10/27/2005
Popconcert
'Jullie vrijkaarten liggen klaar bij de kassa. Jullie kunnen naar de show van 17.00 uur.'
En we gingen, een vriendin van mij en onze dochtertjes. We liepen snel voorbij de merchandising op het parkeerterrein van Ahoy en maakten onze gang naar de voor ons gereserveerde VIP plaatsen.
Om ons heen waren meisjes. Heel veel meisjes. Met t-shirtjes van K3, kalenders van K3, lichttoornen van K3, pennen van K3, tijdschriften van K3. De meisjes droegen korte rokjes, laarsjes en roze strikken in hun haren.
Veel meisjes, we spreken over de categorie tussen de 2 en 8 jaar oud, beschikten over een eigen fotocamera. De ouders van die meisjes legden dan weer vast op video hoe hun kinderen K3 aan het fotograferen waren.
K. en ik gingen zitten met onze dochters. Onze meisjes waren gebiologeerd, vanaf de eerste minuut. Toen de speaker onder tromgeroffel riep: 'en hier komt......K3!' kneep Lena in mijn arm. 'Ik vind het een beetje eng.' Gedurende het eerste nummer hield ze haar handen op haar oren. 'Het is zo hard mamma, wat een herrie.' Al snel vergat ze de herrie en bleef met open mond kijken. En klappen. Haar ogen volgden alles wat op het podium gebeurde. Daarbij vergat ze vaak dat K3 ook nog op het podium stond. Haar aandacht werd getrokken door de witte piano die uit het plafond kwam zakken. Door een huisje dat op het podium stond. Door de danseressen die als muizen en poezen waren verkleed.
Na twee nummers wilden onze dochters niet meer op hun stoel zitten. Van ons mochten ze rennen in de gangpaden. Lena vond het fantastisch om te zien hoe de 'grote meisjes' de danspasjes van K3 uitvoerden. Lena droeg haar steentje bij met een koprol en met heel hard rennen.
Naast ons zat een mevrouw met haar zoontje, een ventje van anderhalf jaar. Hij zat met zijn knuffel onder zijn arm en duim in de mond te soezen. Toen K3 opkwam, veerde hij wel even op, maar hij ging er niet echt in op. Zijn moeder wel. Ze zong de teksten voluit mee, en wist alle danspasjes en armbewegingen synchroon met de danseressen van K3 uit te voeren. De jongen bleef duimen en doezelen.
Na afloop zei de dochter van K.: 'later, als ik groot ben, wil ik ook een K3 mevrouw worden.' Waarop Lena zei: 'K3 zijn geen mevrouwen. Dat zijn meisjes.'
Die nacht zou Lena vele malen wakker worden van alle opwinding rondom haar eerste popconcert.
'Jullie vrijkaarten liggen klaar bij de kassa. Jullie kunnen naar de show van 17.00 uur.'
En we gingen, een vriendin van mij en onze dochtertjes. We liepen snel voorbij de merchandising op het parkeerterrein van Ahoy en maakten onze gang naar de voor ons gereserveerde VIP plaatsen.
Om ons heen waren meisjes. Heel veel meisjes. Met t-shirtjes van K3, kalenders van K3, lichttoornen van K3, pennen van K3, tijdschriften van K3. De meisjes droegen korte rokjes, laarsjes en roze strikken in hun haren.
Veel meisjes, we spreken over de categorie tussen de 2 en 8 jaar oud, beschikten over een eigen fotocamera. De ouders van die meisjes legden dan weer vast op video hoe hun kinderen K3 aan het fotograferen waren.
K. en ik gingen zitten met onze dochters. Onze meisjes waren gebiologeerd, vanaf de eerste minuut. Toen de speaker onder tromgeroffel riep: 'en hier komt......K3!' kneep Lena in mijn arm. 'Ik vind het een beetje eng.' Gedurende het eerste nummer hield ze haar handen op haar oren. 'Het is zo hard mamma, wat een herrie.' Al snel vergat ze de herrie en bleef met open mond kijken. En klappen. Haar ogen volgden alles wat op het podium gebeurde. Daarbij vergat ze vaak dat K3 ook nog op het podium stond. Haar aandacht werd getrokken door de witte piano die uit het plafond kwam zakken. Door een huisje dat op het podium stond. Door de danseressen die als muizen en poezen waren verkleed.
Na twee nummers wilden onze dochters niet meer op hun stoel zitten. Van ons mochten ze rennen in de gangpaden. Lena vond het fantastisch om te zien hoe de 'grote meisjes' de danspasjes van K3 uitvoerden. Lena droeg haar steentje bij met een koprol en met heel hard rennen.
Naast ons zat een mevrouw met haar zoontje, een ventje van anderhalf jaar. Hij zat met zijn knuffel onder zijn arm en duim in de mond te soezen. Toen K3 opkwam, veerde hij wel even op, maar hij ging er niet echt in op. Zijn moeder wel. Ze zong de teksten voluit mee, en wist alle danspasjes en armbewegingen synchroon met de danseressen van K3 uit te voeren. De jongen bleef duimen en doezelen.
Na afloop zei de dochter van K.: 'later, als ik groot ben, wil ik ook een K3 mevrouw worden.' Waarop Lena zei: 'K3 zijn geen mevrouwen. Dat zijn meisjes.'
Die nacht zou Lena vele malen wakker worden van alle opwinding rondom haar eerste popconcert.
