<$BlogRSDUrl$>

2/04/2007

 
Bij oom Otto

Oom Otto (75) had gebeld om te vragen of ik hem kon helpen met het opruimen van zijn kamer.

Hij woont in een klein kamertje, van 5 bij 6. Er staat een bed, een bureau en verder is het volgestouwd met dozen, koffers, plasticzakken en stapeltjes papier. Afgelopen jaren had hij een nauw paadje opengelaten dat een doorgang mogelijk maakte van zijn deur naar zijn bed en van zijn bed naar zijn bureau, maar inmiddels was dit paadje ook dichtgeslibd.

'Waar zullen we mee beginnen?' vroeg ik na een half uur. Ik voelde me duf worden op de slecht geventileerde kamer waar de thermostaat continu op 25 staat.
Oom Otto wees naar een kartonnen doos op een kast. Er bleken plastictassen in te zitten. Netjes opgevouwen, de meeste met een elastiekje erom.

'Kan die hele doos weg?' Vroeg ik.
'Nee zeker niet' zei oom Otto eerder geergerd dan geschokt.
Ik pakte een vuilniszak en begon wat zakken weg te gooien, onder het haviksoog van mijn oom.
'Niet deze!' zei hij ontzet toen ik een plasticzak wilde weggooien. 'Deze is van Albert Heijn. Dat zijn altijd goeie zakken.'
'Deze dan?' vroeg ik toen maar bij elke zak. Ik hield de zak ter goed- of afkeuring in de lucht en wachtte het knikje van mijn oom af. Deze kon weg. Volgende.
'Je gooide het elastiekje toch niet ook weg?' vroeg oom Otto.
Ik viste de zojuist weggooide plastic tas uit de vuilniszak en rolde het elastiekje er af. Het elastiekje bleek verteerd. Nee, dan mocht het elastiekje ook wel weg, maar ik moest die zaken wel goed nalopen.
Na een half uur hadden we een halve doos met plastic zakken weggeggooid.

wordt wellicht vervolgd

This page is powered by Blogger. Isn't yours?