louterlog

 Op reis, met vakantie.

Ooit interviewde ik een maker van de dikke van Dale en die wees mij op een veelgemaakte taalfout. Veel mensen zeggen 'op vakantie'. Maar dat is niet correct. Het is of 'op reis', ofwel  'met vakantie.'

Ik ben met vakantie tot 23 augustus.
Hoop ik.
Want tot nu toe vallen onze vakanties nogal eens in het water. Zo ging afgelopen jaar een tripje naar Berlijn niet door wegens familiegedoe, daarna zegden we de wintersport op het laatste moment af vanwege een hartaanval van mijn vader, een paar weken geleden ging mijn vakantie op aan het verzorgen van mijn zieke dochter...ook nu is de vakantie bij voorbaat alweer een week ingekort wegens grote gebeurtenissen in de familie. Ik hoop dat de vakantiegoden met dit weekoffer genoegen nemen of dat ze te druk zijn met hun eigen besognes om een noodlotje op ons dak te gooien. 

Nog even twee romans kopen en dan kunnen we op reis gaan. Of met vakantie.

 Opwaaiende zomerjurken

Vandaag moest ik denken aan Sjoerd, een vriend van mij. Het is een engelachtige verschijning met grote blauwe ogen, blond vlassig haar en een tenger gestalte. Met zijn 33 jaar heeft hij nog steeds een jongensachtig gezicht. Dat komt door zijn sproetjes op en om zijn neus, maar vooral door de gretigheid waarmee hij de wereld inkijkt. Alles lijkt hem te kunnen verbazen. Wat een verfijning, zijn slanke vingers, zijn lange wimpers. Hij ziet er uit als een fijngevoelig metafyisch schepsel.
Die verschijning is wat misleidend, merkte ik al tijdens onze tweede drinksessie.

Inmiddels ben ik hem uit het oog verloren, maar er was een tijd dat we vrienden voor het leven waren en elkaar minstens een keer per dag zagen, voornamelijk omdat hij helemaal in de ban was van mijn huisgenote. We zaten vooral samen in de kroeg en op het terras. Nu ik erover nadenk, kan ik me geen enkele andere activiteit herinneren, anders dan slemppartijen. Die varieerden van een beetje dronken, heel erg dronken, onvergetelijk dronken.

Hij was altijd heel erg nieuwsgierig naar vrouwendingen. Waar letten vrouwen op als ze een man zien? Wat zijn de codes van vrouwenvriendschappen? Ik antwoordde naar vermogen, al voelde ik me vaak niet genoeg vrouw-expert om deze vragen voor de hele groep te kunnen beantwoorden. Toen kwam zijn vraag: worden jullie vrouwen ook zo geil van de eerste zomerdag?
Hoezo, vroeg ik uiterst nonchalant.

Toen vertelde hij me een mannending. Hoe martelend prettig de eerste zomerdagen voor hem waren, en eigenlijk voor de meeste mannen.
De eerste zomerdag is meteen merkbaar. Vrouwen hebben lang gewacht en geven nu massaal hun blote huid prijs aan de zon. Hij beschreef hoe ze hun blote benen over elkaarslaan op het terras, hun open schoentjes nog bungelend aan hun grote teen. Hij kon mooi vertellen over de eerste blote benen, de nog wat witte blote buiken, de strakke t-hirtjes met een glanzend decolleté. Zelfs de blote oksels werden door hem geroemd. Hoe vrouwen zichzelf tijdens een gesprek even strelen over hun onderarm.
Vooral de rokjes wonden hem op. Thank God it is Summer. Eindelijk dragen vrouwen rokjes. In de winter hebben ze het liefst een skibroek aan, maar nu zijn de zwierige zomerrokjes aan bod. Door de lichte zomerstof heen zag je hoe de bilspieren zich spanden. En dan die rokjes op de fiets! Bij een briesje waaien die gewichtloze jurkjes op en krijg je een glimp te zien die je nog alleen maar nieuwsgieriger maakt.  
Blootgesteld aan zoveel naaktheid, kon hij niet anders dan de hele dag met een erectie rondlopen. Hij kon er niets aan doen, echt niet. Hij zou het zelf ook wel anders willen. Maar zoveel zomerse frisheid, daar kan geen beheersing tegenop.

