louterlog

 Werkdag

Ik heb dan wel verlof, maar af en toe moet er gewerkt worden. Meestal kan dat gewoon vanuit huis. Op buiten-ambtelijke uren zit ik dan achter mijn computer. Onopgemaakt, met ongewassen haren, snot en spuugresten op mijn schouder (van de kinderen voor alle duidelijkheid) met Felix in het wipstoeltje naast me en Lena met de autobus (Botsing! botsing en per ongeluk raakt ze de aan/ uit knop van mijn computer) ergens in dezelfde ruimte.

Maar vandaag moest ik in levende lijve verschijnen op het werk. Het bleek een militaire operatie om op tijd te komen, zeker nu R. in het Verre Oosten verblijft. Ik moest voor 08.30 gewassen en aangekleed zijn. Dat lukt misschien nog net.
Maar daarenboven moest ik:

1. Lena wekken

4. Felix voeden, verschonen en aankleden

5. Kinderen naar de oppas brengen
- Zo Lena, dan gaat mamma nu weg
- Jij mag niet weg. Wil niet hier blijven.

Hoe doen al die werkende alleenstaande moeders dat toch?

Op het werk was alles zoals ik het 4 maanden geleden achterliet. De portier knikte me geroutineerd goedemorgen, alsof ik gisteren voor het laatst was geweest. Collega's van andere afdelingen zeiden goedemorgen en ik goedemorgde terug.
Mijn baas vroeg voor de vorm hoe het met mij was en ik zei 'goed, dank je'. En ik vroeg hoe het met hem was. 'Ook goed, dank je. Zo, dan weten we weer alles' lachte hij weg. 'Laten we beginnen want we hebben maar een uur.'

Op de terugweg kwam ik in de lift de schoonmaker tegen. Hij was de eerste die vroeg of alles goed was gegaan met 'Die kleine baby. Jij kleine baby toch?'

 Ochtendritueel.

Felix pruttelt in zijn bedje. Ik slaapwandel naar zijn kamertje en leg hem bij mij in bed. We liggen allebei op onze zij, buik aan buik. Half slaperig, een beetje hongerig huilend zoekt hij met zijn ogen nog dicht happend mijn borst. Als hij mijn borst te pakken heeft, schudt hij even als een jong hondje. Eerst drinkt hij gehaast en gulzig, maar na een paar minuten drinkt hij met diepe regelmatige teugen. Ik hoor hem zo luid slikken, dat het lijkt of hij reusachtige glazen achterin zijn keeltje gooit. Zijn handjes houden mijn borst vast. Hij ademt zwaar.

Na een kwartier laat hij mijn borst los, zijn ogen nog steeds gesloten. Hij rolt op zijn ruggetje, helemaal ontspannen, zijn armpjes omhoog langs zijn oren. Om zijn mond verschijnt een glimlach, zijn ogen nog steeds gesloten.

Na een minuut of wat gaan zijn ogen open. Hij lijkt wel dronken, met zijn ene oogje half open, de ander helemaal. Een druppel melk rolt van de hoek van zijn mond over zijn wang.

Ik leg hem nog niet terug in zijn bedje. Eerst nog een beetje geluk stelen. Ik glimlach en Felix lacht meteen terug. Een glimlach van oor tot oor, geluidloos. Zijn ogen lachen mee, R. zijn ogen. Hij trekt zijn knietjes op en probeert om te rollen. Hij begint te kraaien. Als ik urruh urruh zeg, doet hij me na. Ik klak met mijn tong, wat ook weer wordt beloond met de vriendelijkste glimlach die ik ken. Ik strijk hem zachtjes met de rug van mijn wijsvinger over zijn wangetjes. Weer die gulle glimlach.

Ik heb vandaag nog niets van betekenis gedaan en ben toch al overladen met lieve glimlachjes.

