louterlog

 Mijn eerste keer

De trein was vol. Er was geen plaats meer op het balkon en ik stond in het gangpad tussen de stoelen vol hip volk in trainingsjekkies (het was de trein naar Amsterdam), toeristen (het was de trein naar Amsterdam) en huilende babies.

Ik had gepland om te werken, maar dat kan ik niet staand. Nouja, dat wilde ik gewoon niet.
Ik mijmerde (mijmeren en betijen zijn al tijden mijn favoriete woorden, maar dat was u niet ontgaan).

Zegt opeens zo'n jong jongetje met Stampertjeshaar: 'of wilt u misschien zitten mevrouw?'

Zag ik er zwanger uit?
Zag ik er zo vermoeid uit?
Zag ik er zo oud uit?
Invalide?
Verminkt?
Aangevreten door tumoren?

Ik lachte minzaam en bedankte en deed of ik mijmerde.

 Fotograferen doe je zo (laatste deel)

- Mag ik echt een foto maken?
- Ja hoor.
- Van de kaarsjes?
- Van alles wat jij mooi vindt.

Ik hang de camera voorzichtig om haar kleuterhals. Eerst loop ik nog mee met haar om de camera vast te houden, maar ze grist de camera uit mijn handen. Mijn 'wel voorzichtig' hoort ze niet meer. Veel te druk met het monsteren van de kamer, die op heuphoogte heel anders fotogeniek blijkt dan op grotemensenhoogte.
Ze ziet eruit als een professionele fotografe. Ze schiet een paar hipshots, nonchalant. Daarna loopt ze door de woonkamer en neemt de wereld alleen nog maar via het schermpje achterop de camera tot zich.

Tien minuten lang hoor ik alleen nog het gedempt klikkend geluid van haar mitrailleur.

- Nee, niet het trapje op. Pas op. Pas op! Laat die camera niet vallen.

Toch het trapje op.
Lena fotografeert haar poppenhuis.

 Fotograferen doe je zo

 De opdrachtgever

Ik werk nu al zo'n jaar of vijf voor dezelfde opdrachtgever, een ambtelijke organisatie. De vertegenwoordiger van deze organisatie is een man van middelbare leeftijd met de werkhanden van een boer. Ik begrijp zijn grapjes nooit en hij snapt mijn vragen niet, maar toch gaat het wel goed. Hij geeft mij voldoende vrijheidsgraden en ik doe mijn best om er iets van te maken voor hem en zijn organisatie. Het is nooit spectaculair wat we samen doen, maar het is wel degelijk en goed.

Op aandringen van mij -hij heeft het veel te druk om een vinger aan de pols te houden- reisden mijn collega's en ik naar deze opdrachtgever om de tussenstand van het onderzoek te geven. Ik wilde polsen of we nog op de goede weg waren. Of we deden wat de bedoeling was.
Het was alweer zo'n half jaar geleden dat hij werk van ons had gezien. In die tijd hadden we doorgewerkt aan wat ons goedleek. Maar opdrachtonderzoek suggereert toch dat iemand belang heeft bij wat je doet.

De opdrachtgever is gevestigd in 'The Grand Stand', een gelige flat van vijf verdiepingen in een buitenwijk van een provinciestad.

De vergadering werd geopend.
'Goed werk jongens. Geen vragen. Heb jij nog vragen?' vroeg de man met de grote handen aan zijn kleinere collega.
'Ik heb het niet uitgeprint, dat vind ik zonde van mijn papier thuis' zei de schriele man.

'Dat begrijp ik' zei onze man met de grote handen. 'Ik heb nog een vraag', vervolgde hij. 'Wat hebben we hier nu aan? Ik bedoel, het is netjes opgeschreven en gedegen en ook heel goed, maar wat hebben we hier nu aan?'
'Inderdaad' zei de kleine man 'wat hebben we hier nu aan.'

Ik probeerde uit te leggen wat zij hier aan hadden.
O, nou, dan was het een goed rapport.
Ga zo door jongens.

De junior die net in dienst is vroeg toen we eenmaal buiten waren of het altijd zo ging, met opdrachtgevers. Dat ze alles goed vinden en dat ze eigenlijk helemaal niet op het rapport zitten te wachten. En waarom ze ons dan eigenlijk betalen, als ze er niet op zitten te wachten.

 Galerie Mama

 Toe vadertje

Er was een buurtbarbecue met heel veel kinderen. Een meneer, een veeriger, droeg een gleufhoed. Hij deed zijn jas uit en stroopte zijn mouw op om zijn nieuw tatoeage aan de omstanders te laten zien.
Zijn kindje viel van de driewieler maar dat hoorde de vader niet. Die was druk met vertellen met hoeveel pijn, hoe duur en hoe mooi.

