10/28/2005
In de trein
- ...ik werk me helemaal kapot, draai standaard 60 uur in de week.
- 60?
- Ja, dat doet iedereen bij ons. En dan zie ik Bart-Jan, je weet wel, die lange met die lok. Die heeft een fluimbaan op het ministerie. Verdient nog meer dan ik.
- Een ambtenaar verdient meer dan jij?
- Ja. Ongelooflijk he. En dan werkt hij 40 uur. En 40 uur is natuurlijk geen 40 uur op een ministerie.
- Nee, ambtenaren werken nooit 40 uur.
- En 10 vakantieweken ofzo.
- Tss.
- Maarja, dan troost ik me maar dat hij nooit meer mijn baan zou kunnen krijgen, over een paar jaar.
- Waarom niet?
- Dan moet je toch uit de sector zelf komen.
- Aha. Maar zou hij dat willen dan, jouw baan?
- Bart-Jan kennende niet nee, die fluim.
- ...ik werk me helemaal kapot, draai standaard 60 uur in de week.
- 60?
- Ja, dat doet iedereen bij ons. En dan zie ik Bart-Jan, je weet wel, die lange met die lok. Die heeft een fluimbaan op het ministerie. Verdient nog meer dan ik.
- Een ambtenaar verdient meer dan jij?
- Ja. Ongelooflijk he. En dan werkt hij 40 uur. En 40 uur is natuurlijk geen 40 uur op een ministerie.
- Nee, ambtenaren werken nooit 40 uur.
- En 10 vakantieweken ofzo.
- Tss.
- Maarja, dan troost ik me maar dat hij nooit meer mijn baan zou kunnen krijgen, over een paar jaar.
- Waarom niet?
- Dan moet je toch uit de sector zelf komen.
- Aha. Maar zou hij dat willen dan, jouw baan?
- Bart-Jan kennende niet nee, die fluim.
10/27/2005
Popconcert
'Jullie vrijkaarten liggen klaar bij de kassa. Jullie kunnen naar de show van 17.00 uur.'
En we gingen, een vriendin van mij en onze dochtertjes. We liepen snel voorbij de merchandising op het parkeerterrein van Ahoy en maakten onze gang naar de voor ons gereserveerde VIP plaatsen.
Om ons heen waren meisjes. Heel veel meisjes. Met t-shirtjes van K3, kalenders van K3, lichttoornen van K3, pennen van K3, tijdschriften van K3. De meisjes droegen korte rokjes, laarsjes en roze strikken in hun haren.
Veel meisjes, we spreken over de categorie tussen de 2 en 8 jaar oud, beschikten over een eigen fotocamera. De ouders van die meisjes legden dan weer vast op video hoe hun kinderen K3 aan het fotograferen waren.
K. en ik gingen zitten met onze dochters. Onze meisjes waren gebiologeerd, vanaf de eerste minuut. Toen de speaker onder tromgeroffel riep: 'en hier komt......K3!' kneep Lena in mijn arm. 'Ik vind het een beetje eng.' Gedurende het eerste nummer hield ze haar handen op haar oren. 'Het is zo hard mamma, wat een herrie.' Al snel vergat ze de herrie en bleef met open mond kijken. En klappen. Haar ogen volgden alles wat op het podium gebeurde. Daarbij vergat ze vaak dat K3 ook nog op het podium stond. Haar aandacht werd getrokken door de witte piano die uit het plafond kwam zakken. Door een huisje dat op het podium stond. Door de danseressen die als muizen en poezen waren verkleed.
Na twee nummers wilden onze dochters niet meer op hun stoel zitten. Van ons mochten ze rennen in de gangpaden. Lena vond het fantastisch om te zien hoe de 'grote meisjes' de danspasjes van K3 uitvoerden. Lena droeg haar steentje bij met een koprol en met heel hard rennen.
Naast ons zat een mevrouw met haar zoontje, een ventje van anderhalf jaar. Hij zat met zijn knuffel onder zijn arm en duim in de mond te soezen. Toen K3 opkwam, veerde hij wel even op, maar hij ging er niet echt in op. Zijn moeder wel. Ze zong de teksten voluit mee, en wist alle danspasjes en armbewegingen synchroon met de danseressen van K3 uit te voeren. De jongen bleef duimen en doezelen.
Na afloop zei de dochter van K.: 'later, als ik groot ben, wil ik ook een K3 mevrouw worden.' Waarop Lena zei: 'K3 zijn geen mevrouwen. Dat zijn meisjes.'
Die nacht zou Lena vele malen wakker worden van alle opwinding rondom haar eerste popconcert.
'Jullie vrijkaarten liggen klaar bij de kassa. Jullie kunnen naar de show van 17.00 uur.'
En we gingen, een vriendin van mij en onze dochtertjes. We liepen snel voorbij de merchandising op het parkeerterrein van Ahoy en maakten onze gang naar de voor ons gereserveerde VIP plaatsen.
Om ons heen waren meisjes. Heel veel meisjes. Met t-shirtjes van K3, kalenders van K3, lichttoornen van K3, pennen van K3, tijdschriften van K3. De meisjes droegen korte rokjes, laarsjes en roze strikken in hun haren.
Veel meisjes, we spreken over de categorie tussen de 2 en 8 jaar oud, beschikten over een eigen fotocamera. De ouders van die meisjes legden dan weer vast op video hoe hun kinderen K3 aan het fotograferen waren.
