louterlog

 Las Palmas

Las Palmas is een oud pakhuis in Rotterdam. Ooit deed het dienst om de schepen op weg naar de Oost of naar het Nieuwe Land te bevoorraden, nu is het een club annex tentoonstellingsruimte. Je moet wel even weten waarnaar je op zoek bent, als je over het dunne reepje land loopt, want het lijkt een vervallen schuur die men is vergeten te slopen. De ruine houdt stand tussen de gepolijste gebouwen die Las Palmas aan alle zijden omringen. Je passeert eerst het ranke KPN gebouw met lichtreclame van New Yorkse allure van Piano. Aan de andere zijde staat het Luxor theater. Op het uiterste puntje van de pier staat Hotel New York, uitspanning voor mensensmokkelaars, bussen provincialen en andere toeristen.

Tussen al dat marmer en neon oogt het pakhuis als een vergissing. De verf is afgebladderd, de witgekalkte ramen zijn half ontveld, een permanente reusachtige steiger dient als nooduitgang. Het is onduidelijk of er een ingang is en waar die zich dan bevindt.

Ik morrel aan wat deuren en kom uiteindelijk binnen, al ziet het er niet uit als een entree van een museum. De hal is onbemand. Op de vloer liggen flyers van de avond ervoor, Las Palmas is een club die met recht avant garde mag heten. Aan de muren hangen mooi vormgegeven posters van avonden en tentoonstellingen die allang voorbij zijn, gelardeerd met persoonlijke communicatie (' K!!! ben om 04.15 terug!!!'). Ik weet nog steeds niet zeker of ik hier wel goed ben. Een stenciltje biedt uitkomst: handgeschreven staat de naam van de tentoonstelling met daaronder een bibberige pijl en '2e verdieping'. Die deur dus. Ik ben met de kinderwagen en ben aangewezen op de lift. De lift heeft nog gefigureerd in een Hitchcock film en misschien ook nog wel in 'are you being served'. De lift is weliswaar electrisch, maar de deuren moeten nog handmatig worden bediend.
Op de tweede verdieping word ik hartelijk welkom geheten. Het blijkt de kunstenaar zelf te zijn. Het is een mevrouw, maar zij staat erop om 'kunstenaar' genoemd te worden. De ruimte is kaal maar daardoor juist ook heel functioneel. Het is onmogelijk anoniem door de ruimte te lopen. Daarvoor zijn er te weinig bezoekers (namelijk 2). Bovendien maakt de kunstenaar met iedereen een praatje. Soms kunnen dit soort gesrprekjes heel ongemakkelijk zijn, vooral als je oog-in-oog met de schepper iets aardigs wilt zeggen over het werk dat je helemaal niet mooi vindt. Maar dit keer werkt de toelichting van de kunstenaar enthousiasmerend. Haar foto's zijn ook gewoon echt mooi. Ze blijkt mijn buurvrouw van drie huizen verderop te zijn. Aangenaam.

Daarna ga ik nog naar een tentoonstelling in de zaal ernaast. De kaartjes koperij wordt afgehandel door een dame voorbij de 70. De entree bedraagt 3 euro. Ik geef een briefje van vijf en dat levert problemen op. Geen kleingeld in het sigarenkistje. Gelukkig biedt Kees, een oudere heer met een rode spencer en een hoornen bril, uitkomst. Hij leent de dame twee euro. De kassadame heeft een aardig woord voor iedereen. Aan mij vraagt ze of 'dat jasje niet uitmoet' terwijl ze naar Lena wijst. 'Het is toch veel te warm voor hem hier binnen?' gebiedt ze. Ze sluit haar rhetorische vraag af met 'wat een lief bekkie. Echt een jongetje he?'. Ik bezoek de tentoonstelling en ben vrij snel uitgekeken. Omdat ik bang ben dat ik niet ongezien langs de kassadame kom, rek ik mijn bezoek nog even en zie nog wat juweeltjes van foto's van de Holland Amerika lijn eind jaren vijftig. Families die aan boord gaan voor de grote reis. Een half uur lijkt mij redelijk voor deze tentoonstelling. Net als ik langs de tafel met kleedje en sigarenkistje denk te glippen, roept de dame mij toe 'mooie tentoonstelling he? Je hebt zeker genoten?'

