10/09/2005
Nog even Tony
Waar waren we. Oja. Ik ben dus verliefd. Verliefd op Tony.
Inmiddels kijken we niet meer wekelijks naar de Soprano's, maar dagelijks. Vriendcollega W. leverde de dvddozen met 32 dagen Sopranogenot.
Na weer een fantastische aflevering zuchtte ik. Verliefdzijn is tot daarentoe, maar verliefdzijn op een personage...Ik zou moeten zeggen dat ik de acteur zo waardeer, of desnoods dat ik verliefd was op die acteur. Maar dat is niet zo. Er is geen acteur. Ik ben verliefd op Tony.
Maar verliefd zijn op Tony...dat is verliefdzijn op een onbereikbare ster die niet eens bestaat. Het is dus nog hopelozer dan verliefdzijn op Robbie Williams, of elk ander onbereikbaar object van tienerkamersmachten.
Als het dan zo'n virtuele verliefdheid moet zijn, waarom kies ik dan een lelijke, dikke oudere man? Het is toch een droom. Kies dan de prins van sneeuwitje. Of Bruno van Michel Houellebecq. Die bestaan ook niet.
Maar nee. Mijn verliefdheid richt zich op een middelbare man met overgewicht en lichte slis. Hij is niet uitzonderlijk slim. Heeft geen bijzondere charmes. Is niet briljant. Waarom zou ik in godsnaam op zo'n man vallen?
R. wist het.
Tony staat symbool voor de gehele mensheid. Een hedendaagse Elckerlijc.
Hij is soms slecht. Bruut. Wreed. En vaak ook sullig. We zien hem biechten bij de hogepriesteres dr Jennifer Melfi. In alles Elckerlijc. Alleen de Deugd komt er karig af in deze serie, maar Tony heeft voldoende krediet bij ons opgebouwd om hem te vergeven. We weten hoe zorgzaam Tony kan zijn. En hoe trots hij naar zijn dochter kan kijken. Of hoe aanstekelijk zijn warmte is als hij voluit schatert. En dat hij vaak witty kan zijn.
Maar daar gaat het niet echt om. Het gaat erom dat we zijn weeffouten kunnen begrijpen. We snappen die jalouzie. We kunnen ons inleven in zijn gekrenkte trots en in zijn schuldgevoel. We zijn allemaal wel eens Tony geweest.
Tony is de allegorie van de mensheid.
Waar waren we. Oja. Ik ben dus verliefd. Verliefd op Tony.
Inmiddels kijken we niet meer wekelijks naar de Soprano's, maar dagelijks. Vriendcollega W. leverde de dvddozen met 32 dagen Sopranogenot.
Na weer een fantastische aflevering zuchtte ik. Verliefdzijn is tot daarentoe, maar verliefdzijn op een personage...Ik zou moeten zeggen dat ik de acteur zo waardeer, of desnoods dat ik verliefd was op die acteur. Maar dat is niet zo. Er is geen acteur. Ik ben verliefd op Tony.
Maar verliefd zijn op Tony...dat is verliefdzijn op een onbereikbare ster die niet eens bestaat. Het is dus nog hopelozer dan verliefdzijn op Robbie Williams, of elk ander onbereikbaar object van tienerkamersmachten.
Als het dan zo'n virtuele verliefdheid moet zijn, waarom kies ik dan een lelijke, dikke oudere man? Het is toch een droom. Kies dan de prins van sneeuwitje. Of Bruno van Michel Houellebecq. Die bestaan ook niet.
Maar nee. Mijn verliefdheid richt zich op een middelbare man met overgewicht en lichte slis. Hij is niet uitzonderlijk slim. Heeft geen bijzondere charmes. Is niet briljant. Waarom zou ik in godsnaam op zo'n man vallen?
R. wist het.
Tony staat symbool voor de gehele mensheid. Een hedendaagse Elckerlijc.
Hij is soms slecht. Bruut. Wreed. En vaak ook sullig. We zien hem biechten bij de hogepriesteres dr Jennifer Melfi. In alles Elckerlijc. Alleen de Deugd komt er karig af in deze serie, maar Tony heeft voldoende krediet bij ons opgebouwd om hem te vergeven. We weten hoe zorgzaam Tony kan zijn. En hoe trots hij naar zijn dochter kan kijken. Of hoe aanstekelijk zijn warmte is als hij voluit schatert. En dat hij vaak witty kan zijn.
Maar daar gaat het niet echt om. Het gaat erom dat we zijn weeffouten kunnen begrijpen. We snappen die jalouzie. We kunnen ons inleven in zijn gekrenkte trots en in zijn schuldgevoel. We zijn allemaal wel eens Tony geweest.
Tony is de allegorie van de mensheid.
