louterlog

 Theorie en praktijk

Een filosoof vertelde me dat een hoogleraar een abjecte daad had begaan, waarvoor hij inmiddels was vervolgd en berecht. Ik vroeg hem wat die hoogleraar dan precies had gedaan en ik kreeg alle details.

'Tsjee', was mijn reactie. 'En dat nog wel voor een hoogleraar Ethiek.'

'Dat heeft er natuurlijk niets mee te maken.' zei mijn gespreksgenoot geergerd. 'Een hoogleraar Ethiek heeft kennis van theorieen over Ethiek. Dat wil nog niet zeggen dat je zelf moreel virtuoos hoeft te zijn.'

 Vreselijk

'Het is vreselijk' zei mijn kamergenoot, die me opbelde naar aanleiding van een mailtje dat ik hem had gestuurd.
Telefoneren is speciaal en intiem. Wij handelen alles, maar dan ook alles af per mail, ook als je collega schuin tegenover je zit. Bellen doen we alleen als het een te lang verhaal is om te typen, of als je een gebaar wilt maken. Een gebaar van intimiteit.
Mijn kamergenoot maakte duidelijk een gebaar van intimiteit want het berichtje had maar kort hoeven zijn. Het is vreslijk.

'Het is inderdaad vreselijk' snikte ik, terwijl de tranen in dikke banen over mijn wangen stroomden. In het begin probeerde ik ze nog in te houden, weg te drukken met een propje van een papieren zakdoek, maar nu waren de dijken door. Beyond repair. Ik liet de mascara voor wat het was en hield ook mijn snikken niet meer in.

'Ik zei eigenlijk feestelijk' zei mijn collega na een eerbiedige stilte voor mijn snikken weifelend door de telefoon. 'Het is toch fijn dat je een nieuwe baan hebt? Je wilde die baan toch?'

'Het is fantastisch' huilde ik.

 Bijnamen

Een stel dat wij kennen heet Frits en Ada. Het zijn nogal praatjesmakers die het hoog in de bol hebben. Categorie fopintellectuelen en flapdrollen. R. vertelde me een tijdje terug dat hij hen 'Niks en Nada' heeft gedoopt.

Vandaag bespraken R. en ik een feestje. 'Waren Niks en Nada er nog?' vroeg ik.
'Wie zijn Niks en Nada? Zijn dat de pappa en mamma van Bibi en Lars?' vroeg Lena toen.

Een beetje oppassen met die bijnamen.

 Reclame

"We liegen alleen, omdat we het belangrijk vinden wat u denkt", zo begon ons weekend met toneel en dans van Bare Back Lying. Een Nrc recensie, volgens de bare back lying folder, beschreef dit als de beste voorstelling die de recensent in de laatste jaren zag.

Bare back lying lijkt nergens op. Het is Grappig. Snel. Intiem. Mooi. Ontroerend. Knap. Witty. Vooral ontregelend.
Moderne dans. Toneel. Film. Muziek. Pastiche.
Nieuw Zeelands, Duits, Engels.

In de voorstelling zit een scene met een parodie van een nagesprek. 'Wie is je inspiratiebron' is zo'n clichevraag van domme interviewers aan kunstenaars.
Na afloop van de voorstelling was er een nabespreking in de schouwburg. De gespreksleider slaagde erin om alle vragen uit die parodie te herhalen, zonder dat er opzet in het spel was. Simone Aughterlony bleef authentiek en haar best doen, maar bij al te domme vragen kroop ze toch ook heel even onder tafel. Ik ook.

Hoezeer ook geprobeerd, de nabespreking kon ons plezier over de voorstelling toch niet wegnemen. Dit is echt knap. Een voorstelling zonder conventies. Zo is het bijvoorbeeld niet duidelijk wanneer de voorstelling voorbij is. Of die eigenlijk al voorbij is.

En dit was nog maar het begin van ons weekend.

 18

Eindelijk verwassen. R. en ik zijn dit weekend 18 jaar bijelkaar. We mogen stemmen en ons rijbewijs halen.
Voor het eerst in 18 jaar vieren we het. Vanavond gaan we naar de schouwburg, morgen hebben we de kindjes ondergebracht (voor de tweede keer in drie-en-een half jaar) en dan gaan we een weekendje weg, samen.
Een ongelooflijk vooruitzicht. Hotel. Wandelen. Mooi maken. Drinken. Dineren. Film? Doorslapen. Uitslapen. Krantlezen bij ontbijt. Koffie. Museum?
Ooit was dit onze gewone weekendroutine, minus hotel dan. Nu is het het summum van genieten, vermoed ik.
Maar nu eerst nog even mijn rondje hardlopen want dat komt er niet van dit weekend. Net zo min als een blogje, vermoed ik.

