louterlog

 Tijd en Toeval

Maarten 't Hart schrijft een mooi essay in Vrij Nederland over de onzin van Canons:
'Het waarste bijbelwoord vinden we in Prediker 9 vers 11. Daar luidt het Woord des Heren: "Wederom zag ik onder de zon dat niet de snelsten de wedloop winnen, noch de sterksten den strijd, noch ook de wijzen het brood, noch ook de schranderen de rijkdom, noch ook de verstandigen de gunst, want tijd en toeval treffen hen allen."
Niettemin geloven letterlievenden dat zomaar vanzelfsprekend de klassieken die thans nog gelezen worden, dankzij een rechtvaardige, evenwichtige schifting volkomen terecht overgebleven zijn uit de reusachtige aantallen boeken die in de voorbije eeuwen zijn verschenen.'

Nu ik ook al niet meer op Canons mag vertrouwen, moet ik gaan systematiseren om niet in de klauwen van de Ako top tien te vallen.
Want ik heb wel andere lijstjes waar ik op kan vertrouwen. Het zijn lijstjes van vrienden. Geschreven op bierviltjes, op de achterkant van een bankenvelop, tussen de regels door in een e-mail, op de laatste bladzijde van mijn agenda. Goed spul, die lijstjes, maar ze raken altijd zoek. Bierviltjes komen als witte rupsen klevend aan zwarte kleding uit de wasmaschine, de envelop wordt jaren en jaren bewaard, maar als ik 'm zoek is hij nergens, de computer is allang gecrasht en dankzij gadget-geile collega's heb ik nu geen papieren agenda meer maar een 'palmtopje' waar ik nooit even snel een aanrader in kan opslaan.

Ik ga alfbetiseren, categoriseren en organiseren. Tijd en toeval worden gepareerd met serieus systematiseren. En lijstjes van vrienden natuurlijk.

 Weer

Waar blijft die sneeuwstorm nou?

 Geen echte valse wimpers

De schoonheidsspecialiste onderwierp mij aan een kruisverhoor. Welke dagcreme gebruikte ik? Nivea?? Ze leek oprecht geschokt. Ja, kijk, als ik gezegd had Clinique, of van mijn part Clarence -twee belachelijk dure merken waarvan ik de aanschaf nog nooit had overwogen-, ja, dat had gekund. Maar Nivea kon echt niet.

Wat volgde was een verhandeling over dagcremes, verzorging en veroudering en daarbij overgoot ze haar informatie met pure wetenschappelijkheid. Ik kan het niet navertellen, maar kennelijk zaten in Nivea iets van zuren, schadelijke zuren. Als ik dat zou blijven gebruiken zou mijn huid aangevroten worden en spoedig in leren lappen langs mijn kaken hangen.

Na anderhalf uur wetenschappelijke kennisvergaring ging ik weg met een tasje producten en een rekening waar een modaal gezin een midweek van naar Center Parcs gaat.

Met de deurklink al in mijn hand informeerde ze welke make up ik gebruikte. Max Factor? Opeens voelde ik me een overjarige puber die maar wat op haar gezicht smeert. Ik durfde niet te vertellen dat ik al mijn spulletjes gewoon bij de Etos koop.
Zij kon de mascara van Dior aanraden hoorde ik nog net voor ik buitenstond.

Mascara is van vitaal belang, had de schoonheidsspecialiste mij voorgehouden dus het eerst in jaren en jaren kwam ik in een parfurmerie waar alle vrouwen met zo'n dikke laag poeder op hun gezicht lopen, dat ik niet eens kon zien of ze gebotoxed waren.

'Ik wil wel een mascara van Dior', zei ik in deze nieuwe wereld. De gepoederde dame vroeg welke ik dan precies wilde van Dior. 'De zwarte'. Ze lachte smalend om zoveel onwetendheid. Ze stalde alle modellen uit op de toonbank. Van de ene gaan je wimpers krullen, de ander verlengt ze en nog wat miraculeuze trucs. Met haar uitvoerige beschrijvingen ('nieuwe technologie, nee niet waterproof, maar wel regenproof') had ik uiteindelijk mijn keuze gemaakt.
Net voor het afrekenen zag ik: 'false lash effect.'
'Maar ik wil helemaal niet het effect van valse wimpers.'
'Het zijn ook geen echte valse wimpers hoor, het is een beetje zoals bij mij'
Ik zag de dikke spinnen met geklonterde pootjes bij de verkoopster.
'Doe mij dan toch maar een Dior met krultechnologie.'

