3/04/2007
In dit land
Het vitale stel op leeftijd kwam de coupe binnen. Ze gingen op bezoek bij hun zoon. Het cadeautje zat in de grote plastictas. Direct na binnenkomst trokken ze hun jas uit, die zij vast 'mantel' noemen.
Hij droeg een ribbroek met gaatjesschoenen en een lamswollen trui met een hagelwit overhemd eronder. Iets deed me vermoeden dat hoewel hij gepensioneerd was, hij alleen op vrijdag en het weekend er zo casual bijliep. Zij droeg een een ensemble, gekocht in een enige boetiek. Om haar hals, vingers en polsen smaakvolle toch ietwat opzichtige zilveren sieraden.
De man was van ver voor het ADHD tijdperk, maar als hij nu jong was geweest, had hij zijn hele leven ritalin door een rietje gekregen. Hij vond alles interessant, wetenswaardig en grappig en deelde die feitjes continu met zijn vrouw die onaangedaan bleef onder de feitenstroom. De hele reis ging het van:
De man: 'kijk, daar loopt het oude trekpad'; 'kijk die kerk, zou die van Kuijpers zijn?'; 'zie je die gebouwen? Niet die rechts natuurlijk, daar links, dat is nu de neo-classisistische school.'
De vrouw: 'Ik heb het gebouw niet gezien hoor. Jij wijst het veel te laat aan.'
De man: 'Ik wees het ruim op tijd aan, maar je keek te laat en verkeerd.'
De man stond op en maakte zijn ergenis kenbaar over het feit dat de markering naar het toilet ontbrak. Hij ging nu 'op de bonnefooi.' Na geruime tijd kwam hij terug.
De man: 'Verschrikkelijk.'
De vrouw: 'Wat?'
De man: 'De plee. Echt verschrikkelijk. Smerig. Ik ben niet geweest.'
De vrouw: 'Je hoeft toch niets aan te raken?
De man: 'Ik wil het er niet meer over hebben. Ik erger me dood. Er is geen discipline meer in dit land. Het lijkt de balkan wel'
De vrouw bladerde in haar Avenue.
morgen verder
Het vitale stel op leeftijd kwam de coupe binnen. Ze gingen op bezoek bij hun zoon. Het cadeautje zat in de grote plastictas. Direct na binnenkomst trokken ze hun jas uit, die zij vast 'mantel' noemen.
Hij droeg een ribbroek met gaatjesschoenen en een lamswollen trui met een hagelwit overhemd eronder. Iets deed me vermoeden dat hoewel hij gepensioneerd was, hij alleen op vrijdag en het weekend er zo casual bijliep. Zij droeg een een ensemble, gekocht in een enige boetiek. Om haar hals, vingers en polsen smaakvolle toch ietwat opzichtige zilveren sieraden.
De man was van ver voor het ADHD tijdperk, maar als hij nu jong was geweest, had hij zijn hele leven ritalin door een rietje gekregen. Hij vond alles interessant, wetenswaardig en grappig en deelde die feitjes continu met zijn vrouw die onaangedaan bleef onder de feitenstroom. De hele reis ging het van:
De man: 'kijk, daar loopt het oude trekpad'; 'kijk die kerk, zou die van Kuijpers zijn?'; 'zie je die gebouwen? Niet die rechts natuurlijk, daar links, dat is nu de neo-classisistische school.'
De vrouw: 'Ik heb het gebouw niet gezien hoor. Jij wijst het veel te laat aan.'
De man: 'Ik wees het ruim op tijd aan, maar je keek te laat en verkeerd.'
De man stond op en maakte zijn ergenis kenbaar over het feit dat de markering naar het toilet ontbrak. Hij ging nu 'op de bonnefooi.' Na geruime tijd kwam hij terug.
De man: 'Verschrikkelijk.'
De vrouw: 'Wat?'
De man: 'De plee. Echt verschrikkelijk. Smerig. Ik ben niet geweest.'
De vrouw: 'Je hoeft toch niets aan te raken?
De man: 'Ik wil het er niet meer over hebben. Ik erger me dood. Er is geen discipline meer in dit land. Het lijkt de balkan wel'
De vrouw bladerde in haar Avenue.
morgen verder