 Weer een vergadering, weer een zaaltje

Dit keer reisde ik af naar de provincie. Ergens aan een snelweg was ik besteld in een zaaltje in een van der Valkmotel. Ik draaide de autosleutel om in het contact en haalde diep adem. Ik kon nog gewoon weggaan. Lekker op tijd thuis. Eindelijk weer een keer de kinderen zelf op bed kunnen leggen. Maar het vd Valk logo lonkte. Ik werd hiervoor betaald tenslotte.

Bij de entree nam ik een pepermuntje en speldde mijn badge op. De bijeenkomst zat ik uit tot het einde en verbaasde me over zoveel domheid. En dat mannen daarmee wegkomen. En dat die mannen dan wel het land besturen. En dat het dus geen fuck uitmaakt, dat daar allemaal domme klootzakken in bijzonder lelijke pakken zitten.

Voor mij zat een man in een grijs pak met een geel streepje, met bijpassend zachtgeel hemd eronder. Hij droeg geen schoenen maar enkellaarsjes. In de pauze vertelde hij mij dat hij auto met chauffeur had. Een ander vertelde dat hij vroeger een auto met chauffeur had, maar nu niet meer.

Toen ik na afloop weer naar mijn auto op het verlaten parkeerterrein liep, zag ik een van de mannen uit de bijeenkomst bij zijn grote blauwe auto. Hij had schuin tegenover mij gezeten. Zijn bijdragen aan de discussie bleven beperkt tot oneliners. De hele bijeenkomst had hij met zijn handen door zijn half lange haar gestreken. Nu leunde hij met zijn billen tegen het portier en had zijn benen losjes gekruist. Hij rookte een sigaar, zag ik nu.

Hij nam me langzaam op, van top tot teen, alsof ik daar voor zijn plezier paradeerde. Ook toen ik hem aankeek, wendde hij zijn blik niet af. Integendeel. Hij gaf hij me een knipoog.

 Weer een vergadering

De mensen kwamen uit Groningen, Twente, Limburg en het Westen om afzonderlijke projecten in een groot onderzoek op elkaar af te stemmen. Er was een te klein kaal zaaltje geboekt in een zalencomplex op loopafstand van Utrecht CS. Ik was weer de enige vrouw en dat went nooit.

Ik beging een impression management-fout. Naast de wel erg kleine voorzitter, was ik de enige die op afgesproken tijdstip arriveerde. Zo'n tien deelnemers druppelden binnen. Maar pas toen de warrige professor uit Groningen drie kwartier te laat arriveerde -zonder zich ter verontschuldigen- besloot de voorzitter te beginnen.

De voorzitter, baard van een dag, kettinkje om en oorbel in rechteroor, vroeg hoe het met iedereen ging en 'wat de stand van zaken was'. De corpulente wetenschapper tegenover me begon zijn wereldbeschouwing. Hij liet zich niet leiden door het onderwerp van de bijeenkomst. Hij had het over de oorlog in Irak, over Ayaan, over liberalisering en over files. De bottomline was dat 'de politiek' er natuurlijk niets van had begrepen 'in dit land.' De warrige professor uit Groningen had tijdens dit betoog op zijn laptop gewerkt. Toen de dikke wetenschapper naar adem hapte, gaf de professor in drie volzinnen zijn visie op dit project en gaf aan waar het aan ontbrak in andere bijdragen.

Een andere projectleider voelde zich aangevallen. Hij richtte zijn vinger op de warrige professor en zei dat hij nog nooit een komma had veranderd in zijn projectvoorstel, en dat hij wel 'moest meebewegen'.
'En anders?' zei de warrige professor spottend.

Nu greep de voorzitter in.
'Zo, dit was de stand van zaken. Dan gaan we nu over naar agendapunt 2.'

Voor de komende bijeenkomst ben ik helaas verhinderd.

 Moederdag

ik heb een verrassing en ik vertel niet wat het is en het zit in mijn oranje tasje maar ik mag het pas over twee nachtjes geven en ik moet er voorzichtig mee zijn en ik heb het zelf gemaakt en

het oranje tasje moet ook mee naar de caravan pappa niet vergeten ik zet het klaar bij de deur niet vergeten want daar zit het cadeautje met de chocolaatjes in mamma er zitten twee chocolaatjes in

Mamma mamma mamma wakkerworden nee ogen dicht ik wil aan je oor trekken om je wakker te maken mamma word eens wakker ik heb een cadeau en felix ook mamma mag ik het openmaken wil je een chocolaatje nee? ik wel mag ik dan een chocolaatje kijk heb ik zelf geschilderd zie je dat een olifant en een vliegtuig mamma mag ik het cadeau van felix openmaken dat kan hij toch niet en mag ik dat andere chocolaatje ook?