Eergisteren was ik in het professionele mooie gloednieuwe GEM, museum voor actuele kunst in Den Haag. Alles is daar tip top. Goedbetaalde dame achter de kassa, geoliede liften, gedoseerd licht, een lounge-achtig museumkantine. Maar met al het chroom en de design toiletten ontbreekt het hen aan alles waar Las Palmas op draait.
GEM, om te beginnen adviseer ik jullie om de kassadame van Las Palmas in dienst te nemen.

 Beauty map

'Galton (een neefje van Darwin) became obsessed with measurement - for example, as he travelled around Britain, he secretely constructed a beauty map of the cities, concluding that the incidence of pretty girls was highest in London and lowest in Aberdeen. He also enlivened dull sicentific meetings by attempting to measure the boredom level of the audience, eventually settling on a measure of fidgets per minute, a study which he published in the journal Nature'
(in 'Evolutionary perspectives on human behaviour' door Laland en Brown, 2002).

Ook ik werk al jaren aan zo'n beauty map. Enkele uitschieters, zowel geografisch, naar leeftijd als per functie:
- in Apeldoorn en Wychen zijn de mensen zo gewoon dat ze lelijk zijn op een kleurloze manier. Ze zien er ook ietwat dommig uit.
- in Barnes, een extreem dure wijk in London, is de dichtheid van mooie mensen zeer hoog. Zijn rijke mensen mooier?
- mannen boven 'schaal 16' zijn zelden lelijk
- in de grote steden in Spanje is de dichtheid mooie vrouwen heel erg hoog onder jonge vrouwen (dit in tegenstelling tot de kleine dorpen waar juist heel veel lelijke vrouwen lopen). Na hun dertigste/vijfendertigste jaar lijkt er opeens een omslagpunt te zijn. Of de vrouwen worden dan lelijker, of de mooie vrouwen trekken weg uit de grote steden en er komen lelijke in hun plaats.

 Hetzelfde maar anders

Vanaf het station loop ik naar huis. Aan weerszijden van de straat staan lage flats. Op een balkon aan de linkerkant van de straat staat een meisje van een jaar of elf. Ze ziet er meisjesachtig uit, zo met die paardenstaart en een kettinkje met plastic kraaltjes. Het meisje wordt toegeschreeuwd door een meisje van de overkant, dat ook op een balkon staat.
Het tafereel doet me denken aan vroeger, toen ik ook met een vriendinnetje stiekum uit het raam hing en geheime boodschappen uitwisselde. Soms via een ingenieus medium, bestaande uit twee conserveblikken en een wollen draad. Terwijl ik mijn oude buurmeisje weer voor de geest haal, helpen de twee tienermeisjes mij uit de snoezige droom:
- tering kankerhoer, roept de lieve paardestaart
- ga je broertje pijpen, riposteert het meisje van de overkant.

 Vocabulaire, aanvulling

Gigoloog: een gigolo met wie je ook nog kunt praten.

 Zulke zaterdagen
Wandelen is fijn. Wandelen in de zomerzon door de duinen is fantastisch. De Rotterdam-Pernis teerlaag is van mijn longen geschuurd, de wind heeft mijn haar goed vet gemaakt en mijn t-shirt stinkt naar inspanning.
Met zilt op de lippen hebben we nog even het straattheater festival in Rotterdam bezocht. Het was net niet leuk, maar daar ging het niet om.
Zulke zaterdagen zijn goed.

 Lee Konitz. Of nee, mijn vader.

