<$BlogRSDUrl$>

1/11/2007

 
Pasje

Nieuw werk, nieuw pasje.

Op het afgesproken tijdstip zat ik in het hokje van de bewakingsmeneer, die er wat van maakte, van het vak van bewakingsmeneer. Hij liet me meekijken met de geweldige technieken van tegenwoordig. 100% proof was het. Wat voor 'proof' werd me niet duidelijk. Ik kreeg een pen in handen 'geen gewone pen mevrouw, een speciale pen' om een handtekening te zetten op een rubbertje en dat zou dan op miraculeuze wijze op mijn pasje verschijnen. 'Ja, dat kan allemaal tegenwoordig.'

Op aandringen van de beveiligingsmeneer zat ik muisstil toen de foto werd gemaakt. Drie minuten later was mijn pasje gereed.

Maar dat is niet mijn pasje. Dat kan toch niet? Zo'n vermoeide ouwe kop. Dit is een afgeleefde mevrouw van tegen de veertig. Het is een vergissing. Ze lijkt op me, maar het is mijn ouwe kopie, mijn verkreukelde vermoeide zusje, desnoods mijn moeder.

Eenmaal achter mijn bureau haalde ik iedere keer weer mijn pasje tevoorschijn. Jee. Dit zien mensen dus als ze me aankijken. Een afgeleefde mevrouw.

Natuurlijk ben ik ook bijna veertig, maar zo voelt het nooit. Mevrouwen van veertig hebben hun zaakjes voor elkaar. Doelgericht, georganiseerd. Ze zetten de eerste stappen in de fase van de sereniteit.

Ik daarentegen, ik doe maar wat. Ik slinger van het ene toeval in het andere. Ik loop weg voor dingen die ik allang had moeten aangaan. Ik kan nog steeds geen vlees braden. En inparkeren kan ik ook niet. Dus ik ben geen mevrouw van tegen de veertig. Ik ben een late twintiger, nou, vooruit, een vroege dertiger. Zoiets.

Maar mijn pasje zegt iets anders. Heel iets anders.

Blijf ik nu mijn hele leven een vroege dertiger in een aftakelend lijf? Of groei ik vanzelf mee met die ouwe kop?

This page is powered by Blogger. Isn't yours?