louterlog

 willemijndicke.nl

Vanaf nu alle nieuwe postjes op mijn nieuwe adres:
willemijndicke.nl

 O kom er eens kijken

Louterlog uit de kast, komt dat zien: louterlog

Alle dank en eer voor Walter

De site is nog niet helemaal af (archieven, linklijstje en zo nog wat), maar net als ik verjaardagcadeautjes voor R. ook altijd te vroeg geef omdat ik het geheimpje niet langer voor me kan houden, stuur ik u nu ook alvast naar mijn nieuwe adres.

 Later als je groot bent

- En wat wil je worden als je later groot bent? vroeg ik aan Lena (4).
- Danseres. Uh, onee. Ik wil moeder worden, zei Lena.
- Maar je kunt ook én moeder én danseres worden hoor.
- Ja? Dan wil ik ook nog wel kapster erbij worden.

 Steriliseren

In het hippe restaurant, dat mijn vriend Teun gedurende de hele avond consequent met de term 'lunchroom' zou blijven aanduiden, kregen we het over sterilisatie.

Ik kon me best wel voorstellen dat het lastig was voor een man, de immers eeuwig vruchtbare man, om zich te laten steriliseren. 'Dus als jij het niet wilt, dan doe ik het, dat kan toch ook?' zei ik tegen R in zo'n typisch 4-gesprek van 2 stellen met identieke thema's in hun leven.

'Nee' zei R, 'Dat kan ik natuurlijk niet maken. Bij vrouwen is het een grote ingreep en bij mannen is het een knipje bij de huisarts.'
Vriendin Beate knikte. Als er iemand gesteriliseerd zou moeten worden, wat het de man.

'Wat een flutaanbod van jou' vond vriend Teun. 'Je maakt goede sier met je aanbod, maar jij bent al zo goed als onvruchtbaar met je 37 jaar. Dan kun je wel genereus zeggen "dan doe ik het", maar dat aanbod stelt dus niets voor. Voor ons mannen is het heel wat anders. Wij geven onze vruchtbaarheid vrijwillig op, terwijl we tot het einde der tijden zouden kunnen blijven verwekken. Bovendien: snijden in een gezond lichaam, wie wil dat nu?'

'Maar wil je ook tot het einde van jouw tijd blijven verwekken?'
En het ging van nee natuurlijk niet, in principe niet, maar stel nu dat, dood en ongelukken of andere dramatische en ondenkbare scenario's, nouja, dan misschien toch wel. R. knikte, al was het lichtjes.

En ik begon weer aan mijn nieuwe strip, die al 6x de laatste is geweest.

 Fuck you

Wegens hoog fuck you gehalte van afgelopen week, ben ik niet toegekomen aan het schrijven van nieuwe postjes. Het enige wat ik kon schrijven was fuckyoufuckyou.
Maar dat gaat veranderen, vast.

 Seizoen is geopend

En wat doen we dan op zo'n schaarse vrije zondag? Dan gaan we met emmers en borstels en bleek en sop naar de camping om daar de blaren op mijn klerkenhanden te werken.

De stacaravan blinkt en wat gaf me dat een burgerlijk trots gevoel. Want het was toch niet zo netjes, die mos-aanslag op ons schuurtje en wat zullen de buren wel niet zeggen.

Alles is weer netjes. Wanden gesopt, gordijnen kraakhelder. We zijn klaar voor een seizoen tussen white trash.

 Teen-voet-schoen

(waarschuwing: dit blogje kenmerkt zich door mijn stijlelement bij uitstek: een wat lange wijdlopige en eigenlijk overbodige inleiding op een tegenvallende clou).

Waar andere mensen soort vingerachtige constructies hebben, heb ik rudimentaire stompjes. Ik heb het over mijn tenen. Het stompje was gebroken. Na 10 weken is-ie nog steeds dik -en ook wat pijnlijk, zeker als ik mijn mooiste dus hoogste hakken draag- terwijl hij volgens de standaard heeltijden allang weer normaal zou moeten zijn.