 De sportschool
zie eerder hier en hier

Vanochtend om 09.30 uur wilde ik aan de apparaten hangen, was het plan. Het was mijn eer te na om in de tweede week al niet volledig gebruik te maken van mijn abonnement. Maar er waren wat verleidingen die mij van mijn goede voornemen probeerden te stoten.

Eerst was daar mijn mail. Ik doe iets fout. Waren mijn collega's eerst nog terughoudend met het vragen/ opdrachtgeven/ checken, maar nu is men op mij gaan rekenen, gezien het aantal mailtjes met een uitroepteken ervoor. Ik moest wat opzoeken, nakijken en versturen. Hopla. Zo een uur van mijn dag gesnoept.

Toen kwam de werkster. Normaal gesproken ben ik allang op het werk als zij haar sleutel in de voordeur steekt. Het enige wat zij van mij ziet is een aardig briefje met geld en groeten. Maar nu ben ik al vier maanden thuis. Om me minder een koloniaal te voelen, doe ik een beetje met haar mee. Ik vond dat ik op zijn minst koffie met haar moest drinken, als ik dan niet met haar meepoetste. Het is belangrijk dat ik de koffie zet en inschenk als poging om de verhouding weer wat in balans te trekken.

Tegen de tijd dat ik durfde te gaan sporten zonder de werkster tegen het hoofd te stoten, kwam het sporten niet meer goed uit met mijn kolfschema. Dan maar even drie kwartier wachten tot ik met kolven op schema lag. En zo belandde ik om half een in de sportschool.

Ik was weer de enige bezoeker in het fitnessmuseum, alle apparaten keurig opgesteld naast elkaar in de doodse stilte. Toen ik aan mijn laatste apparaat bezigwas, kwam een ambtenaar binnen. Ja, een ambtenaar. Ik wist het meteen. Bovendien droeg hij een AbVaKaBo shirtje.

Toen ik mijn kuiten aan het stretchen was, vroeg hij gekscherend of het lukte met het omduwen van de muur.

Dat grapje had ik al heel lang niet gehoord.
Maar ik had dan ook al heel lang niet gesport.

Die stilte was zo gek nog niet.

 Kaart van tante Gisela

Nu de drukte voorbij is, kom ik eindelijk toe aan de Ansicht die ik je beloofde. Op de ommezijde zie je diertjes uit het bos. Lief he, zo'n konijntje. Je ziet ze hier op de Veluwe regelmatig voorbijkomen. Dat zal bij jullie in de Randstad wel anders zijn.
Hoe is het nu met jou en de kleine? Dat was ik nog vergeten te vragen: "Waarom hebben jullie hem zo'n merkwaardige naam gegeven?" Ik hoop dat je dat nog eens wilt toelichten.
Oom Hendrik en ik genieten van ons verblijf op de Veluwe. We hebben div. uitstapjes gemaakt (...)

 Braderie

De Parade is niet anders dan een braderie, alleen nemen de bezoekers zichzelf veel serieuzer dan diegenen die straatmarkten en dorpsfeesten bezoeken. Paradegangers menen dat ze aan cultuur doen, terwijl ze tussen de worstjes en het bier op en neer rennen. Nu is er niets mis met vermaak. Maar net als bij journaalkijken houden mensen zich voor dat het hier gaat om een intellectuele daad.

Na vier parades ging ik niet naar cultuur, maar naar een omheind terras. Een hek en een entree van 5 euro weerden toevallige passanten effectief zodat alleen Mijn Soort Mensen in deze zomerspeeltuin verpoosden. Ik had er al rekening mee gehouden dat ik wellicht niets zou bezoeken vanavond, dat ik alleen maar bier zou drinken temidden van mooie mensen.

Maar mijn gezelschap had zijn zinnen op cultuur gezet. Dus kochten we een kaartje voor de voorstelling van Leon Giesen. En zijn optreden was mooi. Daarbij: het bier was goed. Het gezelschap aangenaam.

Een pracht braderie, die Parade.

