5/18/2006
Weer een vergadering
De mensen kwamen uit Groningen, Twente, Limburg en het Westen om afzonderlijke projecten in een groot onderzoek op elkaar af te stemmen. Er was een te klein kaal zaaltje geboekt in een zalencomplex op loopafstand van Utrecht CS. Ik was weer de enige vrouw en dat went nooit.
Ik beging een impression management-fout. Naast de wel erg kleine voorzitter, was ik de enige die op afgesproken tijdstip arriveerde. Zo'n tien deelnemers druppelden binnen. Maar pas toen de warrige professor uit Groningen drie kwartier te laat arriveerde -zonder zich ter verontschuldigen- besloot de voorzitter te beginnen.
De voorzitter, baard van een dag, kettinkje om en oorbel in rechteroor, vroeg hoe het met iedereen ging en 'wat de stand van zaken was'. De corpulente wetenschapper tegenover me begon zijn wereldbeschouwing. Hij liet zich niet leiden door het onderwerp van de bijeenkomst. Hij had het over de oorlog in Irak, over Ayaan, over liberalisering en over files. De bottomline was dat 'de politiek' er natuurlijk niets van had begrepen 'in dit land.' De warrige professor uit Groningen had tijdens dit betoog op zijn laptop gewerkt. Toen de dikke wetenschapper naar adem hapte, gaf de professor in drie volzinnen zijn visie op dit project en gaf aan waar het aan ontbrak in andere bijdragen.
Een andere projectleider voelde zich aangevallen. Hij richtte zijn vinger op de warrige professor en zei dat hij nog nooit een komma had veranderd in zijn projectvoorstel, en dat hij wel 'moest meebewegen'.
'En anders?' zei de warrige professor spottend.
Nu greep de voorzitter in.
'Zo, dit was de stand van zaken. Dan gaan we nu over naar agendapunt 2.'
Voor de komende bijeenkomst ben ik helaas verhinderd.
De mensen kwamen uit Groningen, Twente, Limburg en het Westen om afzonderlijke projecten in een groot onderzoek op elkaar af te stemmen. Er was een te klein kaal zaaltje geboekt in een zalencomplex op loopafstand van Utrecht CS. Ik was weer de enige vrouw en dat went nooit.
Ik beging een impression management-fout. Naast de wel erg kleine voorzitter, was ik de enige die op afgesproken tijdstip arriveerde. Zo'n tien deelnemers druppelden binnen. Maar pas toen de warrige professor uit Groningen drie kwartier te laat arriveerde -zonder zich ter verontschuldigen- besloot de voorzitter te beginnen.
De voorzitter, baard van een dag, kettinkje om en oorbel in rechteroor, vroeg hoe het met iedereen ging en 'wat de stand van zaken was'. De corpulente wetenschapper tegenover me begon zijn wereldbeschouwing. Hij liet zich niet leiden door het onderwerp van de bijeenkomst. Hij had het over de oorlog in Irak, over Ayaan, over liberalisering en over files. De bottomline was dat 'de politiek' er natuurlijk niets van had begrepen 'in dit land.' De warrige professor uit Groningen had tijdens dit betoog op zijn laptop gewerkt. Toen de dikke wetenschapper naar adem hapte, gaf de professor in drie volzinnen zijn visie op dit project en gaf aan waar het aan ontbrak in andere bijdragen.
Een andere projectleider voelde zich aangevallen. Hij richtte zijn vinger op de warrige professor en zei dat hij nog nooit een komma had veranderd in zijn projectvoorstel, en dat hij wel 'moest meebewegen'.
'En anders?' zei de warrige professor spottend.
Nu greep de voorzitter in.
'Zo, dit was de stand van zaken. Dan gaan we nu over naar agendapunt 2.'
Voor de komende bijeenkomst ben ik helaas verhinderd.