Het idee van vakantie is om van alles en iedereen weg te zijn, zoiets schreef Grunberg in mijn vakantie. In dat opzicht is onze vakantie dit jaar niet gelukt. Dag 2 van de vakantie belde mijn vader. Limburg lag op weg naar Frankrijk, de vakantiebestemming van mijn vader dit jaar. Konden hij en Q. niet langskomen op maandag? Ik zei dat ik me verheugde op hun komst.
Mijn vader en ik hebben altijd tijd nodig om op te warmen en het bezoek begon eigenlijk pas tijdens het 'afzakkertje', zoals die generatie voor mij het drankgelag pleegt te legitimeren. We arriveerden in onze jaren 80 vakantiebungalow. Na een bouwkundige inspectie door mijn vader (hij is materiaalkundige) kwamen we tot de kern.
Legden we Lena zomaar op die deken in het gras? Ja, was mijn vragende antwoord. 'In Indie zouden we dat nooit doen, een baby op het gras leggen'. Aha. die vraag was alleen maar een opmaat voor mooie verhalen over 'Nederlands Indie'. Over tijgers in de achtertuin, roofvogels zo groot als vliegtuigen die kleine kinderen meevoerden, over kokkie en de baboe. Zo langzamerhand begin ik flarden van de verhalen te herkennen maar het verveelt me nooit.
In het vakantiehuisje draaiden R. en ik ondertussen onze mooiste jazz ceedeetjes. Plotseling onderbrak mijn vader zijn verhaal over de kostschool op Sumatra. 'Dit is Lee Konitz...zet eens iets harder. ...ah...hoor je dat...zijn timing he, zijn timing. Daar is hij beroemd mee geworden.... tabababadadapie....'
In zijn jeugdige jaren beschouwde mijn vader Lee Konitz als een held, zeg maar de Cruyff of Maradonna van de jazz. Onovertroffen.
'Maar toen zag ik in Apeldoorn een aanplakbiljet dat Lee Konitz in 'de Gigant' zou komen. Lee Koonitz in zo'n achterafzaaltje in de provincie! Dat kon niet waar zijn.' Mijn vader heeft toch een kaartje gekocht. Hij schaamde zich al bij binnenkomst en die schaamte is alleen maar gegroeid die avond. 'Lee Konitz in zo'n zaaltje waar hooguit 100 man in kunnen, en dat terwijl hij zou moeten optreden in het Concertgebouw, in de Kuip, in de Arena....alles, maar niet in zo'n verlopen clubhuis.' Maar toen kwam het ergste: het was niet eens uitverkocht. Mijn vader had zich wel willen verdriedubbelen, had stands-in van de straat willen plukken om zijn held dit te besparen. Optreden in de provincie voor een half bezette zaal.
Lee Konitz deed zijn ding die avond. Het was mooi. Mijn vader genoot. Na afloop heeft mijn vader nog een praatje met hem gemaakt. Ik stelde de domme vraag hij nog een handtekening had gevraagd.
'Nee, daarvoor ben je dan te oud, om dat nog te vragen'.
'Maar had je het gewild?'
'Een handtekening van Lee Konitz? Natuurlijk had ik dat gewild'

 '...Met behulp van foto's en andere voorwerpen leer je je intiuitie verder te ontwikkelen en je energie gerichter te gebruiken...' Had ik zin in zo'n cursus, mailde Ingeborg. 'het is niet zweverig hoor'. Dat was het eerste teken van leven dat ik na zo'n 7 jaar van Ingeborg ontving.
Het verbaasde me niets dat ze weer met zo'n gekke cursus op de proppen kwam. Ze is inmiddels volleerd Reiki-vrouw, is bevoegd in allerlei zingevingstechnieken en kan je vorige levens foutloos reconstrueren. Maar het leuke van Ingeborg (zoals ik haar maar even voor het gemak zal noemen) is dat zij deze onuitstaanbare zweverij weet te combineren met no-nonsense van het snelste soort. Ze zit heel hoog in de boom bij een multinational, zo hoog dat ze recht heeft op een chauffeur van de zaak zeg maar. Specialisatie: crisismanagement en interimmanagement. Ze heeft wel wat weg van een slager. Een slager met kuiltjes in de wangen.

Ingeborg is niet alleen onorthodox, maar gewoon een beetje gek. In ieder geval behoorlijk onaangepast. Bovendien is ze creatief, heel erg slim en beschikt over een tomeloze energie. Ze slaapt soms weken achtereen 2, 3 uur per nacht, als ze werkt aan een interessant project. Ze kan zich met hart en ziel op zo'n projectje storten. Dat betreft niet alleen werk. Naast haar baan doet ze nog allerlei bestuuren en bestuurtjes, varierend van opvang van straatprostitutees, alternatieve tvproductiemaatschappijtjes tot rotary-achtige kringen. Als ze een idee heeft, voert ze het uit. Zo had ze een goed idee voor een t.v. programma. Inmiddels is het ontwikkeld en gaat binnenkort in productie. Of ze ziet een gat in de markt in de communicatie voor verzekeringen of iets anders grauws. Plan gemaakt en hup- verkocht. Of ze hoort dat de kinderopvang uit haar dorp dreigt te verdwijnen. Even de juiste mensen bijelkaar verzamelen en dan is het voorelkaar.

