6/20/2005
De test
Om zeven voor vijf liep ik door de smalle gang met grijze vloerbedekking. Achter de balie zaten twee medewerkers, tenminste, ik denk dat deze vrouwen zich zo zullen noemen. Ik richtte me tot de jongere van de twee met mijn verzoek om me in te schrijven.
De frisse baliemedewerkster riposteerde met 'ik durf het tegen jou wel te zeggen' daarbij betekenisvol knikkend naar de kinderwagen. 'Ga maar naar mijn collega want ik moet om vijf uur weg om mijn kinderen van de creche te halen.' Ze wachtte mijn goedkeuring niet af en ging door met het opruimen van haar laatjes en het afsluiten van haar computer. De grote klok boven de balie tikte zeven minuten weg. Exact om vijf uur stond de jonge medewerker op.
De andere mevrouw reageerde niet op mijn subtiele wenken om aandacht. Deze vrouw had een merkwaardig kapsel van platgeslagen dreadlocks. Er zat zoveel haarlak in of het was zo lang ongewassen dat het als een blok met haar hoofd meeschoof.
'Kan ik dan misschien bij u terecht?' vroeg ik na acht minuten.
De mevrouw met het blok-kapsel vroeg wat ik wilde.
'Ik wil me inschrijven'
'Ik heb nu geen tijd voor je, ik krijg zo computer-instructie'
Ik wist het zeker. Dit was een test. Een examen om mijn vastbeslotenheid te testen. Drie jaar lang heb ik geen inspanning van niveau meer verricht, een uurtje power-yoga in de week daargelaten. Op een mooie zomerdag besluit ik eens werk te maken van mijn belabberde en uitgelubberde conditie. En nu werpt dit fitnesscentrum gewoon even wat beproevingen op om te testen hoe graag ik wil.
'Maar ik wil me nu graag inschrijven'
De dame met haar hoofd vol lijm zuchtte. 'Ik kan je nu niet helpen.' Ik bleef staan en zette ogen op als een japans stripfiguurtje en zei niets. Toen ik geen aanstalten maakte om te vertrekken maakte ze een halfdronken gebaar naar de stapeltjes kopieen op de balie. 'Daar kun je alle informatie vinden.'
Ik nam van elk stapeltje een velletje. De dreadlock mevrouw leende mij zuinig een pen van de zaak. Het invullen kon beginnen. Mijn naam, adres, leeftijd, gewicht, bankgegevens. Volgende velletje. Weer mijn naam, adres, leeftijd, gewicht. Nu kwam een waslijst aan medische vragen. Had ik wel eens een hartaanval gehad? Of epilepsie? Het volgende slecht gekopieerde vel kwam aan de beurt. Eerst weer mijn naam, adres, leeftijd, gewicht. Wat volgde waren gewetensvragen. Hoe schatte ik zelf mijn conditie in? Wat waren mijn trainingsdoelen? Volgende stencil. Weer mijn naam, adres, leeftijd, gewicht. Dit maal in blokletters.
Ik begon te twijfelen. Was dit een fitnesscentrum of een ideaaltypische ambtelijke organisatie?
Na een stuk of vijf, zes maal mijn naam, adres, leeftijd en gewicht in verschillende formats te hebben verstrekt, was ik klaar. Ik reikte de dreadlock-mevrouw het stapeltje aan.
'Mag ik de pen terug?'
Ik had me zojuist verplicht tot het betalen van 425 euro om een jaar lang te kunnen sporten, en zij zeurt om een balpen van de zaak. Even overwoog ik om de stapel uit haar handen te grissen om haar kapsel aan stukjes te slaan. Maar ik deed het niet. Want het was allemaal onderdeel van de 'hoe graag wil je nu eigenlijk weer sporten Louter?' test.
'Je moet een afspraak maken voor de fittest' zei ze, toen ik de pen inleverde.
'Ik kan morgen, dan en dan' wist ik uit mijn hoofd.
'Uhm, nee, over een week hebben we nog een gaatje, is dat goed?
Ik wist niet zeker of deze vertragingspoging onderdeel van de test uitmaakte.
'En dan moet je je ook nog inschrijven voor de krachttest...eens even kijken..' ze vlocht haar pen kunstig door het lijmkapsel 'dat kan over twee weken.'
Vandaag was het zover. De conditietest en de krachttest.
De conditietest begon met invullen van mijn naam, adres, leeftijd en gewicht. Dit maal in de computer. Coach Erwin deed het voor het eerst, dus ging er het een en ander fout bij het aanmaken van mijn profiel. Na 40 minuten klooien van beeldscherm naar beeldscherm, kon ik beginnen met de fietstest.
Ik fietste twintig minuutjes en met een druk op de knop volgde een dik pak papier met een analyse van mijn verzuringspunt en algehele gestel.
'Kom, we gaan even rustig zitten dan licht ik het een en ander toe', zei coach Erwin als een dokter die een slecht nieuws gesprek moet voeren.
De uitdraai leerde dat mijn conditie matig is.
Dat stond er, zwart op wit.
Matig.
Een matige conditie.
Dit kwam hard aan, hoe begripvol coach Erwin me ook bleef aankijken. Dit is mijn eer te na. Komende weken ga ik daar verandering in brengen. Ondanks dit sportcentrum.