Sjoerd zou een prettige martelgang hebben gehad vandaag.

 Telefoongesprek met oom Otto

- Met Louter.
- Ja, met Otto.
- Hoe is het met u?
- Niet zo best eigenlijk. Die verdomde voet wil maar niet. Dat kussentje onder mijn teen is verdwenen, het botje steekt helemaal door mijn vel, daar helpt geen steunzool aan. En het is benauwd in mijn kamer. Die hor is nog steeds niet gemaakt en nu kan ik mijn raam niet openzetten want voor je het weet heb je een duif in je kamer. Als zo'n domme duif eenmaal in je kamer zit, krijg je 'm er niet meer uit, ach man...
Maar daarvoor bel ik niet. Ik wil je advies. Ik wil dus weten hoe die straten precies lagen in de Tweede Wereldoorlog, je weet wel, na Birma, en nu komt die man morgen in West, die marineman, en nu wil ik graag zijn steun dat dit op de agenda komt, maar ja, hij houdt van bingo.
- Ik begrijp u niet helemaal.
- Dit heb ik al eens uitgelegd. Vader werkte natuurlijk aan de Birma spoorweg. Ik wil nu precies de lokaties van die werkplekken weten. Het consulaat verleent geen medewerking, die zegt, kom hier maar in de archieven kijken. Alsof dat zo makkelijk is voor een oude knar van 74. Maar morgen is er een samenkomst waar hoofdzakelijk Indo's komen. En daar komt de marineman die er ook wel in geïnteresseerd is. Het is een norse man. Hij heeft een snor en hij eet veel te veel. Ik zei nog tegen hem dat overgewicht net zo gevaarlijk was als roken, maar dan is hij opeens Oost-Indisch doof. En die vrouw van hem heeft net een dip gehad, daar is ze ook voor behandeld...
- En wat heeft deze marineman met de Birmaspoorweg te maken?
- Nou, ik heb de voorzitter al eens gevraagd om hier verder onderzoek naar te doen, maar hij zegt dat niemand geïnteresseerd is. Dat is aperte onzin. Hij is gewoon lui. Kijk, hij hoeft het niet te weten want zijn vader heeft niet aan de Birma gewerkt. Zo gaat dat. Dus nu ben ik lieden aan het mobiliseren om bij de landelijke vergadering van volgende maand te vragen naar een onderzoek. En daar heb ik de marineman voor nodig. Dat hij me daarin steunt, zie je.
- Ah. En u ziet hem morgen? Dat is mooi.
- Zo eenvoudig is het niet. Die marineman houdt van bingo. Ach man, ze spelen allemaal of hun leven er vanaf hangt. Ridicuul en infantiel. 'Bingo' roepen ze dan. Typisch iets voor deze mensen. 
- Nou, bingo wordt door heel veel bejaarden gespeeld hoor. Als er een bingo-middag is, komen de bussen met bejaarden aangereden uit de verre omstreken.
- Is dat zo? Onbegrijpelijk. Laat ze liever de krant goed lezen. Maar goed, ik kan hem dus niet storen, want hij wil bingo-spelen. Wat zal ik nu doen?
- Vinden er geen gesprekjes tussendoor plaats? Tijdens de pauze?
- Jawel. De laatste keer maakte ik nog een grapje. Er was maar weinig bingo aan mijn tafel, en toen zei ik dat de aardstralen vast niet goed waren. Ha!
- En moest men daar om lachen?
- Jazeker. Maar ik wed dat ze deze keer gewoon weer op dezelfde plaats gaan zitten. Op deze leeftijd is men niet meer zo flexibel. En eten dat ze doen! Er staan grote snoeppotten op tafel. Ze blijven maar graaien. Jammer maar waar. Maar ik kan hem in de pauze aanspreken zeg je?
- Ja, dat denk ik wel. Gaat u zelf ook meespelen?
- Is dat nodig?
- Nee, ik denk niet dat dat nodig is. U kunt er ook gewoon bijzitten.
- Dan doe ik dat. En ik neem een kussentje mee, want die stoelen zitten rot. Ik zal toch niet de enige zijn die rugpijn krijgt van die stoelen? Als ik het voor het zeggen had, zou ik het geld van de snoeppot overhevelen naar een stoelen pot.

