3/15/2007
Teen-voet-schoen
(waarschuwing: dit blogje kenmerkt zich door mijn stijlelement bij uitstek: een wat lange wijdlopige en eigenlijk overbodige inleiding op een tegenvallende clou).
Waar andere mensen soort vingerachtige constructies hebben, heb ik rudimentaire stompjes. Ik heb het over mijn tenen. Het stompje was gebroken. Na 10 weken is-ie nog steeds dik -en ook wat pijnlijk, zeker als ik mijn mooiste dus hoogste hakken draag- terwijl hij volgens de standaard heeltijden allang weer normaal zou moeten zijn.
Volgens een vriendin van mij, die volstrekt niet medisch is onderlegd, is dat gewoon de nieuwe toestand van mijn teen. Ik moet er maar aan wennen dat ik voortaan met een verdikt stompje door het leven ga.
Denkend dat zij misschien wel gelijk zou hebben, ben ik weer voor het eerst naar mijn hardlooptraining geweeest.
Na een dikke twee maanden was ik alles kwijt. Ik kon mijn hardloopondershirt niet vinden dat ik verdomme net had aangeschaft, mijn fluoriserend vestje was weg maar het ergste was dat ik mijn nieuwe schoenen niet kon vinden, die precies-passende, verende, perfecte, lichte dure schoenen.
Dus ik gaf R. de schuld dat hij mijn hardloopschoenen had kwijtgemaakt.
(Op mijn werk geef ik mijn kamergenoot de schuld, thuis ofwel de werkster ofwel R.)
De schoenen bleven onvindbaar en met mijn ouwe afgetrapte gympies kwam ik hijgend en toch nog 3 minuten te laat op de training.
Vandaag moest en zou ik mijn schoenen vinden. R. keek onder banken, bedden, onder tassen en in dozen. Geen schoenen.
Ik keek zelf maar eens of mijn hardloopschoenen per abuis in mijn gewone schoenenafdeling in plaats van de sportafdeling was beland. R. keek over mijn schouder mee.
'Wat heb je toch veel schoenen.'
'Ja maar ze zijn allemaal oud. Ik wil juist binnenkort groots gaan inslaan.'
'Maar ze zijn toch nog goed?'
'Goed is niet het criterium. Kijk, die puntschoenen kunnen nu gewoon niet meer' zei ik terwijl ik naar mijn voormalige favoriete schoenen wees.
R. tilde de schoen op om de zool te inspecteren.
'Volgens mij kan het nog wel hoor. Ziet er nog prima uit.'
En die gymschoenen heb ik nog steeds niet gevonden.
(waarschuwing: dit blogje kenmerkt zich door mijn stijlelement bij uitstek: een wat lange wijdlopige en eigenlijk overbodige inleiding op een tegenvallende clou).
Waar andere mensen soort vingerachtige constructies hebben, heb ik rudimentaire stompjes. Ik heb het over mijn tenen. Het stompje was gebroken. Na 10 weken is-ie nog steeds dik -en ook wat pijnlijk, zeker als ik mijn mooiste dus hoogste hakken draag- terwijl hij volgens de standaard heeltijden allang weer normaal zou moeten zijn.
Volgens een vriendin van mij, die volstrekt niet medisch is onderlegd, is dat gewoon de nieuwe toestand van mijn teen. Ik moet er maar aan wennen dat ik voortaan met een verdikt stompje door het leven ga.
Denkend dat zij misschien wel gelijk zou hebben, ben ik weer voor het eerst naar mijn hardlooptraining geweeest.
Na een dikke twee maanden was ik alles kwijt. Ik kon mijn hardloopondershirt niet vinden dat ik verdomme net had aangeschaft, mijn fluoriserend vestje was weg maar het ergste was dat ik mijn nieuwe schoenen niet kon vinden, die precies-passende, verende, perfecte, lichte dure schoenen.
Dus ik gaf R. de schuld dat hij mijn hardloopschoenen had kwijtgemaakt.
(Op mijn werk geef ik mijn kamergenoot de schuld, thuis ofwel de werkster ofwel R.)
De schoenen bleven onvindbaar en met mijn ouwe afgetrapte gympies kwam ik hijgend en toch nog 3 minuten te laat op de training.
Vandaag moest en zou ik mijn schoenen vinden. R. keek onder banken, bedden, onder tassen en in dozen. Geen schoenen.
Ik keek zelf maar eens of mijn hardloopschoenen per abuis in mijn gewone schoenenafdeling in plaats van de sportafdeling was beland. R. keek over mijn schouder mee.
'Wat heb je toch veel schoenen.'
'Ja maar ze zijn allemaal oud. Ik wil juist binnenkort groots gaan inslaan.'
'Maar ze zijn toch nog goed?'
'Goed is niet het criterium. Kijk, die puntschoenen kunnen nu gewoon niet meer' zei ik terwijl ik naar mijn voormalige favoriete schoenen wees.
R. tilde de schoen op om de zool te inspecteren.
'Volgens mij kan het nog wel hoor. Ziet er nog prima uit.'
En die gymschoenen heb ik nog steeds niet gevonden.