K. en ik gingen zitten met onze dochters. Onze meisjes waren gebiologeerd, vanaf de eerste minuut. Toen de speaker onder tromgeroffel riep: 'en hier komt......K3!' kneep Lena in mijn arm. 'Ik vind het een beetje eng.' Gedurende het eerste nummer hield ze haar handen op haar oren. 'Het is zo hard mamma, wat een herrie.' Al snel vergat ze de herrie en bleef met open mond kijken. En klappen. Haar ogen volgden alles wat op het podium gebeurde. Daarbij vergat ze vaak dat K3 ook nog op het podium stond. Haar aandacht werd getrokken door de witte piano die uit het plafond kwam zakken. Door een huisje dat op het podium stond. Door de danseressen die als muizen en poezen waren verkleed.
Na twee nummers wilden onze dochters niet meer op hun stoel zitten. Van ons mochten ze rennen in de gangpaden. Lena vond het fantastisch om te zien hoe de 'grote meisjes' de danspasjes van K3 uitvoerden. Lena droeg haar steentje bij met een koprol en met heel hard rennen.
Naast ons zat een mevrouw met haar zoontje, een ventje van anderhalf jaar. Hij zat met zijn knuffel onder zijn arm en duim in de mond te soezen. Toen K3 opkwam, veerde hij wel even op, maar hij ging er niet echt in op. Zijn moeder wel. Ze zong de teksten voluit mee, en wist alle danspasjes en armbewegingen synchroon met de danseressen van K3 uit te voeren. De jongen bleef duimen en doezelen.
Na afloop zei de dochter van K.: 'later, als ik groot ben, wil ik ook een K3 mevrouw worden.' Waarop Lena zei: 'K3 zijn geen mevrouwen. Dat zijn meisjes.'
Die nacht zou Lena vele malen wakker worden van alle opwinding rondom haar eerste popconcert.
10/25/2005
Eliasson
'We gaan naar de Rembrandt van de 21e eeuw', zei ik.
'Dat zullen we nog wel eens zien' zei R.
Olafur Eliasson - Notion Motion
'We gaan naar de Rembrandt van de 21e eeuw', zei ik.
'Dat zullen we nog wel eens zien' zei R.
Olafur Eliasson - Notion Motion10/24/2005
Cocon
Afgelopen week heb ik in een cocon geleefd. Mijn adsl was dood, lag plat, of mijn modem hield ermee op of er is iets anders mis. Dit dode feit, waar het ook aan ligt, veranderde mijn huis in een internetloos eiland. En daar werd ik heel onrustig van.
De dagelijkse gesprekken met de hulptroepen van mijn provider hebben nog niets uitgehaald. Of nee, dat zie ik verkeerd. Ik heb namelijk al wel een 'call' nummer gekregen. De jongens aan de lijn brengen dat nummer altijd ter berde als troost: 'ik zie dat er nog niets is gedaan mevrouw, KPN laat nog even op zich wachten, maar u heeft alwel een call nummer.'
Geen internet betekende niet bloggen in een week waarin ik vakantie had genomen. En er viel best wat te bloggen. Ik heb de Rembrandt van de 21e eeuw bezocht, bijvoorbeeld. En mijn dochter heeft haar eerste popconcert meegemaakt. En ik wilde ook vertellen over Crash, de film waarvan ik nu nog nabeef. (Hierover later vast allemaal meer, of niet, maar nu, op de eerste minuten van mijn eerste werkdag, moet ik eerst nog even 116 mailtjes door.)
Oja. En mijn mobiele telefoon hield er ook mee op. Internetloos en mobielloos werd ik in deze vakantie zo de 20e eeuw in gewarpt.
Afgelopen week heb ik in een cocon geleefd. Mijn adsl was dood, lag plat, of mijn modem hield ermee op of er is iets anders mis. Dit dode feit, waar het ook aan ligt, veranderde mijn huis in een internetloos eiland. En daar werd ik heel onrustig van.
De dagelijkse gesprekken met de hulptroepen van mijn provider hebben nog niets uitgehaald. Of nee, dat zie ik verkeerd. Ik heb namelijk al wel een 'call' nummer gekregen. De jongens aan de lijn brengen dat nummer altijd ter berde als troost: 'ik zie dat er nog niets is gedaan mevrouw, KPN laat nog even op zich wachten, maar u heeft alwel een call nummer.'
Geen internet betekende niet bloggen in een week waarin ik vakantie had genomen. En er viel best wat te bloggen. Ik heb de Rembrandt van de 21e eeuw bezocht, bijvoorbeeld. En mijn dochter heeft haar eerste popconcert meegemaakt. En ik wilde ook vertellen over Crash, de film waarvan ik nu nog nabeef. (Hierover later vast allemaal meer, of niet, maar nu, op de eerste minuten van mijn eerste werkdag, moet ik eerst nog even 116 mailtjes door.)
Oja. En mijn mobiele telefoon hield er ook mee op. Internetloos en mobielloos werd ik in deze vakantie zo de 20e eeuw in gewarpt.
10/17/2005
Het Gezin
We waren reclamefilmpje-waardig: een gezonddoend gezin, wandelend in het bos. Het weer was mooi, de bladeren roodbruin, het water in het beekje helder, en Lena uitzinnig van zoveel bos. Wat een takken. Wat een stenen. Wat een hoge hoge bomen. We renden met Lena van een heuvel af, we dekten Felix nog even toe, we zochten paddestoelen en vonden eikels. Het was weer een goed weekend geweest op de camping.