 Modern Times

Ik zag Modern Times en vond het genialer dan ik van te voren had verwacht. Grappig. Virtuoos. Mooie plaatjes, vooral het bekende beeld waar Chaplin vast komt te zitten tussen de raderen van de lopende band. De actrice is mooi en helemaal niet jaren dertig/ veertig tuttig. Ze zou zó passen in hedendaagse films (Nicole Kidman is er een braaf meisje bij.)  
Veel mensen zijn schatplichtig aan Charlie Chaplin. Mr. Bean bijvoorbeeld. En zelfs Michael Jackson met zijn moonwalk. Wat een gedoe om niets: Chaplin deed het al in 1936.

 Meevallen
 
We stonden bij het Danstheater in Den Haag.
'Welke architect heeft dat gebouw eigenlijk ontworpen?' vroeg de ambtenaar die enige jaren in die stad had gewoond.
'Rem Koolhaas, meer gelauwerd om zijn concepten dan gebouwen. En het stadhuis, hier links,  is van Richard Meier, voeg ik maar even toe, om te laten zien dat ik niet van de straat ben', zei ik verontschuldigend. Ik praat graag over architectuur, maar dit dreigde wat belerend te worden. De ambtenaar begreep de verwijzing naar van het Reve niet:

'Denk jij dat ik denk dat je van de straat bent?'
'Nee, de meesten denken dat ik een tutje ben.'
'Ja, dat dacht ik ook. Maar dat is goed. Dan val je altijd mee.'

 Blote buiken in Shanghai

R. kwam terug van Shanghai. Als verrassing haalde ik hem met Lena op van Schiphol. In onze hele relatie-carriere van 16 jaar had ik dit nog nooit gedaan. Ik klopte mezelf op de borst. Misschien word ik ooit nog zorgzaam. 
Het was een goed en lief plan. Maar als altijd, is de bedoeling goed maar ben ik sloppy in de uitvoering. Zorgzaamheid kun je niet leren. Ik vertrok al te laat en een gekantelde vrachtwagen op de A4 hielp ook niet.  Drie kwartier had R. moeten wachten tot zijn twee vrouwen kwamen voorrijden. Ik had graag gehad dat hij blij was dat ik hem was komen ophalen, maar ik gunde hem nu tijd om zich over zijn jetlag-chagarijn heen te zetten.
's Avonds vertelde hij zijn Chinese verhalen. De verhalen gaan vaak over eten, we bespreken elke maaltijd altijd uitvoerig. Maar deze keer schetste R. ook nog een ander beeld.

Het was behoorlijk heet en benauwd in Shanghai. De bejaarde Chinezen hebben daar iets op gevonden. De oude heertjes stropen hun overhemd op tot op hun borstkas. Met hun blote beginnende buikjes lopen ze dan over straat.
Ik zag een wereldse straat voor me, met wolkenkrabbers, Mc Donalds, auto's. En daar tussendoor zag ik dan die oude heertjes met hun blote buiken en ik kreeg zin om het een keer met eigen ogen te zien.  

 Gespecialiseerd
 
De Dordtse laan in Rotterdam ligt niet in de allerbeste buurt. Het is een lange straat met aan weerszijden portiekwoningen. Af en toe zie je een dichtgespijkerd raam, soms een stuk karton bij wijze van gordijnen, of mos aan de binnenkant van het raam.
 
Boven zijn de huizen, al dan niet bewoond, en op de begane grond bevinden zich kleine winkeltjes. Anders dan op een A of B locatie waar een uithangbord van C&A of Blokker of V&D je niet meer zal verrassen, zijn hier de aanprijzingen nog zelf verzonnen.
 
Op de hoek zit een pandjeszaak. 'Wij kopen alleen met bewijs van echtheid.'  En een videotheek annex reisbureau annex kaartendrukkerij vermeldt: 'ben even weg'. Daarnaast zit nog een videotheek. Een bord met grote letters hangt schuin boven de ramen: 'Seksvideo's in grote aantallen aanwezig.'
 
De mooiste aanprijzing heeft het kledingwinkeltje op de hoek. Op de geel-groene lichtbak boven het raam staat: 'Gespecialiseerd in heren,dames, kinder, en modekleding.'

