6/27/2005
De sportschool
zie eerder hier en hier
Vanochtend om 09.30 uur wilde ik aan de apparaten hangen, was het plan. Het was mijn eer te na om in de tweede week al niet volledig gebruik te maken van mijn abonnement. Maar er waren wat verleidingen die mij van mijn goede voornemen probeerden te stoten.
Eerst was daar mijn mail. Ik doe iets fout. Waren mijn collega's eerst nog terughoudend met het vragen/ opdrachtgeven/ checken, maar nu is men op mij gaan rekenen, gezien het aantal mailtjes met een uitroepteken ervoor. Ik moest wat opzoeken, nakijken en versturen. Hopla. Zo een uur van mijn dag gesnoept.
Toen kwam de werkster. Normaal gesproken ben ik allang op het werk als zij haar sleutel in de voordeur steekt. Het enige wat zij van mij ziet is een aardig briefje met geld en groeten. Maar nu ben ik al vier maanden thuis. Om me minder een koloniaal te voelen, doe ik een beetje met haar mee. Ik vond dat ik op zijn minst koffie met haar moest drinken, als ik dan niet met haar meepoetste. Het is belangrijk dat ik de koffie zet en inschenk als poging om de verhouding weer wat in balans te trekken.
Tegen de tijd dat ik durfde te gaan sporten zonder de werkster tegen het hoofd te stoten, kwam het sporten niet meer goed uit met mijn kolfschema. Dan maar even drie kwartier wachten tot ik met kolven op schema lag. En zo belandde ik om half een in de sportschool.
Ik was weer de enige bezoeker in het fitnessmuseum, alle apparaten keurig opgesteld naast elkaar in de doodse stilte. Toen ik aan mijn laatste apparaat bezigwas, kwam een ambtenaar binnen. Ja, een ambtenaar. Ik wist het meteen. Bovendien droeg hij een AbVaKaBo shirtje.
Toen ik mijn kuiten aan het stretchen was, vroeg hij gekscherend of het lukte met het omduwen van de muur.
Dat grapje had ik al heel lang niet gehoord.
Maar ik had dan ook al heel lang niet gesport.
Die stilte was zo gek nog niet.
zie eerder hier en hier
Vanochtend om 09.30 uur wilde ik aan de apparaten hangen, was het plan. Het was mijn eer te na om in de tweede week al niet volledig gebruik te maken van mijn abonnement. Maar er waren wat verleidingen die mij van mijn goede voornemen probeerden te stoten.
Eerst was daar mijn mail. Ik doe iets fout. Waren mijn collega's eerst nog terughoudend met het vragen/ opdrachtgeven/ checken, maar nu is men op mij gaan rekenen, gezien het aantal mailtjes met een uitroepteken ervoor. Ik moest wat opzoeken, nakijken en versturen. Hopla. Zo een uur van mijn dag gesnoept.
Toen kwam de werkster. Normaal gesproken ben ik allang op het werk als zij haar sleutel in de voordeur steekt. Het enige wat zij van mij ziet is een aardig briefje met geld en groeten. Maar nu ben ik al vier maanden thuis. Om me minder een koloniaal te voelen, doe ik een beetje met haar mee. Ik vond dat ik op zijn minst koffie met haar moest drinken, als ik dan niet met haar meepoetste. Het is belangrijk dat ik de koffie zet en inschenk als poging om de verhouding weer wat in balans te trekken.
Tegen de tijd dat ik durfde te gaan sporten zonder de werkster tegen het hoofd te stoten, kwam het sporten niet meer goed uit met mijn kolfschema. Dan maar even drie kwartier wachten tot ik met kolven op schema lag. En zo belandde ik om half een in de sportschool.
Ik was weer de enige bezoeker in het fitnessmuseum, alle apparaten keurig opgesteld naast elkaar in de doodse stilte. Toen ik aan mijn laatste apparaat bezigwas, kwam een ambtenaar binnen. Ja, een ambtenaar. Ik wist het meteen. Bovendien droeg hij een AbVaKaBo shirtje.
Toen ik mijn kuiten aan het stretchen was, vroeg hij gekscherend of het lukte met het omduwen van de muur.
Dat grapje had ik al heel lang niet gehoord.
Maar ik had dan ook al heel lang niet gesport.
Die stilte was zo gek nog niet.