Nu alleen nog het ritje naar huis, van de Veluwe naar Rotterdam. Fluitje van een cent, op zondagmiddag. Even Felix voeden, en dan konden we vertrekken. Maar Felix weigerde de borst. Nouja, de borst. Het is wel mijn borst waar we over spreken. Hij wendde zich van mij af met alle kracht die hij in dat compacte lijfje heeft. Ik probeerde het nogmaals, maar hij hield zijn lippen stijf opelkaar. 'Wil niet', zei hij voordat hij kon praten.
We besloten te gaan rijden, en dan zien wanneer onze zoon zich zou melden. Dat bleek ter hoogte van Utrecht te zijn. Met een scherpe manoeuvre naar rechts belandden we op de parkeerplaats van Mac Donalds. Ik kon gaan voeden. En weer wilde hij niet. Hij spande zijn hele lijfje, drukte zijn hoofd zover mogelijk naar achteren. Alles om maar niet in de buurt van mijn borst te komen.
R. en Lena verkenden de parkeerplaats en de speeltuin van het kinderrestaurant.
Ik werd toch wat zenuwachtig. Hij had al vijf en een half uur niets gegeten of gedronken. Gelukkig hadden we ook poedermelk bij ons en warm water. Ik prepareerde een flesje, en *kloink* meteen zoog Felix zich vast en slurpte het flesje gestaag leeg.
Hij dronk rustig en met zijn ogen dicht. Ik keek over de parkeerplaats.
Naast me zat een vrouw alleen in een auto. Haar lange nagels van haar rechterhand tikten zenuwachtig op het stuur. Met de andere hand telefoneerde ze.
Toen kwamen drie kinderen gerend naar haar auto. Drie meisjes. Alledrie nachtblauwe ogen, blond springerig haar en lange ledematen. Dit moesten zusjes zijn. En dat was de moeder, vast. De moeder maakte eerst nog haar telefoongesprek af, en opende toen de deur. Een lauwe begroeting.
De kinderen holden weer weg. Ik had het druk met kijken, maar vergat niet om Felix aan te moedigen. Goedzo ventje. Drink maar lekker.
Daar kwamen de drie meisjes weer, dit keer met een man. Hun vader, schatte ik in.
De moeder negeerde de man. De man gaf elk kind een kusje en een kneep in de wang en begeleidde hen tot ze in hun stoeltje achterin de auto zaten. Toen begon de moeder te foeteren. Eerst schelden, daarna huilen.
Goedzo ventje. Drink maar door. Maar niet zo slurpen, want dan kan je moeder het niet verstaan wat die mevrouw zegt.
De mevrouw stond er helemaal alleen voor, zei ze. De man hield de handen eerst langs de naden van zijn broek, alsof hij in het gelid stond voor een militaire inspectie. Maar het schelden en huilen was nu overgegaan in jammeren. De vrouw zag het niet meer zitten, zei ze. Bij haar snikken 'Ik miiihiis je zooo' omarde hij haar. Na een tijdje zakte zijn linkerhand af naar haar billen en kneep plagerig. Ze maakte zich plotseling los uit de omarming.
'Nee lul! het komt juist niet goed. Jij bent met die slet, weet je nog?'
Hij hield zijn handen weer op zijn broeksnaden. De kinderen zaten verdoofd op de achterbank. Ze keken wazig in een verte en zeiden niets. De achterdeur stond nog open en de vader stak zijn hoofd naar binnen en zei iets liefs wat ook leuk was, want de drie meisjes glimlachten.
De moeder keek de man niet meer aan en stapte in. Ze pakte haar mobiele telefoon en begon te bellen. Het snikken begon weer in alle hevigheid. De kinderen zaten zwijgend op de achterbank.
De moeder was klaar met bellen, pakte een zakdoek. In de achteruitkijkspiegel veegde ze de mascara strepen onder haar ogen weg, snoot haar neus, en startte de auto.
Zo. Is het flesje alweer op ventje. En waarom wilde je niet bij mamma drinken? Waarom heb jij liever een flesje?
We waren reclamefilmpje-waardig: een gezonddoend gezin, wandelend in het bos. Het weer was mooi, de bladeren roodbruin, het water in het beekje helder, en Lena uitzinnig van zoveel bos. Wat een takken. Wat een stenen. Wat een hoge hoge bomen. We renden met Lena van een heuvel af, we dekten Felix nog even toe, we zochten paddestoelen en vonden eikels. Het was weer een goed weekend geweest op de camping.
Nu alleen nog het ritje naar huis, van de Veluwe naar Rotterdam. Fluitje van een cent, op zondagmiddag. Even Felix voeden, en dan konden we vertrekken. Maar Felix weigerde de borst. Nouja, de borst. Het is wel mijn borst waar we over spreken. Hij wendde zich van mij af met alle kracht die hij in dat compacte lijfje heeft. Ik probeerde het nogmaals, maar hij hield zijn lippen stijf opelkaar. 'Wil niet', zei hij voordat hij kon praten.
We besloten te gaan rijden, en dan zien wanneer onze zoon zich zou melden. Dat bleek ter hoogte van Utrecht te zijn. Met een scherpe manoeuvre naar rechts belandden we op de parkeerplaats van Mac Donalds. Ik kon gaan voeden. En weer wilde hij niet. Hij spande zijn hele lijfje, drukte zijn hoofd zover mogelijk naar achteren. Alles om maar niet in de buurt van mijn borst te komen.
