louterlog

 Schaamte

De gedistingeerde heer besteeg het podium onder luid applaus. Hij was oud en breekbaar. Bij de derde trede van de trap struikelde hij, maar kon zich gelukkig nog net vasthouden. Hij zou een verhaal van een uur gaan houden. Zou hij dat nog wel kunnen, zo'n inspanning?

Hij nam plaats achter het podium en en ging wijdbeens staan. Hij trok zijn broeksband over zijn buikje. Eerst ordende hij zijn papieren, rechtte zijn rug en keek de zaal in. Met krachtige stem begon hij zijn betoog.
Hij werd op slag dertig jaar jonger.

Hij had de zaal in zijn macht, mij in ieder geval wel. Ik luisterde ademloos. Wat een vaart, wat een brille. Ongezouten meningen, originele invalshoeken. Ik lachtte om elk grapje, knikte bij elk kritiekpunt. Wat was hij goed.

Na zijn lezing mocht de zaal vragen stellen. Een langharige meneer zei dat hij teleurgesteld was. Het was een slechte lezing geweest. Het was waardeloos, en wel om de volgende redenen. De spreker reageerde geprikkeld. Volgende vraag. Een wel erg jong meisje stelde een nog onnozelere vraag. De spreker bleef relatief mild. Toen volgde een jonge jongen, met zwaar Marokkaans accent. Die vroeg wat de spreker van de WTO vond. De spreker zei dat zijn lezing daar in het geheel niet overging en dat hij daar niets over wilde zeggen. Een Una-bomber man zei iets over Wilders en over de politiek in het algemeen. En zo volgde nog een handjevol vragenstellers.

Ik schaamde me. Die oude heer was naar dit stoffige zaaltje gekomen en niemand erkende hem als grootheid. Een beetje ongegrond kritisch en dom doen, dat was het enige wat men kon.

Vanochtend overwoog ik een mailtje te sturen. Beste meneer. U was heel goed, grappig, spits en slim. Ik heb van u genoten.

Maarja, dat is ook weer zo wat.