12/14/2005
Rocky
Gisteren deed ik mijn huiswerk en rende mijn rondje. Ik liep langs de huizen waar iedereen televisie keek. Behalve bij een flat op de begane grond. Door de lamellen zag ik een bejaarde mevrouw patience spelen op haar pc.
Na de bejaarde mevrouw sloeg ik rechtsaf. De brug over. Na de brug nam ik de trap. En ik voelde me even Rocky. Je weet wel, dat moment dat hij keer op keer die trap op moest. eerst was hij nog helemaal niet in vorm. Je zag aan de zweetplekken in zijn grijze joggingpak dat hij het moeilijk had. Een handdoek was in zijn nek gerold. Het moment nadert dat hij het moet opnemen tegen zijn rivaal. Op het laatst rent hij almachtig die treden op. Moeiteloos. Dan weet je al hoe de grote wedstrijd zal aflopen.
Het was de tijd dat ik trainde om naar de Olympische Spelen te mogen. Heus.
Ik had een trainer die nog serieuzer was dan ik. Als ik iets fout deed, moest ik me 10x opdrukken. Als ik het daarna weer fout deed, moest ik me 20x opdrukken. En als ik het daarna weer fout deed, 30x. Ad infinitum.
En als je niet kotste van inspanning na de training, was je niet tot het uiterste gegaan.
Ja, mooie tijden.
Mijn broer was ook serieus over onze ambitie. We hadden samen Rocky gezien en we wilden samen naar Barcelona. (Ik maakte iets meer kans, want vrouw (story of my life)).
We hadden gezien wat het recept van Rocky's succes was: een geklopt rauw ei des morgens.
Dat konden wij ook.
Nog voor het ontbijt klutste mijn broer een eitje voor mij en voor zichzelf. Kokhalzend deden we onszelf te goed.
We zijn er niet gekomen, bij die Olympische Spelen, maar wat voelden wij ons onoverwinnelijk, daar aan het aanrecht met het rauwe geklutste ei.
Sinds lange tijd voelde ik me gisteren ook weer onoverwinnelijk.
En dan maakt het niet uit dat ik de trap afrende, in plaats van dat ik 'm besteeg.
Gisteren deed ik mijn huiswerk en rende mijn rondje. Ik liep langs de huizen waar iedereen televisie keek. Behalve bij een flat op de begane grond. Door de lamellen zag ik een bejaarde mevrouw patience spelen op haar pc.
Na de bejaarde mevrouw sloeg ik rechtsaf. De brug over. Na de brug nam ik de trap. En ik voelde me even Rocky. Je weet wel, dat moment dat hij keer op keer die trap op moest. eerst was hij nog helemaal niet in vorm. Je zag aan de zweetplekken in zijn grijze joggingpak dat hij het moeilijk had. Een handdoek was in zijn nek gerold. Het moment nadert dat hij het moet opnemen tegen zijn rivaal. Op het laatst rent hij almachtig die treden op. Moeiteloos. Dan weet je al hoe de grote wedstrijd zal aflopen.
Het was de tijd dat ik trainde om naar de Olympische Spelen te mogen. Heus.
Ik had een trainer die nog serieuzer was dan ik. Als ik iets fout deed, moest ik me 10x opdrukken. Als ik het daarna weer fout deed, moest ik me 20x opdrukken. En als ik het daarna weer fout deed, 30x. Ad infinitum.
En als je niet kotste van inspanning na de training, was je niet tot het uiterste gegaan.
Ja, mooie tijden.
Mijn broer was ook serieus over onze ambitie. We hadden samen Rocky gezien en we wilden samen naar Barcelona. (Ik maakte iets meer kans, want vrouw (story of my life)).
We hadden gezien wat het recept van Rocky's succes was: een geklopt rauw ei des morgens.
Dat konden wij ook.
Nog voor het ontbijt klutste mijn broer een eitje voor mij en voor zichzelf. Kokhalzend deden we onszelf te goed.
We zijn er niet gekomen, bij die Olympische Spelen, maar wat voelden wij ons onoverwinnelijk, daar aan het aanrecht met het rauwe geklutste ei.
Sinds lange tijd voelde ik me gisteren ook weer onoverwinnelijk.
En dan maakt het niet uit dat ik de trap afrende, in plaats van dat ik 'm besteeg.