R. en Lena verkenden de parkeerplaats en de speeltuin van het kinderrestaurant.
Ik werd toch wat zenuwachtig. Hij had al vijf en een half uur niets gegeten of gedronken. Gelukkig hadden we ook poedermelk bij ons en warm water. Ik prepareerde een flesje, en *kloink* meteen zoog Felix zich vast en slurpte het flesje gestaag leeg.
Hij dronk rustig en met zijn ogen dicht. Ik keek over de parkeerplaats.
Naast me zat een vrouw alleen in een auto. Haar lange nagels van haar rechterhand tikten zenuwachtig op het stuur. Met de andere hand telefoneerde ze.
Toen kwamen drie kinderen gerend naar haar auto. Drie meisjes. Alledrie nachtblauwe ogen, blond springerig haar en lange ledematen. Dit moesten zusjes zijn. En dat was de moeder, vast. De moeder maakte eerst nog haar telefoongesprek af, en opende toen de deur. Een lauwe begroeting.
De kinderen holden weer weg. Ik had het druk met kijken, maar vergat niet om Felix aan te moedigen. Goedzo ventje. Drink maar lekker.
Daar kwamen de drie meisjes weer, dit keer met een man. Hun vader, schatte ik in.
De moeder negeerde de man. De man gaf elk kind een kusje en een kneep in de wang en begeleidde hen tot ze in hun stoeltje achterin de auto zaten. Toen begon de moeder te foeteren. Eerst schelden, daarna huilen.
Goedzo ventje. Drink maar door. Maar niet zo slurpen, want dan kan je moeder het niet verstaan wat die mevrouw zegt.
De mevrouw stond er helemaal alleen voor, zei ze. De man hield de handen eerst langs de naden van zijn broek, alsof hij in het gelid stond voor een militaire inspectie. Maar het schelden en huilen was nu overgegaan in jammeren. De vrouw zag het niet meer zitten, zei ze. Bij haar snikken 'Ik miiihiis je zooo' omarde hij haar. Na een tijdje zakte zijn linkerhand af naar haar billen en kneep plagerig. Ze maakte zich plotseling los uit de omarming.
'Nee lul! het komt juist niet goed. Jij bent met die slet, weet je nog?'
Hij hield zijn handen weer op zijn broeksnaden. De kinderen zaten verdoofd op de achterbank. Ze keken wazig in een verte en zeiden niets. De achterdeur stond nog open en de vader stak zijn hoofd naar binnen en zei iets liefs wat ook leuk was, want de drie meisjes glimlachten.
De moeder keek de man niet meer aan en stapte in. Ze pakte haar mobiele telefoon en begon te bellen. Het snikken begon weer in alle hevigheid. De kinderen zaten zwijgend op de achterbank.
De moeder was klaar met bellen, pakte een zakdoek. In de achteruitkijkspiegel veegde ze de mascara strepen onder haar ogen weg, snoot haar neus, en startte de auto.
Zo. Is het flesje alweer op ventje. En waarom wilde je niet bij mamma drinken? Waarom heb jij liever een flesje?
10/14/2005
Cafe den Aanhang
Ik ontken niet dat:
- drinken met A. in cafe den Aanhang leuker/interessanter/... is dan 'Darwin's nightmare' zou zijn geweest. Het voornemen om de film te bezoeken is na 3 rose gesneuveld.
- de kunstwerken van kunstenaar K. toch niet zo bijzonder waren als wij hem hebben doen geloven, al zeiden we nog wel dat het doosje dat zijn schilderijen bevatte minstens zo vernuftig was als zijn drie kunstwerken
- dat de derde stamgast van links toch een vrouw was
Ik ontken niet dat:
- drinken met A. in cafe den Aanhang leuker/interessanter/... is dan 'Darwin's nightmare' zou zijn geweest. Het voornemen om de film te bezoeken is na 3 rose gesneuveld.
- de kunstwerken van kunstenaar K. toch niet zo bijzonder waren als wij hem hebben doen geloven, al zeiden we nog wel dat het doosje dat zijn schilderijen bevatte minstens zo vernuftig was als zijn drie kunstwerken
- dat de derde stamgast van links toch een vrouw was
10/13/2005
Vergadering
'En wie zullen we voor dat panel benaderen?' vroeg de voorzitter.
Het energieke kaboutertje met kraaloogjes liet de voorzitter maar tenauwernood uitspreken.
'Ik was laatst bij Joost van de Ven, jeweetwel, uit Utrecht, die heeft nog gewerkt met Aad Vriens, een bijzonder aardige man, al ken ik 'm niet zo goed. Ik kwam hem eens tegen op een conferentie over Risico-analyse, georganiseerd door dat ministerie. Ik ergerde me zo aan die discussie, dat ik een brief schreef naar de plaatsvervangend dg, mevrouw Jansen. Ik had de ergenis als het ware van mij afgeschreven. Ze vond mijn brief heel goed en nodigde me meteen uit voor een gesprek. En daar zat dan Liesbeth Jongnelis! Ik geloofde mijn ogen niet.
'Zullen wie die Liesbeth dan uitnodigen? Ik ken haar niet, maar als jij het zegt..' zei de voorzitter.
'Nee, niet Liesbeth. Die weet veel van veiligheid, maar niet van schaalvergroting. Dan moet je toch denken aan professor Groenstra.'
'Groenstra?'
