louterlog

 Blessuretijd

We stonden aan het aanrecht in de keuken van mijn jeugd. Groene tegels aan de wand, gele tegeltjes op de vloer en een plafond met schrootjes.

'En wat zei die dokter dan?' wilde ik weten van mijn vader.
'Hij zei niet zoveel. Zo. En dan gaan we nu even de kopjes pakken...' Mijn vader rommelde in een kastje om een kopje met bijpassend schoteltje te vinden.
'Maar wisten ze wat het was? Kunnen je klachten verholpen worden? vroeg ik.
'Ik hoor van iedereen dat als je dit een keer hebt, het niet meer overgaat. Gekookte melk erbij?'

Mijn vader hoestte. Zijn adem volstaat niet langer om twee zinnen achter elkaar te zeggen.
'Maar zijn er geen medicijnen voor? Kan hij iets doen aan je benauwdheid?'
'Ik ben nu benauwd omdat ik verkouden ben.'
'Dit is geen normale benauwdheid pap. Je kunt niet eens...'
Mijn vader onderbrak me: 'Ik moet ermee leren leven.' Hij zette de koffiepot terug en laste een stilte in. Daarna zei hij: 'Het is blessuretijd.'

'Reken dan maar op een blessuretijd van 20 jaar pap. Jij wordt zo 90. Het loont echt om te proberen om er wat van te maken en je niet te laten afschepen door die specialisten. Jij denkt dat er een sudden death komt na de blessuretijd, maar dat weet je niet. Je kunt echt nog heel oud worden.'
'Nee hoor. Je vadertje wordt niet oud.'

Later op de avond vertelde ik over een vriendin van mij die een bejaarde meneer had aangereden. Hij leefde nog na de aanrijding, maar twee dagen later was hij overleden in het ziekenhuis. Ze was er kapot van.
'Waarschijnlijk heeft ze hem alleen maar een plezier gedaan', zei mijn vader.