 Ambenarenbashing- part II.

Ik belde de ambtelijke mevrouw om een afspraak voor een interview te maken. Ze had haar eerste gaatje 27 oktober, van 10.00-11.00 uur.
Dat was toch wat laat, vond ik.
Ja, maar ze ging maandag a.s. met vakantie van een paar weken, vandaar. Dus.
En morgen? Was morgen misschien een mogelijkheid?
Nee, morgen had ze al drie afspraken staan. Tsja. Wat doen we eraan.
Was het dan een mogelijkheid dat ik het interview met een collega zou doen.
Nou, dat was eigenlijk best een goed idee. Die en die zou het wel kunnen overnemen.
Mocht ik die dan meteen even bellen?
Ja he, ze wist niet of die collega er vandaag was, want ze werkte met de deur van haar kantoor dicht om niet gestoord te worden. Het beste was dat ik zou wachten tot ik werd gebeld.

 Paarlen

Vandaag zag ik er fantastisch uit. Niet een beetje, maar gewoon totally over the top want ik kon wel even wat impression management gebruiken voor doeleinden die later wellicht bekend zullen worden gemaakt alhier. (Voor de liefhebbers: Klik hier, dan Archives, 2001, plaatje 8.)
En niemand. Helemaal niemand, de hele dag lang, die er ook maar iets van zei.
Allemaal zwijnen jullie.

 Ontluikende Email flirt (2)
(zie eerder 1)

- Jouw ministerie financiert ons onderzoek en ik wil je even bijpraten. De stand van zaken van ons onderzoek is nu zus en zo.
- Wat goed om van je te horen. Interessant. Maar ik ben van baan veranderd -ik krijg nu een Belangrijke Baan- en mijn opvolger zal dit onderzoek verder begeleiden.
- Gefeliciteerd met je nieuwe baan. Klinkt Belangrijk.
- Ja, dat is het ook :-) Misschien kan ik nog wel met perspectief van mijn nieuwe baan bij jouw onderzoek betrokken blijven?
- Je bedoelt dat perspectief wat niets maar dan ook niets met ons onderzoek te maken heeft?
- Inderdaad
- Nou, het is misschien eigenlijk wel minder gek dan jij denkt, want met name dit en dat aspect was nu onderbelicht en dat dek jij wel in je nieuwe baan.
- Laat maar weten wanneer je een volgende bijeenkomst plant met de opdrachtgevers.

 Kantoorhumor

Ik had een afspraak elders in het gebouw. Ik pakte mijn sleutels, liep mijn kamer uit en sloot de deur af, als altijd.

Mijn kamergenoot -op het werk dus- was drie weken met vakantie geweest en was vandaag weer terug. We hadden uitgebreid zijn vakantie besproken. Het eten was flut, zoals voorspeld door mij. En de wijn trouwens ook.

De vergadering was nog niet begonnen of ik werd door de secretaresse gebeld of ik terug wilde komen. Ik had mijn kamergenoot ingesloten.
Hij zat nog niet in mijn systeem.
Hij had gewoon achter zijn bureau gezeten, toen ik de kamer uitliep en de sleutel twee maal draaide in het slot. Hij had nog geroepen van he he ik zit hier gewoon, maar ik had niets gehoord want hij was er niet.
Hij kon de deur niet van binnenuit openen.

Ik kwam terug en zag hem door het raampje naast de deur hulpeloos en angstig kijken, alsof hij nodig naar de wc moest.

Nouja, dat was dus heel grappig. Je had er bij moeten zijn.
En er zakte ook nog een collega door de stoel.

 980.000

Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat R. en ik op een doordeweekse dag in de kroeg samen konden zitten, bestelde ik twee bier bij de schriele barman wiens haren alle kanten uitstaken. R. en ik hadden zojuist het vlees afgezworen, in theorie, maar bespraken nu de gelegitimeerde afwijkingen van ons voorgenomen toekomstig vegetarisch bestaan.

Net toen we in de fase waren gekomen dat we eigenlijk best vlees konden blijven eten, als het maar biologisch was, werden we afgeleid door de piepstem van de barman.
'Weet je hoeveel?'
'Nee, geen idee ' zei de jonge kunstenaar met kunstenaars brillenmontuur, geschoren hoofd en broek met verfspatten.
'Nou, raad eens dan. Hoeveel denk je?' Hield de barman vol.
'Nou ehm...100.000?' probeerde de jonge kunstenaar. Zijn maatje die een borrel naast het bierglas had staan, knikte goedkeurend.
'Nee hoor, veel veel veel meer' zei de barman met onverholen triomf in zijn stem.