Volgens een vriendin van mij, die volstrekt niet medisch is onderlegd, is dat gewoon de nieuwe toestand van mijn teen. Ik moet er maar aan wennen dat ik voortaan met een verdikt stompje door het leven ga.

Denkend dat zij misschien wel gelijk zou hebben, ben ik weer voor het eerst naar mijn hardlooptraining geweeest.

Na een dikke twee maanden was ik alles kwijt. Ik kon mijn hardloopondershirt niet vinden dat ik verdomme net had aangeschaft, mijn fluoriserend vestje was weg maar het ergste was dat ik mijn nieuwe schoenen niet kon vinden, die precies-passende, verende, perfecte, lichte dure schoenen.

Dus ik gaf R. de schuld dat hij mijn hardloopschoenen had kwijtgemaakt.
(Op mijn werk geef ik mijn kamergenoot de schuld, thuis ofwel de werkster ofwel R.)

De schoenen bleven onvindbaar en met mijn ouwe afgetrapte gympies kwam ik hijgend en toch nog 3 minuten te laat op de training.

Vandaag moest en zou ik mijn schoenen vinden. R. keek onder banken, bedden, onder tassen en in dozen. Geen schoenen.

Ik keek zelf maar eens of mijn hardloopschoenen per abuis in mijn gewone schoenenafdeling in plaats van de sportafdeling was beland. R. keek over mijn schouder mee.

'Wat heb je toch veel schoenen.'
'Ja maar ze zijn allemaal oud. Ik wil juist binnenkort groots gaan inslaan.'
'Maar ze zijn toch nog goed?'
'Goed is niet het criterium. Kijk, die puntschoenen kunnen nu gewoon niet meer' zei ik terwijl ik naar mijn voormalige favoriete schoenen wees.
R. tilde de schoen op om de zool te inspecteren.
'Volgens mij kan het nog wel hoor. Ziet er nog prima uit.'

En die gymschoenen heb ik nog steeds niet gevonden.

 Apetrots

Het was maar stil zonder commentaar bij de postjes, alsof ik in mezelf aan het mompelen was.

Dus ik heb eindelijk comments. Helemaal zelf gedaan, een hele prestatie voor iemand die defintief aan de verkeerde kant van de digitale scheidslijn is beland. En doodeng om in een template te pielen waarvan je geen flauw benul hebt van de betekenis van de getalletjes en haakjes en ook nog een slash. Kolommen schoven, postjes comprimeerden, commentaar verdween en meer. (Ik had zo'n oud blogformat, dat de volautomatische bloggercommentaarmachien het niet deed.

Anyway, het is een tijdelijke oplossing, want snel komt hier iets moois, echt waar, maar dat zeg ik al heel lang.

 Vaak genoeg?

- Lief lief meisje van me, zegt mamma wel vaak genoeg hoe lief je bent en hoeveel mamma van je houdt?
- Mamma, dat dat zeg je elke dag.

 Familieweerzien

Er was een zuipavond met de vrouwen van de tak van mijn moeder. Het gezelschap: mijn nicht (40); mijn nicht (30) met aangetrouwde nicht (30), de zus van mijn moeder (bijna 60) en ik (36).

Het ging over damesvoetbal en werk, afvallen, al dan niet reeds uitgevoerde of gewenste chirurgische ingrepen en tenslotte over familieleden die inmiddels half in de goot of geheel in de goot lagen.

We dronken witte wijn en doe nog maar een flesje.

Was het bij de derde fles dat ik begon over mijn kraamtijd en bevalling? Ik vertelde op leuk licht anekdotische wijze het verhaal van vier jaar geleden hoe ik na vele en langdurige barenspijnen mijn vader belde dat ik naar het ziekenhuis moest omdat het niet opschoot met die ontsluiting. Toen Lena uiteindelijk na 26 uur werd geboren, wilde ik mijn vader bellen, die noch over voicemail noch over een mobiele telefoon beschikt.

'Je bent maar matig bereikbaar', had ik wel eens eerder gezegd.
'Ja, en dat wil ik zou houden', zei mijn vader toen.

