10/18/2003
De bevalling (een na laatste)
(zie ook 1, 2, 3 en 4)
De gynaecologe vond het het beste als ze me aan het infuus zouden leggen om de weeen weer op te wekken, maar dat kon ze niet doen totdat de verloskundige mij officieel had overgedragen. En die verloskundige kwam maar niet opdagen. Zo lag ik met pijn op de slachtbank, wetend dat deze pijnlijke uren niets zouden toevoegen. De bevalling kwam nog steeds niet dichterbij.
Na veel pogingen van oppiepen en anderszins contact zoeken met de verloskundige, kwam ze dan rond elf uur 's avonds. Bij wijze van begroeting moest er natuurlijk even getoucheerd worden. Nee, inderdaad, de gyneacologe moest het maar overnemen. Toen kwam de gedrongen vijftiger weer binnen. Ze begroette mij niet eens maar toucheerde meteen. Mijn tegenwerping dat de verloskundige dat net een minuut geleden had gedaan haalde niets uit. Met het terughalen van haar hand kwam een sloot bloed mee. 'Aan het infuus', was het oordeel van de gynaecologe.
'wat staat je pyama jas mooi bij je kleur ogen, zei het schaap van de verloskundige. Ik was zo kwaad. Ze laat me hier drie uur aan mijn lot over. Door haar heeft die bevalling 3 uur stilgelegen en het enige wat ze zegt is dat die pyama mooi bij mijn ogen past.
Het infuus wordt bereid. En ik, die al flauwval bij het zien van een prik, zie zo'n grote naald in mijn arm verdwijnen. De eerste keer lukt niet, de tweede keer ook niet. Een andere verpleegkundige wordt erbij gehaald, een die goed kan prikken. Na drie pogingen zit-ie dan. De weeenopwekker kan beginnen.
De gynaecologe loopt nog even binnen. Het is nu twaalf uur. Je moet rekenen op 1 cm ontsluiting per uur, dus om 8 uur zal ik wel bevallen, is haar koele rekensom. Inmiddels ben ik 21 uur in touw en kan dit nieuws niet verdragen. Nog acht uur van die pijnen. Ik huil. De gyneacologe geeft nogmaals de schuld aan de verloskundige: 'ze had je eerder moeten aanmelden. Nu moeten we roeien met de riemen die we hebben. Het zal niet gemakkelijk worden, maar je moet toch doorgaan'.
Er verdwijnen draden in mijn vagina. Die draadjes worden op het hoofdje van het kindje geplakt om te monitoren of wel alles goed gaat met haar of met hem, dat wist ik toen nog niet.
Wat vanaf nu volgt, is onbeschrijfelijk. Niet alleen omdat ik geen woorden heb voor de pijn die ik voelde, maar ook omdat ik het niet meer weet. Het enige dat ik nog weet is dat ik op dat moment dacht dat ik die pijn geen seconde langer zou kunnen verdragen. Dat ik liever doodging dan verdergaan met die bevalling. Een vriendin van mij heeft tijdens die weeenopwekkers geroepen: 'snij me maar open, zonder verdoving. het moet eruit'. Ook voor mij leek opensnijden zonder verdoving op dat moment minder pijnlijk dan die continue stroom aan weeen. De weeen thuis voelde ik aankomen, als een golf. De pijn bereikte een piek, en ebde dan weer weg. Met de weeenopwerkkers is het een ander regime. De wee komt, piekt, en in plaats dat de pijn dan weggaat, komt de volgende wee alweer. Er zit geen pauze tussen de weeen om adem te halen. Wee na wee na wee.
Ik had me vantevoren zorgen gemaakt of ik wel genoeg mezelf kon zijn in het bijzijn van vreemden. Ik had gelezen in de thuisbevalmaffiaboeken dat dat van uiterst belang was voor het welslagen van de hele onderneming. Dat was nu het laatste waar ik me zorgen over had hoeven maken. Ik krijste alles bijelkaar. Ik pufte, gromde, gilde.
Na een uurtje werd ik weer getoucheerd, wat nu toch ondragelijk begon te worden. De weeen waren hel en ik kon ze niet opvangen tijdens het toucheren. Het schoot op, maar onvoldoende. Hup, er kwam een tandje bij in het infuus. Dat werd elk uur herhaald. Hiermee werd niet alleen de frequentie maar ook de intensiteit van de weeen verhoogd.
R. vertelde mij achteraf dat op een kastje naast mij te zien was hoe krachtig de wee was die eraan zat te komen. R. zag dus een fractie eerder dan ik voelde welke wee ik nu weer op moest vangen. Op het laatst verschenen alleen nog maar pieken.