'Jazeker, die is nu verbonden aan de universiteit van Upsala. Een zeer geschikte man.'
'Ik ken hem niet, maar als jij het zegt...'
'Ja, Groenstra heeft vroeger gewerkt bij adviesbureau Sense. Project 'Uittezanden' is onder zijn leiding tot stand gekomen, in 1992. Heb ik samen met hem nog een stukje over geschreven...'
'Dat project ken ik niet zo precies'
'Och man. Dat was een project! Samen met Kay Vleugel. En die andere ingenieur...hoe heet hij ook alweer?'
'Ik zit niet zo in die wereld.'
'Rood haar. Een beetje kalend...nou, ik kom er zo op. Ja, dat was me wat. Altijd lachen met...ach kom, hoe heet hij nou...Peter! Peter Dijkeman. Ik zag hem laatst weer, toen ze me als spreker hadden gevraagd op een studiemiddag in Utrecht. Leuke discussie hoor. Leuk publiek. Na afloop kwam Heringa nog op mij af dat hij het zo'n leuke presentatie vond.'
'Heringa?'
'Ja, van ministerie X.'
'Zullen we die benaderen dan, voor het panel?'
'Nee, dan moet je toch meer denken aan van Vliet. Dat is een goeie hoor. Die heeft dat boek geschreven over complexiteit. Het enige boek dat gequot wordt door Giddens, dus dat moet wat zijn.'
'Van Vliet doen?' vroeg de voorzitter terwijl hij zijn ogen vragend langs de vergadertafel liet glijden.
'Ik ken hem niet, maar dat zegt niets' zei ik.
'Ik ken hem ook niet' zei de tweede vergaderaar.
'Zijn naam is bij mij ook niet zo bekend. Zullen we misschien uitwijken naar iets meer mainstream?' zei de voorzitter.
'OK. Dan kom je bij ....' en weer begon de kabouter een reeks.
'En wie zullen we voor dat panel benaderen?' vroeg de voorzitter.
Het energieke kaboutertje met kraaloogjes liet de voorzitter maar tenauwernood uitspreken.
'Ik was laatst bij Joost van de Ven, jeweetwel, uit Utrecht, die heeft nog gewerkt met Aad Vriens, een bijzonder aardige man, al ken ik 'm niet zo goed. Ik kwam hem eens tegen op een conferentie over Risico-analyse, georganiseerd door dat ministerie. Ik ergerde me zo aan die discussie, dat ik een brief schreef naar de plaatsvervangend dg, mevrouw Jansen. Ik had de ergenis als het ware van mij afgeschreven. Ze vond mijn brief heel goed en nodigde me meteen uit voor een gesprek. En daar zat dan Liesbeth Jongnelis! Ik geloofde mijn ogen niet.
'Zullen wie die Liesbeth dan uitnodigen? Ik ken haar niet, maar als jij het zegt..' zei de voorzitter.
'Nee, niet Liesbeth. Die weet veel van veiligheid, maar niet van schaalvergroting. Dan moet je toch denken aan professor Groenstra.'
'Groenstra?'
'Jazeker, die is nu verbonden aan de universiteit van Upsala. Een zeer geschikte man.'
'Ik ken hem niet, maar als jij het zegt...'
'Ja, Groenstra heeft vroeger gewerkt bij adviesbureau Sense. Project 'Uittezanden' is onder zijn leiding tot stand gekomen, in 1992. Heb ik samen met hem nog een stukje over geschreven...'
'Dat project ken ik niet zo precies'
'Och man. Dat was een project! Samen met Kay Vleugel. En die andere ingenieur...hoe heet hij ook alweer?'
'Ik zit niet zo in die wereld.'
'Rood haar. Een beetje kalend...nou, ik kom er zo op. Ja, dat was me wat. Altijd lachen met...ach kom, hoe heet hij nou...Peter! Peter Dijkeman. Ik zag hem laatst weer, toen ze me als spreker hadden gevraagd op een studiemiddag in Utrecht. Leuke discussie hoor. Leuk publiek. Na afloop kwam Heringa nog op mij af dat hij het zo'n leuke presentatie vond.'
'Heringa?'
'Ja, van ministerie X.'
'Zullen we die benaderen dan, voor het panel?'
'Nee, dan moet je toch meer denken aan van Vliet. Dat is een goeie hoor. Die heeft dat boek geschreven over complexiteit. Het enige boek dat gequot wordt door Giddens, dus dat moet wat zijn.'
'Van Vliet doen?' vroeg de voorzitter terwijl hij zijn ogen vragend langs de vergadertafel liet glijden.
'Ik ken hem niet, maar dat zegt niets' zei ik.
'Ik ken hem ook niet' zei de tweede vergaderaar.
'Zijn naam is bij mij ook niet zo bekend. Zullen we misschien uitwijken naar iets meer mainstream?' zei de voorzitter.
'OK. Dan kom je bij ....' en weer begon de kabouter een reeks.
10/12/2005
In de trein
- En ze gaat dus binnenkort bij ons beginnen
- Dat ze er zin in heeft...
- Ja, bijna niemand zou dat willen
- Maar zij wel. Ze is zo energiek...
- Ja, dat moet wel
- Ze zet haar schouders eronder
- Ja, zo van: ik begin ergens aan
- En dat ze het dan ook afmaakt
- Dat zie je niet veel he. Meestal is het van: beginnen, ja leuk, maar afmaken ho maar
- Maar zij niet.
- Nee zij niet. Ze is heel gedreven
- Altijd al geweest.