 Het kon allebei
 
De auto was tot aan het dak toe bepakt. We gingen met vrienden die twee kinderen hebben naar Zeeland. We hadden lang gezocht naar een combinatie van iets wat leuk is voor de kinderen en relaxed, nee, laat ik de dingen bij de naam noemen: goed eten voor de ouders. Want als je al uit eten gaat met kinderen, wordt het vaak een pizzeria of een pannekoekenhuis. Ja, mijmerden we bij de voorbereidingen, weer een keer echt goed eten, dat zou wat zijn.
Aldus werd het plan gesmeed. Het werd een gazonnetje met kippetjes en een schommel voor de kinderen, en ook nog een zee trouwens, en een goed restaurant voor de ouders. 

Die middag werden de babyfoons uitvoerig getest. Als goudzoekers met een detector cirkelden we in en om het restaurant. We hadden allerhande technologieën bij ons. Een digitale babyfoon, een babyfoon die je kon doorschakelen naar je mobiel, en een ouderwetse draadloze. De ouderwetse deed het het best. Als we bij het raam zaten, hadden we de beste ontvangst. Nee, niet dat tafeltje, maar eentje verderop. 
 
Om negen uur sliepen de kinderen net, of dreinden nog wat. We durfden aan tafel te gaan. Damast, kristallen glazen, goede wijn. Opgeprikte gasten. Ik op me mooist met hoge hakken en een rokje.
Onze vier babyfoons met hun flikkerende lichtjes stonden in het raamkozijn als onze privé-disco show, en een baby’tje van vijf maanden, de dochter van onze vrienden lag tussen ons in. Het feest kon beginnen.
Op dat moment begon Lena toch wel heel hard te huilen. R. ging kijken. De baby van onze vrienden spuugde op hetzelfde moment mijn vriendin onder. Zij ging even naar de hotelkamer om de zure melk uit haar decollete te verwijderen. De vader ging wandelen met de baby op arm.
Na vijftien minuten dineren waren mijn drie disgenoten allemaal aan het redderen en zo zat ik alleen aan de mooi gedekte tafel.
Moet je dit wel willen, dacht ik toen. Hadden we niet gewoon naar een pannekoekenhuis gemoeten?
 
Vanaf een uur of tien waren alle kinderen tevreden. Voor het eerst zaten we met zijn vieren (en een baby) tegelijk aan tafel. We spraken over opvoeden, je eigen opvoeding, over werken, over bazen, over ouder worden. En tussendoor proefden we de wijnen al te gulzig. 

Wat was nu indrukwekkender in dit weekend in Zeeland? De amuse van kwartel aan de sjiek gedekte tafel, of Lena in haar nakie in de zee? Niet bang voor de golven, geen zee te zout, geen golf te hoog.  
Ik kies voor het laatste, als ik zou moeten kiezen. Maar we hoefden niet te kiezen, het kon allebei.

 Deugden
 
Wat een mooi interview met de filosoof Paul van Tongeren in de Groene Amsterdammer. Dat geklets over normen en waarden van Balkenende wordt nooit wat. Deugden, daar zou het over moeten gaan. 

 Ambachtelijk snijwerk
 
Er zijn kennelijk meer mensen (vrouwen?) die zich drukmaken over moedervlekken. Laten we ons weer gekmaken? Germaine Greer heeft er vast een theorie over, hoe we door de mannen bang worden gemaakt om niets, en hoe de ziektes waar mannen massaal kans op maken niet worden gemonitored, allemaal als subtiel mechanisme om ons, vrouwen, eronder te krijgen. 
Ja, waarom moeten vrouwen elke vijf jaar hun borsten tussen twee koud metalen platen proppen om te controleren op borstkanker, terwijl zolangzamerhand toch wel bewezen is dat je meer kans hebt op borstkanker door die vijfjaarlijkse straling, dan dat het preventief wat uithaalt, en wat te denken van zo'n uitstrijkje...elke vijf jaar zitten de vrouwen een paar weken in de zenuwen, wel of geen baarmoederhalskanker, terwijl die mannen helemaal niet worden gecontroleerd op al die ziektes waar zij zoveel kans opmaken...een samenzwering van de heren medici.
Ooit heb ik een lezing van haar bijgewoond en ik vond het toen heel meeslepend.
 