Die matige bereikbaarheid is zelden een probleem, maar in die eerste uren van mijn moederschap, in die uren dat opeens alles anders was, na een dag en een nacht van helse pijnen gevolgd door onzekerheid en teleurstelling die ik beide nog nooit in die mate had gevoeld, die dag dus, wilde ik hem aan de lijn hebben. Ik wachtte met bellen tot ik redelijkerwijs zou mogen verwachten dat hij op zou zijn. Uit bed bellen leek me overdreven, althans, ik dacht dat hij dat wel overdreven zou vinden.

Dus om negen uur in de ochtend belde ik eindelijk. Ik was al drie (of vier of vijf; hoe heb ik het precieze tijdstip nu al kunnen vergeten?) volle uren moeder. Ik had verwacht dat hij onmiddelijk de telefoon zou opnemen. Al die tijd bezorgd en benieuwd gewacht op een verlossend telefoontje uit Rotterdam.

Rond negenen belde ik hem. Geen antwoord. Om half tien nog eens, en uiteindelijk kreeg ik hem om half elf te pakken.
'Lena is geboren'
'Mooi, is alles goed?'
'Mwah'
'En hoe heet ze verder? Hoe schrijf je haar naam? Hoe zeg je? Weer zo'n gekke naam' zei hij toen, want hij had al een kleindochter met een gekke naam.

De nichten lachten want dit was een grappig verhaal, toch wel, je had erbij moeten zijn. Maar toen zei mijn nicht: 'Maar dat is niet leuk. En je moeder was er al niet bij...'

En toen begon ik te janken, te grienen als een klein meisje en ik kreeg een aai over mijn bol van mijn grote nicht en een andere nicht schonk mijn glas wijn bij en mijn tante knikte naar mijn nicht dat ze me nog over mijn rug moest aaien en toen ik drie keer had gezegd dat ik normaal zeer evenwichtig en toch wel redelijk vrolijk en blij door het leven ging, en dat ze niet moesten schrikken van dit gejank, want heus, het ging wel goed met me begon ik weer te huilen.

Ze knikten en we lachten en we dronken en ik haalde de laatste trein naar huis.

 Huishoudelijk en ander nieuws

1. Comments zijn nog steeds een probleem, ik weet het en de commentfirma weet het. Binnenkort zal hier alles anders zijn, maar tot die tijd nog even geduld en dringende of leuke of lovende of gezellige reacties kunnen altijd per mail.

2. Gisteren een etentje voor mijn werk wat je wel kent, mischien, zo'n etentje waarbij je denkt: ik ga niet drinken, of niet te veel drinken, de vorige keer kreeg ik nog een aanvaring met mijn baas, weet je nog, maar och, waarom ook niet, het is gezellig, ja maar he, het is wel voor het werk, ok, functioneel drinken dan, ja maar dit is gezellig werk, dit zijn de mannen met wie je kunt lachen, toch wel, een enkeling is het predikaat collega of kennis inmiddels ontstegen, werk maar gezellig werk dus, dat dan weer wel, en dat je dan drinkt terwijl de anderen nippen en hun nippen maakt je baldadiger, maar je houdt je in met je opmerkingen, maar dan komt weer een nieuwe ronde wijn en dan gaat het over de ontwikkelingen, wat nou ontwikkelingen, gewoon de roddeltjes uit het vakgebied en je houdt je al iets minder in, want het gaat over die pertinente eikel, die overschatte arrogante incompetente zak, en jij reageert dan met iets van 'fuck die overschatte arrogante incompetente zak' en dat je dan mensen beschimpt ziet lachen, een meneer lachte achter zijn servet als een Marie Antoinette achter haar waaier, en dat je alleen maar baldadiger wordt door dit besmuikte lachje, en ook wel van zo'n mannengezelschap dat altijd zo binnen de lijntjes blijft, en dat je jezelf dingen hoort zeggen die je je nu al niet meer precies herinnert maar waarvan je nog een vaag gevoel aan over hebt gehouden dat het wel eens iets te openhartig zou kunnen zijn geweest en dat dan in de trein terug naar huis zit en probeert de film af te spelen om in te schatten of het nu gewoon grappig was of dat je het te bont hebt gemaakt en dat je dan nog steeds denk fuck die die overschatte arrogante incompetente zak maar misschien had ik het toch beter niet kunnen zeggen en wat maakt het ook uit.

