louterlog

 Dagboek van een uitgetelde

Elke avond zeg ik tegen R. dat ik niets bijzonders voel. Dat er waarschijnlijk niets zal gebeuren.
Maar dan lig ik in bed.
Dan voel ik precies hoe de baby draait en schopt en hikt.

En dan denk ik zo'n 2 uur lang het volgende:

- Volgens mij gaat het harder dan alle avonden tevoren
- Dat pijntje onderin mijn buik, zou dat een valse wee zijn
- Ja, hij is zo onrustig...het gaat gebeuren, ik weet het zeker
- Vandaag had ik toch ook meer harde buiken dan anders
- Zie, ik had toch dat beschermhoesje over mijn matras moeten trekken
- En hoe gaan we dat nu doen met Lena
- Waar heb ik mijn ponskaartje van het ziekenhuis nu?
- Niet vergeten mijn bioscoop-date voor morgen af te bellen
- Dit is geen valse wee meer, dit is een wee. Eindelijk. Het gaat beginnen.
- Oh, nu zakt het weer weg

En dan word ik de volgende dag weer wakker met nog steeds een dikke buik.

 Gefeliciteerd

De wasmachine piepte en schuurde. Toen kwamen er rookpluimpjes uit de achterkant en draaide de trommel niet meer. Met een vierde gezinslid op komst wilde ik dit meest essentiele element in ons huishouden zo snel mogelijk vervangen.

De verkoper in de witgoedzaak liet de hoogzwangere vrouw en haar man eerst drie rondjes om het wasmachine-eiland lopen. Daarna kwam hij op ons af: 'kan ik jullie van dienst zijn?'

'Tsja, met een kleine op komst' *knipoog naar mij* 'is een goede wasmachine onontbeerlijk. Ik wil niets ten kwade zeggen van deze machines' *royaal gebaar naar rijtje links van ons* 'maar dit is toch de top waar je over praat.'
'Kijk, deze machine. 7 kg. En dat is fijn hoor, met zo'n kleine op komst' *knipoog naar mij* 'alles kan erin, luiers, kleertjes...'

Luiers, luiers, denk ik nog. Luiers zijn van papier en die gooi je gewoon in de vuilnisbak.

'En als je er minder dan 7 kg indoet, past hij automatisch de hoeveelheid water aan. Ja, er zit een weegschaal in en als er minder was inzit -je wilt bijvoorbeeld snel even wat luiers wassen- dan gebruikt-ie ook minder water. En dat merk je weer als de Eneco je aanschrijft'
*knipoog naar R.*

'Dit is het snelprogramma. Stel, de luiers zijn bijna op en je wilt snel even wassen. Dan gooi je ze gewoon even op dit programma' *knikt veelbetekend naar mij*

De verkoper ging nog even door. Hij had beet en liet ons niet meer los. Er zijn mensen die eerst de consumentengids raadplegen en daarna een vergelijkende prijsstudie maken voor zij overgaan tot zo'n grote aanschaf, maar zo zijn wij niet. Wij gaan naar de witgoedhandel op de hoek en laten ons een ding aansmeren omdat die verkoper hier de grootste bonus op krijgt.

We liepen naar de kassa.
'Dan moeten we nu dus onderhandelen', fluisterde R. mij toe.
De verkoper leek het gehoord te hebben. Hij noemde vanaf het scherm de bedragen.
De wasmachine kostte 715 euro.
'Die 15 euro krijgen jullie van mij'
' 5 euro verwijderingsbijdrage...daar kan ik niets van maken. Die moet gewoon blijven staan. Maar de bezorgkosten...foetsie. 40 euro. Die halen we eraf. Zo. Dat is beter he.'
Wij knikten gedwee aan de andere zijde van de toonbank.
'Zo. En dan nu de garantie. Daar kan ook nog wel wat af, vind je niet?'

Hij printte de bon en liep met zijn wijsvinger nog eens alle bedragen af die hij credit en debet had geboekt. 'Dat is al met al toch mooi 65 euro korting!'
Wij knikten weer.
Tot zover onze onderhandelingsvaardigheden.

Hij pakte de bon en niette die met een grote zwaai aan een folder vast. Hij vouwde de bon met grote nauwkeurigheid in de naden van de brochure, alsof het een heilig boekwerk was.
Ik strekte mijn hand uit om de bon in ontvangst te nemen, maar hij begon zijn speech.
'Zo, dan is de wasmachine nu van u. Mag ik u feliciteren met deze aankoop. Ik weet zeker dat u er veel plezier aan zult beleven.' Pas nadat hij mijn hand en die van R. ferm had geschud, kregen we de bon.

En toen we de winkel uitliepen, hoorden we hem ons nog naroepen:
'En een heel fijne dag nog. Maar dat zal wel lukken, na zo'n aankoop'

 Min of meer even gesloten

Ik heb verlof dus alle tijd om te bloggen. Zou je denken.