 De eerste sessie

Na de test was het nu tijd voor een trainingssessie. Ik liep de fitnesszaak binnen. Achter de balie stond een lange magere man. Ik vroeg hem of ik me ergens moest inschrijven of dat ik gewoon naar de zaal kon gaan waar alle apparaten stonden. 'Dat weet ik niet, ik ben hier de psycholoog.' Wist hij dan misschien waar de kleedkamers waren? 'Nee, ik weet hier niets. Ik ben de psycholoog'.

Opeens kwam er een filmpje aan mij voorbij, als was ik de Singing Detective.
Scene 1. Een paar figuurtjes uit de Muppet show staan in een auto showroom en voeren een gesprek over een nieuw te kopen auto. Welk model is aan te raden? Harry Nak is de autoverkoper. Als hem door de potentiele koper een advies wordt gevraagd, antwoordt hij: 'Ik weet hier niets. Ik ben de psycholoog.'
Scene 2. De figuurtjes uit de Muppet show zitten aan een tafeltje met een geruit tafellaken in een rumoerig restaurant. De ober, Harry Nak, komt de bestelling opnemen. 'Wat kunt u aanraden?' Harry Nak: 'Ik weet hier niets. Ik ben de psycholoog.'

De trainingszaal is stil en verlaten. Geen coach, geen zwetende klanten. Niet eens Sky radio. Ik doe wat mij goeddunkt en pruts wat aan de stereo-installatie. Muziek is een basisvoorwaarde om te kunnen fitnessen. Vervolgens neem ik plaats op het eerste apparaat. Net als ik gewichtjes en hoogte goed heb ingesteld, verschijnt Harry Nak in de deuropening en roept mij over de muziek toe: 'Sorry, ik weet hier niets.'
Niet slecht, voor de derde scene.

 Telefoongesprek met oom Otto

- Dag oom Otto, hoe is het met u?
- Nou, niet zo best he, met dit weer. Het is klam en benauwd op mijn kamer.
- Heeft u een raam opengezet?
- Nee, natuurlijk niet, voor je het weet heb je van die beesten binnen.
- Muggen?
- Nee, een domme duif. En als zo'n beest eenmaal in je kamer zit, krijg je hem er niet meer uit hoor.

 De test

Om zeven voor vijf liep ik door de smalle gang met grijze vloerbedekking. Achter de balie zaten twee medewerkers, tenminste, ik denk dat deze vrouwen zich zo zullen noemen. Ik richtte me tot de jongere van de twee met mijn verzoek om me in te schrijven.
De frisse baliemedewerkster riposteerde met 'ik durf het tegen jou wel te zeggen' daarbij betekenisvol knikkend naar de kinderwagen. 'Ga maar naar mijn collega want ik moet om vijf uur weg om mijn kinderen van de creche te halen.' Ze wachtte mijn goedkeuring niet af en ging door met het opruimen van haar laatjes en het afsluiten van haar computer. De grote klok boven de balie tikte zeven minuten weg. Exact om vijf uur stond de jonge medewerker op.

De andere mevrouw reageerde niet op mijn subtiele wenken om aandacht. Deze vrouw had een merkwaardig kapsel van platgeslagen dreadlocks. Er zat zoveel haarlak in of het was zo lang ongewassen dat het als een blok met haar hoofd meeschoof.
'Kan ik dan misschien bij u terecht?' vroeg ik na acht minuten.
De mevrouw met het blok-kapsel vroeg wat ik wilde.
'Ik wil me inschrijven'
'Ik heb nu geen tijd voor je, ik krijg zo computer-instructie'

Ik wist het zeker. Dit was een test. Een examen om mijn vastbeslotenheid te testen. Drie jaar lang heb ik geen inspanning van niveau meer verricht, een uurtje power-yoga in de week daargelaten. Op een mooie zomerdag besluit ik eens werk te maken van mijn belabberde en uitgelubberde conditie. En nu werpt dit fitnesscentrum gewoon even wat beproevingen op om te testen hoe graag ik wil.