Maar goed. Ik heb haar nog niet gehoord over moedervlekken en ik stemde in met het advies van mijn huisarts om 'm weg te laten halen. Ik stelde me voor dat hij met een brandende sigaret even de boel zou wegbranden en dat het dat was, zoiets. 
 
De werkelijkheid is anders, dat begon al te dagen toen ik hem zijn gereedschap zag uitstallen. Ik knoopte een gesprekje aan, om iets te zeggen: 'Goh, niet alle huisartsen doen dit meer zelf he?' 'Nee, maar ik vind het wel leuk, nog een beetje ambachtelijk snijwerk. Anders had ik net zo goed sociaal werker kunnen worden.'
 
Ik lag op mijn buik op de tafel en probeerde mezelf in toom te houden. 'Zo, die zit op een lastige plek. Zo, dat wordt een jaap hoor. Want je moet in een ovaaltje snijden, snapje, anders kun je niet hechten' en zo praatte hij mij bij over alle technische details van het ambachtelijk snijwerk.
 
Na een half uur snijden en vijf hechtingen mocht ik weer van tafel af. Hij was zichtbaar tevreden met het resultaat. 'Wil je 'm zien?' vroeg hij enthousiast. Ik wilde niet de domper zijn op zijn feestje en stemde toe. In een potje dreef het afgesneden geboortemerk van mij. 'Wacht, ik pak een pincet, dan kun je 'm beter zien.' Maar dat was nu ook weer niet nodig, en ik maakte dat ik wegkwam.
 
Vijf hechtingen. Mijn rug lijkt nu wel een klein rolladetje. Na 34 jaar mijn eerste echte litteken.

 Vrij

Ik had een weekje vrij gepland. Lena naar de creche en ik alle tijd en gelegenheid om te doen waar ik zin in heb.

Op maandag belde mijn werk. Er was een offerteverzoek en die moest vrijdag a.s. binnen zijn. Degene voor wie die was bestemd, was met vakantie. Kon ik dat niet even doen? Ik ging al achter mijn computer zitten, bekeek de aanvraag en begon met de offerte. Gelukkig nog net op tijd, voordat ik 'm verzond, bedacht ik me dat ik hier geen zin in had. Kostte me toch een halve dag chagrijn.

Die dag zou mijn vakantie toch nog niet echt beginnen, want ik moest onder het mes. Nouja, onder het mes. Er moest een moedervlek weggehaald worden. Ik dacht dat dat gewoon even weggebrand zou worden, psssss, klaar, maar het werd een heuse snee, met hechtingen, bloed en al die dingen waar ik niet van houd.

Daarna werd Lena ziek. Niet een beetje ziek, maar piepend als een zeehondje. De dokter constateerde benauwdheid. 'In dit stadium kan ik nog niet spreken van astma, daar moet ze vaker zo'n aanval voor gehad hebben'. Ze kreeg pufjes uit een apparaat dat er nogal indrukwekkend uitzag. Voortaan 4x daags.

Mijn dochter echt ziek? Nee toch. Zo'n blakend kindje? Vandaag ging het beter. Wel een pufje, wel een drankje. Fit genoeg om naar opa en oma te gaan, maar ziek genoeg om me zorgen te blijven maken.

Lena weg. Man weg. Na vier dagen vakantie kan ik mezelf de ultieme vakantievraag stellen: wat wordt het; uitslapen, kapper, krant, film of boek? Eerst maar eens een goede cappucino.

 Afscheid

K. had ik al bijna een jaar niet meer gezien. Hij kwam ons nog even gedagzeggen, net voor hij afreisde naar San Francisco. Bulderend kwam hij binnen. We dronken, we aten, en we lachten.

Daarna gingen we de kroeg in, de kroeg die geen koffie schenkt, maar wel veel bieren van de tap heeft en uitstekende wijn en port. Wat fijn om die hand weer even op mijn schouder te voelen, om weer even aangestoken te worden door zijn welhaast kinderlijke overmoed, zijn onwankelbare levenslust. Als hij niet zou kunnen lachen om zichzelf, zou het ergerlijk zijn, zoveel bravour. Maar K. lacht minstens net zo hard om mij als om zichzelf.

