6/15/2005
Een wandelingetje waarin niets gebeurt
Mijn lievelingsbroek paste ik weer, al zit-ie wat strakker. Teennagels gelakt. Opgemaakt. Vooruit, ook lippenstift. Sandalen aan. Nieuw hemdje op lievelingsbroek. Kek tasje om mijn schouder. Tijd om te wandelen.
Ik duw de kinderwagen voort. Eerst door het witte ghetto met de riante 'stadsvilla's'. Vroeger heette het nog gewoon rijtjeshuizen, maar ook het vocabulaire op de woningmarkt is aan inflatie onderhevig. Op het pleintje gunnen de bewoners mij royaal inkijk in hun woonkamer. Ik turf twee identieke Rolf Benz banken, op nummer 11 en op nummer 19. De IKEA opbergdozen zijn zo'n beetje in elk huis aanwezig. Bij sommige huizen is de vloer bezaaid met speelgoed, alsof er een bom is ontploft terwijl de kinderen tegelijk met Lego en het treintje en met de viltstiften en de blokken en ook nog met de poppen aan het spelen waren.
Mijn wandeling gaat verder. Ik passeer de binnenhaven en mijn wandeling krijgt abrupt een ander karakter. Van het witte eiland ben ik nu in een zwart ghetto beland. Hier hangen dikke vitrages of roze lamellen voor de ramen om mijn opdringerige blik buiten te houden. Bij sommige huizen fungeert afgescheurd karton als gordijn en bij een enkel huis staat het mos op de binnenkant van de ramen. Op de vensterbanken zie ik de familie Laaf -de kabouterfiguurtjes uit de Efteling-, parelmoeren vaasjes en porceleinen poesjes.
Dan kom ik op een pleintje. Eerst passeer ik cafe 'de Witte Ballons', dan een Seksboektiek ('Sex sex sex'), een Scooterzaak ('betalen per maand is mogelijk') en, op de andere hoek, cafe 'Dikke Dries' ('eigengemaakte gehaktballen') naast cafe 'Rendez vous.'
Net voor cafe Rendez Vous bevindt zich een lage, smalle voordeur. De deur is zo smal, dat ik er niet met mijn kinderwagen door zou kunnen. De bruine verf is afgebladderd. Van een afstandje zie ik een koperplaatje op ooghoogte. Als ik dichterbij ben gekomen, kan ik de gegraveerde krulletters lezen: 'A & B Consultants'.
En er gebeurde niets.
Mijn lievelingsbroek paste ik weer, al zit-ie wat strakker. Teennagels gelakt. Opgemaakt. Vooruit, ook lippenstift. Sandalen aan. Nieuw hemdje op lievelingsbroek. Kek tasje om mijn schouder. Tijd om te wandelen.
Ik duw de kinderwagen voort. Eerst door het witte ghetto met de riante 'stadsvilla's'. Vroeger heette het nog gewoon rijtjeshuizen, maar ook het vocabulaire op de woningmarkt is aan inflatie onderhevig. Op het pleintje gunnen de bewoners mij royaal inkijk in hun woonkamer. Ik turf twee identieke Rolf Benz banken, op nummer 11 en op nummer 19. De IKEA opbergdozen zijn zo'n beetje in elk huis aanwezig. Bij sommige huizen is de vloer bezaaid met speelgoed, alsof er een bom is ontploft terwijl de kinderen tegelijk met Lego en het treintje en met de viltstiften en de blokken en ook nog met de poppen aan het spelen waren.
Mijn wandeling gaat verder. Ik passeer de binnenhaven en mijn wandeling krijgt abrupt een ander karakter. Van het witte eiland ben ik nu in een zwart ghetto beland. Hier hangen dikke vitrages of roze lamellen voor de ramen om mijn opdringerige blik buiten te houden. Bij sommige huizen fungeert afgescheurd karton als gordijn en bij een enkel huis staat het mos op de binnenkant van de ramen. Op de vensterbanken zie ik de familie Laaf -de kabouterfiguurtjes uit de Efteling-, parelmoeren vaasjes en porceleinen poesjes.
Dan kom ik op een pleintje. Eerst passeer ik cafe 'de Witte Ballons', dan een Seksboektiek ('Sex sex sex'), een Scooterzaak ('betalen per maand is mogelijk') en, op de andere hoek, cafe 'Dikke Dries' ('eigengemaakte gehaktballen') naast cafe 'Rendez vous.'
Net voor cafe Rendez Vous bevindt zich een lage, smalle voordeur. De deur is zo smal, dat ik er niet met mijn kinderwagen door zou kunnen. De bruine verf is afgebladderd. Van een afstandje zie ik een koperplaatje op ooghoogte. Als ik dichterbij ben gekomen, kan ik de gegraveerde krulletters lezen: 'A & B Consultants'.
En er gebeurde niets.
