7/07/2004
34
Mijn verjaardag vier ik zelden. Het is geen principe, het komt er gewoon niet van. Dus ook dit jaar roetstje mijn verjaardag voorbij. Zoals ik had gepland. Geen ophef, geen vertier.
's ochtends kreeg ik een cadeau van R. Hij had erop aangedrongen dat ik iets moois zou uitkiezen, maar ik had gezegd dat het niet nodig was. Hij stond erop en ik bleef volhouden dat dat echt niet hoefde. Nu kreeg ik een veel te mooi cadeau voor een gewone verjaardag. Ik was ontroerd niet alleen omdat het zo'n mooi cadeau was, maar omdat hij de moeite had gedaan om mij blij te maken en zich niets had aangetrokken van mijn 'het is niet nodig.'
Ontbijten, snel op de fiets naar de trein want ik moest gewoon werken en had een vergadering buitenshuis waar niemand mijn geboortedatum kende. Anoniem verjaardagsloos gleed de dag voorbij.
Naar mate de dag vorderde was het mij toch iets te geruisloos. Buiten de felicitatie van R. was het verdomd stil. Ik weet wel: ik organiseer niets, ik trakteer niet dus ik moet niet zeuren dat mensen mij vergeten, maar ja, zo stil was ook weer niet de bedoeling.
Thuisgekomen zie ik dat R. slingers heeft opgehangen en er staat een gigantische bos rozen op tafel. R. kent me beter dan ik. Er ligt wat post op de deurmat, voornamelijk van bejaarde tantes met hun bibberige handschrift dat ooit een meisjeshandschrift was. Vriendinnen van mijn overleden moeder die mij moois toewensen. Wat zijn ze trouw.
Ik ga weer aan het werk. Een piepje onderbreekt mijn werklust. Een sms-je om me te feliciteren. Dan belt mijn vader dat hij langskomt vanavond. Ook hij kent mij beter dan te gehoorzamen aan de oproep dat ik niets doe met mijn verjaardag. Twee emails om me te feliciteren van vrienden die attenter zijn dan ik verdien. De avond is aangenaam, zo dinerend met mijn vader en zijn vriendin en we worden nauwelijks gestoord door de telefoon. Het is zelfs zo stil, dat ik stiekem check of de stekker van de telefoon er wel in zit, maar daar is niets mis mee.
Als ik mijn vader uitzwaai, gaat de telefoon. Vanaf dat moment volgt twee uur non-stop felicitaties. Toch nog een beetje jarig.
Volgend jaar vier ik het gewoon. Slagroomtaart op het werk en een feestje thuis. Denk ik nu. Maar dat denk ik elk jaar.
Mijn verjaardag vier ik zelden. Het is geen principe, het komt er gewoon niet van. Dus ook dit jaar roetstje mijn verjaardag voorbij. Zoals ik had gepland. Geen ophef, geen vertier.
's ochtends kreeg ik een cadeau van R. Hij had erop aangedrongen dat ik iets moois zou uitkiezen, maar ik had gezegd dat het niet nodig was. Hij stond erop en ik bleef volhouden dat dat echt niet hoefde. Nu kreeg ik een veel te mooi cadeau voor een gewone verjaardag. Ik was ontroerd niet alleen omdat het zo'n mooi cadeau was, maar omdat hij de moeite had gedaan om mij blij te maken en zich niets had aangetrokken van mijn 'het is niet nodig.'
Ontbijten, snel op de fiets naar de trein want ik moest gewoon werken en had een vergadering buitenshuis waar niemand mijn geboortedatum kende. Anoniem verjaardagsloos gleed de dag voorbij.
Naar mate de dag vorderde was het mij toch iets te geruisloos. Buiten de felicitatie van R. was het verdomd stil. Ik weet wel: ik organiseer niets, ik trakteer niet dus ik moet niet zeuren dat mensen mij vergeten, maar ja, zo stil was ook weer niet de bedoeling.
Thuisgekomen zie ik dat R. slingers heeft opgehangen en er staat een gigantische bos rozen op tafel. R. kent me beter dan ik. Er ligt wat post op de deurmat, voornamelijk van bejaarde tantes met hun bibberige handschrift dat ooit een meisjeshandschrift was. Vriendinnen van mijn overleden moeder die mij moois toewensen. Wat zijn ze trouw.
Ik ga weer aan het werk. Een piepje onderbreekt mijn werklust. Een sms-je om me te feliciteren. Dan belt mijn vader dat hij langskomt vanavond. Ook hij kent mij beter dan te gehoorzamen aan de oproep dat ik niets doe met mijn verjaardag. Twee emails om me te feliciteren van vrienden die attenter zijn dan ik verdien. De avond is aangenaam, zo dinerend met mijn vader en zijn vriendin en we worden nauwelijks gestoord door de telefoon. Het is zelfs zo stil, dat ik stiekem check of de stekker van de telefoon er wel in zit, maar daar is niets mis mee.
Als ik mijn vader uitzwaai, gaat de telefoon. Vanaf dat moment volgt twee uur non-stop felicitaties. Toch nog een beetje jarig.
Volgend jaar vier ik het gewoon. Slagroomtaart op het werk en een feestje thuis. Denk ik nu. Maar dat denk ik elk jaar.