We dronken en praatten en lachten tot ik hem moest uitzwaaien. We zeiden: 'er is e-mail en er is internet. We kopen zo'n cameraatje voor op de pc. Tijd en plaats doen er niet meer toe.' Voor de zekerheid kneep ik nog even in zijn arm.

 Mooie naam

Tussen de regenbuien door gingen Lena en ik even naar het speeltuintje. Ze wilde naar het giraffe-klimrek, waar al een dik Chinees meisje aan het klimmen was. Haar moeder keek toe vanaf een steen, zo'n vijftig meter verderop. Toen Lena en ik aankwamen bij de giraffe, zag ik ook nog een tenger meisje met dik lang haar in twee staarten.

De meisjes, beiden zo'n zeven of acht jaar, speelden door terwijl Lena en ik een beetje op de grond aan het rommelen waren. Soms zeiden we wat tegen elkaar. Dat het bijvoorbeeld heel moeilijk was om te klimmen op de giraffe en dat er laatst nog iemand naar beneden was gevallen en zijn arm had gebroken. 'En zijn been', vulde het Nederlandse meisje te fantastisch aan.

Kennelijk kenden de twee meisjes elkaar nog niet zo heel erg lang, want op een gegeven moment vroeg het meisje met de lange haren hoe het Chinese meisje heette. 'Dat zeg ik niet', giechelde het dikke meisje, 'jij eerst'. Het meisje met de dikke staarten moest ook giechelen en zei niets. 'Zullen we het tegelijk zeggen dan?', stelde het Chinese meisje voor.

Ze zeiden hun namen door elkaar. De naam van het Nederlandse meisje kon ik goed verstaan, maar het Chinese meisje had een moeilijkere naam. Was het Weiuwong?

'Wat een mooie naam heb jij', zei ik tegen het dikke meisje om wat te zeggen.

Op dat moment dreigde Lena bijna de straat op te lopen en liep ik haar achterna. Terwijl ik wegliep, hoorde ik het dikke meisje bovenop de giraffe tegen haar vriendinnetje zeggen: 'daar word ik nu zo ziek van. Altijd als ik mijn naam zeg, zeggen de mensen "wat een mooie naam."'

 Toch weer de kroeg

Het leek zo'n goed plan, 'Camping Rotterdam'. Een beetje het Oeral gevoel, maar dan hartje Rotterdam en met heel mooi weer want midden juli.

Afgelopen weekend was ik even te gast bij vrienden die een tent op de tijdelijke camping hadden geboekt. De vrijwilligers van dit initiatief liepen met een t-shirt: fuck Spanje. Ja, fuck Spanje met haar zinderende hitte. Doe ons maar kou en regen.

Binnen in de tent was het lekker warm, zo op het luchtbed met een slaapzak om. Nog een plastic glas wijn stelde ons avontuur uit, maar daar kwam onherroepelijk het moment dat we door de kou naar 'de kantine' moesten, een terras waar tapas, frites en bier te krijgen waren. Er was ook wat Parade-achtig vertier met wat jolig tafelvoetbal, een stille disco en natuurlijk de wc-mevrouw met pruik en roze slippers, het format dat vast ooit leuk was.

Op het terrasje zaten wat plukjes mensen te verkleumen. Inmiddels hadden we alle kleding die we bij ons hadden, in lagen over elkaar aangetrokken. En nog was het koud.
De enige die onbekommerd plezier maakte, was Lena. Ze rende op en neer met haar pas-gevonden vriendjes (hoe ongecompliceerd is kennismaken nog op die leeftijd. De kleintjes gaan heel dicht opelkaar staan en kijken elkaar ongegeneerd lang aan. Soms geeft de een de ander een kusje. Soms pakt de een wat af van de ander. Maar meestal gaan ze elkaar nadoen. En zo rende Lena de trappen op en af, af en toe samen zittend, steentjes uitzoekend, vrolijk gilletjes uitslakend.)

Eerst maar wat drinken, daar word je warm van. De bekertjes moesten we vasthouden, anders waaiden ze om. Dat hadden we ook met de gefrituurde calamares moeten doen, want een windhoos blies het bordje met witte saus tegen mijn jekkie.