Ze heeft altijd rare friemels om zich heen die zij dan 'interessant' noemt. Zwevers die een voetreis naar India hebben gemaakt, reiki meesters, maar ook topsnelle managers en kunstenaars. Gewone mensen hebben haar graag in hun nabijheid omdat ze met sprankelende Ingeborg zelf minder kleurloos worden.

Ik had me in de afgelopen jaren wel eens afgevraagd of de verburgelijking ook Ingeborg in haar greep had gekregen die nu toch ook tegen de veertig is. Doorleven in dat tempo houdt toch niemand vol. Daarbij: ze is getrouwd (met een priester- dat blijkt dus te kunnen) en heeft net een tweede kindje op de wereld gezet.
Na haar wervelbezoek vandaag ben ik gerustgesteld: Ingeborg is nog steeds gek ('en mijn oudste dochter wilde niet in bed of in de box...het waren de spijlen die haar herinnerden aan de tralies uit een vorig leven' ) en weigert zich te conformeren. Haar truc is dat ze zich niet laat vastpinnen door status en zekerheden (' en toen vond ik mijn werk opeens een sleur worden en dat is niet goed. Werk moet wel een hobby blijven'). Dus weer alle zekerheden aan de kant geschoven en ze heeft zichzelf tot 1 oktober gegeven om iets nieuws te gaan doen. Ze is ervan overtuigd dat er wel wat op haar pad komt. En anders begint ze gewoon aan de uitvoering van een aantal ideeen die ze nog op de plank had liggen. Het staat vast dat ze geen 9-5 gedoe wil. Het moet wel leuk blijven.

Wat een verademing om iemand zo in het leven te zien staan.

 - met Martijn de Lier van de helpdesk
- ik krijg geen toegang tot mijn webmail
- ah, dan moet u de helpdesk hebben
- maar ik spreek toch met de helpdesk?
- nee, ik heb een baliefunctie
- kun je me doorverbinden met de helpdesk?
- nee, dat mogen we niet. Ik bel wel even met hen om uw probleem voor te leggen. U had een virus?
- nee, ik heb geen virus. Ik kan niet inloggen.
- tuut tuut...ik heb even met de helpdesk gebeld, en ze zeggen dat u wel kunt inloggen.
- nee, dat kan dus niet
- dan moet u het later gewoon nog eens proberen
- ik kan er al een aantal dagen niet in
- de helpdesk zegt dat het wel kan
- ....zucht...
- wat voor melding krijgt u dan? Access denied? Maar dan is uw wachtwoord waarschijnlijk niet correct
- ik weet zeker dat mijn wachtwoord klopt
- Wacht even, ik vraag het nog even na bij de helpdesk.....bent u daar nog? Dan ligt het aan uw computer. Die moet u even aan en uit zetten.
- nee, daar ligt het niet aan. Ik heb het op verschillende computers geprobeerd.
- ik vraag het nog even aan de helpdesk....mevrouw? ze zijn aan het lunchen. U kunt het vanmiddag nog even proberen.

Beschouw dit als een opwarmertje van mijn verhaal waarin ik pogingen doe om ADSL aangesloten te krijgen, dat ik misschien nog weleens vertel. Ik verword in dit verhaal gestaag van een naieve klant vol vertrouwen in de bureaucratie tot een hysterische, moedeloze willoze, ongerichte speelbal van een anonieme horde plaaggeesten. Elke dag een stukje hopelozer. Zelfs Kafka's 'K', hoofdpersoon uit 'het slot' steekt af als een vrolijke doelgerichte ondernemende man bij de hoofdpersoon uit mijn ADSL drama.

 Een maand later....

