3/06/2004
Telefoongesprek met oom Otto
- Hoe is het met u, oom Otto?
- Niet zo goed. Ze laten de hele tijd de ramen op de gang openstaan en dan krijg ik het niet meer warm gestookt in mijn kamer. Eens even kijken op het thermometertje dat ik van jou heb gekregen. Ja, die geeft 24 graden aan, maar jouw thermometer is nu niet bepaald een precisie-instrument. Dat kun je niet verwachten van zo'n Blokker-ding. Mijn voeten zijn al dagenlang koud. Maar niemand bekommert zich daar om. Ja, dat is de toestand waar Nederland zich nu in bevindt. Ieder voor zich. Het is niet anders. Je moet altijd voor jezelf opkomen.
Laatst in het ziekenhuis wilde ze me twee verschillende dagen laten terugkomen. Toen ik zei dat het niet gemakkelijk was voor mij om naar het ziekenhuis te komen, ik spring immers niet zomaar in de auto zoals jij doet -ik zeg wel eens tegen mijn fysiotherapeut, mijn nichtje gebruikt de auto zoals anderen de fiets gebruiken- en dat is trouwens helemaal niet goed hoor, Els Borst belt mij wel eens, en dan vraagt ze: hoe is het nu met de gezondheid van jouw nichtje- dat is ook het probleem bij de allochtonen: heb jij ooit fietsen voor scholen gezien waar veel allochtonen naar school gaan? Nee, ze komen op brommers en ..hoe heten die andere scheurdingen ook alweer?
- scooters?
- Scooters? Hoe schrijf je dat? Ja, ik denk dat ik dat bedoel. Kijk, nu ziet dat er snel uit, maar wacht maar tot ze veertig, vijftig zijn. Dan zijn ze allemaal dichtgeslibd, met de groeten van de scooter....en het is trouwens ook niet goed voor het milieu, al dat gevlieg en autorijden van jullie...waar had ik het over?
- Dat u zich op twee verschillende dagen moest melden in het ziekenhuis
- Juist ja. En toen zei die baliemedewerker, ik weet niet of die medisch geschoold zijn, ze hebben wel zo'n wit schort aan, maarja, dat kan iedereen wel aantrekken, dat zegt nog niets, en toen zei zij dat ik daar dan maar een mouw aan moest zien te passen. Wat een feeks. Maar ik ben op mijn strepen blijven staan. Zij realiseren zich niet dat ik dan vier keer een taxi moet bestellen in plaats van twee keer. En die taxichauffeurs zijn ook geen lieverdjes hoor. En zeker niet stipt.
Dus ik bleef net zo lang aan die balie staan, ik kreeg zelfs een beetje last van mijn voeten, tot ik twee aaneensluitende afspraken voorelkaar had.
Feeksen heb je overal. Daar moet je mee leren leven.
- Hoe is het met u, oom Otto?
- Niet zo goed. Ze laten de hele tijd de ramen op de gang openstaan en dan krijg ik het niet meer warm gestookt in mijn kamer. Eens even kijken op het thermometertje dat ik van jou heb gekregen. Ja, die geeft 24 graden aan, maar jouw thermometer is nu niet bepaald een precisie-instrument. Dat kun je niet verwachten van zo'n Blokker-ding. Mijn voeten zijn al dagenlang koud. Maar niemand bekommert zich daar om. Ja, dat is de toestand waar Nederland zich nu in bevindt. Ieder voor zich. Het is niet anders. Je moet altijd voor jezelf opkomen.
Laatst in het ziekenhuis wilde ze me twee verschillende dagen laten terugkomen. Toen ik zei dat het niet gemakkelijk was voor mij om naar het ziekenhuis te komen, ik spring immers niet zomaar in de auto zoals jij doet -ik zeg wel eens tegen mijn fysiotherapeut, mijn nichtje gebruikt de auto zoals anderen de fiets gebruiken- en dat is trouwens helemaal niet goed hoor, Els Borst belt mij wel eens, en dan vraagt ze: hoe is het nu met de gezondheid van jouw nichtje- dat is ook het probleem bij de allochtonen: heb jij ooit fietsen voor scholen gezien waar veel allochtonen naar school gaan? Nee, ze komen op brommers en ..hoe heten die andere scheurdingen ook alweer?
- scooters?
- Scooters? Hoe schrijf je dat? Ja, ik denk dat ik dat bedoel. Kijk, nu ziet dat er snel uit, maar wacht maar tot ze veertig, vijftig zijn. Dan zijn ze allemaal dichtgeslibd, met de groeten van de scooter....en het is trouwens ook niet goed voor het milieu, al dat gevlieg en autorijden van jullie...waar had ik het over?
- Dat u zich op twee verschillende dagen moest melden in het ziekenhuis
- Juist ja. En toen zei die baliemedewerker, ik weet niet of die medisch geschoold zijn, ze hebben wel zo'n wit schort aan, maarja, dat kan iedereen wel aantrekken, dat zegt nog niets, en toen zei zij dat ik daar dan maar een mouw aan moest zien te passen. Wat een feeks. Maar ik ben op mijn strepen blijven staan. Zij realiseren zich niet dat ik dan vier keer een taxi moet bestellen in plaats van twee keer. En die taxichauffeurs zijn ook geen lieverdjes hoor. En zeker niet stipt.
Dus ik bleef net zo lang aan die balie staan, ik kreeg zelfs een beetje last van mijn voeten, tot ik twee aaneensluitende afspraken voorelkaar had.
Feeksen heb je overal. Daar moet je mee leren leven.
