6/17/2005
Ontrouw
Het was overdreven. Zondermeer overbodig. We hadden immers een heel goede spiegereflexcamera die loepzuivere foto's maakte. Die foto bijvoorbeeld van die vissersboot in de Mekong, je weet wel, die met die ragfijne hengel tussen dat groen waar de vruchtbaarheid van afdroop, nou, die foto heb ik daar dus mee gemaakt. Nee, digitaal heb ik niet nodig. Wat nou snijden en bewerken? Ik heb een professioneel snijmachien -vlijmscherp ding hoor- en daar doe ik het mee.
Twee jaar lang heb ik R. aan zijn mouw getrokken als hij weer eens te lang voor een etalage van een fotowinkel bleef staan. Twee jaar lang heb ik hem afgehouden van digitale verlokkingen.
Maar mijn boycot werd onlangs teniet gedaan. Twee dagen verplicht nietsdoen in Kuala Lumpur werd R. teveel. Hij kwam glunderend thuis. Hij was zo verstandig om eerst de parfum, dure creme en de nep-gucci tas uit te pakken, voordat hij de werkelijke vangst toonde: een digitale foto camera.
Die avond ging hij pielen met het nieuwe speeltje. Kijk, als ik op dit knopje druk, zie je hier een rood vakje. Wat zou dat zijn? O, nou ben ik 'm weer kwijt.
Terwijl hij ongeleid klooide, bestudeerde ik het boekje hoofdstuk voor hoofdstuk. Backlight. Aperture Value. Shutter speed. Jitter. Er begon me weer iets te dagen van mijn foto-cursus van drie jaar geleden.
En nu zit ik al de vierde avond op rij te klooien met Adobe. De overbelichte foto met wat vale vlekken wordt opgepoetst tot een redelijk portret. De slecht uitgesneden foto wordt automatisch gecorrigeerd volgens de gulden snede.
Vandaag was een vriendin van mij op bezoek. Ik nam 23 foto's. Zojuist 6 foto's laten afdrukken bij Albert Heijn en de rest eruit gekieperd.
Mijn spiegelreflexcamera (met telelens, statief en de hele rotzooi) verdort in de onderste lade als een vrouw die na 10 jaar uitstekend huwelijk wordt ingeruild voor een lekker jong ding. En ik voel me niet eens slecht over de ontrouw.
Het was overdreven. Zondermeer overbodig. We hadden immers een heel goede spiegereflexcamera die loepzuivere foto's maakte. Die foto bijvoorbeeld van die vissersboot in de Mekong, je weet wel, die met die ragfijne hengel tussen dat groen waar de vruchtbaarheid van afdroop, nou, die foto heb ik daar dus mee gemaakt. Nee, digitaal heb ik niet nodig. Wat nou snijden en bewerken? Ik heb een professioneel snijmachien -vlijmscherp ding hoor- en daar doe ik het mee.
Twee jaar lang heb ik R. aan zijn mouw getrokken als hij weer eens te lang voor een etalage van een fotowinkel bleef staan. Twee jaar lang heb ik hem afgehouden van digitale verlokkingen.
Maar mijn boycot werd onlangs teniet gedaan. Twee dagen verplicht nietsdoen in Kuala Lumpur werd R. teveel. Hij kwam glunderend thuis. Hij was zo verstandig om eerst de parfum, dure creme en de nep-gucci tas uit te pakken, voordat hij de werkelijke vangst toonde: een digitale foto camera.
Die avond ging hij pielen met het nieuwe speeltje. Kijk, als ik op dit knopje druk, zie je hier een rood vakje. Wat zou dat zijn? O, nou ben ik 'm weer kwijt.
Terwijl hij ongeleid klooide, bestudeerde ik het boekje hoofdstuk voor hoofdstuk. Backlight. Aperture Value. Shutter speed. Jitter. Er begon me weer iets te dagen van mijn foto-cursus van drie jaar geleden.
En nu zit ik al de vierde avond op rij te klooien met Adobe. De overbelichte foto met wat vale vlekken wordt opgepoetst tot een redelijk portret. De slecht uitgesneden foto wordt automatisch gecorrigeerd volgens de gulden snede.
Vandaag was een vriendin van mij op bezoek. Ik nam 23 foto's. Zojuist 6 foto's laten afdrukken bij Albert Heijn en de rest eruit gekieperd.
Mijn spiegelreflexcamera (met telelens, statief en de hele rotzooi) verdort in de onderste lade als een vrouw die na 10 jaar uitstekend huwelijk wordt ingeruild voor een lekker jong ding. En ik voel me niet eens slecht over de ontrouw.