 Telefoongesprek met Oom Otto

- Hoe is het met u, oom Otto?
- Nou, niet zo goed eigenlijk, helemaal niet zo goed.
- Wat is er gebeurd?
- Ik kon mijn huis niet uit. Ze hadden de gangen in de was gezet en daar mocht je niet op lopen. Pas om half vijf kreeg ik het sein 'veilig'. Nou, om half vijf kun je niet meer zoveel doen. Ik heb alleen nog een potje pindakaas in de glasbak gedonderd.

 Er viel geen bom, maar het had gekund

De oppas kwam om zeven uur. Bestonden mijn aanwijzingen bij haar eerste keer nog uit drie velletjes A4, nu pasten ze op de achterkant van een envelop.

Mijn lief en ik fietsten door de kou over de Erasmusbrug en we stonden even voor achten bij de kassa van cinerama. 'Zijn er nog kaartjes voor het filmfestival van een film rond acht uur?' Zes zalen waren uitverkocht, maar er was nog wel plaats bij 'War'. De caissière las van haar beeldscherm de beschrijving voor, waar bij mij bleef hangen 'zwart wit film...traag...er viel geen bom maar het had gekund...'
'Doe maar twee kaartjes.'
Het was geen film. Het was een reeks prachtige foto's. Er was ook geen verhaal in de traditionele zin van het woord, waar je iets van een begin-middel-eind hebt, met overgangen van de ene naar een andere gebeurtenis. Er was namelijk geen enkele gebeurtenis.
Het was allemaal prachtig, die paarden in de sneeuw, het zonlicht door de takken, het jongetje dat met de hond speelt, de dikke dominee die stiekem aan de fles is, maar die traagheid was wat veel voor ons, zeker toen we onze koffie niet mee naar binnen mochten nemen. R. viel vrijwel meteen in slaap. De meneer rechts van mij ook.
Na een uur maakte ik R. wakker om de zaal uit te sluipen. Die avond die we dan uitgaan wil ik niet ingesloten tussen slapende mannen doorbrengen.

In de kroeg zaten de professionele kroegtijgers weer in hun vaste positie aan de bar. Het groepsgesprek ging over stropdassen. De kunstenaar, een lange slungel, bril met zwaar montuur, haar waar hij veelvuldig doorheen woelde, was behoorlijk aangeschoten. Hij had afgelopen tijd stropdassen voor 40 euro verkocht, maar gaf ze vandaag gratis weg. Dit tot grote ontstentenis van de kroegvrienden die die dure das afgelopen tijd hadden aangeschaft. De kunstenaar kon het niets schelen en bleef ze weggeven.

'Als ik een stropdas knoop, wordt-ie altijd scheef', zei een magere man met zijn dunne haar in een paardenstaart. Hij zag er niet uit alsof hij dagelijks een stropdas droeg, met zijn metallica T-shirt.
'Knopen doe je zo'; zei de kordate man met bolle wangen naast hem. Hij haalde de bordeaux rode das uit het cellofaan en begon hem te strikken.
'Mag ik nu?', vroeg de man met de paardenstaart, en probeerde de aanwijzingen van de kordate man op te volgen. Het lukte niet, hij zat weer scheef.
'Je trekt te hard aan het korte eind als je hem voor de tweede keer erdoor haalt', wist de barman.
'Wel een beetje voorzichtig doen met mijn das', zei de kunstenaar.
'Ik wil het echt leren', zei de man met de paardenstaart steeds wanhopiger
'Let dan goed op, dan doe ik het nog een keertje voor je. Kijk. Eerst hier overheen. En opletten op de lengte. Dun over dun. Zie je?'
De stropdas verhuisde weer naar de man met de paardenstaart.
'Ik leer dit nooit'.
'Jawel, we blijven gewoon oefenen'
Toen we weggingen waren ze nog bezig.

De film in de kroeg was net zo traag, maar toch vielen we daar niet in slaap.