'Maar ik wil me nu graag inschrijven'
De dame met haar hoofd vol lijm zuchtte. 'Ik kan je nu niet helpen.' Ik bleef staan en zette ogen op als een japans stripfiguurtje en zei niets. Toen ik geen aanstalten maakte om te vertrekken maakte ze een halfdronken gebaar naar de stapeltjes kopieen op de balie. 'Daar kun je alle informatie vinden.'

Ik nam van elk stapeltje een velletje. De dreadlock mevrouw leende mij zuinig een pen van de zaak. Het invullen kon beginnen. Mijn naam, adres, leeftijd, gewicht, bankgegevens. Volgende velletje. Weer mijn naam, adres, leeftijd, gewicht. Nu kwam een waslijst aan medische vragen. Had ik wel eens een hartaanval gehad? Of epilepsie? Het volgende slecht gekopieerde vel kwam aan de beurt. Eerst weer mijn naam, adres, leeftijd, gewicht. Wat volgde waren gewetensvragen. Hoe schatte ik zelf mijn conditie in? Wat waren mijn trainingsdoelen? Volgende stencil. Weer mijn naam, adres, leeftijd, gewicht. Dit maal in blokletters.

Ik begon te twijfelen. Was dit een fitnesscentrum of een ideaaltypische ambtelijke organisatie?

Na een stuk of vijf, zes maal mijn naam, adres, leeftijd en gewicht in verschillende formats te hebben verstrekt, was ik klaar. Ik reikte de dreadlock-mevrouw het stapeltje aan.
'Mag ik de pen terug?'
Ik had me zojuist verplicht tot het betalen van 425 euro om een jaar lang te kunnen sporten, en zij zeurt om een balpen van de zaak. Even overwoog ik om de stapel uit haar handen te grissen om haar kapsel aan stukjes te slaan. Maar ik deed het niet. Want het was allemaal onderdeel van de 'hoe graag wil je nu eigenlijk weer sporten Louter?' test.

'Je moet een afspraak maken voor de fittest' zei ze, toen ik de pen inleverde.
'Ik kan morgen, dan en dan' wist ik uit mijn hoofd.
'Uhm, nee, over een week hebben we nog een gaatje, is dat goed?
Ik wist niet zeker of deze vertragingspoging onderdeel van de test uitmaakte.
'En dan moet je je ook nog inschrijven voor de krachttest...eens even kijken..' ze vlocht haar pen kunstig door het lijmkapsel 'dat kan over twee weken.'

Vandaag was het zover. De conditietest en de krachttest.

De conditietest begon met invullen van mijn naam, adres, leeftijd en gewicht. Dit maal in de computer. Coach Erwin deed het voor het eerst, dus ging er het een en ander fout bij het aanmaken van mijn profiel. Na 40 minuten klooien van beeldscherm naar beeldscherm, kon ik beginnen met de fietstest.

Ik fietste twintig minuutjes en met een druk op de knop volgde een dik pak papier met een analyse van mijn verzuringspunt en algehele gestel.
'Kom, we gaan even rustig zitten dan licht ik het een en ander toe', zei coach Erwin als een dokter die een slecht nieuws gesprek moet voeren.
De uitdraai leerde dat mijn conditie matig is.
Dat stond er, zwart op wit.
Matig.
Een matige conditie.

Dit kwam hard aan, hoe begripvol coach Erwin me ook bleef aankijken. Dit is mijn eer te na. Komende weken ga ik daar verandering in brengen. Ondanks dit sportcentrum.

 Ontrouw

Het was overdreven. Zondermeer overbodig. We hadden immers een heel goede spiegereflexcamera die loepzuivere foto's maakte. Die foto bijvoorbeeld van die vissersboot in de Mekong, je weet wel, die met die ragfijne hengel tussen dat groen waar de vruchtbaarheid van afdroop, nou, die foto heb ik daar dus mee gemaakt. Nee, digitaal heb ik niet nodig. Wat nou snijden en bewerken? Ik heb een professioneel snijmachien -vlijmscherp ding hoor- en daar doe ik het mee.

