7/18/2004
Ambachtelijk snijwerk
Er zijn kennelijk meer mensen (vrouwen?) die zich drukmaken over moedervlekken. Laten we ons weer gekmaken? Germaine Greer heeft er vast een theorie over, hoe we door de mannen bang worden gemaakt om niets, en hoe de ziektes waar mannen massaal kans op maken niet worden gemonitored, allemaal als subtiel mechanisme om ons, vrouwen, eronder te krijgen.
Ja, waarom moeten vrouwen elke vijf jaar hun borsten tussen twee koud metalen platen proppen om te controleren op borstkanker, terwijl zolangzamerhand toch wel bewezen is dat je meer kans hebt op borstkanker door die vijfjaarlijkse straling, dan dat het preventief wat uithaalt, en wat te denken van zo'n uitstrijkje...elke vijf jaar zitten de vrouwen een paar weken in de zenuwen, wel of geen baarmoederhalskanker, terwijl die mannen helemaal niet worden gecontroleerd op al die ziektes waar zij zoveel kans opmaken...een samenzwering van de heren medici.
Ooit heb ik een lezing van haar bijgewoond en ik vond het toen heel meeslepend.
Maar goed. Ik heb haar nog niet gehoord over moedervlekken en ik stemde in met het advies van mijn huisarts om 'm weg te laten halen. Ik stelde me voor dat hij met een brandende sigaret even de boel zou wegbranden en dat het dat was, zoiets.
De werkelijkheid is anders, dat begon al te dagen toen ik hem zijn gereedschap zag uitstallen. Ik knoopte een gesprekje aan, om iets te zeggen: 'Goh, niet alle huisartsen doen dit meer zelf he?' 'Nee, maar ik vind het wel leuk, nog een beetje ambachtelijk snijwerk. Anders had ik net zo goed sociaal werker kunnen worden.'
Ik lag op mijn buik op de tafel en probeerde mezelf in toom te houden. 'Zo, die zit op een lastige plek. Zo, dat wordt een jaap hoor. Want je moet in een ovaaltje snijden, snapje, anders kun je niet hechten' en zo praatte hij mij bij over alle technische details van het ambachtelijk snijwerk.
Na een half uur snijden en vijf hechtingen mocht ik weer van tafel af. Hij was zichtbaar tevreden met het resultaat. 'Wil je 'm zien?' vroeg hij enthousiast. Ik wilde niet de domper zijn op zijn feestje en stemde toe. In een potje dreef het afgesneden geboortemerk van mij. 'Wacht, ik pak een pincet, dan kun je 'm beter zien.' Maar dat was nu ook weer niet nodig, en ik maakte dat ik wegkwam.
Vijf hechtingen. Mijn rug lijkt nu wel een klein rolladetje. Na 34 jaar mijn eerste echte litteken.
Er zijn kennelijk meer mensen (vrouwen?) die zich drukmaken over moedervlekken. Laten we ons weer gekmaken? Germaine Greer heeft er vast een theorie over, hoe we door de mannen bang worden gemaakt om niets, en hoe de ziektes waar mannen massaal kans op maken niet worden gemonitored, allemaal als subtiel mechanisme om ons, vrouwen, eronder te krijgen.
Ja, waarom moeten vrouwen elke vijf jaar hun borsten tussen twee koud metalen platen proppen om te controleren op borstkanker, terwijl zolangzamerhand toch wel bewezen is dat je meer kans hebt op borstkanker door die vijfjaarlijkse straling, dan dat het preventief wat uithaalt, en wat te denken van zo'n uitstrijkje...elke vijf jaar zitten de vrouwen een paar weken in de zenuwen, wel of geen baarmoederhalskanker, terwijl die mannen helemaal niet worden gecontroleerd op al die ziektes waar zij zoveel kans opmaken...een samenzwering van de heren medici.
Ooit heb ik een lezing van haar bijgewoond en ik vond het toen heel meeslepend.
Maar goed. Ik heb haar nog niet gehoord over moedervlekken en ik stemde in met het advies van mijn huisarts om 'm weg te laten halen. Ik stelde me voor dat hij met een brandende sigaret even de boel zou wegbranden en dat het dat was, zoiets.
De werkelijkheid is anders, dat begon al te dagen toen ik hem zijn gereedschap zag uitstallen. Ik knoopte een gesprekje aan, om iets te zeggen: 'Goh, niet alle huisartsen doen dit meer zelf he?' 'Nee, maar ik vind het wel leuk, nog een beetje ambachtelijk snijwerk. Anders had ik net zo goed sociaal werker kunnen worden.'
Ik lag op mijn buik op de tafel en probeerde mezelf in toom te houden. 'Zo, die zit op een lastige plek. Zo, dat wordt een jaap hoor. Want je moet in een ovaaltje snijden, snapje, anders kun je niet hechten' en zo praatte hij mij bij over alle technische details van het ambachtelijk snijwerk.
Na een half uur snijden en vijf hechtingen mocht ik weer van tafel af. Hij was zichtbaar tevreden met het resultaat. 'Wil je 'm zien?' vroeg hij enthousiast. Ik wilde niet de domper zijn op zijn feestje en stemde toe. In een potje dreef het afgesneden geboortemerk van mij. 'Wacht, ik pak een pincet, dan kun je 'm beter zien.' Maar dat was nu ook weer niet nodig, en ik maakte dat ik wegkwam.
Vijf hechtingen. Mijn rug lijkt nu wel een klein rolladetje. Na 34 jaar mijn eerste echte litteken.