- Snap jij dat ze bij ons wil werken?
- Om eerlijk te zijn. Nee.
- En ze gaat dus binnenkort bij ons beginnen
- Dat ze er zin in heeft...
- Ja, bijna niemand zou dat willen
- Maar zij wel. Ze is zo energiek...
- Ja, dat moet wel
- Ze zet haar schouders eronder
- Ja, zo van: ik begin ergens aan
- En dat ze het dan ook afmaakt
- Dat zie je niet veel he. Meestal is het van: beginnen, ja leuk, maar afmaken ho maar
- Maar zij niet.
- Nee zij niet. Ze is heel gedreven
- Altijd al geweest.
- Snap jij dat ze bij ons wil werken?
- Om eerlijk te zijn. Nee.
10/11/2005
Spiegel
We werkten gezamenlijk aan een project. Eerst pakten we het nog volgens de geldende normen aan. Maar toen kwam een opdrachtgever die het anders wilde. We deden wat water bij de wijn. Als we de grote lijn maar vasthouden, weet je. En toen we geen gegevens konden vinden over dat andere punt, deden we nog een beetje water bij de wijn. Geen probleem, het was maar een mineur fundamenteel puntje. En om het verhaal mooi rond te maken, moest er nog een beetje water vloeien. Was meer iets taligs dan iets fundamenteels, toch?
Soms opperde een van ons dat we het toch iets grondiger moesten aanpakken. Maar dan susten de anderen al snel dat het zo toch ook kon, veel sneller, en he, we waren toch allemaal experts, het ging hartstikke goed zo. Ja, inderdaad. Hartstikke goed.
Gisteren werd ons project tegen het licht gehouden. Het was Flut, luidde het oordeel van de collega's. Geheel en Al Flut.
Ik deed lang over mijn fietstocht naar huis, veel langer dan normaal. Het kwam doordat ik een zware rugzak meetorste. Gevuld met schaamte.
We werkten gezamenlijk aan een project. Eerst pakten we het nog volgens de geldende normen aan. Maar toen kwam een opdrachtgever die het anders wilde. We deden wat water bij de wijn. Als we de grote lijn maar vasthouden, weet je. En toen we geen gegevens konden vinden over dat andere punt, deden we nog een beetje water bij de wijn. Geen probleem, het was maar een mineur fundamenteel puntje. En om het verhaal mooi rond te maken, moest er nog een beetje water vloeien. Was meer iets taligs dan iets fundamenteels, toch?
Soms opperde een van ons dat we het toch iets grondiger moesten aanpakken. Maar dan susten de anderen al snel dat het zo toch ook kon, veel sneller, en he, we waren toch allemaal experts, het ging hartstikke goed zo. Ja, inderdaad. Hartstikke goed.
Gisteren werd ons project tegen het licht gehouden. Het was Flut, luidde het oordeel van de collega's. Geheel en Al Flut.
Ik deed lang over mijn fietstocht naar huis, veel langer dan normaal. Het kwam doordat ik een zware rugzak meetorste. Gevuld met schaamte.
10/09/2005
Nog even Tony
Waar waren we. Oja. Ik ben dus verliefd. Verliefd op Tony.
Inmiddels kijken we niet meer wekelijks naar de Soprano's, maar dagelijks. Vriendcollega W. leverde de dvddozen met 32 dagen Sopranogenot.
Na weer een fantastische aflevering zuchtte ik. Verliefdzijn is tot daarentoe, maar verliefdzijn op een personage...Ik zou moeten zeggen dat ik de acteur zo waardeer, of desnoods dat ik verliefd was op die acteur. Maar dat is niet zo. Er is geen acteur. Ik ben verliefd op Tony.
Maar verliefd zijn op Tony...dat is verliefdzijn op een onbereikbare ster die niet eens bestaat. Het is dus nog hopelozer dan verliefdzijn op Robbie Williams, of elk ander onbereikbaar object van tienerkamersmachten.
Als het dan zo'n virtuele verliefdheid moet zijn, waarom kies ik dan een lelijke, dikke oudere man? Het is toch een droom. Kies dan de prins van sneeuwitje. Of Bruno van Michel Houellebecq. Die bestaan ook niet.
Maar nee. Mijn verliefdheid richt zich op een middelbare man met overgewicht en lichte slis. Hij is niet uitzonderlijk slim. Heeft geen bijzondere charmes. Is niet briljant. Waarom zou ik in godsnaam op zo'n man vallen?
R. wist het.
Tony staat symbool voor de gehele mensheid. Een hedendaagse Elckerlijc.
Hij is soms slecht. Bruut. Wreed. En vaak ook sullig. We zien hem biechten bij de hogepriesteres dr Jennifer Melfi. In alles Elckerlijc. Alleen de Deugd komt er karig af in deze serie, maar Tony heeft voldoende krediet bij ons opgebouwd om hem te vergeven. We weten hoe zorgzaam Tony kan zijn. En hoe trots hij naar zijn dochter kan kijken. Of hoe aanstekelijk zijn warmte is als hij voluit schatert. En dat hij vaak witty kan zijn.
Maar daar gaat het niet echt om. Het gaat erom dat we zijn weeffouten kunnen begrijpen. We snappen die jalouzie. We kunnen ons inleven in zijn gekrenkte trots en in zijn schuldgevoel. We zijn allemaal wel eens Tony geweest.
Tony is de allegorie van de mensheid.