 Verliefd op Gergjev

Een tijdje terug, toen ik al 1 fles wijn had gedronken met mijn lief, zag ik een 'masterclass dirigeren' gegeven door Gergjev. Het bleek aanleiding om een tweede fles te openen en reden om 'm leeg te drinken.
Ik kende Gergjev niet voordat ik in Rotterdam woonde. Als ik een muziekliefhebber was geweest, had ik hem allang gekend. Een belangrijk dirigent, alom geroemd, 'hij haalt klanken uit het orkest die niemand eruit haalt'. Maar ik kende hem niet. Hier aan de Maas wordt het Gergjev festival groots gevierd en ik had hem op een van de drie (!) lokale t.v. zenders wel eens voorbij zien komen. Een dirigent van middelbare leeftijd die Engels met een sexy Russisch accent spreekt. Wat kalend, wat dikkig, grote ietwat bolle ogen. Een energieke man, zo in een interview.
Bij het zien van de eerste beelden van Gergjev-in-actie was ik geintrigeerd. Had ik kunnen zeggen. Maar dat is niet waar. Ik ben verliefd.

Niet om zijn muzikale talenten want ik weet niets van muziek. Ik heb twaalf jaar pianoles gehad en kan net een sonatine spelen (een muzikale vriendin van mij: 'maar sonatines zijn ook al heel mooi'); mijn vriend zet al vijftien jaar lang de vierde, vijfde of tweede en eerste van Mahler op en nog ken ik het verschil niet.
En wat ik ook zou willen, ik ben ook een product van een opgewerkte middenstandersfamilie met sporen in het criminele circuit enerzijds en afzakkende burgerlijke tak anderzijds. Ben ik daarom volks in mijn smaak?
Ik houd van effecten die niet subtiel onderhuids spelen, maar er met geluid, tekst en gebaar dik bovenop liggen. Ter illustratie: ja, ik houd van Bach, van Radiohead en zo nog wat, maar de enige keren dat ik gehuild heb bij muziek zijn: Sinead O'Connor (Nothing Compares to U), Johnny Cash (the man comes around), Brel (huilende vriend), de 1e van Mahler (op het einde, als de engelen komen, in een 'live' uitvoering door het Concertgebouw Orkest. Dit zeg ik niet omdat ik kieskeurig ben in uitvoeringen maar omdat ik deze ervaring nog eens wilde oproepen, maar bij het Gelders Orkest bleven de tranen toch echt ver ver weg), Requiem van Mozart en bij Willeke Alberti (Telkens weer).

Valery Gergjev. Hij staat als een leeuw voor het orkest. Hij heeft de wilde blik van Jack Nicholson in zijn goede films, ongetemd. Maar Gergjev is meer dan een sluip grijp roofdier. Hij is verfijnd, erudiet, aanstekelijk gepassioneerd voor de muziek. En hij kan zijn passie overbrengen op een manier -die nooit ten koste gaat van de leerling-dirigent- die muziek inzichtelijker maakt voor leken als ik. Hij had simpele interventies: hij liet de leerling-dirigenten hun stokje -waarmee ze als een schoolfrik zwaaiden- wegleggen, hij liet hen de leden van het orkest aankijken, hij liet hen kleinere bewegingen maken. En meteen KLONK het anders, veel beter, dat kon ik zelfs horen. Maar dat was niet de reden van mijn verliefdheid, dat hij met zulke ingrepen mooiere muziek kon maken.

Gergjev straalt oerkracht en verfijndheid uit. Hij is Alert. Energiek. Slim. Sociaal begaafd. En dat allemaal tegelijk.
Het is stil. De zaal is stil. Hij stáát voor dat orkest. Hij bepaalt wanneer het allemaal begint. Hij kijkt iedereen aan. En dan zet hij in. Hij heeft geen stokje nodig. Hij besluipt de een, hij zwakt de ander af, hij fronst met zijn wenkbrauwen, hij geeft het sssst teken met zijn lippen. Opeens lijkt musiceren zo natuurlijk, zelfs inzichtelijk voor iemand als ik.
Na drie maten zwieren zijn haren in natte slierten om hem heen. In heftige gedeelten van de muziek zie je de zweetdruppels van hem afspatten. Wat hij met zijn handen doet is ballet voor twee handen. Lange vingers, controle tot in zijn vingertoppen.