 Duizenden doden

Voor mijn onderzoek naar de stand van Belangrijke Zaken in dit land, belde ik met een meneer die in een artikel had gewaarschuwd voor gevaarlijke toestanden. Ik vroeg hem of dat nu echt zo was. Het was toch dik voor elkaar in Nederland?

- Mevrouw! Er vallen duizenden doden in dit land. Duizenden. En je hoort er niemand over. Weet je waarom? Omdat het allemaal in de grote doofpot verdwijnt. In de doofpot gestopt door die grote dikke bazen van Nederland. En politici zijn geen haar beter.

 Huishoudelijk nieuws: Comments

Eliane kon haar commentaar niet kwijt, maar ik wel. En ik maar denken dat jullie mijn stukjes niet reactie-waardig vonden...Kunnen jullie nu wel reageren? Anders graag berichtje per email.

 Una Giornata particolare

Ik bezocht het 'een bijzondere dag' van amateur toneelgezelschap Impuls. Het was een bijzonder mooie voorstelling.

Na afloop liep een mevrouw op de inmiddels gedouchte hoofdrolspeler toe. Ze pakte hem bij zijn bovenarm en zei: 'Jij hebt me Marcello Mastroianni doen vergeten.'

Ik wilde dat ik dat had gezegd.

 In dit land (2)
zie eerder: 1

De man: 'En moet je daar kijken. Flats met een leuk plantsoen. Maar het is een rotzooi. Allemaal te belabberd om hun rotzooi op te ruimen natuurlijk.'
De vrouw: 'Zouden die mensen dan helemaal geen tuin hebben? Zelfs geen klein balkonnetje?'
De man: 'Ze zouden een prachtig plantsoentje kunnen hebben als ze maar niet alles naar de haaien zouden laten gaan. Alles gaat naar de verdommenis in dit land.'

De vrouw bladerde verder in haar Avenue. Tijdens het omslaan van de bladzijde zei ze dat ze er over dacht om een leesclub op te richten. Voor literaire boeken.
De man: 'En wie vraag je dan?'
De vrouw: 'Ik dacht Kees en Mira, Teddy, Mady en misschien ook Bram.'
De man: 'Niet Bram. Die hecht zoveel gewicht aan wat hij zelf denkt en zegt. Elke associatie, elke gedachte vindt hij waard om te delen.'
De vrouw: 'En hij praat zo luid.'
De man: 'Precies. Vraag die maar niet. En wat wilde je lezen? Ik kom alleen als we iets lezen wat ik interessant vind. Die nieuwlichterij heb ik niets mee. Sandor Marai, daar zou ik wel voor komen.'
De vrouw: 'Is dat niet wat afgezaagd?'
De man: 'Dat is nou literatuur, de rest is flut. Alles is flut tegenwoordig. Iedereen kan een romannetje schrijven maar daarmee is het nog geen literatuur.'

De vrouw keek uit het raam en vroeg na een tijdje wanneer ze het cadeau zouden aanbieden aan haar zoon.
De man: 'Niet meteen natuurlijk. Laat hem maar mooi even wachten.'
De vrouw: 'Maar het is zo'n cadeau.' Ze strekte haar armen in alle richtingen om de immense afmetingen van het cadeau te onderstrepen. 'Hij is toch niet achterlijk. Hij ziet toch wat er in die tas zit.'
De man: 'Daar gaat het niet om. Hij moet leren dat hij een cadeau krijgt wanneer wij dat willen geven, niet wanneer hij een groot ingepakt cadeau ziet.'