Waar waren we. Oja. Ik ben dus verliefd. Verliefd op Tony.
Inmiddels kijken we niet meer wekelijks naar de Soprano's, maar dagelijks. Vriendcollega W. leverde de dvddozen met 32 dagen Sopranogenot.
Na weer een fantastische aflevering zuchtte ik. Verliefdzijn is tot daarentoe, maar verliefdzijn op een personage...Ik zou moeten zeggen dat ik de acteur zo waardeer, of desnoods dat ik verliefd was op die acteur. Maar dat is niet zo. Er is geen acteur. Ik ben verliefd op Tony.
Maar verliefd zijn op Tony...dat is verliefdzijn op een onbereikbare ster die niet eens bestaat. Het is dus nog hopelozer dan verliefdzijn op Robbie Williams, of elk ander onbereikbaar object van tienerkamersmachten.
Als het dan zo'n virtuele verliefdheid moet zijn, waarom kies ik dan een lelijke, dikke oudere man? Het is toch een droom. Kies dan de prins van sneeuwitje. Of Bruno van Michel Houellebecq. Die bestaan ook niet.
Maar nee. Mijn verliefdheid richt zich op een middelbare man met overgewicht en lichte slis. Hij is niet uitzonderlijk slim. Heeft geen bijzondere charmes. Is niet briljant. Waarom zou ik in godsnaam op zo'n man vallen?
R. wist het.
Tony staat symbool voor de gehele mensheid. Een hedendaagse Elckerlijc.
Hij is soms slecht. Bruut. Wreed. En vaak ook sullig. We zien hem biechten bij de hogepriesteres dr Jennifer Melfi. In alles Elckerlijc. Alleen de Deugd komt er karig af in deze serie, maar Tony heeft voldoende krediet bij ons opgebouwd om hem te vergeven. We weten hoe zorgzaam Tony kan zijn. En hoe trots hij naar zijn dochter kan kijken. Of hoe aanstekelijk zijn warmte is als hij voluit schatert. En dat hij vaak witty kan zijn.
Maar daar gaat het niet echt om. Het gaat erom dat we zijn weeffouten kunnen begrijpen. We snappen die jalouzie. We kunnen ons inleven in zijn gekrenkte trots en in zijn schuldgevoel. We zijn allemaal wel eens Tony geweest.
Tony is de allegorie van de mensheid.
10/06/2005
Weerzien
We hadden elkaar al heel lang niet gesproken. Maar daar zaten we, op een Amsterdams terras met een witte wijn. We wisselden uit.
Hij was een wereldster geworden. Ik moeder.
Hij pendelde tussen New York, Londen en Amsterdam. Ik ging op de fiets naar mijn werk.
Hij ontmoet filmsterren, prinsessen en Bono's. Ik wetenschappers en ambtenaren.
En toen zei hij: 'volgens mij heb jij een heel leuk leven.'
We hadden elkaar al heel lang niet gesproken. Maar daar zaten we, op een Amsterdams terras met een witte wijn. We wisselden uit.
Hij was een wereldster geworden. Ik moeder.
Hij pendelde tussen New York, Londen en Amsterdam. Ik ging op de fiets naar mijn werk.
Hij ontmoet filmsterren, prinsessen en Bono's. Ik wetenschappers en ambtenaren.
En toen zei hij: 'volgens mij heb jij een heel leuk leven.'
10/05/2005
Weer bij de kapper
'Kijk. Ik vind het pieken in mijn nek.'
'Ja, inderdaad. Het is armoeiig.' De kapster kijkt me aan alsof ik het heb verpest.
'Maar jij hebt het de vorige keer geknipt,' probeer ik nog.
'Dat weet ik wel. Maar ik kan er ook niets aan doen als jij na de knipbeurt je haar niet onderhoudt. Je moet het wel stylen natuurlijk.'
Ze plukt wat in mijn haar. Uit alles is te lezen dat mijn haar niet meer te redden valt.
'Dan wil ik nu graag een kapsel wat je niet hoeft te stylen en wat er dan toch niet armoeiig uitziet.'
'Dat kan ik niet. Ik niet, en geen een kapper. Je moet gewoon een beetje fohnen, waxen, een beetje versteviging er in. Zo moeilijk is dat toch niet? Welke shampoo gebruik je eigenlijk?'
'Guhl.'
'Gewoon bij de drogist?' spuugt ze uit.
'Bij Albert Heijn.'
'Tsja. Daar zit zoveel zeep in...dan wordt het droog. En de kleur vervaagt. Net stro, jouw haar.'
Ze maakt er verder geen woorden meer aan vuil en start de volgende ondervraging.
'Hoe is het eigenlijk met jouw baby?'
'Heel goed, dank je.'
'Geef je nog borstvoeding?'
'Ja, hoezo?'
'Nou, dan kan je nog meer haaruitval verwachten. Slaapt hij al door?'
'Nee, nog niet.'
'Tsss. Ik snap niet waarom mensen het zichzelf aandoen'
'Borstvoeding?'
'Nee, kinderen.'
De ondervraging duurt voort. Ze breekt midden in mijn poging om mijn haren toch iets langer te houden.
'En hoe is de vader van jouw kinderen?'
'Hoe bedoel je?'
'Nou, ben je met hem omdat hij de vader van je kinderen is, of omdat hij jouw vriend is?'
'Uhm...hij is de vader van mijn kinderen omdat hij mijn vriend is'
'Je ziet dat bij zoveel mannen. Allemaal getrouwd met de moeder van hun kinderen.'
