louterlog

 Dagboek van een uitgetelde

Elke avond zeg ik tegen R. dat ik niets bijzonders voel. Dat er waarschijnlijk niets zal gebeuren.
Maar dan lig ik in bed.
Dan voel ik precies hoe de baby draait en schopt en hikt.

En dan denk ik zo'n 2 uur lang het volgende:

- Volgens mij gaat het harder dan alle avonden tevoren
- Dat pijntje onderin mijn buik, zou dat een valse wee zijn
- Ja, hij is zo onrustig...het gaat gebeuren, ik weet het zeker
- Vandaag had ik toch ook meer harde buiken dan anders
- Zie, ik had toch dat beschermhoesje over mijn matras moeten trekken
- En hoe gaan we dat nu doen met Lena
- Waar heb ik mijn ponskaartje van het ziekenhuis nu?
- Niet vergeten mijn bioscoop-date voor morgen af te bellen
- Dit is geen valse wee meer, dit is een wee. Eindelijk. Het gaat beginnen.
- Oh, nu zakt het weer weg

En dan word ik de volgende dag weer wakker met nog steeds een dikke buik.