<$BlogRSDUrl$>

8/31/2003

 
Las Palmas

Las Palmas is een oud pakhuis in Rotterdam. Ooit deed het dienst om de schepen op weg naar de Oost of naar het Nieuwe Land te bevoorraden, nu is het een club annex tentoonstellingsruimte. Je moet wel even weten waarnaar je op zoek bent, als je over het dunne reepje land loopt, want het lijkt een vervallen schuur die men is vergeten te slopen. De ruine houdt stand tussen de gepolijste gebouwen die Las Palmas aan alle zijden omringen. Je passeert eerst het ranke KPN gebouw met lichtreclame van New Yorkse allure van Piano. Aan de andere zijde staat het Luxor theater. Op het uiterste puntje van de pier staat Hotel New York, uitspanning voor mensensmokkelaars, bussen provincialen en andere toeristen.

Tussen al dat marmer en neon oogt het pakhuis als een vergissing. De verf is afgebladderd, de witgekalkte ramen zijn half ontveld, een permanente reusachtige steiger dient als nooduitgang. Het is onduidelijk of er een ingang is en waar die zich dan bevindt.

Ik morrel aan wat deuren en kom uiteindelijk binnen, al ziet het er niet uit als een entree van een museum. De hal is onbemand. Op de vloer liggen flyers van de avond ervoor, Las Palmas is een club die met recht avant garde mag heten. Aan de muren hangen mooi vormgegeven posters van avonden en tentoonstellingen die allang voorbij zijn, gelardeerd met persoonlijke communicatie (' K!!! ben om 04.15 terug!!!'). Ik weet nog steeds niet zeker of ik hier wel goed ben. Een stenciltje biedt uitkomst: handgeschreven staat de naam van de tentoonstelling met daaronder een bibberige pijl en '2e verdieping'. Die deur dus. Ik ben met de kinderwagen en ben aangewezen op de lift. De lift heeft nog gefigureerd in een Hitchcock film en misschien ook nog wel in 'are you being served'. De lift is weliswaar electrisch, maar de deuren moeten nog handmatig worden bediend.
Op de tweede verdieping word ik hartelijk welkom geheten. Het blijkt de kunstenaar zelf te zijn. Het is een mevrouw, maar zij staat erop om 'kunstenaar' genoemd te worden. De ruimte is kaal maar daardoor juist ook heel functioneel. Het is onmogelijk anoniem door de ruimte te lopen. Daarvoor zijn er te weinig bezoekers (namelijk 2). Bovendien maakt de kunstenaar met iedereen een praatje. Soms kunnen dit soort gesrprekjes heel ongemakkelijk zijn, vooral als je oog-in-oog met de schepper iets aardigs wilt zeggen over het werk dat je helemaal niet mooi vindt. Maar dit keer werkt de toelichting van de kunstenaar enthousiasmerend. Haar foto's zijn ook gewoon echt mooi. Ze blijkt mijn buurvrouw van drie huizen verderop te zijn. Aangenaam.

Daarna ga ik nog naar een tentoonstelling in de zaal ernaast. De kaartjes koperij wordt afgehandel door een dame voorbij de 70. De entree bedraagt 3 euro. Ik geef een briefje van vijf en dat levert problemen op. Geen kleingeld in het sigarenkistje. Gelukkig biedt Kees, een oudere heer met een rode spencer en een hoornen bril, uitkomst. Hij leent de dame twee euro. De kassadame heeft een aardig woord voor iedereen. Aan mij vraagt ze of 'dat jasje niet uitmoet' terwijl ze naar Lena wijst. 'Het is toch veel te warm voor hem hier binnen?' gebiedt ze. Ze sluit haar rhetorische vraag af met 'wat een lief bekkie. Echt een jongetje he?'. Ik bezoek de tentoonstelling en ben vrij snel uitgekeken. Omdat ik bang ben dat ik niet ongezien langs de kassadame kom, rek ik mijn bezoek nog even en zie nog wat juweeltjes van foto's van de Holland Amerika lijn eind jaren vijftig. Families die aan boord gaan voor de grote reis. Een half uur lijkt mij redelijk voor deze tentoonstelling. Net als ik langs de tafel met kleedje en sigarenkistje denk te glippen, roept de dame mij toe 'mooie tentoonstelling he? Je hebt zeker genoten?'

Eergisteren was ik in het professionele mooie gloednieuwe GEM, museum voor actuele kunst in Den Haag. Alles is daar tip top. Goedbetaalde dame achter de kassa, geoliede liften, gedoseerd licht, een lounge-achtig museumkantine. Maar met al het chroom en de design toiletten ontbreekt het hen aan alles waar Las Palmas op draait.
GEM, om te beginnen adviseer ik jullie om de kassadame van Las Palmas in dienst te nemen.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?