louterlog

 Weer weg

15 aug weer terug

 Opluchting

'Het is waarschijnlijk niets, maar laat voor de zekerheid maar even nakijken door de huisarts', zei de arts bij het consultatiebureau.

'Het is waarschijnlijk niets, maar laat voor de zekerheid maar even nakijken door de kinderarts', zei de huisarts. 'Want het kan een hartafwijking zijn.'

Vandaag was ik zenuwachtig. Het zal wel niets zijn. Nee, tuurlijk niet. Maar stel nu dat. Lena en ik liepen het ziekenhuis binnen en onmiddelijk maakte ik van Lena een patient. Ik was poeslief tegen haar en had nog meer geduld dan anders. Ze was immers ernstig ziek.

In de wachtkamer zaten allemaal kinderen die zichtbaar ziek waren. En Lena was een van hen.

'Het is wel iets, de artsen hebben het goed gehoord, maar het is niets ernstigs', zei de kinderarts vandaag.

En ik omhelsde mijn dochter alsof het voor het eerst en het laatst was.

 OR

Tijdens een lunch beklaagde een collega zich. De werkplek was warmer dan 27 graden. Dat betekent, in gevolge artikel zus en zo van statuut X dat wij recht hebben op een tropenrooster.

'Je kunt toch je eigen tropenrooster invoeren? Dan begin je toch vroeger en dan ga je toch eerder weg?' zei ik.

Zo eenvoudig was het niet. De OR had moeten stipuleren. Dan hadden we nu werkdagen van 6 uur gehad. Het is de plicht van de werkgever om zorg te dragen voor het tropenrooster, en het is niet de individuele verantwoordelijkheid van werknemers. Anders zou het een janboel worden.

Soms heb ik de neiging om ogen uit hoofden te krabben.

 Telefoongesprek met oom Otto

Dirk van Gelder heeft me uitgenodigd om te komen logeren, maar nu vind ik het programma van de tweede dag nogal teleurstellend.
Ik kom op dinsdag aan, en dan gaan we touren met de auto en we bezoeken een museum, maar op woensdag wil hij mij dan rond 11.00 uur op de trein naar huis zetten. Maar daarvoor onderneem ik natuurlijk niet zo'n hele trip, om de volgende dag weer zo vroeg naar huis te gaan.
Wat vind jij? Kan ik daar iets van zeggen? Ik wil bijvoorbeeld naar het scheepvaart museum, en naar het Historisch Huis en iets verderop is nu die tentoonstelling over Nederlands Indie. Ik zou misschien nog wel een nachtje willen blijven bij hem. Wat denk je?

 Bij

In de ochtend was het kennelijk toch nog koud voor die kinderlijfjes. Na drie kwartier in het pierebadje zag ik de lippen van mijn dochter blauw worden en mijn zoontje had kippenvel all over. Tijd voor de zwembadpauze.

Ik haalde ze uit het bad, wreef ze warm en wikkelde ze in een grote handdoek. Ze dronken een pakje appelsap en aten een koekje onder de pergola van paarse seringen. De bijen zoemden en vlogen af en aan. Mijn dochter (3) keek geconcentreerd naar het plafond van gezoem.

'Mamma, bijen maken toch honing?'
'Ja, bijen maken honing. Ze verzamelen stuifmeel en nectar uit de bloemen, en daarmee gaan ze naar hun huis en daar maken ze er samen honing van.'
'Wonen ze allemaal samen?'
'Ja, bijen wonen met heel veel bijen samen in een huis. Dat heet een bijenkorf'

'Maar niet alle bijen. Sommige bijen wonen apart in een huisje' zei Lena stellig.
'O. Volgens mij wonen alle bijen samen', begon ik nu toch wat te twijfelen. Misschien waren er ook wel verkennersbijen of werkbijen die apart woonden. Verder dan de voorlichting gegeven in 'Maja de Bij' ging mijn kennis niet. Lena had vast iets opgevangen in een natuurserie ofzo.

'Nee hoor, kluizenaar-bijen wonen apart.'
'Aha'
'Want je hebt ook kluizenaar-mensen, en die wonen ook apart'.

 De Enige

Ik wandelde van station Utrecht CS naar de vergaderzaal in het centrum door van die gezellige straatjes die het handelsmerk van Utrecht zijn, maar die mijn ergenis wekten omdat ik bij elke stap met mijn hak tussen de keien bleef haken.

Al vrij snel passeerde ik een terrasje dat overvol was. Ik wurmde me tussen tafeltjes van een volgend terras. Ik liep met een boogje om een derde terras. Overal mensen aan het witbier en de witte wijn. Zonnebril in het haar. Lachend aan het bellen met een vriendin. Ik was de enige die werkte vandaag.

25 jaar geleden sprak mijn grootvader veel te luid toen we instapten in een stadsbus die vol mannen zat die volgens mijn grootvader op dit tijdstip op hun werk zouden moeten zijn: 'werkt er nu helemaal niemand meer in dit land.'

Met precies mijn grootvaders' intonatie resoneerde deze uitspraak in mij, elke keer dat ik een terrasbezoeker het glas naar de mond zag brengen, elke keer dat ik een ober met een dienblad moest ontwijken, elke keer dat ik iemand met gesloten ogen van de zon zag genieten.

 Nou?

Allemaal aantrekkelijke mannen. Opeens. Waar ik ook kijk, waar ik ook ben. Op weg naar de trein: twee lekkere mannen. In de trein: een mooie man. Op het station: een aantrekkelijke man. Tijdens mijn wandeling: een leuke en beslist geen domme man, dat zag je zo. In Het Gebouw vier mannen op rij met behoorlijk leuke kleren aan. In de stad: een modieuze vader die niet over the top hip was.