De vaste klanten hadden tot nu toe geduld getoond, maar wilden nu iets drinken. De barman strekte zijn beide handen en wapperde licht met zijn handen, kennelijk het teken dat hij wel iets beters te doen had dan zijn clientele bedienen. Die draaide zich dan ook maar weer om naar het tv scherm waar Feijnoord te zien was.
Henk, de man aan het einde van de bar woelde langdurig met twee handen tegelijk door zijn haren wat hem tot een reddeloze verschijning maakte.
'Waarom staat er niemand bij die paal?' vroeg Henk.
'Omdat er een keeper staat' zei de dikke man op de kruk naast hem.

'980.000.' De barman kruiste zijn armen voor zijn borst en trok zijn armen hoog op.
'Dat geloof ik niet' zei de kunstenaar en nipte aan zijn borrelglaasje.
'Ik ook niet' viel zijn broerder in kunst solidair bij.
'Toch is het zo. Zullen we wedden?' vroeg de schriele barman, terwijl hij dreigend zijn hand ophief om een wetje te leggen.
'Neuh. Maar 980.000...man, dat is bijna een miljoen.'

'Waarom staat er niemand bij die paahaal?' zei Henk op de hoek. Niemand reageerde.

'Dus dat betekent dat 1 op de 7 werkenden een ambtenaar is.' wist de barman.
'Jeezus. Nog erger dan ik dacht.' zei de dikke man naast Henk.
'Maar daar zitten dan wel ook de politie en de brandweer bij hoor' nuanceerde de barman het nieuws.
'Dan nog' zei een blonde mevrouw.
'Hoeveel ambtenaren zei je?' vroeg een klant die zich tot nu toe afzijdig had gehouden.
'Ne-gen-hon-derd-tach-tig-dui-zend' zei de barman, zijn mantra afsluitend met een triomfantelijk knikje alsof hij ze zojuist persoonlijk allemaal in Abugraib had weten vast te zetten.

'Die moeten ze afschieten' wist Henk. Mij was niet duidelijk of het om een Feijnoordspeler of om ambtenaren ging.
'En wij maar werken' zei een man zonder billen met een wrangler spijkerbroek.

Toen ik weer bier ging halen, zag ik aan de stand in de rechterbovenhoek dat Feijnoord tijdens de ambtenaren-bashing gescoord moest hebben. Niemand had gejuicht.

 Sollicitatie

Vandaag vonden de sollicitatiegesprekken plaats en ik zat in de sollicitatiecommissie.

Ik koos voor de JR opstelling -mijn rug naar het licht.

De kandidaat, een zenuwachtig friemelend meisje, kwam schuin tegenover de commissie zitten.
'Wil je koffie of thee?'
'Nee, laat ik dat maar niet doen, dan moet ik binnen een kwartier naar de wc en dan schiet dit sollicitatiegesprek niet op he'

Ze is het niet geworden.

 Als ik later...

Lena was om me heen aan het drentelen toen ik me aan het aankleden was. Voor de spiegel probeerde ik de oorbellen in te doen.
'Mamma...'
'Ja?'
'Mag ik later ook oorbellen, als ik later groot ben?'
'Als jij later heel groot bent, mag jij zelf kiezen of je gaatjes wilt.'
'Ik wil geen gaatjes, ik wil oorbellen.'
'Maar je moet gaatjes prikken in je oren, kijk maar, en daar gaat de oorbel dan doorheen, zie je?'
Ze keek alsof ik haar zojuist broccoli had voorgezet.
'Ik wil alleen oorbellen en geen gaatjes.'

Ik kleedde me aan en maakte als laatste de riempjes van mijn schoenen vast.
'Mamma..'
'Ja?'
'Wat zijn dit?' ze wees met haar wijsvingertje mijn hak aan.
'Dat zijn hakken.'
'Waarom heb jij hakken?'
'Dan lijk je groter.'
'Mag ik later ook hakken?'
'Als jij heel groot bent, mag jij ook schoenen met hakjes.'
'Maar als ik heel groot ben, dan hoef ik toch geen hakken, want dan ben ik toch al groot.'

 Bush

Op de laatste dag van de conferentie zat ik tijdens de lunch naast een bejaarde Deense professor. Een even vriendelijke als breekbare verschijning. Alles was klein en verfijnd aan hem. Een magere kabouter, daar deed hij me nog het meest aan denken.

Ik vroeg hoe hij zich voelde, na drie dagen confereren. Hij was moe. De hele dag mensen die almaar wilden praten. Hij was een beetje doof en dat maakte het allemaal extra vermoeiend. Maar het was toch wel 'rewarding' geweest, al die frisse jonge mensen die er nog zin in hadden. Hij vroeg of ik ook moe was.