De vrouw liet een lange stilte vallen. 'Ik geef het toch meteen. Ik vind het raar om zo'n groot cadeau mee te sjouwen en het niet te geven.'
De man: 'Dan draag je het ook maar mooi zelf.'

De vrouw had de Avenue uit toen we Amsterdam binnenreden. Zij droeg de plastic zak met het cadeau.

 Tussendoor

Mooi filmpje gezien bij eamelje : Wim Helsen
Ben ik de enige die een beetje verliefd is op Wim Helsen?

 In dit land

Het vitale stel op leeftijd kwam de coupe binnen. Ze gingen op bezoek bij hun zoon. Het cadeautje zat in de grote plastictas. Direct na binnenkomst trokken ze hun jas uit, die zij vast 'mantel' noemen.

Hij droeg een ribbroek met gaatjesschoenen en een lamswollen trui met een hagelwit overhemd eronder. Iets deed me vermoeden dat hoewel hij gepensioneerd was, hij alleen op vrijdag en het weekend er zo casual bijliep. Zij droeg een een ensemble, gekocht in een enige boetiek. Om haar hals, vingers en polsen smaakvolle toch ietwat opzichtige zilveren sieraden.

De man was van ver voor het ADHD tijdperk, maar als hij nu jong was geweest, had hij zijn hele leven ritalin door een rietje gekregen. Hij vond alles interessant, wetenswaardig en grappig en deelde die feitjes continu met zijn vrouw die onaangedaan bleef onder de feitenstroom. De hele reis ging het van:

De man: 'kijk, daar loopt het oude trekpad'; 'kijk die kerk, zou die van Kuijpers zijn?'; 'zie je die gebouwen? Niet die rechts natuurlijk, daar links, dat is nu de neo-classisistische school.'
De vrouw: 'Ik heb het gebouw niet gezien hoor. Jij wijst het veel te laat aan.'
De man: 'Ik wees het ruim op tijd aan, maar je keek te laat en verkeerd.'

De man stond op en maakte zijn ergenis kenbaar over het feit dat de markering naar het toilet ontbrak. Hij ging nu 'op de bonnefooi.' Na geruime tijd kwam hij terug.

De man: 'Verschrikkelijk.'
De vrouw: 'Wat?'
De man: 'De plee. Echt verschrikkelijk. Smerig. Ik ben niet geweest.'
De vrouw: 'Je hoeft toch niets aan te raken?
De man: 'Ik wil het er niet meer over hebben. Ik erger me dood. Er is geen discipline meer in dit land. Het lijkt de balkan wel'

De vrouw bladerde in haar Avenue.

morgen verder

 Roeien

Het jaarclubmeisje zat schuin tegenover me. Ze had al twee keer gebeld en een boodschap in gesproken. Bij de derde poging kreeg ze iemand aan de lijn. Ze zat op salsa les, had een baan met een kut van een baas en haar collega Pieter voerde ook geen reet uit, ze moest morgen naar Denemarken en organiseerde een jaarweekend in Cuba.
Ik probeerde mijn reflex 'In mijn tijd organiseerden we een weekend in de Biesbosch en we logeerden in een trekkershut' tevergeefs te onderdrukken.
Na cuba ging het over samenwonen. Haar broer had het goed voor elkaar, vond ze.

- Hij is nu 24. Hij wil over een jaar gaan samenwonen. 25 is een mooie leeftijd, weet je. Zijn vriendin wil op haar 30e een kind. Dan is hij dus 28. Wel jong, maar zij gaat dan gewoon 4 dagen werken en dan kan hij gewoon carriere maken. Dat is dus goed geregeld. Hij weet tenminste wat hij wil.

Het bleef heel even stil. Toen ging het over de slaaparrangementen tijdens de Cuba jaarclubvakantie.

- We hebben een indeling gemaakt. Jij slaapt de derde nacht alleen op een kamer. Iris heeft die planning gemaakt. Die is onafhankelijk want die gaat niet mee.

Weer even stilte.

- Dat weet ik wel, maar we moeten roeien met de zeilen die we hebben.