Muziek met Gergjev is geen muziek. Dat is een gecultiveerde oerdaad die iedereen begrijpt. Of zou willen begrijpen.

 Is dat wel zo?

Ik voel mee met Oudkerk. Hij betaalde voor seks, ik voor aandacht en ook ik loop te koop met dit gedrag.
Gisteren was de eerste sessie. Vier uur lang aandacht. Als de coach over zichzelf dreigde te gaan vertellen, keek ik haar streng aan: ik betaal, ik bepaal wie hier aandacht krijgt en wie aandacht geeft.

Over het resultaat na de eerste sessie heb ik gemengde gevoelens. Ik denk bij veel wat zij zegt: 'is dat wel zo?' Bijvoorbeeld: Ik heb volgens haar veel te veel rollen opgenomen, om te beginnen in mijn prive leven. Het is niet de hoeveelheid die haar zorgen baarde, maar, in onverbeterlijke newspeak van de psychologen: 'Je geeft alleen maar' Dan denk ik: is dat wel zo? Of heb ik me beter voorgedaan dan hoe het in werkelijkheid is? Of onderschat ik nu de zwaarte van sommige rollen?
'Als je zo doorgaat, kom je over twee jaar bij me met een burn out. Schrappen en prioriteiten stellen.'
Is dat wel zo? Of is dat het nieuwe cliche onder coaches?

Gisteren lag ik om 20.00 uur in bed, nog voor Lena. Dat is wel zo.

 Vrijheidsgraden

Dat dan een vriend belt of we dan en dan wat kunnen afspreken
en dat je dan kijkt in je agenda en dat je pas over twee of drie weken weer een onmogelijk gaatje ziet want ook alweer dubbelgeboekt
dat je dan zeker weet: ik doe iets verkeerd
maar dat ik ook niet weet hoe het dan beter moet
want die kruizen in mijn agenda zijn onbeinvloedbare grootheden: reizen van mijn man, crechetijden van mijn dochter, bezoekuren van mijn vader, verjaardagen van de (schoon)familie,

hoe dan toch vrijheidsgraden te creeeren?

 Will Smith

Gisteren zag ik Will Smith voorbijlopen. Zijn lichaam heeft iets slungelachtigs zonder slap te zijn. Hij behoudt net genoeg controle en is de enige die ritmisch kan slungelen. Zelfs vanachteren herkende ik hem direct. Bovenop dat lijf zijn lange hals en enigszins rechthoekig kapsel. Hij draaide zich om en daar was zijn lach waaruit je kon lezen dat hij wist dat hij foutzat en waarmee hij je dwong zijn misstap te relativeren. Will Smith trok zijn wenkbrauwen op tot zijn kruin.
Daar zat hij, gewoon tegenover me in de trein. En hij had ook nog eens een gewoon blauw jekkie aan van de Albert Heijn Pijnacker.

 Seks is als...

Het voorlichtingsfoldertje voor patienten die een bypass operatie moeten ondergaan was helder geschreven en verluchtigd met grappige tekeningetjes. Ik las dat de borstkas wordt opengezaagd, dat het hart word gekoeld met ijswater...toen werd ik misselijk en bladerde snel door naar het volgende hoofdstuk: seksualiteit. De hamvraag is of je wel seks mag hebben, als hartpatient. Wat blijkt:
'Vrijen is ongeveer even belastend als twee trappen lopen.'

 Telefoongesprek met Oom Otto

- Hoe is het met u?
- Niet zo goed hè. Het is slecht weer en die roostertjes op mijn kamer kunnen nog steeds niet dicht dus het is koud op mijn kamer. Daarbij ben ik al een week in training.
- In training?
- Ja, morgen komt de pedicure en ze komt al om 10.30 uur
- Dat is toch niet zó vroeg?
- Daar weet jij niets van, hoe dat voor mij is. Ik ben pas aanspreekbaar twee uur nadat ik ben opgestaan. En ik moet mijn pruimen nog in de week zetten voor het ontbijt, en mijn oefeningen doen en mijn medicijnen klaarleggen...
- Maar hoezo in training dan?
- Elke dag sta ik een half uur eerder op, om te wennen aan 08.30 uur. Ik zit nu nog op 09.00 uur dus ik hoop dat ik het morgen red.