En ik vertrek na anderhalf uur met gratis levenslessen en een duur flesje shampoo in mijn handtas.
'Kijk. Ik vind het pieken in mijn nek.'
'Ja, inderdaad. Het is armoeiig.' De kapster kijkt me aan alsof ik het heb verpest.
'Maar jij hebt het de vorige keer geknipt,' probeer ik nog.
'Dat weet ik wel. Maar ik kan er ook niets aan doen als jij na de knipbeurt je haar niet onderhoudt. Je moet het wel stylen natuurlijk.'
Ze plukt wat in mijn haar. Uit alles is te lezen dat mijn haar niet meer te redden valt.
'Dan wil ik nu graag een kapsel wat je niet hoeft te stylen en wat er dan toch niet armoeiig uitziet.'
'Dat kan ik niet. Ik niet, en geen een kapper. Je moet gewoon een beetje fohnen, waxen, een beetje versteviging er in. Zo moeilijk is dat toch niet? Welke shampoo gebruik je eigenlijk?'
'Guhl.'
'Gewoon bij de drogist?' spuugt ze uit.
'Bij Albert Heijn.'
'Tsja. Daar zit zoveel zeep in...dan wordt het droog. En de kleur vervaagt. Net stro, jouw haar.'
Ze maakt er verder geen woorden meer aan vuil en start de volgende ondervraging.
'Hoe is het eigenlijk met jouw baby?'
'Heel goed, dank je.'
'Geef je nog borstvoeding?'
'Ja, hoezo?'
'Nou, dan kan je nog meer haaruitval verwachten. Slaapt hij al door?'
'Nee, nog niet.'
'Tsss. Ik snap niet waarom mensen het zichzelf aandoen'
'Borstvoeding?'
'Nee, kinderen.'
De ondervraging duurt voort. Ze breekt midden in mijn poging om mijn haren toch iets langer te houden.
'En hoe is de vader van jouw kinderen?'
'Hoe bedoel je?'
'Nou, ben je met hem omdat hij de vader van je kinderen is, of omdat hij jouw vriend is?'
'Uhm...hij is de vader van mijn kinderen omdat hij mijn vriend is'
'Je ziet dat bij zoveel mannen. Allemaal getrouwd met de moeder van hun kinderen.'
En ik vertrek na anderhalf uur met gratis levenslessen en een duur flesje shampoo in mijn handtas.
10/04/2005
Gesprek met mijn dochter
'Mmm, lekker. Pappa kan goed koken he?' zeg ik onder het avondeten; deels als aanmoediging opdat Lena toch maar meer moge eten, deels om R. te bedanken.
Lena antwoordt meteen: 'Ja.' Er valt een korte stilte. Ze houdt haar hoofd schuin. 'Mamma niet he. Mamma kan dat niet.'
'Mamma kan weer andere dingen. Wat vind jij dat mamma goed kan?'
'Slapen!'
'Mmm, lekker. Pappa kan goed koken he?' zeg ik onder het avondeten; deels als aanmoediging opdat Lena toch maar meer moge eten, deels om R. te bedanken.
Lena antwoordt meteen: 'Ja.' Er valt een korte stilte. Ze houdt haar hoofd schuin. 'Mamma niet he. Mamma kan dat niet.'
'Mamma kan weer andere dingen. Wat vind jij dat mamma goed kan?'
'Slapen!'
10/03/2005
Geen Daden Maar Woorden
Het werd een onverwacht fijne avond met Leon Giesen, een film over Frans Vogel, een optreden van Kees van Kooten en meer moois. GDMW bleek de moeite waard, ondanks het feit dat het maar niet wilde lukken met de festivalsfeer. Of het nu kwam omdat de schouwburg te sjiek was, het publiek te oud, de zalen te leeg... het wilde maar geen festival worden.
Maar mooi was het, ook de voordracht van Erik Jan Harmens:
ik rook geen sigaret
en vrijwel onmiddelijk daarop weer geen
alles en iedereen hoest bloed op
vandaar die warmdraaiende diesel vol joegoslaven
vader rookt geen pijp
want vader is dood
ik heb nog wel dagelijks contact met 'm
want hij reincarneerde als ei
en iedere ochtend maak ik een schijnbeweging met de broze schil richting panrand
ik bezweer op een blik heineken
de woorden premium en quality
Uit: Erik Jan Harmens. Underperformer. Nijgh & van Ditmar
Het werd een onverwacht fijne avond met Leon Giesen, een film over Frans Vogel, een optreden van Kees van Kooten en meer moois. GDMW bleek de moeite waard, ondanks het feit dat het maar niet wilde lukken met de festivalsfeer. Of het nu kwam omdat de schouwburg te sjiek was, het publiek te oud, de zalen te leeg... het wilde maar geen festival worden.
Maar mooi was het, ook de voordracht van Erik Jan Harmens:
ik rook geen sigaret
en vrijwel onmiddelijk daarop weer geen
alles en iedereen hoest bloed op
vandaar die warmdraaiende diesel vol joegoslaven
vader rookt geen pijp
want vader is dood
ik heb nog wel dagelijks contact met 'm
want hij reincarneerde als ei
en iedere ochtend maak ik een schijnbeweging met de broze schil richting panrand
ik bezweer op een blik heineken
de woorden premium en quality
Uit: Erik Jan Harmens. Underperformer. Nijgh & van Ditmar