De vakantie begon goed. Ronduit goed. Het hele gezin was vrolijk gestemd, het Limburgs landschap was mooi, de paden goed gemarkeerd wat heel wat kaartlees ruzies voorkomt, de fietskar beviel Lena goed. Het strenge regime overdag (minstens vier uur wandelen of fietsen) werd gecombineerd met museumbezoek in Maastricht, Aken en Luik, mooie romans, goede gesprekken, veel lachen, badmintonnen met professionele kit, Goede Wijn (van onze wijnboer in Rotterdam omdat ik bang was dat zo'n lokale supermarkt alleen maar J.P. Chenet verkoopt). De wetenschap dat we 3 top-100 restaurants op loopafstand hadden, droeg ook bij aan ons zomergeluk, evenals de nog resterende boeken in de zwarte Piet Zoomers sporttas en onze veertig mooiste cdees en een goede installatie. Het was goed zo, onze eerste gezinsvakantie.

Maar toen werd Lena ziek. Halen andere ouders nog wel eens hun schouders op over een ziek kindje, ik voorzie meteen het allerallerergste. Ik ben ook een hypochonder ten aanzien van mijn eigen gesteldheid. Dit heeft het paradoxale gevolg dat ik nooit naar een arts ga omdat ik denk dat ik het toch alleen maar in mijn hoofd haal, een bekend verschijnsel bij hypochonders. Iets soortgelijks treedt op bij mijn bezorgdheid over Lena. Als ik mijn blaffend kindje met piepende longen in mijn armen heb, met diarree-spugen-koorts en ogen die rood zijn en oogleden die strak glimmend bolstaan van het pus, krijg ik meteen nare visioenen. Lena voor altijd blind. Lena en een darmziekte. Lena heeft astma. Lena heeft een immuun ziekte.
Tegelijk schaam ik me een beetje over die zorgen. Ik ben ook een rationeel denkend mens en weet wel dat een blozende mollige baby niet bij het eerste zuchtje wind zal knakken. Maar toch. Zal ze niet stikken in haar kots vannacht? Droogt ze niet uit nu ze 24 uur niet heeft gepoept of geplast? Zorgen zorgen zorgen. Zorgen die ik moeilijk met R. kan delen, want die vindt mij toch al zo'n zwaarmoedige moeder die ontwikkelingen nooit eens van de positieve kant belicht, waar wel iets in zit.
Na een paar uitputtende dagen boordevol zorgen, uiteindelijk toch naar een huisarts gegaan. We krijgen meteen pencilline en andere middeltjes mee: mijn zorg was toch niet zo overdreven. Weer een week aanmodderen. Afgelopen zondag hield ik het niet meer. Ik was bang dat ze het benauwd had. Niet nog zo'n nacht met een kindje dat om het uur wakker wordt en dan zachtjes, tergend zielig, huilt. Als een weerloos vogeltje, niet eens voldoende kracht om het op het brullen te zetten. Een heel dun zachtjes kermen dat mij van de wereld afsnijdt.
In plaats van een ontspannende zondagmiddagactiviteit zaten we dus weer bij de huisartsenpost van het ziekenhuis. Weer een ontsteking. Weer penicilline.
En tussendoor werd ik ook nog ziek. Net toen de heetste dag sinds 47 jaar werd gemeten (in Limburg 38 graden), lag ik kotsend en met diarree in bed. Daarna kreeg ik alle dingen die Lena ook had, met ongeveer een dag vertraging. Sinds mijn vierde jaar heb ik nu dan weer voor het eerst oorpijn. En al twee weken keelpijn. En stik stik stik chagarijnig. Bij de minste tegenvaller wellen de tranen op. Het is ook die hormonale kermis in mijn lijf als gevolg van het stoppen met de borstvoeding, dat weet ik wel. Maar ik schrik ervan dat ik mezelf zo slecht in de hand heb. Sinds ik moeder ben heb ik meer gehuild dan mijn hele leven daaraan voorafgaand, lijkt het. Die tranen vloeien toch zo gemakkelijk. Ik pers ze er niet uit, maar het is alsof de emmer vol zit en die traan gewoon even over de rand loopt.

Dus dat was de vakantie van dit jaar. Ben benieuwd wat de komende 18 jaar gaan brengen.