 Op ziekenbezoek

Dit keer ontving mijn vader zijn bezoek niet vanuit zijn hoge ziekenhuisbed, maar in de hal van het afgetakelde ziekenhuis. Hij zat aan een tafeltje pal naast de kiosk. Hij had zich aangekleed en zag er opvallend gewoon uit. Deze verschijning was een compleet andere man dan die patient in een blauw ziekenhuisschort met klitteband op de rug die ik eerder had bezocht. Het klitteband werkte niet meer en het schort hing als een turquoise sjerp om hem heen. Hij leunde toen verloren in de kussens achterover, als een bokser die nog reddeloos in de touwen hangt, maar weet dat het over is.
Nu zag ik een gastheer die bezoek ontving.

We hadden het over de kaarten die hij had ontvangen, het bezoek dat was geweest ('Janine? Is Janine op bezoek geweest? Wat moest die nu bij jou?') en natuurlijk nieuwe onderzoeken en uitslagen. Mijn vader weet de informatie van de cardioloog en zijn eigen interpretatie zo vrij te associeren dat ik er geen wijs meer uit kan worden.
'Ja, dan kunnen ze me wel aan mijn hart opereren, maar als ik dan niets meer kan zien en horen en niet meer kan denken, heb ik daar weinig aan.'
'Waar doel je nu op?'
'Nou, ze zoeken het ene en ze vinden het ander. Serendipiteit in wetenschap is mooi, maar hier de klauwen van het ziekenhuis zit ik er maar mooi mee. Wist je dat serependipiteit naar prins Serendib is genoemd?'
Tussen een ontwijkend antwoord en een opmerking waarvan ik altijd pas later kan inschatten of die gekscherend of serieus was, zag ik opeens dat hij schoenen aan had. Mijn vader op schoenen.
De tiener in mij juichte vast. Hoe dikwijls had ik me niet als middelbare scholier gegeneerd over zijn leren sloffen met geitenwollensokken. Op zijn werk droeg hij schoenen, maar bij elke andere gelegenheid droeg hij zijn ongepoetste afgetrapte sloffen. Inmiddels is hij gepensioneerd en ziet nog nauwelijks reden om zijn schoenveters te strikken.

'En je hebt schoenen aan?'
'Ja, dan ben ik een beetje netjes. Dan denken de mensen hier in de hal misschien wel dat ik bij jou op ziekenbezoek ben.'

 Pilaren van zout

Gisteren kon ik niet meer komen op de naam van de grote Romeinse geschiedschrijver. Nee, niet Horatius, maar die ander. R.:
'O, die ene over wie men volhoudt dat het zo'n moeilijk te vertalen schrijver is want hij schrijft compact en tegelijk ongekend subtiel. Maar ondertussen krijgen middelbare scholieren hem vijf jaar lang voorgeschoteld. Onvertaalbaar, maar middelbare scholieren kunnen hem aan.'
'Ja die.'
Even zoeken bij Aeneas in het Cultureel Woordenboek. Waarover ging dat verhaal ook alweer? Ach ja, een held op zoektocht en nog wat vechten en toen werden ze veranderd in steen....ik voelde me net die personage van Hans Theeuwen die denkt dat hij het verhaal van de bijbel navertelt, maar diverse sprookjes, het bijbelverhaal en nog wat volkswijsheden verhaspelt tot een volstrekt onlogisch verhaal.
'In steen veranderen, dat gebeurde toch ook in de bijbel?', zei de katholieke dus weinig bijbelvaste R.
'Nee, dat was de vrouw van Lot en die werd niet veranderd in steen maar in een pilaar van zout als straf voor haar nieuwsgierigheid en ongehoorzaamheid.'
'Ah, dat biedt geweldige mogelijkheden: "Vrouw van Lot, the musical." Sponsored by Jozo.'

