe, maar ze geeft niet op. Als een dronkaard kijkt ze om zich heen. Ik leg haar in bed. Ze huilt. Ik pak een knuffel en doe mijn dagelijkse kunstje met het beestje. Lena lacht. Ik geef haar nog een paar kusjes en ze pakt mijn haren nu vast alsof ze nooit meer los zal laten. Volgens het boekje kondig ik aan: 'mamma zingt nog één liedje, en dan ga je slapen.' Het werkt. Ze draait zich op haar zij.
Voor ik naar bed ga, stop ik haar nog even in. Ze ligt op haar rug, haar vuistjes half open naast haar oren. Zou haar het liefst oppakken om bij me in bed te nemen. Ik kijk naar haar. Ik voel haar adem op mijn wang, ik ruik aan haar haren, streel haar wangetjes, pak haar handjes vast.
Ontroering zonder dat er een 'maar' tegenover staat. Ontroering zonder zorgen. Ontroering zonder denken aan de avonden die ik niet kan doorzakken, de boeken die ik niet kan lezen, de krantenkoppen die ik niet kan snellen. En ook, ik had het niet van mezelf gedacht: dankbaarheid.
Voor het eerst onvoorwaardelijk. Eindelijk ben ik moeder geworden.
