8/22/2003
Lee Konitz. Of nee, mijn vader.
Het idee van vakantie is om van alles en iedereen weg te zijn, zoiets schreef Grunberg in mijn vakantie. In dat opzicht is onze vakantie dit jaar niet gelukt. Dag 2 van de vakantie belde mijn vader. Limburg lag op weg naar Frankrijk, de vakantiebestemming van mijn vader dit jaar. Konden hij en Q. niet langskomen op maandag? Ik zei dat ik me verheugde op hun komst.
Mijn vader en ik hebben altijd tijd nodig om op te warmen en het bezoek begon eigenlijk pas tijdens het 'afzakkertje', zoals die generatie voor mij het drankgelag pleegt te legitimeren. We arriveerden in onze jaren 80 vakantiebungalow. Na een bouwkundige inspectie door mijn vader (hij is materiaalkundige) kwamen we tot de kern.
Legden we Lena zomaar op die deken in het gras? Ja, was mijn vragende antwoord. 'In Indie zouden we dat nooit doen, een baby op het gras leggen'. Aha. die vraag was alleen maar een opmaat voor mooie verhalen over 'Nederlands Indie'. Over tijgers in de achtertuin, roofvogels zo groot als vliegtuigen die kleine kinderen meevoerden, over kokkie en de baboe. Zo langzamerhand begin ik flarden van de verhalen te herkennen maar het verveelt me nooit.
In het vakantiehuisje draaiden R. en ik ondertussen onze mooiste jazz ceedeetjes. Plotseling onderbrak mijn vader zijn verhaal over de kostschool op Sumatra. 'Dit is Lee Konitz...zet eens iets harder. ...ah...hoor je dat...zijn timing he, zijn timing. Daar is hij beroemd mee geworden.... tabababadadapie....'
In zijn jeugdige jaren beschouwde mijn vader Lee Konitz als een held, zeg maar de Cruyff of Maradonna van de jazz. Onovertroffen.
'Maar toen zag ik in Apeldoorn een aanplakbiljet dat Lee Konitz in 'de Gigant' zou komen. Lee Koonitz in zo'n achterafzaaltje in de provincie! Dat kon niet waar zijn.' Mijn vader heeft toch een kaartje gekocht. Hij schaamde zich al bij binnenkomst en die schaamte is alleen maar gegroeid die avond. 'Lee Konitz in zo'n zaaltje waar hooguit 100 man in kunnen, en dat terwijl hij zou moeten optreden in het Concertgebouw, in de Kuip, in de Arena....alles, maar niet in zo'n verlopen clubhuis.' Maar toen kwam het ergste: het was niet eens uitverkocht. Mijn vader had zich wel willen verdriedubbelen, had stands-in van de straat willen plukken om zijn held dit te besparen. Optreden in de provincie voor een half bezette zaal.
Lee Konitz deed zijn ding die avond. Het was mooi. Mijn vader genoot. Na afloop heeft mijn vader nog een praatje met hem gemaakt. Ik stelde de domme vraag hij nog een handtekening had gevraagd.
'Nee, daarvoor ben je dan te oud, om dat nog te vragen'.
'Maar had je het gewild?'
'Een handtekening van Lee Konitz? Natuurlijk had ik dat gewild'
Het idee van vakantie is om van alles en iedereen weg te zijn, zoiets schreef Grunberg in mijn vakantie. In dat opzicht is onze vakantie dit jaar niet gelukt. Dag 2 van de vakantie belde mijn vader. Limburg lag op weg naar Frankrijk, de vakantiebestemming van mijn vader dit jaar. Konden hij en Q. niet langskomen op maandag? Ik zei dat ik me verheugde op hun komst.
Mijn vader en ik hebben altijd tijd nodig om op te warmen en het bezoek begon eigenlijk pas tijdens het 'afzakkertje', zoals die generatie voor mij het drankgelag pleegt te legitimeren. We arriveerden in onze jaren 80 vakantiebungalow. Na een bouwkundige inspectie door mijn vader (hij is materiaalkundige) kwamen we tot de kern.
Legden we Lena zomaar op die deken in het gras? Ja, was mijn vragende antwoord. 'In Indie zouden we dat nooit doen, een baby op het gras leggen'. Aha. die vraag was alleen maar een opmaat voor mooie verhalen over 'Nederlands Indie'. Over tijgers in de achtertuin, roofvogels zo groot als vliegtuigen die kleine kinderen meevoerden, over kokkie en de baboe. Zo langzamerhand begin ik flarden van de verhalen te herkennen maar het verveelt me nooit.
In het vakantiehuisje draaiden R. en ik ondertussen onze mooiste jazz ceedeetjes. Plotseling onderbrak mijn vader zijn verhaal over de kostschool op Sumatra. 'Dit is Lee Konitz...zet eens iets harder. ...ah...hoor je dat...zijn timing he, zijn timing. Daar is hij beroemd mee geworden.... tabababadadapie....'
In zijn jeugdige jaren beschouwde mijn vader Lee Konitz als een held, zeg maar de Cruyff of Maradonna van de jazz. Onovertroffen.
'Maar toen zag ik in Apeldoorn een aanplakbiljet dat Lee Konitz in 'de Gigant' zou komen. Lee Koonitz in zo'n achterafzaaltje in de provincie! Dat kon niet waar zijn.' Mijn vader heeft toch een kaartje gekocht. Hij schaamde zich al bij binnenkomst en die schaamte is alleen maar gegroeid die avond. 'Lee Konitz in zo'n zaaltje waar hooguit 100 man in kunnen, en dat terwijl hij zou moeten optreden in het Concertgebouw, in de Kuip, in de Arena....alles, maar niet in zo'n verlopen clubhuis.' Maar toen kwam het ergste: het was niet eens uitverkocht. Mijn vader had zich wel willen verdriedubbelen, had stands-in van de straat willen plukken om zijn held dit te besparen. Optreden in de provincie voor een half bezette zaal.
Lee Konitz deed zijn ding die avond. Het was mooi. Mijn vader genoot. Na afloop heeft mijn vader nog een praatje met hem gemaakt. Ik stelde de domme vraag hij nog een handtekening had gevraagd.
'Nee, daarvoor ben je dan te oud, om dat nog te vragen'.
'Maar had je het gewild?'
'Een handtekening van Lee Konitz? Natuurlijk had ik dat gewild'