 Wat je niet wilt horen

- Ah, weer terug van vakantie?
- Nee, ik ben niet gegaan, mijn vader ligt in het ziekenhuis.
- Wat heeft hij? Een hartaanval? O, dan knapt-ie wel op.
- En hij moet gebypast worden.
- Aai. Dat wordt sukkelen. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Dit was je eerste maar niet je laatste vakantie die je hebt af moeten zeggen. Van nu af aan wordt het echt sukkelen.

 Witte Oprah

Zoals de VPRO met Oboema een witte neger in huis heeft, hebben wij in de familie een witte Oprah.
Beide vrouwen zijn wat men 'flinke vrouwen' noemt: Ophrah bouwt onvermoeibaar door aan haar wereldimperium; onze witte Oprah heeft een eigen zaak en is op bewonderenswaardig lichte manier alleenstaande moeder van een geadopteerd kind. Ze zijn beiden licht moralistisch, beschikken over een opgewekte natuur en zijn begaan met het lot van anderen. Net als Oprah is Jetske gemakkelijk te verleiden tot zowel een lach als een traan. Als we in de familie een feest hebben, laten we Jetske altijd het dankwoord doen 'want dat is een lekkere tranentrekker.' Ook in hun voorkomen zijn het twee druppels water: wipneusje, brede mond geaccentueerd met felle lippenstift, vrouwelijk vormen met dikke billen, machtige dijen en een trots buikje.
Hun gelijkenis is opmerkelijk, want Oprah is zwart en Jetske is wit. Hun karaktertrekken onderstrepen elk gebaar, hoe ze vol overgave in de lach kunnen schieten en daarbij dubbel klappen, hoe ze staan met hun buikje vooruit, hun manier van lopen waarbij ze vanzelfsprekend ruimte innemen, hoe ze de arm om hun gesprekspartner leggen. Hun gelijkenis overstijgt de overeenkomst in gelaatstrekken of fysionomie. Dwars door de raciale verschillen zie je hier tweelingzussen, kosmische zussen.
Wie zou de Chinese Oprah of de zwarte Dalai Lama zijn?

 De Toverberg

Het ziekenbezoek vandaag bij mijn vader deed me denken aan het boek 'de Toverberg' van Thomas Mann. Net als in Manns sanatorium, ligt mijn vader tussen mensen die wachten. De meesten moeten nog wat aansterken voor ze naar huis mogen, anderen moeten nog wat aansterken voor de grote operatie en weer anderen liggen daar te liggen vanwege de wachtlijst. De wachttijd varieert van een week tot zeven weken. De patienten van afdeling F3 zijn doodziek geweest maar inmiddels gezond genoeg om wat rond te schuifelen. De meesten lopen al niet meer in dusters en ochtendjassen maar in gewone kleding. Ze lopen wat weifelend, tegelijkertijd bedachtzamer als schaatsers die bang zijn voor de binnenbocht. Ik vroeg mijn vader waarom hij zo nadacht onder het lopen. 'Als ik onderuit ga, ben ik mijn zopas herwonnen vrijheid onmiddelijk kwijt en moet ik op bed blijven liggen'. De patienten mogen zelf douchen, maar niet met de deur op slot. Zelfs poepen mag niet met de deur op slot want als je weer een hartaanval krijgt en ze moeten eerst de wcdeur nog forceren, ben je allang dood.
Net als bij Mann, is de afdeling een wereld op zich. De buitenwereld bestaat niet, hoogstens het weer kan als gespreksonderwerp doordringen tot de ziekenhuisbedden. Ik vroeg mijn vader waar hij over sprak met zijn kamergenoot. Net als bij Mann is de doktersronde een belangrijk gespreksonderwerp. Wie is het ziekst? En er wordt gefluisterd dat die van 233a vannacht is doodgegaan. Op de derde plaats komt het eten. Vanaf 17.30 installeren mijn vader en zijn kamergenoot zich voor het avondeten, dat voor 17.45 uur staat gepland. 'Als het eten er om 17.46 nog niet is, zeggen we "wat is het eten laat vandaag."'
Als mijn vader zo blijft observeren, komt hij de dagen wel door.

