8/19/2003
Een maand later....
De vakantie begon goed. Ronduit goed. Het hele gezin was vrolijk gestemd, het Limburgs landschap was mooi, de paden goed gemarkeerd wat heel wat kaartlees ruzies voorkomt, de fietskar beviel Lena goed. Het strenge regime overdag (minstens vier uur wandelen of fietsen) werd gecombineerd met museumbezoek in Maastricht, Aken en Luik, mooie romans, goede gesprekken, veel lachen, badmintonnen met professionele kit, Goede Wijn (van onze wijnboer in Rotterdam omdat ik bang was dat zo'n lokale supermarkt alleen maar J.P. Chenet verkoopt). De wetenschap dat we 3 top-100 restaurants op loopafstand hadden, droeg ook bij aan ons zomergeluk, evenals de nog resterende boeken in de zwarte Piet Zoomers sporttas en onze veertig mooiste cdees en een goede installatie. Het was goed zo, onze eerste gezinsvakantie.
Maar toen werd Lena ziek. Halen andere ouders nog wel eens hun schouders op over een ziek kindje, ik voorzie meteen het allerallerergste. Ik ben ook een hypochonder ten aanzien van mijn eigen gesteldheid. Dit heeft het paradoxale gevolg dat ik nooit naar een arts ga omdat ik denk dat ik het toch alleen maar in mijn hoofd haal, een bekend verschijnsel bij hypochonders. Iets soortgelijks treedt op bij mijn bezorgdheid over Lena. Als ik mijn blaffend kindje met piepende longen in mijn armen heb, met diarree-spugen-koorts en ogen die rood zijn en oogleden die strak glimmend bolstaan van het pus, krijg ik meteen nare visioenen. Lena voor altijd blind. Lena en een darmziekte. Lena heeft astma. Lena heeft een immuun ziekte.
Tegelijk schaam ik me een beetje over die zorgen. Ik ben ook een rationeel denkend mens en weet wel dat een blozende mollige baby niet bij het eerste zuchtje wind zal knakken. Maar toch. Zal ze niet stikken in haar kots vannacht? Droogt ze niet uit nu ze 24 uur niet heeft gepoept of geplast? Zorgen zorgen zorgen. Zorgen die ik moeilijk met R. kan delen, want die vindt mij toch al zo'n zwaarmoedige moeder die ontwikkelingen nooit eens van de positieve kant belicht, waar wel iets in zit.
Na een paar uitputtende dagen boordevol zorgen, uiteindelijk toch naar een huisarts gegaan. We krijgen meteen pencilline en andere middeltjes mee: mijn zorg was toch niet zo overdreven. Weer een week aanmodderen. Afgelopen zondag hield ik het niet meer. Ik was bang dat ze het benauwd had. Niet nog zo'n nacht met een kindje dat om het uur wakker wordt en dan zachtjes, tergend zielig, huilt. Als een weerloos vogeltje, niet eens voldoende kracht om het op het brullen te zetten. Een heel dun zachtjes kermen dat mij van de wereld afsnijdt.
In plaats van een ontspannende zondagmiddagactiviteit zaten we dus weer bij de huisartsenpost van het ziekenhuis. Weer een ontsteking. Weer penicilline.
En tussendoor werd ik ook nog ziek. Net toen de heetste dag sinds 47 jaar werd gemeten (in Limburg 38 graden), lag ik kotsend en met diarree in bed. Daarna kreeg ik alle dingen die Lena ook had, met ongeveer een dag vertraging. Sinds mijn vierde jaar heb ik nu dan weer voor het eerst oorpijn. En al twee weken keelpijn. En stik stik stik chagarijnig. Bij de minste tegenvaller wellen de tranen op. Het is ook die hormonale kermis in mijn lijf als gevolg van het stoppen met de borstvoeding, dat weet ik wel. Maar ik schrik ervan dat ik mezelf zo slecht in de hand heb. Sinds ik moeder ben heb ik meer gehuild dan mijn hele leven daaraan voorafgaand, lijkt het. Die tranen vloeien toch zo gemakkelijk. Ik pers ze er niet uit, maar het is alsof de emmer vol zit en die traan gewoon even over de rand loopt.
Dus dat was de vakantie van dit jaar. Ben benieuwd wat de komende 18 jaar gaan brengen.