Na vier uur kreeg ik persweeen. Alles in mijn lijf schreeuwde om het kind eruit te werken. Nu, met kracht. Maar ik mocht nog niet persen. Die persweeen zijn heel krachtig. Het is een oerkracht zoals ik die nog nooit in mijn lijf heb gevoeld. Alles is erop gericht om het kindje uit te drijven. Ik gilde dat ik nu echt moest persen en dat ik het niet langer op kon houden. De assistent gyneacologe toucheerde nogmaals. Er bleek opeens volledige ontsluiting te zijn.
Ik kreeg instructies van de verpleegkundige omtrent het beheerst persen, maar negeerde die. Ik kon niet meer nadenken. Het kind moest eruit en ik perste op volle kracht. Het yogapuffen kon niet verder wegzijn. Tegelijk jammerde ik dat ik het niet meer kon. Dat het kind er nooit uit zou komen. Dat ik zoveel pijn had en dat mij dit nooit zou lukken. Mijn hele lijf was schraal. Het schrijnde, deed pijn, stak, was uitgerekt. Overal pijn.
De verpleegkundige sprak me boos toe. Later hoorde ik van een vriendin die arts is dat men er soms toe overgaat om de bevallende vrouw te slaan om contact te maken. Zoiets deed de verpleegkundige bij mij ook. Ze riep met stemverheffing: Mevrouw! Zo doen we dat niet. We zijn er bijna en nu gaan we goed persen. Zet uw voet maar in onze zij.
Met mijn linker voet in de zij van de verpleegkundige en de ander in de zij van de assisent gynaecologe perste ik nog een keer en na twee keer persen, in totaal precies 8 minuten, voelde ik een opluchting. De helse pijn was weg.
De verpleegkundige ving het kindje op en liet het aan mij zien. Ik zei: 'een jongetje dus?'. Ik weet niet waarom (was het de navelstreng), maar ik zag een jongetje. ' Nee, het is een meisje'. 'Dan heet ze Lena'.
Een heel klein mensje, zo klein, zo klein, bebloed, met een langerekt hoofd, dikke ogen werd op mijn borst gelegd.
En denk nu niet dat het allemaal hosanna is. Lena mocht even bij mij op mijn buik liggen, maar moest ook gewassen worden, gewogen, en vitamine K. (nee, dat wist ik ook niet) krijgen in het kamertje naast mij. Ondertussen werd ik gehecht, want ik was uitgescheurd. De assistent had me verdoofd en begon met hechten. Ik gilde. Kennelijk waren niet alle plekken goed verdoofd. Haar reactie: ' volgens mij had ik alles verdoofd.'
(wordt vervolgd)
(zie ook 1, 2, 3 en 4)
De gynaecologe vond het het beste als ze me aan het infuus zouden leggen om de weeen weer op te wekken, maar dat kon ze niet doen totdat de verloskundige mij officieel had overgedragen. En die verloskundige kwam maar niet opdagen. Zo lag ik met pijn op de slachtbank, wetend dat deze pijnlijke uren niets zouden toevoegen. De bevalling kwam nog steeds niet dichterbij.
Na veel pogingen van oppiepen en anderszins contact zoeken met de verloskundige, kwam ze dan rond elf uur 's avonds. Bij wijze van begroeting moest er natuurlijk even getoucheerd worden. Nee, inderdaad, de gyneacologe moest het maar overnemen. Toen kwam de gedrongen vijftiger weer binnen. Ze begroette mij niet eens maar toucheerde meteen. Mijn tegenwerping dat de verloskundige dat net een minuut geleden had gedaan haalde niets uit. Met het terughalen van haar hand kwam een sloot bloed mee. 'Aan het infuus', was het oordeel van de gynaecologe.
'wat staat je pyama jas mooi bij je kleur ogen, zei het schaap van de verloskundige. Ik was zo kwaad. Ze laat me hier drie uur aan mijn lot over. Door haar heeft die bevalling 3 uur stilgelegen en het enige wat ze zegt is dat die pyama mooi bij mijn ogen past.
Het infuus wordt bereid. En ik, die al flauwval bij het zien van een prik, zie zo'n grote naald in mijn arm verdwijnen. De eerste keer lukt niet, de tweede keer ook niet. Een andere verpleegkundige wordt erbij gehaald, een die goed kan prikken. Na drie pogingen zit-ie dan. De weeenopwekker kan beginnen.
De gynaecologe loopt nog even binnen. Het is nu twaalf uur. Je moet rekenen op 1 cm ontsluiting per uur, dus om 8 uur zal ik wel bevallen, is haar koele rekensom. Inmiddels ben ik 21 uur in touw en kan dit nieuws niet verdragen. Nog acht uur van die pijnen. Ik huil. De gyneacologe geeft nogmaals de schuld aan de verloskundige: 'ze had je eerder moeten aanmelden. Nu moeten we roeien met de riemen die we hebben. Het zal niet gemakkelijk worden, maar je moet toch doorgaan'.