 Metafysische Rouw

Arnold Heumakers, die ik in vrijwel alles bewonder behalve zijn onbegrijpelijke aanbidding van Mulisch, schreef vandaag een artikel in NRC. Hij besprak een boek van de filosoof Lars Svendsen: 'filosofie van de verveling.' Voor de niet-NRC lezers: verveling doet opgang sinds de 18e eeuw. Het is volgens Svendsen een modern verschijnsel omdat verveling is verbonden met Nietzsche's 'dood van God'. Met secularisatie verdwijnen traditionele betekenisstructuren en begint de existentiele verveling. De moderne verveling heeft dus met verlies te maken, namelijk het verlies aan betekenisgeving. Svendsen spreekt van 'metafysische rouw'.
Existentiele verveling, metafysische rouw. Dat klinkt toch beter dan 'even zappen want ik heb nergens zin in.'

 Spijbelen

's Middags naar de film gaan voelt als spijbelen en verhoogt daardoor de pret. Ik neem voor lief dat ik vrijwel altijd de enige onder de 65 jaar ben onder het middagpubliek. Het heeft wel wat, dat al die beige regenjassen en blauwe kapsels nog afspreken om met elkaar naar de film te gaan. Ik zag ook een aantal echtparen van zo rond de 70. Zo wil ik ook wel oud worden met mijn lief, hand in hand in de bioscoop.
Nieuwsgierig gemaakt door de Berlijnse blogjes van Mies en Lijnberg koos ik voor Goodbye Lenin. Mooi, lief, verzorgd als beloofd, maar jammer dat het mooiste shot -het beeld van Lenin dat door de lucht wordt afgevoerd- al in alle voorstukjes figureerde.

 Assepoester

In de schoenwinkel werd Lena wat ongedurig in haar wagentje. De Marokkaanse verkoper ging op zijn knieën zitten en vermaakte Lena tot schateren toe. Ik kon nu op mijn gemak in de spiegel kijken en een ander paar passen. Een slimme verkoper dus. Bij het tweede paar kreeg ik het gespje van het dunne bandje om mijn enkel niet onmiddelijk dicht. Hij ging werderom door zijn knieën om mijn schoenriempje dicht te maken. Daarbij raakte hij mijn blote huid. Heel even voelde ik me niet een moeder met een dreinend kind, maar assepoester op het bal.

 Hmmm

'Dominantie is een risicofactor voor vrouwen. Dominante vrouwen zijn vaker stevigere drinkers' hoorde ik op radio 1 een onderzoeker zeggen die al sinds 1977 het drinkgedrag van een groep Amsterdammers volgt.

 Een slechte schenker

De ene dag staat er een lange magere jonge man, de andere keer een gezond ogende vrouw van middelbare leeftijd met hun straatkrant bij de ingang van de Albert Heijn. Ik heb nog geen schema in hun werkweek ontdekt, maar ik vermoed dat er een anti concurrentie-beding of taakverdeling tussen deze twee bestaat want ze staan er nooit samen. Ik geef hen altijd wat geld, soms een euro, vaak twee euro.
De eerste keer dat ik hem geld wilde geven waar R. bij was, schoot R. in de lach. Dat was toch helemaal geen dakloze! Die man was de hond aan het uitlaten ofzo. Met zulke nieuwe dure gympen en een nieuw jack ben je heus geen dakloze. Het is inderdaad een opvallende combinatie, flitsende gympen en de straatkrant, maar ik blijf geven.
Met Kerst was ik in een sentimentele bui en gaf hem 5 euro. Kennelijk deed ik iets verkeerd. Toen ik het geld wilde geven, maakte de lange slungel een afwerend gebaar: 'I feel bad. You always give so much'.
Hoe krijg ik het weer voor elkaar dat a. een dakloze zich gecompromitteerd voelt als ik hem iets wil geven en b. dat ik me nu geneer om hem in het vervolg te geven waar hij om vraagt?

 Ziekenbezoek (2)

De patiënten zijn van elkaar gescheiden door gordijnen. Naast mijn vader ligt een bejaarde mevrouw. Ik hoorde de verpleegkundige vragen:
'Mevrouw, weet u waar u bent?'
'Jazeker, ik ben met vakantie.'
'U bent niet op vakantie mevrouw, u ligt in het ziekenhuis'.
'De bediening is goed en het eten is lekker'.

