7/19/2004
Het kon allebei
De auto was tot aan het dak toe bepakt. We gingen met vrienden die twee kinderen hebben naar Zeeland. We hadden lang gezocht naar een combinatie van iets wat leuk is voor de kinderen en relaxed, nee, laat ik de dingen bij de naam noemen: goed eten voor de ouders. Want als je al uit eten gaat met kinderen, wordt het vaak een pizzeria of een pannekoekenhuis. Ja, mijmerden we bij de voorbereidingen, weer een keer echt goed eten, dat zou wat zijn.
Aldus werd het plan gesmeed. Het werd een gazonnetje met kippetjes en een schommel voor de kinderen, en ook nog een zee trouwens, en een goed restaurant voor de ouders.
Die middag werden de babyfoons uitvoerig getest. Als goudzoekers met een detector cirkelden we in en om het restaurant. We hadden allerhande technologieën bij ons. Een digitale babyfoon, een babyfoon die je kon doorschakelen naar je mobiel, en een ouderwetse draadloze. De ouderwetse deed het het best. Als we bij het raam zaten, hadden we de beste ontvangst. Nee, niet dat tafeltje, maar eentje verderop.
Om negen uur sliepen de kinderen net, of dreinden nog wat. We durfden aan tafel te gaan. Damast, kristallen glazen, goede wijn. Opgeprikte gasten. Ik op me mooist met hoge hakken en een rokje.
Onze vier babyfoons met hun flikkerende lichtjes stonden in het raamkozijn als onze privé-disco show, en een baby’tje van vijf maanden, de dochter van onze vrienden lag tussen ons in. Het feest kon beginnen.
Op dat moment begon Lena toch wel heel hard te huilen. R. ging kijken. De baby van onze vrienden spuugde op hetzelfde moment mijn vriendin onder. Zij ging even naar de hotelkamer om de zure melk uit haar decollete te verwijderen. De vader ging wandelen met de baby op arm.
Na vijftien minuten dineren waren mijn drie disgenoten allemaal aan het redderen en zo zat ik alleen aan de mooi gedekte tafel.
Moet je dit wel willen, dacht ik toen. Hadden we niet gewoon naar een pannekoekenhuis gemoeten?
Vanaf een uur of tien waren alle kinderen tevreden. Voor het eerst zaten we met zijn vieren (en een baby) tegelijk aan tafel. We spraken over opvoeden, je eigen opvoeding, over werken, over bazen, over ouder worden. En tussendoor proefden we de wijnen al te gulzig.
Wat was nu indrukwekkender in dit weekend in Zeeland? De amuse van kwartel aan de sjiek gedekte tafel, of Lena in haar nakie in de zee? Niet bang voor de golven, geen zee te zout, geen golf te hoog.
Ik kies voor het laatste, als ik zou moeten kiezen. Maar we hoefden niet te kiezen, het kon allebei.
De auto was tot aan het dak toe bepakt. We gingen met vrienden die twee kinderen hebben naar Zeeland. We hadden lang gezocht naar een combinatie van iets wat leuk is voor de kinderen en relaxed, nee, laat ik de dingen bij de naam noemen: goed eten voor de ouders. Want als je al uit eten gaat met kinderen, wordt het vaak een pizzeria of een pannekoekenhuis. Ja, mijmerden we bij de voorbereidingen, weer een keer echt goed eten, dat zou wat zijn.
Aldus werd het plan gesmeed. Het werd een gazonnetje met kippetjes en een schommel voor de kinderen, en ook nog een zee trouwens, en een goed restaurant voor de ouders.
Die middag werden de babyfoons uitvoerig getest. Als goudzoekers met een detector cirkelden we in en om het restaurant. We hadden allerhande technologieën bij ons. Een digitale babyfoon, een babyfoon die je kon doorschakelen naar je mobiel, en een ouderwetse draadloze. De ouderwetse deed het het best. Als we bij het raam zaten, hadden we de beste ontvangst. Nee, niet dat tafeltje, maar eentje verderop.
Om negen uur sliepen de kinderen net, of dreinden nog wat. We durfden aan tafel te gaan. Damast, kristallen glazen, goede wijn. Opgeprikte gasten. Ik op me mooist met hoge hakken en een rokje.
Onze vier babyfoons met hun flikkerende lichtjes stonden in het raamkozijn als onze privé-disco show, en een baby’tje van vijf maanden, de dochter van onze vrienden lag tussen ons in. Het feest kon beginnen.
Op dat moment begon Lena toch wel heel hard te huilen. R. ging kijken. De baby van onze vrienden spuugde op hetzelfde moment mijn vriendin onder. Zij ging even naar de hotelkamer om de zure melk uit haar decollete te verwijderen. De vader ging wandelen met de baby op arm.
Na vijftien minuten dineren waren mijn drie disgenoten allemaal aan het redderen en zo zat ik alleen aan de mooi gedekte tafel.
Moet je dit wel willen, dacht ik toen. Hadden we niet gewoon naar een pannekoekenhuis gemoeten?
Vanaf een uur of tien waren alle kinderen tevreden. Voor het eerst zaten we met zijn vieren (en een baby) tegelijk aan tafel. We spraken over opvoeden, je eigen opvoeding, over werken, over bazen, over ouder worden. En tussendoor proefden we de wijnen al te gulzig.
Wat was nu indrukwekkender in dit weekend in Zeeland? De amuse van kwartel aan de sjiek gedekte tafel, of Lena in haar nakie in de zee? Niet bang voor de golven, geen zee te zout, geen golf te hoog.
Ik kies voor het laatste, als ik zou moeten kiezen. Maar we hoefden niet te kiezen, het kon allebei.