De vakantie begon goed. Ronduit goed. Het hele gezin was vrolijk gestemd, het Limburgs landschap was mooi, de paden goed gemarkeerd wat heel wat kaartlees ruzies voorkomt, de fietskar beviel Lena goed. Het strenge regime overdag (minstens vier uur wandelen of fietsen) werd gecombineerd met museumbezoek in Maastricht, Aken en Luik, mooie romans, goede gesprekken, veel lachen, badmintonnen met professionele kit, Goede Wijn (van onze wijnboer in Rotterdam omdat ik bang was dat zo'n lokale supermarkt alleen maar J.P. Chenet verkoopt). De wetenschap dat we 3 top-100 restaurants op loopafstand hadden, droeg ook bij aan ons zomergeluk, evenals de nog resterende boeken in de zwarte Piet Zoomers sporttas en onze veertig mooiste cdees en een goede installatie. Het was goed zo, onze eerste gezinsvakantie.
Maar toen werd Lena ziek. Halen andere ouders nog wel eens hun schouders op over een ziek kindje, ik voorzie meteen het allerallerergste. Ik ben ook een hypochonder ten aanzien van mijn eigen gesteldheid. Dit heeft het paradoxale gevolg dat ik nooit naar een arts ga omdat ik denk dat ik het toch alleen maar in mijn hoofd haal, een bekend verschijnsel bij hypochonders. Iets soortgelijks treedt op bij mijn bezorgdheid over Lena. Als ik mijn blaffend kindje met piepende longen in mijn armen heb, met diarree-spugen-koorts en ogen die rood zijn en oogleden die strak glimmend bolstaan van het pus, krijg ik meteen nare visioenen. Lena voor altijd blind. Lena en een darmziekte. Lena heeft astma. Lena heeft een immuun ziekte.
Tegelijk schaam ik me een beetje over die zorgen. Ik ben ook een rationeel denkend mens en weet wel dat een blozende mollige baby niet bij het eerste zuchtje wind zal knakken. Maar toch. Zal ze niet stikken in haar kots vannacht? Droogt ze niet uit nu ze 24 uur niet heeft gepoept of geplast? Zorgen zorgen zorgen. Zorgen die ik moeilijk met R. kan delen, want die vindt mij toch al zo'n zwaarmoedige moeder die ontwikkelingen nooit eens van de positieve kant belicht, waar wel iets in zit.
Na een paar uitputtende dagen boordevol zorgen, uiteindelijk toch naar een huisarts gegaan. We krijgen meteen pencilline en andere middeltjes mee: mijn zorg was toch niet zo overdreven. Weer een week aanmodderen. Afgelopen zondag hield ik het niet meer. Ik was bang dat ze het benauwd had. Niet nog zo'n nacht met een kindje dat om het uur wakker wordt en dan zachtjes, tergend zielig, huilt. Als een weerloos vogeltje, niet eens voldoende kracht om het op het brullen te zetten. Een heel dun zachtjes kermen dat mij van de wereld afsnijdt.
In plaats van een ontspannende zondagmiddagactiviteit zaten we dus weer bij de huisartsenpost van het ziekenhuis. Weer een ontsteking. Weer penicilline.
En tussendoor werd ik ook nog ziek. Net toen de heetste dag sinds 47 jaar werd gemeten (in Limburg 38 graden), lag ik kotsend en met diarree in bed. Daarna kreeg ik alle dingen die Lena ook had, met ongeveer een dag vertraging. Sinds mijn vierde jaar heb ik nu dan weer voor het eerst oorpijn. En al twee weken keelpijn. En stik stik stik chagarijnig. Bij de minste tegenvaller wellen de tranen op. Het is ook die hormonale kermis in mijn lijf als gevolg van het stoppen met de borstvoeding, dat weet ik wel. Maar ik schrik ervan dat ik mezelf zo slecht in de hand heb. Sinds ik moeder ben heb ik meer gehuild dan mijn hele leven daaraan voorafgaand, lijkt het. Die tranen vloeien toch zo gemakkelijk. Ik pers ze er niet uit, maar het is alsof de emmer vol zit en die traan gewoon even over de rand loopt.
Dus dat was de vakantie van dit jaar. Ben benieuwd wat de komende 18 jaar gaan brengen.
