louterlog

 Eikel

Donderdagochtend, half twaalf. Station Holland Spoor. Het is koud. Ik drink een cappucino van 'de Kiosk' met een gaatje in de deksel. Ik weet nooit of het gaatje er nu zit voor een eventueel roerstaafje of dat je geacht wordt hierdoor te drinken. Ik besluit de deksel weg te gooien.

Bij de prullenbak staat een eikel.
Ho. Hoe weet ik dat dit een eikel is?

Ik probeer na te gaan of ik die irritante kop kan thuisbrengen. Die verdomd lelijke bril bijvoorbeeld. 'Lekker eigenwijs' zei de verkoper vast. Maar waar ken ik hem van? Die te lange haren voor de dunner wordende bos. 'Wel gedekt houden', zei hij vast tegen de kapper. Dat doet er niet toe. Waar ken ik hem van? En dat koffertje. Hij heeft vast zo'n steun op de fiets waar zijn koffertje dan inkan opdat het leer niet wordt beschadigd, de OR-lul.

Ik gooi de deksel in een andere prullenbak, en loop hem straal voorbij alsof ik hem niet heb gezien. Hij loopt in een drafje achter mij aan.
'Zeg, kennen wij elkaar niet?'
'Ja, nu je het zegt..., maar ik weet niet waarvan'
'Zundert?'
'Nee, niet Zundert' zeg ik.
Dan noemt hij een hele trits op. Ik ken hem niet van Volleybal, niet uit Zundert, ook niet van de Ondernemingsraad.
'Werkte jij bij werkgever X?'
'Jazeker. Ik was daar een heel betrokken werknemer. Actief lid van de ondernemingsraad. Totdat...'
Die eikel ja. Inderdaad. 'David de Drammer' noemde iedereen hem. Hij dacht ons, het personeel, te representeren maar reprenteerde alleen zijn eigen frustraties.
'Maar nu werk ik voor een De Raad. Je kent het waarschijnlijk niet, maar het is een heel belangwekkend instituut in Nederland. Veel machtiger dan velen geneigd zijn te denken. Ik heb daar een heel belangrijke baan.'
'Nou, dat is mooi voor jou. Ik moet mijn trein halen.'
En waag het niet om ook deze trein te nemen.