Maar dat is dan weer het voordeel van zo'n camping in het centrum. Je kunt gewoon de kroeg in. En daar werd het gezellig, mooi, heerlijk en best wel laat.

 Woordenboek van pasklare ideeen

Gustave Flaubert heeft 'Het Woordenboek van pasklare ideeen' geschreven. Volgens Julian Barnes is het een van de meest ironische werken die ooit geschreven zijn: 'het is de wereld, uitgeperst door Flaubert totdat de zuivere olie van de ironie eruitloopt.'
Af en toe lees ik een paar lemma's en geniet hoe Flaubert zich ergert aan de wereld. Zijn ergenis is zo mooi, dat er wel een trieste glimlach op je lippen moet verschijnen.
Een paar lemma's onder de I om de een idee te krijgen van zijn werkwijze:

I.
Ideaal- Volstrekt nutteloos
Ilias - Altijd gevolgd door Odyssee
Illusies - Laten merken dat je er veel hebt. Klagen dat je ze niet meer hebt.
Impressario - Artistieke term voor directeur. Altijd gekwiekst.
Inspiratie - Krijg je door: uitzicht op zee, liefde, vrouwen, enz.
Italianen - Allemaal musici. Allemaal verraders
Italie - Daarheen maak je je huwelijksreis. Valt nogal tegen, is niet zo mooi als gezegd wordt.
Ivoor - Wordt alleen gebruikt als er van tanden sprake is.

 34

Mijn verjaardag vier ik zelden. Het is geen principe, het komt er gewoon niet van. Dus ook dit jaar roetstje mijn verjaardag voorbij. Zoals ik had gepland. Geen ophef, geen vertier.

's ochtends kreeg ik een cadeau van R. Hij had erop aangedrongen dat ik iets moois zou uitkiezen, maar ik had gezegd dat het niet nodig was. Hij stond erop en ik bleef volhouden dat dat echt niet hoefde. Nu kreeg ik een veel te mooi cadeau voor een gewone verjaardag. Ik was ontroerd niet alleen omdat het zo'n mooi cadeau was, maar omdat hij de moeite had gedaan om mij blij te maken en zich niets had aangetrokken van mijn 'het is niet nodig.'
Ontbijten, snel op de fiets naar de trein want ik moest gewoon werken en had een vergadering buitenshuis waar niemand mijn geboortedatum kende. Anoniem verjaardagsloos gleed de dag voorbij.

Naar mate de dag vorderde was het mij toch iets te geruisloos. Buiten de felicitatie van R. was het verdomd stil. Ik weet wel: ik organiseer niets, ik trakteer niet dus ik moet niet zeuren dat mensen mij vergeten, maar ja, zo stil was ook weer niet de bedoeling.

Thuisgekomen zie ik dat R. slingers heeft opgehangen en er staat een gigantische bos rozen op tafel. R. kent me beter dan ik. Er ligt wat post op de deurmat, voornamelijk van bejaarde tantes met hun bibberige handschrift dat ooit een meisjeshandschrift was. Vriendinnen van mijn overleden moeder die mij moois toewensen. Wat zijn ze trouw.

Ik ga weer aan het werk. Een piepje onderbreekt mijn werklust. Een sms-je om me te feliciteren. Dan belt mijn vader dat hij langskomt vanavond. Ook hij kent mij beter dan te gehoorzamen aan de oproep dat ik niets doe met mijn verjaardag. Twee emails om me te feliciteren van vrienden die attenter zijn dan ik verdien. De avond is aangenaam, zo dinerend met mijn vader en zijn vriendin en we worden nauwelijks gestoord door de telefoon. Het is zelfs zo stil, dat ik stiekem check of de stekker van de telefoon er wel in zit, maar daar is niets mis mee.

Als ik mijn vader uitzwaai, gaat de telefoon. Vanaf dat moment volgt twee uur non-stop felicitaties. Toch nog een beetje jarig.

Volgend jaar vier ik het gewoon. Slagroomtaart op het werk en een feestje thuis. Denk ik nu. Maar dat denk ik elk jaar.