Maar dat is niet zo. Want mensen komen op bezoek nu ik alle tijd van de wereld heb. En er moeten zaken gekocht worden. Een kruik. Luiers maat miniscule babybilletjes. De box moet opgezet worden. Er kan geslapen worden overdag (mensen noemen dat opeens 'rusten': Kan ik dan langskomen of rust je dan?) . Ik kan overdag naar de film. De babykleertjes zijn uitgezocht en moeten nu nog worden ingeruimd. Mijn ziekenhuistasje staat klaar.

Allemaal activiteitjes van niets. Rekenkundig zouden er zeeen van tijd moeten overblijven voor blogjes, wat zeg ik, blogjes van formaat roman. Maar zelfs een klein stukje kan er niet af. Terwijl ik wel had willen schrijven. Mijn lijst ongeschreven blogjes tot nu toe:

- het verschil tussen Rotterdam en Amsterdam. Over ordi-hip versus rijk-hip.
- over mijn bezoek bij oom Otto
- lijfelijke veranderingen in de laatste fase van de zwangerschap
- over mijn gesprek met een dr in de humane genetica die mij verzekerde dat van de eerstgeborenen 10% buitenechtelijk is verwekt ('dat is goede cafe praat he, voegde zijn vriendin mij toe)
- over de deken van zorgzaamheid die mij nu ten deel valt en hoe ik me daarin wentel

Maar de blogjes blijven nog even ongeschreven, geloof ik. Tot later.

 Verlof

Eindelijk heb ik mijn laatste dingen voor mijn werk af en is de Grote Vakantie begonnen. Nog een week of drie en dan wordt de baby geboren. Maar misschien wil hij/zij wel over twee weken al komen. Of laat hij/zij pas over vijf weken van zich horen.

Van nu af aan mag alles in het teken van het nieuwe leven staan en daar verheug ik me op. Eerst de babykleertjes van zolder halen en onder voortdurend 'wat klein, wat lief' geroep de kleertjes uitzoeken. Dan de spullen voor het wiegje verzamelen. Wat een klein matrasje. Past hij/zij daar echt in? En een jongensnaam verzinnen, want die hebben we ook nog steeds niet.

Naar de verloskundige ('het wordt een grote baby'). Adresstickers uitdraaien. Geboortekaartje frobelen. Kruik kopen. 's Avonds voeten omhoog. Verbazingwekkend hoe de dagen vollopen met dit soort bezigheden en hoe volkomen bevredigend dat kan voelen.

Verder weinig nieuws van planeet Zwanger.

 Telefoongesprek met oom Otto

- Hoe is het met u?
- Ik ben wat futloos. Misschien komt het door de paracetamol. Ik zal even kijken in mijn cahier. Kijk. Om 14.30 uur heb ik paracetamol genomen. 500 mg. Zou ik daar nog last van hebben?
- Nee, ik denk het niet, maar ik weet het niet. Ik ben geen arts.
- Dat is ook zo. Daar heb jij geen verstand van. En het eten was ook niet goed. 'Peen en uien' stond op het bord. Vroeger heette dat gewoon hutspot. Er zaten heel veel uien in. Ik hoop maar dat ik daar geen last van krijg. Ze serveerden dat met spek. Dat is toch niet meer van deze tijd? Iedereen weet toch dat je dichtslibt van spek? Ik snap dat niet, dat dat nog wordt geserveerd. Geen wonder dat heel Nederland aan de bypass moet. En overal dikke mensen op straat.
- Sommige mensen vinden een speklapje heel lekker.
- Ja lekker, lekker, dat is niet de vraag. De vraag is of het gezond is.

 Piercen

Elke avond werd er veel gedronken op de studentenvereniging, maar deze avond was uitzonderlijk. Ik weet niet of we 20, 30 of 40 bier ophadden. Het was genoeg om dronken te zijn. Nu bereikten we het tijdstip dat we nog maar met een man of acht aan de bar zaten. We stopten met bier en gingen over op de sterke drank. Dit waren mijn lievelingsmomenten. Die in alcohol gedompelde intimiteit, die vriendschap voor het leven, die nutteloosheid van de nacht te kunnen genieten zonder schuldgevoel...Dit was ook meestal het moment voor 'goede gesprekken'. Je kon rustig vertellen wat je echt van iemand vond, want de kans was groot dat geen van beiden het nog wist de volgende dag. En als het te lief of juist te naar was, kon je het gesprek altijd nog op de hoeveelheid drank schuiven.

Ivan dronk het meest van ons allemaal. Hij had grote handen en gooide de glazen bier zo in zijn keelgat, als een stripfiguur. Op dit tijdstip waren alleen de resultaatdrinkers nog over: het ging ons vanaf het eerste biertje om dronken worden. Als Ivan dronken was, waren er twee opties. Of hij werd agressief, of hij werd geil.

