12/13/2005
Xtreme
Dagmar en ik waren naar de teleurstellende "A history of Violence" geweest. Al bij het naar buiten schuifelen buitelden de 'dit was ook stom' -voorbeelden overelkaar. We moesten uitvoeriger napraten hoe stom die film nu precies was en waarom.
Ik opperde een Margaritha en Dagmar noemde een adres. Nog voordat wij onze fietsen in de sloten hadden geslagen, zagen we de deur op slot gedraaid worden door een olijke barman die het niet speet ons te moeten teleurstellen. Volgende Margaritha adres. Daar kon ik weliswaar met veel moeite de deur nog openwrikken, maar werden we in de tussenhal door een barvrouw met emmer en mop opgewacht.
Margaritha mensen drinken kennelijk niet meer na 24.00 uur. Het werd tijd voor een echte kroeg.
'We kunnen naar Xtreme' wist Dagmar.
'Waar zit dat cafe?'
'Bij ons op de hoek, tegenover de bond'
Ik had altijd gedacht dat dat een coffeeshop was. Nee, gekkie, woof Dagmar mijn zorgen weg.
We kwamen Xtreme niet binnen, hoe hard we ook tegen de voordeur duwden. We bleken eerst op een belletje te moeten drukken en in de camera te moeten kijken. Na een zoem ging de deur open.
In het cafe waren alleen maar mannen. Aan de bar zat een Nederlandse man met een enorm grote bril met gekleurd montuur, en verder alleen maar Marokkanen.
'Schenk je ook Margaritha's?' probeerde Dagmar nog.
'Wat?' vroeg de barman
'Doe maar een biertje' en ik knikte als een routinier naar de tap.
'Die zijn alleen voor de sier'
Nu was het mijn beurt om 'wat?' te vragen.
'We schenken geen bier. Die zijn voor de sier'
'Wat schenken jullie wel?'
'Wat willen jullie?'
'Wodka jus?'
'Nee, dat hebben we niet'
'Bier uit een flesje?'
'Nee, ook niet'
De man met de reusachtige bril ging zich ermee bemoeien.
'Een briesje dan, dames?'
'Briesje?' vroeg ik
'O, wil je een Breezer', zei de barman, op een toon van had-dat-maar-gezegd.
'Nee, geen Breezer!' riep Dagmar verschrikt uit, alsof ze harddrugs kreeg voorgeschoteld.
De marokkaanse barman keek in zijn ijskast onder de tap.
'Ik heb nog twee flesjes bier', bood hij aan.
We liepen met de flesjes waarvan we niet op de datum durfden te kijken naar de hoek met het rotan zitje. Precies op het moment dat we de flesjes op tafel zetten, liet een grote man de rolluiken zakken. Ook voor de deur.
'We are trapped' zei ik nog.
'Ja, maar nu dus even over Cronenberg', kwam Dagmar ter zake.
En we konden nog veel meer stomme dingen opsommen.
Dagmar en ik waren naar de teleurstellende "A history of Violence" geweest. Al bij het naar buiten schuifelen buitelden de 'dit was ook stom' -voorbeelden overelkaar. We moesten uitvoeriger napraten hoe stom die film nu precies was en waarom.
Ik opperde een Margaritha en Dagmar noemde een adres. Nog voordat wij onze fietsen in de sloten hadden geslagen, zagen we de deur op slot gedraaid worden door een olijke barman die het niet speet ons te moeten teleurstellen. Volgende Margaritha adres. Daar kon ik weliswaar met veel moeite de deur nog openwrikken, maar werden we in de tussenhal door een barvrouw met emmer en mop opgewacht.
Margaritha mensen drinken kennelijk niet meer na 24.00 uur. Het werd tijd voor een echte kroeg.
'We kunnen naar Xtreme' wist Dagmar.
'Waar zit dat cafe?'
'Bij ons op de hoek, tegenover de bond'
Ik had altijd gedacht dat dat een coffeeshop was. Nee, gekkie, woof Dagmar mijn zorgen weg.
We kwamen Xtreme niet binnen, hoe hard we ook tegen de voordeur duwden. We bleken eerst op een belletje te moeten drukken en in de camera te moeten kijken. Na een zoem ging de deur open.
In het cafe waren alleen maar mannen. Aan de bar zat een Nederlandse man met een enorm grote bril met gekleurd montuur, en verder alleen maar Marokkanen.
'Schenk je ook Margaritha's?' probeerde Dagmar nog.
'Wat?' vroeg de barman
'Doe maar een biertje' en ik knikte als een routinier naar de tap.
'Die zijn alleen voor de sier'
Nu was het mijn beurt om 'wat?' te vragen.
'We schenken geen bier. Die zijn voor de sier'
'Wat schenken jullie wel?'
'Wat willen jullie?'
'Wodka jus?'
'Nee, dat hebben we niet'
'Bier uit een flesje?'
'Nee, ook niet'
De man met de reusachtige bril ging zich ermee bemoeien.
'Een briesje dan, dames?'
'Briesje?' vroeg ik
'O, wil je een Breezer', zei de barman, op een toon van had-dat-maar-gezegd.
'Nee, geen Breezer!' riep Dagmar verschrikt uit, alsof ze harddrugs kreeg voorgeschoteld.
De marokkaanse barman keek in zijn ijskast onder de tap.
'Ik heb nog twee flesjes bier', bood hij aan.
We liepen met de flesjes waarvan we niet op de datum durfden te kijken naar de hoek met het rotan zitje. Precies op het moment dat we de flesjes op tafel zetten, liet een grote man de rolluiken zakken. Ook voor de deur.
'We are trapped' zei ik nog.
'Ja, maar nu dus even over Cronenberg', kwam Dagmar ter zake.
En we konden nog veel meer stomme dingen opsommen.