Twee jaar lang heb ik R. aan zijn mouw getrokken als hij weer eens te lang voor een etalage van een fotowinkel bleef staan. Twee jaar lang heb ik hem afgehouden van digitale verlokkingen.

Maar mijn boycot werd onlangs teniet gedaan. Twee dagen verplicht nietsdoen in Kuala Lumpur werd R. teveel. Hij kwam glunderend thuis. Hij was zo verstandig om eerst de parfum, dure creme en de nep-gucci tas uit te pakken, voordat hij de werkelijke vangst toonde: een digitale foto camera.

Die avond ging hij pielen met het nieuwe speeltje. Kijk, als ik op dit knopje druk, zie je hier een rood vakje. Wat zou dat zijn? O, nou ben ik 'm weer kwijt.

Terwijl hij ongeleid klooide, bestudeerde ik het boekje hoofdstuk voor hoofdstuk. Backlight. Aperture Value. Shutter speed. Jitter. Er begon me weer iets te dagen van mijn foto-cursus van drie jaar geleden.

En nu zit ik al de vierde avond op rij te klooien met Adobe. De overbelichte foto met wat vale vlekken wordt opgepoetst tot een redelijk portret. De slecht uitgesneden foto wordt automatisch gecorrigeerd volgens de gulden snede.

Vandaag was een vriendin van mij op bezoek. Ik nam 23 foto's. Zojuist 6 foto's laten afdrukken bij Albert Heijn en de rest eruit gekieperd.

Mijn spiegelreflexcamera (met telelens, statief en de hele rotzooi) verdort in de onderste lade als een vrouw die na 10 jaar uitstekend huwelijk wordt ingeruild voor een lekker jong ding. En ik voel me niet eens slecht over de ontrouw.

 Een wandelingetje waarin niets gebeurt

Mijn lievelingsbroek paste ik weer, al zit-ie wat strakker. Teennagels gelakt. Opgemaakt. Vooruit, ook lippenstift. Sandalen aan. Nieuw hemdje op lievelingsbroek. Kek tasje om mijn schouder. Tijd om te wandelen.

Ik duw de kinderwagen voort. Eerst door het witte ghetto met de riante 'stadsvilla's'. Vroeger heette het nog gewoon rijtjeshuizen, maar ook het vocabulaire op de woningmarkt is aan inflatie onderhevig. Op het pleintje gunnen de bewoners mij royaal inkijk in hun woonkamer. Ik turf twee identieke Rolf Benz banken, op nummer 11 en op nummer 19. De IKEA opbergdozen zijn zo'n beetje in elk huis aanwezig. Bij sommige huizen is de vloer bezaaid met speelgoed, alsof er een bom is ontploft terwijl de kinderen tegelijk met Lego en het treintje en met de viltstiften en de blokken en ook nog met de poppen aan het spelen waren.

Mijn wandeling gaat verder. Ik passeer de binnenhaven en mijn wandeling krijgt abrupt een ander karakter. Van het witte eiland ben ik nu in een zwart ghetto beland. Hier hangen dikke vitrages of roze lamellen voor de ramen om mijn opdringerige blik buiten te houden. Bij sommige huizen fungeert afgescheurd karton als gordijn en bij een enkel huis staat het mos op de binnenkant van de ramen. Op de vensterbanken zie ik de familie Laaf -de kabouterfiguurtjes uit de Efteling-, parelmoeren vaasjes en porceleinen poesjes.

Dan kom ik op een pleintje. Eerst passeer ik cafe 'de Witte Ballons', dan een Seksboektiek ('Sex sex sex'), een Scooterzaak ('betalen per maand is mogelijk') en, op de andere hoek, cafe 'Dikke Dries' ('eigengemaakte gehaktballen') naast cafe 'Rendez vous.'

