louterlog

 Het Gezin

We waren reclamefilmpje-waardig: een gezonddoend gezin, wandelend in het bos. Het weer was mooi, de bladeren roodbruin, het water in het beekje helder, en Lena uitzinnig van zoveel bos. Wat een takken. Wat een stenen. Wat een hoge hoge bomen. We renden met Lena van een heuvel af, we dekten Felix nog even toe, we zochten paddestoelen en vonden eikels. Het was weer een goed weekend geweest op de camping.

Nu alleen nog het ritje naar huis, van de Veluwe naar Rotterdam. Fluitje van een cent, op zondagmiddag. Even Felix voeden, en dan konden we vertrekken. Maar Felix weigerde de borst. Nouja, de borst. Het is wel mijn borst waar we over spreken. Hij wendde zich van mij af met alle kracht die hij in dat compacte lijfje heeft. Ik probeerde het nogmaals, maar hij hield zijn lippen stijf opelkaar. 'Wil niet', zei hij voordat hij kon praten.

We besloten te gaan rijden, en dan zien wanneer onze zoon zich zou melden. Dat bleek ter hoogte van Utrecht te zijn. Met een scherpe manoeuvre naar rechts belandden we op de parkeerplaats van Mac Donalds. Ik kon gaan voeden. En weer wilde hij niet. Hij spande zijn hele lijfje, drukte zijn hoofd zover mogelijk naar achteren. Alles om maar niet in de buurt van mijn borst te komen.

R. en Lena verkenden de parkeerplaats en de speeltuin van het kinderrestaurant.

Ik werd toch wat zenuwachtig. Hij had al vijf en een half uur niets gegeten of gedronken. Gelukkig hadden we ook poedermelk bij ons en warm water. Ik prepareerde een flesje, en *kloink* meteen zoog Felix zich vast en slurpte het flesje gestaag leeg.

Hij dronk rustig en met zijn ogen dicht. Ik keek over de parkeerplaats.

Naast me zat een vrouw alleen in een auto. Haar lange nagels van haar rechterhand tikten zenuwachtig op het stuur. Met de andere hand telefoneerde ze.

Toen kwamen drie kinderen gerend naar haar auto. Drie meisjes. Alledrie nachtblauwe ogen, blond springerig haar en lange ledematen. Dit moesten zusjes zijn. En dat was de moeder, vast. De moeder maakte eerst nog haar telefoongesprek af, en opende toen de deur. Een lauwe begroeting.

De kinderen holden weer weg. Ik had het druk met kijken, maar vergat niet om Felix aan te moedigen. Goedzo ventje. Drink maar lekker.

Daar kwamen de drie meisjes weer, dit keer met een man. Hun vader, schatte ik in.

De moeder negeerde de man. De man gaf elk kind een kusje en een kneep in de wang en begeleidde hen tot ze in hun stoeltje achterin de auto zaten. Toen begon de moeder te foeteren. Eerst schelden, daarna huilen.

Goedzo ventje. Drink maar door. Maar niet zo slurpen, want dan kan je moeder het niet verstaan wat die mevrouw zegt.

De mevrouw stond er helemaal alleen voor, zei ze. De man hield de handen eerst langs de naden van zijn broek, alsof hij in het gelid stond voor een militaire inspectie. Maar het schelden en huilen was nu overgegaan in jammeren. De vrouw zag het niet meer zitten, zei ze. Bij haar snikken 'Ik miiihiis je zooo' omarde hij haar. Na een tijdje zakte zijn linkerhand af naar haar billen en kneep plagerig. Ze maakte zich plotseling los uit de omarming.
'Nee lul! het komt juist niet goed. Jij bent met die slet, weet je nog?'

Hij hield zijn handen weer op zijn broeksnaden. De kinderen zaten verdoofd op de achterbank. Ze keken wazig in een verte en zeiden niets. De achterdeur stond nog open en de vader stak zijn hoofd naar binnen en zei iets liefs wat ook leuk was, want de drie meisjes glimlachten.

De moeder keek de man niet meer aan en stapte in. Ze pakte haar mobiele telefoon en begon te bellen. Het snikken begon weer in alle hevigheid. De kinderen zaten zwijgend op de achterbank.

De moeder was klaar met bellen, pakte een zakdoek. In de achteruitkijkspiegel veegde ze de mascara strepen onder haar ogen weg, snoot haar neus, en startte de auto.

Zo. Is het flesje alweer op ventje. En waarom wilde je niet bij mamma drinken? Waarom heb jij liever een flesje?