 Te Koop

Succesfactoren van onze sta-caravan:

- In het zwembad voel ik me een godin, tussen andere moeders die minstens 5 punten hoger op de BMI-index scoren
- Als we niets doen, doen we niets-in-de-boslucht en dat is dus gezond
- Ik lees opeens over de natuur en dat is dus goed (de inhaalcursus vanwege opvoedkundige redenen. Ondanks mijn grondige kennis over Wetten der Natuur kon ik toch vandaag niet het mintgroene gespikkelde eitje, formaat golfbal thuisbrengen. 'Ja een vogel. Maar welke vogel dan mamma)
- Het bos is zo dichtbij, dat ik toch besluit te gaan hardlopen en het bos is ook weer zo groot dat ik tot nu toe elke keer ben verdwaald waardoor ik in plaats van 45 min 90 min hardloop
- De lange hoge glijbaan in het grote zwembad
- Onze enorme tuin, voor stadse begrippen dan, met een bosje en een schuur en een struik en bomen waarachter Lena zich kan verstoppen
- Onze enorme tuin waarin Lena zich verstopt en ik ondertussen een cappucino drink op het terras
- Onze enorme tuin waar Felix loopt (hij loopt dus, had ik dat nog niet verteld?) en valt zonder zich pijn te doen
- Onze enorme tuin...ok
- De hoge bomen waarin je de wind hoort ruisen ('Mamma, wat is dat voor geluid?')
- Tijdens het ontbijt, met de schuifdeur open, eekhoornjes in de tuin
- Een boomklever, echt, een boomklever in de tuin
- Duizend duiven in de bomen, ja, die hebben we ook in Rotterdam, maar he, hier is het toch anders, ze vochten hier ook veel dierlijker met elkaar
- De kampwinkel om de hoek waar we 4 maal per dag komen
- De speeltuin met kabelbaan. En een glijbaan. En een superglijbaan. En dat ding met die bollen. En die wip. En de motor. En en en.
- De schare kinderen ('mijn vader heeft de beste friettent van Woensel; hij heeft al wel tig keer in de krant gestaan') die allemaal met elkaar willen spelen en verbazingwekkend hoffelijk zijn, in ieder geval in mijn bijzijn.

Is alles rondom onze caravan zonneschijn?

- Nee, er was een lekkage omdat R. en ik in de winter verzuimd hadden 'de leidingen uit te blazen.' De loodgieter had nog nooit zoiets stoms gezien.

- Nee, er is nogal wat bejaard spul en ook veel white trash. Is dat erg? Nee. Het is, vanuit antropologisch oogpunt, een interessante ervaring. Ik bestudeer de hele dag iedereen. In de volksmond ook wel loeren.
Dus interessant ja. Maar is het gezellig? Nee.
R. vroeg me na een fles rode wijn en voordat hij de schuifpui zou sluiten of ik nog iets over de camping wilde roepen. Ik overwoog 'White trash', maar dat begrijpen ze toch niet.
'Dat begrijpen ze toch niet' zei R. die me al 18 jaar kent.

Oja. Het kopje van deze Louter:
Onze hoogebejaarde buurvrouw is zojuist overleden. Die caravan komt te koop. Dus als je leuk en interessant bent, en ons gras wilt maaien en ons als buren wilt (en wij willen jou) is dit een kans.

 Badkamer

Vannacht stond ik voor het avondritueel in de badkamer. Nadat ik mijn tanden had gepoetst inspecteerde ik een pukkel in mijn nek. Ik zag hem niet, maar voelde hem wel. Ik ging op mijn tenen staan, boog me over de wastafel en draaide mijn hoofd zo ver mogelijk naar rechts en nog zag ik het niet goed. De pukkel zat te ver naar achteren.

Ik pakte er een klein handspiegeltje bij en draaide mijn rug naar de spiegel aan de wand. Via het handspiegeltje had ik nu in de grote spiegel uitstekend zicht op de pukkel.

Toen kwam R. binnen. 'Wat ben jij nu aan het doen. Het lijkt wel een spionage truc van Inspecteur Clouseau.'

 Workshop

De workshop over Belangrijke Zaken verliep kabbelend, zoals mijn hele leven kabbelend verloopt. Ik had me allang weer teruggetrokken in mijn parallele universum, een truc die alle wachten dragelijk maakt.

Maar als voorzitter van de bijeenkomst had ik nu toch wel iets gemist. Ik viel middenin een tirade van de man aan mijn rechterhand. De Oostenrijkse professor wond zich op over een definitie die de spreker hanteerde. We moesten de zaken wel zuiver houden.