 Wild Card

Ik was er weer ingetrapt. Voor een 'belangrijke prijs' in mijn vakgebied was een 'prestigieuze' jury opgetuigd. En het verzoek was of ik deel uit wilde maken van die jury. En ik zei ja (om meteen te denken: en de volgende keer zeg ik nee, echt waar).

Vandaag was de eerste vergadering in een oud academie gebouw, dat door een architect was verjongd met allerhande neon frutsels. Rondom de hippe vergadertafel zaten de mannnen ernstig te kijken. Ik weet niet of het de vrolijke neon accenten waren die zo mooi contrasteerden met de hondendroefheid van de mannen, of de wat sullige voorzitter, maar ik kreeg er zin in.

We deden een kennismakingsrondje. De man naast mij werkte al 22 jaar aan dezelfde universtiteit. Daarvoor had hij daar ook gestudeerd. Hij somberde wat over de universiteit en het leven in het algemeen. Hij knipperde vertraagd met zijn ogen, alsof deze handeling hem moeite kostte.
Toen kwam man nummer twee. Hij leek mij een vijftiger die goed voor zichzelf zorgde. Gebruind, tanig, een ijzeren kop. Iemand die zijn zaken op orde heeft en weet waar hij over praat. Hij werkte al 25 jaar bij dezelfde universiteit. En nee, het was er niet beter op geworden in de afgelopen jaren.

Na het voorstelrondje gingen we over tot de inhoud. Wat zouden de criteria voor de prijs moeten zijn? En de procedures? De voorzitter had het over een 'wild card' voor bepaalde categorieen. Dat leek mij geen goed systeem. Aan wie zou je dit privilege nou gunnen? Ik: 'Maar wie krijgt dan zo'n 'wild card'? Als je vader professor is ofzo?'

De twee zure mannen snoefden. 'Dat je vader professor is, lijkt me geen reden tot deelname aan de selectieprocedure', zei de een. 'Integendeel, zou ik bijna zeggen', schamperde de ander. Beiden moesten ze bijna lachen. 'Nee, dat lijkt me geen goed selectie-criterium', vatte de voorzitter de standpunten nog eens samen.

Het was een lange vergadering, waarin niemand nog een grapje maakte, of durfde te maken. Ik in ieder geval niet.

 Geen vakantie

Het begon al met een lege trein vanochtend. En op mijn werk zijn de deuren dicht, de gangen leeg, de lichten uit. De meeste collega's zijn met vakantie. Maar ik werk nog.
En dat voelt goed. Zo goed, dat ik bijna alleen maar aanwezig hoef te zijn en niets hoef te presteren van mezelf. Want hé, ik ben er toch maar mooi terwijl iedereen met zijn kaplaarzen in de plassen loopt te stampen.
Dat is een gevaarlijk gevoel dat makkelijk kan ontaarden in uren surfen, lezen van net-niet echt nodige vakliteratuur, uitvoerige mailen en het maken van andere omtrekkende bewegingen.
Niet zeuren, maar doen, was mijn nieuwe adagium, weet u nog wel. Dus heb ik net in Outlook een lijstje gemaakt met mijn taken, bij wijze van tegengif. Daarbij is het de kunst om de taken zo te definieren, dat je de meeste vinkjes kunt plaatsen. Want dat is een lekker gevoel. Voorlopig viel er weinig af te vinken. Ik heb het veel drukker dan ik dacht. Niet zeuren maar doen. Nog 10 vinkjes te gaan.

 De wanhopigste zaken en morale kwalen

Ik heb een 'nee, nee' sticker op mijn brienvenbus, maar pizzakoeriers en goudengidsen slippen er nog wel doorheen. En Mr. Mustafa. Vandaag lag er een gestencild briefje op mijn deurmat, net iets groter dan een visitekaartje:

Mr Mustafa.

Bekend Afrikaans medium, vooral voor zijn doeltreffendheid en zijn werkresultaten. Lost heel veel van Uw problemen op, zelfs de wanhopigste zaken. Directe terugkeer van uw partner, geliefde en brengt heel veel tederheid aan. Relatie, bescherming, sexuele problemen en geluk in slagen van o.a. rij-examen, studie, zaken en genezing van alle lichamelijke en morale kwalen.

Gegarandeerd resultaat in 48 uur. 100% garantie.
U die een snel resultaat wilt, kom langs!