Waar zijn jullie vandaan gekomen? Zaten jullie allemaal onder die grote kei? Verschimmelden jullie vier hoog achter? Of hullen jullie je normaal in snorren en toupetjes en spencers en witte sokken dat ik jullie niet opmerkte?

En waarom glimlachen jullie nu opeens?

Nou? Nou?

Maar nu jullie er toch zijn, blijf nog maar even.

 Conferentie

Het was een conferenties als alle andere. Er waren presentaties, er waren moeilijke gesprekken rondom de koffietafel en er was een receptie.

Er waren dus presentaties. Een mevrouw liep het trapje op naar het podium. Ze had een grote scheur in haar bruine linnen broek, net onder haar billen. Een groot gapend gat van een centimeter of vijftien. Ik zag dat ze een onderbroek droeg en geen string. Ze had me een stringtype geleken. Niemand gniffelde.

Er waren moeilijke gesprekken.
'Ken ik jou niet van dat congres in Milaan van drie jaar geleden?'
'Nee, we zaten in dezelfde stuurgroep afgelopen half jaar.'
Ik had hem al minstens 4x ontmoet en nog had ik hem niet herkend.

Er was dus een receptie. In de volle zon bij 34 graden sloeg ik witte wijn in gestaag tempo achterover. Na mijn vierde glas wijn was m'n dorst enigszins gelest en was de wereld aardiger en leuker. Ik zelf vooral. Er ontkiemden vriendschappen-voor-even. De opdrachtgever, een jong naief kippetje, kwam na mijn zesde wijn nog even napraten. Een geweldig project, vond ze. Wij lieten het maar zo en wenkten de man met het dienblad, die ons groepje begon te mijden.

 Chauffeur van oom Otto

Om precies 10.00 uur belde ik aan bij oom Otto. Ik zou hem die ochtend afzetten bij een reunie van zijn studiejaar. In deze reis zouden we ongeveer half Nederland doorkruisen.

Door de intercom ving ik op dat hij eerst nog zijn medicijnen moest innemen en dat ik maar even moest wachten. Toen hij naar beneden kwam, kreeg ik een papieren zakje van hem. Daarin zat een sinaasappel. 'Jij lijkt me niet iemand die voldoende fruit eet.'

We stapten in mijn auto en het geklets begon. Over de onlogische indeling van met name het tweede studiejaar. Zo kregen ze een vak met ingewikkelde integraal rekeningen, terwijl ze dat kunstje pas in het volgend semester zouden leren. Och man! En die Harry, dat was altijd een zwakke student geweest.

We arriveerden op een landhuis waar we de studiegenoten van mijn oom begroetten. Allemaal energieke mannen en vitale en goedlachse vrouwen van boven de 75. Niemand was te dik, dat was iets wat me opviel, en niemand zag er uit als een opa of een oma. Men droeg houthakkers outfits, t-shirts met de modieuze lange kettingen. Een mevrouw had de uitnodiging voor de reunie verlaat ontvangen omdat ze van provider was gewisseld. Ach bij wie zit je nu dan. Ja, die heeft ook een betere service, kabbelde het gesprek verder.

Oom Otto knoopte het gesprek aan met een vriendelijke meneer die naast mij zat. Alleen het gehoorapparaat verraadde zijn leeftijd.
'Jij had altijd heel veel moeite met dat vak in het derde jaar, is het niet?'
'Jazeker, dat was niet gemakkelijk', zei de studiegenoot.
'Je hebt nog de hulp ingeroepen van Henk en ook nog van Barthold, als ik het wel heb' wist mijn oom nog precies.
'Maar uiteindelijk is het nog een beetje goedgekomen' zei de man vriendelijk.
'Dat kun je wel zeggen, maar toen was het hakken over de sloot hoor', hield mijn oom vol.

Later hoorde ik dat deze meneer hoogleraar was geweest aan twee universiteiten.

Een dame in een rood mantelpak met bijpassende rode schoenen kwam te laat binnen. Terwijl ze een studiegenoot ter begroeting kuste, werd ze van achteren omhelst door een klein mannetje in een wit pak met een hoed van stro. Eerst legde hij een hand op haar rechterborst, maar daarna kneedde hij met beide handen haar borsten. De dame van 75+ keek niet op of om.
'Aha, Henkie is er ook' zei ze alleen tegen degene die ze aan het begroeten was.

Na een kop koffie en een glas water wilde ik wegrijden. De oudjes konden prima zonder mij. Voor de vorm vroeg ik of ik oom Otto nog iets schuldig was voor de koffie en het water. Jazeker, dat was 5 euro.

Bij het afscheid gaf hij mij een envelop voor mijn verjaardag. [Want ik was jarig, die dag.] In de auto bekeek ik de inhoud. Een enorm dik pak van vijfjes en tientjes. Een belachelijk groot bedrag dat ik nog nooit eerder had ontvangen.
En ook nog een cadeaubon van 5 euro van de V&D. Die helaas was verlopen.

 Weg

- Conferentie met site visit ('neem uw kaplaarzen mee')
- Chauffeur-voor-een-dag van oom Otto
- Diner met vrienden
- Vers le Sud met vriendin

Zondag weer terug.

 Camping

Samen met mijn dochter in het diepe. Ik ben met haar aan het zwieren en spatten. Ik til haar op en laat haar in het water plonzen. Ik zwem op mijn buik en zij klimt op mijn rug. Weer bedacht ik iets anders. Ze moest even op mijn schouders klimmen en dan zou ik haar laten vallen in het water.
'Maar mamma, ik ben toch geen aapje'
en met klasse verwijdert ze zich van deze speelgrage moeder.