Er verdwijnen draden in mijn vagina. Die draadjes worden op het hoofdje van het kindje geplakt om te monitoren of wel alles goed gaat met haar of met hem, dat wist ik toen nog niet.
Wat vanaf nu volgt, is onbeschrijfelijk. Niet alleen omdat ik geen woorden heb voor de pijn die ik voelde, maar ook omdat ik het niet meer weet. Het enige dat ik nog weet is dat ik op dat moment dacht dat ik die pijn geen seconde langer zou kunnen verdragen. Dat ik liever doodging dan verdergaan met die bevalling. Een vriendin van mij heeft tijdens die weeenopwekkers geroepen: 'snij me maar open, zonder verdoving. het moet eruit'. Ook voor mij leek opensnijden zonder verdoving op dat moment minder pijnlijk dan die continue stroom aan weeen. De weeen thuis voelde ik aankomen, als een golf. De pijn bereikte een piek, en ebde dan weer weg. Met de weeenopwerkkers is het een ander regime. De wee komt, piekt, en in plaats dat de pijn dan weggaat, komt de volgende wee alweer. Er zit geen pauze tussen de weeen om adem te halen. Wee na wee na wee.
Ik had me vantevoren zorgen gemaakt of ik wel genoeg mezelf kon zijn in het bijzijn van vreemden. Ik had gelezen in de thuisbevalmaffiaboeken dat dat van uiterst belang was voor het welslagen van de hele onderneming. Dat was nu het laatste waar ik me zorgen over had hoeven maken. Ik krijste alles bijelkaar. Ik pufte, gromde, gilde.
Na een uurtje werd ik weer getoucheerd, wat nu toch ondragelijk begon te worden. De weeen waren hel en ik kon ze niet opvangen tijdens het toucheren. Het schoot op, maar onvoldoende. Hup, er kwam een tandje bij in het infuus. Dat werd elk uur herhaald. Hiermee werd niet alleen de frequentie maar ook de intensiteit van de weeen verhoogd.
R. vertelde mij achteraf dat op een kastje naast mij te zien was hoe krachtig de wee was die eraan zat te komen. R. zag dus een fractie eerder dan ik voelde welke wee ik nu weer op moest vangen. Op het laatst verschenen alleen nog maar pieken.
Na vier uur kreeg ik persweeen. Alles in mijn lijf schreeuwde om het kind eruit te werken. Nu, met kracht. Maar ik mocht nog niet persen. Die persweeen zijn heel krachtig. Het is een oerkracht zoals ik die nog nooit in mijn lijf heb gevoeld. Alles is erop gericht om het kindje uit te drijven. Ik gilde dat ik nu echt moest persen en dat ik het niet langer op kon houden. De assistent gyneacologe toucheerde nogmaals. Er bleek opeens volledige ontsluiting te zijn.
Ik kreeg instructies van de verpleegkundige omtrent het beheerst persen, maar negeerde die. Ik kon niet meer nadenken. Het kind moest eruit en ik perste op volle kracht. Het yogapuffen kon niet verder wegzijn. Tegelijk jammerde ik dat ik het niet meer kon. Dat het kind er nooit uit zou komen. Dat ik zoveel pijn had en dat mij dit nooit zou lukken. Mijn hele lijf was schraal. Het schrijnde, deed pijn, stak, was uitgerekt. Overal pijn.
De verpleegkundige sprak me boos toe. Later hoorde ik van een vriendin die arts is dat men er soms toe overgaat om de bevallende vrouw te slaan om contact te maken. Zoiets deed de verpleegkundige bij mij ook. Ze riep met stemverheffing: Mevrouw! Zo doen we dat niet. We zijn er bijna en nu gaan we goed persen. Zet uw voet maar in onze zij.
Met mijn linker voet in de zij van de verpleegkundige en de ander in de zij van de assisent gynaecologe perste ik nog een keer en na twee keer persen, in totaal precies 8 minuten, voelde ik een opluchting. De helse pijn was weg.
De verpleegkundige ving het kindje op en liet het aan mij zien. Ik zei: 'een jongetje dus?'. Ik weet niet waarom (was het de navelstreng), maar ik zag een jongetje. ' Nee, het is een meisje'. 'Dan heet ze Lena'.
Een heel klein mensje, zo klein, zo klein, bebloed, met een langerekt hoofd, dikke ogen werd op mijn borst gelegd.
En denk nu niet dat het allemaal hosanna is. Lena mocht even bij mij op mijn buik liggen, maar moest ook gewassen worden, gewogen, en vitamine K. (nee, dat wist ik ook niet) krijgen in het kamertje naast mij. Ondertussen werd ik gehecht, want ik was uitgescheurd. De assistent had me verdoofd en begon met hechten. Ik gilde. Kennelijk waren niet alle plekken goed verdoofd. Haar reactie: ' volgens mij had ik alles verdoofd.'
(wordt vervolgd)
