1/02/2004
Oud en nieuw
'Een flink hartinfarct', is het oordeel van de cardioloog.
'Ik ben zo weer thuis' zegt mijn vader.
De parkeerplaats van het kleine ziekenhuis -hetzelfde ziekenhuis waar mijn moeders sterfbed stond- was vrijwel verlaten. Door de klapdeuren, dan naar links kwamen we bij mijn vader op Intensive Care. Een oude man steunde op grote kussens in zijn rug en lag achterover in het bed. Om hem heen draden en kastjes en slangetjes. 'Jullie hadden niet moeten komen, het gaat sneeuwen.' Na elk woord piepte en hijgde hij als een astma patient. Hij was moe. Aangeslagen.
Mijn broer maakte nog een grapje, die is daar wel goed in. Ik kon me alleen maar zorgen maken. Mijn vader huilde. 'Ben je bang dat je doodgaat?', vroeg ik. 'Nee, ik voel me nu beter dan ik me in tijden heb gevoeld'. Hij strekte zijn armen uit. 'Voel'. Ik voelde zijn vingertoppen. 'Voor het eerst in vijf jaar weer warme handen'.
Mijn vader had een hartaanval gehad, maar het aan niemand verteld. Zoals hij nooit iets vertelt aan iemand over zijn kwalen. Dokters vertrouwt hij niet 'allemaal houtje touwtje wetenschap; ze hakken altijd het verkeerde been eraf'. Je moet ver bij de medische wereld vandaan blijven.
Op oudejaarsdag kwam hij asgrauw bij een vriend die het niet vertrouwde. 'Een griepje, denk ik', probeerde mijn vader de zorgen van de vriend weg te wuiven. Gelukkig luisterde die vriend niet naar mijn vader en heeft hem zonder meer meegevoerd naar het ziekenhuis. Mijn vader gaf ontwijkende antwoorden. 'Voelt u zich benauwd?' 'Alleen als het dampig weer is', zei hij piepend van de hartaanval. 'voelt u steken op de borst?' 'De ene keer meer dan de andere keer'. Zijn strategie mocht niet baten. De tests wezen uit dat hij moest blijven. Hij had die dag ervoor een flink hartinfarct gehad.
Mijn vader werd 31 december opgenomen. Die dag was hij nog lijdzaam en dankbaar. Nu wordt hij chagarijnig, van het niet-roken en omdat hij naar huis wil.
' Lekker kopje koffie pappa?' 'Ja, dat is het enige wat ik hier nog heb'
' Alweer een pil? Jullie stoppen me vol. Ik wil geen pillen meer'
'Ik ga me zelf vandaag wassen' 'Dat kunt u nog niet, meneer'. 'Ik was mezelf vandaag'. De broeder heeft het uiteindelijk laten gebeuren met als gevolg dat alle apparaten gingen rinkelen. De hartmeter op hol. 'Dat kunt u dus nog niet, is dat nu duidelijk?'
'En denk maar niet dat ik aan zo'n groepsrevalidatie ofzo ga meedoen'
Hem zijn gang laten gaan wordt zijn dood. Hem betuttelen wordt zijn graf. Dat is het dilemma waar ik nu voor sta.
'Een flink hartinfarct', is het oordeel van de cardioloog.
'Ik ben zo weer thuis' zegt mijn vader.
De parkeerplaats van het kleine ziekenhuis -hetzelfde ziekenhuis waar mijn moeders sterfbed stond- was vrijwel verlaten. Door de klapdeuren, dan naar links kwamen we bij mijn vader op Intensive Care. Een oude man steunde op grote kussens in zijn rug en lag achterover in het bed. Om hem heen draden en kastjes en slangetjes. 'Jullie hadden niet moeten komen, het gaat sneeuwen.' Na elk woord piepte en hijgde hij als een astma patient. Hij was moe. Aangeslagen.
Mijn broer maakte nog een grapje, die is daar wel goed in. Ik kon me alleen maar zorgen maken. Mijn vader huilde. 'Ben je bang dat je doodgaat?', vroeg ik. 'Nee, ik voel me nu beter dan ik me in tijden heb gevoeld'. Hij strekte zijn armen uit. 'Voel'. Ik voelde zijn vingertoppen. 'Voor het eerst in vijf jaar weer warme handen'.
Mijn vader had een hartaanval gehad, maar het aan niemand verteld. Zoals hij nooit iets vertelt aan iemand over zijn kwalen. Dokters vertrouwt hij niet 'allemaal houtje touwtje wetenschap; ze hakken altijd het verkeerde been eraf'. Je moet ver bij de medische wereld vandaan blijven.
Op oudejaarsdag kwam hij asgrauw bij een vriend die het niet vertrouwde. 'Een griepje, denk ik', probeerde mijn vader de zorgen van de vriend weg te wuiven. Gelukkig luisterde die vriend niet naar mijn vader en heeft hem zonder meer meegevoerd naar het ziekenhuis. Mijn vader gaf ontwijkende antwoorden. 'Voelt u zich benauwd?' 'Alleen als het dampig weer is', zei hij piepend van de hartaanval. 'voelt u steken op de borst?' 'De ene keer meer dan de andere keer'. Zijn strategie mocht niet baten. De tests wezen uit dat hij moest blijven. Hij had die dag ervoor een flink hartinfarct gehad.
Mijn vader werd 31 december opgenomen. Die dag was hij nog lijdzaam en dankbaar. Nu wordt hij chagarijnig, van het niet-roken en omdat hij naar huis wil.
' Lekker kopje koffie pappa?' 'Ja, dat is het enige wat ik hier nog heb'
' Alweer een pil? Jullie stoppen me vol. Ik wil geen pillen meer'
'Ik ga me zelf vandaag wassen' 'Dat kunt u nog niet, meneer'. 'Ik was mezelf vandaag'. De broeder heeft het uiteindelijk laten gebeuren met als gevolg dat alle apparaten gingen rinkelen. De hartmeter op hol. 'Dat kunt u dus nog niet, is dat nu duidelijk?'
'En denk maar niet dat ik aan zo'n groepsrevalidatie ofzo ga meedoen'
Hem zijn gang laten gaan wordt zijn dood. Hem betuttelen wordt zijn graf. Dat is het dilemma waar ik nu voor sta.
