9/04/2006
Crash
Twee Antilliaanse jongetjes van een jaar twaalf belden aan. Of ik wat kon missen voor de sponsorloop van hun school voor kanker. Ze hadden een gekreukeld velletje in hun hand met daarop met potlood enkele namen en bedragen ingevuld.
'Hebben jullie ook een officiele brief van jullie school of van het goede doel?' vroeg ik. Te vaak heb ik kinderen aan de deur die met vage acties geld komen ophalen.
Ze draaiden het papiertje om en op de achterzijde was, weer met potlood, een officiele brief geschreven, namens het hoofd van de school. Ze zamelden geld in voor longkanker. Dat vond ik raar. Je zamelt geld in voor de kankerstichting. Niet voor longkanker, dacht ik.
'Hmmm. Hebben jullie geen print of poster van de stichting?'
'Die ben ik kwijt mevrouw' zei de jongste van de twee.
Ik dacht te weten dat ik werd bedonderd, maar stel nu dat hij die brief echt kwijt was en dat niemand iets gaf omdat het Antillianen waren, of dat zij dachten dat niemand wat gaf omdat het Antillianen waren. Dat risico wilde ik niet lopen, dat zij dachten dat ik niets gaf niet vanwege het vodje met potlood, maar omdat tiener Antillianen niet zo goed in de sponsorloopmarkt liggen.
Ik pakte toen mijn portemonnee en gaf een bedragje.
'De volgende keer moeten jullie de officiele papieren meenemen jongens, dan geven mensen gemakkelijker geld.'
'Ja mevrouw. Dag mevrouw' ze proestten toen ze wegliepen en ik voelde me een hoofdpersonage uit de film Crash.
Twee Antilliaanse jongetjes van een jaar twaalf belden aan. Of ik wat kon missen voor de sponsorloop van hun school voor kanker. Ze hadden een gekreukeld velletje in hun hand met daarop met potlood enkele namen en bedragen ingevuld.
'Hebben jullie ook een officiele brief van jullie school of van het goede doel?' vroeg ik. Te vaak heb ik kinderen aan de deur die met vage acties geld komen ophalen.
Ze draaiden het papiertje om en op de achterzijde was, weer met potlood, een officiele brief geschreven, namens het hoofd van de school. Ze zamelden geld in voor longkanker. Dat vond ik raar. Je zamelt geld in voor de kankerstichting. Niet voor longkanker, dacht ik.
'Hmmm. Hebben jullie geen print of poster van de stichting?'
'Die ben ik kwijt mevrouw' zei de jongste van de twee.
Ik dacht te weten dat ik werd bedonderd, maar stel nu dat hij die brief echt kwijt was en dat niemand iets gaf omdat het Antillianen waren, of dat zij dachten dat niemand wat gaf omdat het Antillianen waren. Dat risico wilde ik niet lopen, dat zij dachten dat ik niets gaf niet vanwege het vodje met potlood, maar omdat tiener Antillianen niet zo goed in de sponsorloopmarkt liggen.
Ik pakte toen mijn portemonnee en gaf een bedragje.
'De volgende keer moeten jullie de officiele papieren meenemen jongens, dan geven mensen gemakkelijker geld.'
'Ja mevrouw. Dag mevrouw' ze proestten toen ze wegliepen en ik voelde me een hoofdpersonage uit de film Crash.