De spreker haalde zijn schouders op en zei alleen maar 'tsja..'.Zijn lijf was een en al minachting. Een stoere mevrouw mengde zich in het gesprek. Zij zei iets wat belangrijk klonk, maar wat geen enkele relatie leek te hebben met de twist. De Oostenrijkse professor had haar kennelijk wel begrepen en werd nu pas echt boos. Hij ging op de punt van zijn stoel zitten en spuugde zijn woorden met veel speeksel uit.

Ik benijdde (beneed?) de mannen. Ze maakten zich oprecht boos om deze Belangrijke Zaken. Ze vonden dat hun werk en hun mening ertoe deed.

 Activist

Ik kan me niet herinneren dat ooit iets mijn verontwaardiging of woede heeft gewekt.
Maar nu, op mijn 35e, ben ik ongemerkt activist geworden. Bezettingen en bommen volgen vast, maar ik ben vooralsnog bescheiden begonnen met mijn carriere als activist. Ik heb 2000 folders in 2000 brievenbussen gestopt.

Louter. Grass roots activisme. Folderen.
Nog even en we beginnen een communistische cel hier. Ik ben coordinator van 'de aktieven.' En dan gebruik ik mijn weblog voor het oproepen tot subversief gedrag. Wij eisen aktie.

 Post van oom Otto

Ik ontving vandaag een A5-envelop. Het logo van de Stichting OBCV in de linkerbovenhoek van de envelop was met potlood doorgehaald.
In hanig handschrift was mijn naam over typex heen geschreven.
Oom Otto heeft duurzaamheid hoog in het vaandel.

De envelop bevatte:

1. het weekmenu van restaurant 'de Gans'

Restaurant was met potlood doorgestreept. In bijna onleesbare halen liet oom Otto zijn commentaar weten: 'Eetcafe!!'

Het stenciltje was compact. Op de eerste regel werd meteen vermeld dat soep, hoofdgerecht en toetje samen 10 euro kosten. En de weekspecialiteit is 12.50. Maar dat is dan ook niet mis: gepocheerder pangasius filet met een saus van witte wijn en muscaatdruiven. aard. en groenten zijn naar keuze.

2. Een strookje van een gekopieerd artikel uit het Parool

Het artikel gaat over Cohen, denk ik. De kopie is donkergrijs en bijna onleesbaar. Daarbij is niet het gehele artikel in beeld gekomen, maar een willekeurige dwarsdoorsnede. De bovenste en de onderste helft van het 4-kolommen artikel ontbreken, alsook de helft van zowel linker als de rechter kolom. Oom Otto heeft behulpzaam, in de kantlijn en tussen de regels door, in kriegelpotloodstreken wat informatie toegevoegd.

3. Een fragment van een gekopieerde brief van oom Otto aan iemand die ik niet ken over iets dat ik niet begrijp in onleesbare tekens

De brief is in even regelmatige als onleesbaare tekens geschreven.
Met potlood staat in de kantlijn 'kwam 't tegen bij 't opruimen'

4. Een artikel uit 'Die Zeit' uit 11/11/1994

Im Morgengrauwen des 10. November 1944 wurden am Ehrenfelder Bahnhof in Koln dreizehn Dutsche offentlich hingereichtet: Widerstandler oder Kriminelle?
Oom Otto markeert in de kantlijn de belangrijkste passages en ook waar het onzin of onnauwkeurigheden betreft.

5. Nieuwbrief van ontmoetingscentrum 'De Vier', mei 2006

Een klein zachtroze boekwerkje vertelt me dat het ontmoetingscentrum weer bloeit. De eerste maanden was het even aftasten. Maar nu gaat alles goed: 'Er wordt nog steeds heel veel vergaderd over allerlei, soms onbenullige zaken. Dit om irritaties te voorkomen. Het blijkt dat dat de beste manier van werken is.'
Op blz. 4 heeft oom Otto Louter! in de kantlijn geschreven. Hier zal de overhoring over gaan, een komend telefoongesprek en ik lees het stuk aandachtig. Het gaat over lezingen die helaas zijn afgezegd. 'Deze mededeling was alleen voor de bezoekers die zich hiervoor hebben opgegeven bij Diana. Wij wensen u een fijne zomer.'

 

 5= 167

Mijn vaders pensioen voltrok zich midden in de overgang van papieren post naar email.

Toen ik ging werken (nouja, werken) gaf hij mij het advies mijn email gewoon nooit te openen, nooit te lezen en nooit te beantwoorden.
'Anders gaan ze je bombarderen. Negeren die email. Voor je het weet, maken ze je gek.'

Vandaag ben ik weer de eerste dag op mijn werk na een week vakantie.
Vijf werkdagen = 167 email.

Nu, om 15.13 heb ik het laatste mailtje weggegooid en kan ik beginnen met werken. Zou ik kunnen beginnen met werken.