Vandaag had Ivan het in zijn hoofd gehaald dat hij zichzelf durfde te piercen. Hij had een veiligheidsspeld en prikte daarmee in de buurt van zijn wenkbrauw. De barman zei nog dat hij eerst moest ontsmetten. Ivan haalde de veiligheidsspeld door de wodka. Met zijn grote duim en wijsvinger pakte hij zijn wenkbrauw en prikte nogmaals met de veiligheidsspeld. Wij ontmoedigden hem. Doe maar niet Ivan.

Ivan werd kwaad op ons. Geloofden wij soms niet dat hij dit durfde? Ach die wenkbrauw was voor mietjes. Weet je wat hij wel durfde? Zijn voorhuid aan de bar vast te nieten.
'Ja ja, dat durf jij wel, dat geloven we. Maar doe maar een andere keer'
Ivan vond ons onvoldoende onder de indruk. Hij liep naar boven om een nietmachine te pakken. Hij kwam naar beneden met zijn lul uit zijn broek en een nietmachine als trofee in zijn linkerhand.
'Ik ga het doen'
Hij ging op het verhoginkje onder de bar staan en legde zijn lul op de bar. De nietmachine haalde hij door de wodka.
'Ontsmet'
De aanwezige mannen keken glazig toe, maar een andere vrouw en ik konden het niet meer aanzien en duwden Ivan op de grond. De nietmachine gooiden we buiten zijn bereik.
'We geloven dat je het durft, maar kappen nou'

Ivan werd kwaad. We werden uitgemaakt voor domme teven en we moesten ons er niet mee bemoeien. Hij wist wat hij deed. Met trutten zoals wij ging de hele wereld naar de klote. Hij wilde ons wat doen, maar de andere jongens sprongen er tussen. Het werd een opstootje. Hij wilde de nietmachine terug, maar de andere jongens werkten hem de kroeg uit en gooiden zijn jas na. We hoorden zijn gescheld en geschop door de straten galmen.

Inmiddels is het tien jaar later. Ik was op kraamvisite bij Ivan. Toen we naar zijn dochtertje keken, zei hij dat hij haar gedeeltelijk aan mij had te danken.

 Baas

'Binnen' riep de Belangrijke Baas. Ik opende de deur van zijn kantoor op het tijdstip waarop hij mij had besteld.

De Belangrijke Baas zat aan het einde van de lange vergadertafel. Aan de nephouten ovalen vorm was zijn werkeiland bevestigd, zodat hij achter zijn pc kon blijven zitten terwijl hij toch deel uitmaakte van de vergadertafel. De tafel was smetteloos, zonder ook maar een dossier of een papiertje. En dat gold voor de hele ruimte. Alles was opgeruimd. Er lag geen boek scheef in zijn kast, er was geen stapeltje te bekennen op zijn bureau.

De Belangrijke Baas typte door en had zijn blik nog niet een maal op mij gericht. Ik ging aarzelend zitten aan de ovalen tafel. Het was mijn eerste keer in het kantoor van de Belangrijke Baas. Ik ordende mijn papieren en bekeek de foto's, de oorkonde's en de objecten. Niet een wetenschappelijk boek te bekennen in deze kamer, dat was toch opvallend voor een professor.

'Zo' zei hij, terwijl hij verder typte. 'Hoe staat het met het project'. Nog steeds waren zijn ogen op het beeldscherm gericht. Ik zag dat hij zijn mail aan het beantwoorden was.
'Goed. Maar wil je misschien eerst dat berichtje afmaken voor ik je bijpraat', zei ik. Eigenlijk wist ik niet of ik hem al kon tutoyeren, maar kennelijk had ik die keus nu gemaakt. Ik kon niet meer terugkrabbelen.
Voor het eerst keek hij me aan -was het vanwege mijn 'gejij'-en draaide zijn bureaustoel een kwartslag zodat we elkaar recht in de ogen konden kijken. 'Praat me maar bij'
Ik begon aan mijn verhaal. Bij de tweede zin gingen zijn ogen weer terug naar het beeldscherm. Ik nam een extra lange adempauze om hem subtiel te laten merken dat ik hiervan niet gediend was, maar daar sloeg hij geen acht op.

'Nou, dat is prima werk. Misschien kun je hier ook nog aandacht aan besteden.' Hij draaide zijn stoel een halve slag zodat hij met zijn rug naar mij toe zat. Hij reikte naar de onderste lade van een dossierkastje achter hem. Nu zag ik alleen nog zijn onderrug en zijn kont. Al die tijd bleef hij doorpraten tegen mij.

Midden in een zin opende hij de onderste lade en liet een scheet. Een harde scheet.
'Pardon' zei hij zonder blikken of blozen en maakte zijn zin af.
Binnen tien minuten stond ik weer op de gang met een plastic mapje.

 Ziek

Wegens ziek, zwak en heel misselijk even geen nieuwe postjes.