Om zeven voor vijf liep ik door de smalle gang met grijze vloerbedekking. Achter de balie zaten twee medewerkers, tenminste, ik denk dat deze vrouwen zich zo zullen noemen. Ik richtte me tot de jongere van de twee met mijn verzoek om me in te schrijven.
De frisse baliemedewerkster riposteerde met 'ik durf het tegen jou wel te zeggen' daarbij betekenisvol knikkend naar de kinderwagen. 'Ga maar naar mijn collega want ik moet om vijf uur weg om mijn kinderen van de creche te halen.' Ze wachtte mijn goedkeuring niet af en ging door met het opruimen van haar laatjes en het afsluiten van haar computer. De grote klok boven de balie tikte zeven minuten weg. Exact om vijf uur stond de jonge medewerker op.
De andere mevrouw reageerde niet op mijn subtiele wenken om aandacht. Deze vrouw had een merkwaardig kapsel van platgeslagen dreadlocks. Er zat zoveel haarlak in of het was zo lang ongewassen dat het als een blok met haar hoofd meeschoof.
'Kan ik dan misschien bij u terecht?' vroeg ik na acht minuten.
De mevrouw met het blok-kapsel vroeg wat ik wilde.
'Ik wil me inschrijven'
'Ik heb nu geen tijd voor je, ik krijg zo computer-instructie'
Ik wist het zeker. Dit was een test. Een examen om mijn vastbeslotenheid te testen. Drie jaar lang heb ik geen inspanning van niveau meer verricht, een uurtje power-yoga in de week daargelaten. Op een mooie zomerdag besluit ik eens werk te maken van mijn belabberde en uitgelubberde conditie. En nu werpt dit fitnesscentrum gewoon even wat beproevingen op om te testen hoe graag ik wil.
'Maar ik wil me nu graag inschrijven'
De dame met haar hoofd vol lijm zuchtte. 'Ik kan je nu niet helpen.' Ik bleef staan en zette ogen op als een japans stripfiguurtje en zei niets. Toen ik geen aanstalten maakte om te vertrekken maakte ze een halfdronken gebaar naar de stapeltjes kopieen op de balie. 'Daar kun je alle informatie vinden.'
Ik nam van elk stapeltje een velletje. De dreadlock mevrouw leende mij zuinig een pen van de zaak. Het invullen kon beginnen. Mijn naam, adres, leeftijd, gewicht, bankgegevens. Volgende velletje. Weer mijn naam, adres, leeftijd, gewicht. Nu kwam een waslijst aan medische vragen. Had ik wel eens een hartaanval gehad? Of epilepsie? Het volgende slecht gekopieerde vel kwam aan de beurt. Eerst weer mijn naam, adres, leeftijd, gewicht. Wat volgde waren gewetensvragen. Hoe schatte ik zelf mijn conditie in? Wat waren mijn trainingsdoelen? Volgende stencil. Weer mijn naam, adres, leeftijd, gewicht. Dit maal in blokletters.
Ik begon te twijfelen. Was dit een fitnesscentrum of een ideaaltypische ambtelijke organisatie?
Na een stuk of vijf, zes maal mijn naam, adres, leeftijd en gewicht in verschillende formats te hebben verstrekt, was ik klaar. Ik reikte de dreadlock-mevrouw het stapeltje aan.
'Mag ik de pen terug?'
Ik had me zojuist verplicht tot het betalen van 425 euro om een jaar lang te kunnen sporten, en zij zeurt om een balpen van de zaak. Even overwoog ik om de stapel uit haar handen te grissen om haar kapsel aan stukjes te slaan. Maar ik deed het niet. Want het was allemaal onderdeel van de 'hoe graag wil je nu eigenlijk weer sporten Louter?' test.
'Je moet een afspraak maken voor de fittest' zei ze, toen ik de pen inleverde.
'Ik kan morgen, dan en dan' wist ik uit mijn hoofd.
'Uhm, nee, over een week hebben we nog een gaatje, is dat goed?
Ik wist niet zeker of deze vertragingspoging onderdeel van de test uitmaakte.
'En dan moet je je ook nog inschrijven voor de krachttest...eens even kijken..' ze vlocht haar pen kunstig door het lijmkapsel 'dat kan over twee weken.'
Vandaag was het zover. De conditietest en de krachttest.
De conditietest begon met invullen van mijn naam, adres, leeftijd en gewicht. Dit maal in de computer. Coach Erwin deed het voor het eerst, dus ging er het een en ander fout bij het aanmaken van mijn profiel. Na 40 minuten klooien van beeldscherm naar beeldscherm, kon ik beginnen met de fietstest.
Ik fietste twintig minuutjes en met een druk op de knop volgde een dik pak papier met een analyse van mijn verzuringspunt en algehele gestel.
'Kom, we gaan even rustig zitten dan licht ik het een en ander toe', zei coach Erwin als een dokter die een slecht nieuws gesprek moet voeren.
De uitdraai leerde dat mijn conditie matig is.
Dat stond er, zwart op wit.
Matig.
Een matige conditie.
Dit kwam hard aan, hoe begripvol coach Erwin me ook bleef aankijken. Dit is mijn eer te na. Komende weken ga ik daar verandering in brengen. Ondanks dit sportcentrum.