'Nee, ik ben de afgelopen vijf maanden niet zo uitgerust geweest als nu. Vier nachten achter elkaar ongestoord slapen, zo lang als ik wilde, en 's middags ook nog een dutje als ik wilde. Met twee jonge kindjes heb ik dat al heel lang niet meer meegemaakt.'

Hij glimlachte alsof hem dit geluk ten deel was gevallen en was echt blij voor me. We spraken verder over het onderwerp van de conferentie en ook nog wat verschillen tussen Denemarken en Nederland, met name de economische zelfstandigheid van vrouwen die in Nederland rond de 40% schommelt, en in Denemarken rond de 80% ligt.

Na de lunch gaven we elkaar een hand ten afscheid en beloofden in contact te blijven en nog iets uit te zoeken voor elkaar.
Heel even legde de oude professor twee handen om mijn hand:
'Je weet wat Bush altijd zegt als hij Afghanistan en Irak binnenvalt. ENJOY YOUR FREEDOM. Ik wens jou nog even veel vrijheid hier toe. Thuis is weer alles anders.'

 Weg




11 september weer terug.

 Crash

Twee Antilliaanse jongetjes van een jaar twaalf belden aan. Of ik wat kon missen voor de sponsorloop van hun school voor kanker. Ze hadden een gekreukeld velletje in hun hand met daarop met potlood enkele namen en bedragen ingevuld.
'Hebben jullie ook een officiele brief van jullie school of van het goede doel?' vroeg ik. Te vaak heb ik kinderen aan de deur die met vage acties geld komen ophalen.

Ze draaiden het papiertje om en op de achterzijde was, weer met potlood, een officiele brief geschreven, namens het hoofd van de school. Ze zamelden geld in voor longkanker. Dat vond ik raar. Je zamelt geld in voor de kankerstichting. Niet voor longkanker, dacht ik.

'Hmmm. Hebben jullie geen print of poster van de stichting?'
'Die ben ik kwijt mevrouw' zei de jongste van de twee.

Ik dacht te weten dat ik werd bedonderd, maar stel nu dat hij die brief echt kwijt was en dat niemand iets gaf omdat het Antillianen waren, of dat zij dachten dat niemand wat gaf omdat het Antillianen waren. Dat risico wilde ik niet lopen, dat zij dachten dat ik niets gaf niet vanwege het vodje met potlood, maar omdat tiener Antillianen niet zo goed in de sponsorloopmarkt liggen.

Ik pakte toen mijn portemonnee en gaf een bedragje.
'De volgende keer moeten jullie de officiele papieren meenemen jongens, dan geven mensen gemakkelijker geld.'
'Ja mevrouw. Dag mevrouw' ze proestten toen ze wegliepen en ik voelde me een hoofdpersonage uit de film Crash.

 Blessuretijd

We stonden aan het aanrecht in de keuken van mijn jeugd. Groene tegels aan de wand, gele tegeltjes op de vloer en een plafond met schrootjes.

'En wat zei die dokter dan?' wilde ik weten van mijn vader.
'Hij zei niet zoveel. Zo. En dan gaan we nu even de kopjes pakken...' Mijn vader rommelde in een kastje om een kopje met bijpassend schoteltje te vinden.
'Maar wisten ze wat het was? Kunnen je klachten verholpen worden? vroeg ik.
'Ik hoor van iedereen dat als je dit een keer hebt, het niet meer overgaat. Gekookte melk erbij?'

Mijn vader hoestte. Zijn adem volstaat niet langer om twee zinnen achter elkaar te zeggen.
'Maar zijn er geen medicijnen voor? Kan hij iets doen aan je benauwdheid?'
'Ik ben nu benauwd omdat ik verkouden ben.'
'Dit is geen normale benauwdheid pap. Je kunt niet eens...'
Mijn vader onderbrak me: 'Ik moet ermee leren leven.' Hij zette de koffiepot terug en laste een stilte in. Daarna zei hij: 'Het is blessuretijd.'

'Reken dan maar op een blessuretijd van 20 jaar pap. Jij wordt zo 90. Het loont echt om te proberen om er wat van te maken en je niet te laten afschepen door die specialisten. Jij denkt dat er een sudden death komt na de blessuretijd, maar dat weet je niet. Je kunt echt nog heel oud worden.'
'Nee hoor. Je vadertje wordt niet oud.'

Later op de avond vertelde ik over een vriendin van mij die een bejaarde meneer had aangereden. Hij leefde nog na de aanrijding, maar twee dagen later was hij overleden in het ziekenhuis. Ze was er kapot van.
'Waarschijnlijk heeft ze hem alleen maar een plezier gedaan', zei mijn vader.