2/26/2007
Briefje
Ik werk nu twee maanden bij mijn nieuwe werkgever. De eerste dag trof ik een bureau aan dat nog volledig in gebruik was door mijn voorganger. Hij had alles laten staan: fotootjes, koffiekopjes, pantoffels, tandenborstel, stropdassen en een extra bril. En heel veel stekjes van een typische jaren 70 plant.
Nu is hij geleidelijk aan het opruimen. Het bureau is bijna schoon. Er liggen nog wat krantenknipsels uit 1986 in vergeelde doosjes, maar het meeste is nu wel opgeruimd.
Op het vrijwel maagdelijke bureau had hij een briefje voor mij achtergelaten. In een net lerarenhandschrift stond daar:
Ik herkende Wittgenstein's overbekende citaat. Maar waarom legt mijn voorganger dat voor mij neer? Waarover moet ik zwijgen? Ben ik soms in een thriller beland en vind ik morgen mijn collega dood naast het bureau? Of mezelf?
To be continued, hoop ik.
Ik werk nu twee maanden bij mijn nieuwe werkgever. De eerste dag trof ik een bureau aan dat nog volledig in gebruik was door mijn voorganger. Hij had alles laten staan: fotootjes, koffiekopjes, pantoffels, tandenborstel, stropdassen en een extra bril. En heel veel stekjes van een typische jaren 70 plant.
Nu is hij geleidelijk aan het opruimen. Het bureau is bijna schoon. Er liggen nog wat krantenknipsels uit 1986 in vergeelde doosjes, maar het meeste is nu wel opgeruimd.
Op het vrijwel maagdelijke bureau had hij een briefje voor mij achtergelaten. In een net lerarenhandschrift stond daar:
Woruber man nicht sprechen kann, daruber muß man schweigen!
Ik herkende Wittgenstein's overbekende citaat. Maar waarom legt mijn voorganger dat voor mij neer? Waarover moet ik zwijgen? Ben ik soms in een thriller beland en vind ik morgen mijn collega dood naast het bureau? Of mezelf?
To be continued, hoop ik.