 Ziekenbezoek (1)

We lopen Intensive Care op en mijn vader zit stoer in een stoel naast zijn bed te doen of hij zit te lezen. Het is de eerste keer dat hij uit bed mag. 'Ik dacht, ik zal jullie eens verrassen'. Dan klimt hij weer in bed. Op de monitor kunnen we volgen dat het een inspanning van formaat is. Zijn hartslag stijgt van 50 tot 70. Na een tijdje golven de groene spirograaflijntjes weer geruststellend. Tot hij moet hoesten. 78. En zo glijden mijn ogen veel te vaak naar het kleine teeveetje met de kritieke data van mijn vader. Alsof die piepjes belangrijker zijn dan hem eens in zijn ogen kijken. Tegen de richtlijnen van IC in, komt op een gegeven moment mijn kleine nichtje van drie met mijn broer binnen. Ze loopt wat om het bed, trekt aan het gordijn en dreigt dan, op weg naar de pot met gebruikte naalden, een paar draden los te trekken. Meteen zie ik op het beeldscherm een harslag van 99.
Voorlopig nog even maar geen beurskoersen of het Nederlandse voetbalefltal, lijkt me zo.

 Oud en nieuw

'Een flink hartinfarct', is het oordeel van de cardioloog.
'Ik ben zo weer thuis' zegt mijn vader.

De parkeerplaats van het kleine ziekenhuis -hetzelfde ziekenhuis waar mijn moeders sterfbed stond- was vrijwel verlaten. Door de klapdeuren, dan naar links kwamen we bij mijn vader op Intensive Care. Een oude man steunde op grote kussens in zijn rug en lag achterover in het bed. Om hem heen draden en kastjes en slangetjes. 'Jullie hadden niet moeten komen, het gaat sneeuwen.' Na elk woord piepte en hijgde hij als een astma patient. Hij was moe. Aangeslagen.

Mijn broer maakte nog een grapje, die is daar wel goed in. Ik kon me alleen maar zorgen maken. Mijn vader huilde. 'Ben je bang dat je doodgaat?', vroeg ik. 'Nee, ik voel me nu beter dan ik me in tijden heb gevoeld'. Hij strekte zijn armen uit. 'Voel'. Ik voelde zijn vingertoppen. 'Voor het eerst in vijf jaar weer warme handen'.

Mijn vader had een hartaanval gehad, maar het aan niemand verteld. Zoals hij nooit iets vertelt aan iemand over zijn kwalen. Dokters vertrouwt hij niet 'allemaal houtje touwtje wetenschap; ze hakken altijd het verkeerde been eraf'. Je moet ver bij de medische wereld vandaan blijven.
Op oudejaarsdag kwam hij asgrauw bij een vriend die het niet vertrouwde. 'Een griepje, denk ik', probeerde mijn vader de zorgen van de vriend weg te wuiven. Gelukkig luisterde die vriend niet naar mijn vader en heeft hem zonder meer meegevoerd naar het ziekenhuis. Mijn vader gaf ontwijkende antwoorden. 'Voelt u zich benauwd?' 'Alleen als het dampig weer is', zei hij piepend van de hartaanval. 'voelt u steken op de borst?' 'De ene keer meer dan de andere keer'. Zijn strategie mocht niet baten. De tests wezen uit dat hij moest blijven. Hij had die dag ervoor een flink hartinfarct gehad.

Mijn vader werd 31 december opgenomen. Die dag was hij nog lijdzaam en dankbaar. Nu wordt hij chagarijnig, van het niet-roken en omdat hij naar huis wil.
' Lekker kopje koffie pappa?' 'Ja, dat is het enige wat ik hier nog heb'
' Alweer een pil? Jullie stoppen me vol. Ik wil geen pillen meer'
'Ik ga me zelf vandaag wassen' 'Dat kunt u nog niet, meneer'. 'Ik was mezelf vandaag'. De broeder heeft het uiteindelijk laten gebeuren met als gevolg dat alle apparaten gingen rinkelen. De hartmeter op hol. 'Dat kunt u dus nog niet, is dat nu duidelijk?'
'En denk maar niet dat ik aan zo'n groepsrevalidatie ofzo ga meedoen'

Hem zijn gang laten gaan wordt zijn dood. Hem betuttelen wordt zijn graf. Dat is het dilemma waar ik nu voor sta.