Net voor cafe Rendez Vous bevindt zich een lage, smalle voordeur. De deur is zo smal, dat ik er niet met mijn kinderwagen door zou kunnen. De bruine verf is afgebladderd. Van een afstandje zie ik een koperplaatje op ooghoogte. Als ik dichterbij ben gekomen, kan ik de gegraveerde krulletters lezen: 'A & B Consultants'.

En er gebeurde niets.

 DD

'Je ziet er goed uit', zei zij, doelend op mijn prille moederschap.
'Mwah. Heb je die wallen onder mijn ogen gezien? Chronisch slaapgebrek. En dan ook nog eens dubbel D door de borstvoeding' mokte ik, nog chagarijnig over het uitzoeken van mijn kleding voor het feest. De aankleedsessie had eindeloos geduurd omdat niet een bloesje of t-shirt me nog paste.
'Daarom zie je er zo goed uit' legde hij uit.

 Snelkookpan

Na drie familieweekends op rij in Nederlandse bungalowparken, ben ik mild hersendood. Drie maal drie dagen zat ik opeengepakt met mijn (schoon)familie. 12 volwassenen en 7 kinderen in een te klein, gehorig vakantiehuisje, dat is een snelkookpan. Waar je anders 3 jaar over doet - bijvoorbeeld om voor het eerst ruzie te krijgen, of tegen iemand te zeggen dat je hem zo waardeert- komt er nu bijna achteloos uit na 1,5 dag regen op de Veluwe of in de Brabantse velden.

Bij het afscheid zei ik tegen mijn vader dat het voor herhaling vatbaar was. Mijn vader bleef alert: 'maar niet elk jaar.'

 Top vier

Drie maanden uit mijn werk en ik kan iets wat ik eerst niet kon. Ik kan small-talken. Mijn small talk top vier.

Aanbiedingen. Dan hoor ik iemand iets zeggen over een aanbieding bij de Blokker maar diezelfde fietskar-dvd speler- speelgoed- digitale camera is bij V&D of op internet 60 euro goedkoper. Moest ik vroeger belangstelling veinzen, nu laat ik me moeiteloos in zo'n gesprek vangen. Oja? En de luiers van C1000 kwamen het beste uit consumententest, echt. Wij hebben weliswaar Pampers, maar we kopen ze altijd in de aannbieding.

Kinderen/ opvoeden. Het gesprek begint met informeren naar de leeftijd van de kinderen. Afhankelijk van de leeftijd kun je het hebben over de peuterpubertijd met de driftbuien (Mijn tekst: ik heb gelezen dat dit de meest gewelddadige periode in een mensenleven is. Peuters kunnen zich nog niet inleven in een ander en realiseren zich niet dat schoppen en krabben van hun mamma misschien niet zo aardig is. Zie je deze schram hier *wijs op wang* Dat heeft mijn dochter gedaan. Nooit in je leven ga je zo los als in deze periode). Slaapgebrek kun je inbrengen op elk willekeurig tijdstip. Evenals allergieen en ziektes. En wachtlijsten voor witte scholen.

Werk. Al die loopbaanbegeleiders beginnen hun praatje dat we te weinig over onze loopbaan nadenken, maar in mijn omgeving denkt iederen continu na over zijn carriere. Men is behoorlijk wat ambtielozer dan een jaar of vijf geleden. Maakt minder uren. Maar wil men wel veel meer geld verdienen en vroeg met pensioen kunnen. Hier is dan het tijdstip om mijn punt over de babyboomers te maken.

Huis & tuin. Vooral verbouwingen en grote reparaties zijn goed voor enkele strofen gespreksstof. En wat denk je dat zo'n schuifdeur kost? Ja, dubbelglas. 1000 euro? 1000 euro? En vergoedt de verzekering dat niet? En niemand die dan een mannetje kent.

Nog 3 maanden verlof te gaan. Ik ben benieuwd hoe mijn repertoire er dan uitziet.