louterlog

 Kerstdiner

Vorig jaar ontvingen we zijn familie op eerste kerstdag, mijn familie op tweede kerstdag. Ik had mijn best gedaan. Het was een uiterst gecompliceerd menu en ik maakte alles zelf. Ik was avond na avond in slaap gevallen met Nigella Lawson en Jamie Oliver om tot een uitgebalanceerde keuze te komen.

Voor het eerst in mijn leven had ik stoofpeertjes en cranberries gemaakt. Ik dacht dat dat heel moeilijk zou zijn, maar het is doodeenvoudig. De kookkunst van mijn moeder onttoverd. Net zoals ik dacht dat belastingformulieren invullen heel moeilijk was. Jarenlang had ik mijn vader zien puffen en steunen boven de formulieren. Avonden bracht hij door op zijn studeerkamer om de belastingformulieren in orde te brengen. Dit zou ik nooit kunnen. Een paar jaar geleden vulde ik voor het eerst mijn eigen formulier in. Doodeenvoudig. Dat onttoveren schenkt mij aan de ene kant voldoening, maar het is toch ook jammer dat de mystieke laag van je ouders wordt afgepeld.

Op eerste kerstdag serveerde ik duif als hoofdgerecht. Het was een speelse verwijzing naar de familienaam van mijn vriend, die, zeg maar, van Duivenvoorde heet. Voor de kindertjes had ik vissticks in de vriezer, want die zullen wel niet van duif houden. Alle tien de gasten waren gearriveerd en we konden beginnen.

We hadden net een nieuwe combi-magnetron. Nooit eerder had ik een magnetron gebruikt en het voorgerecht kwam er verkoold uit. Geeft niet hoor. We hebben nog wel chips.
Tijd voor de duif. De duivenborstjes zagen er precies zo uit als het plaatje in het kookboek, de pootjes hulpeloos omhoog.
Men nam een hap. Men perste de lippen samen en slikte het eerste hapje beleefd door. 'Ik lust het niet', zei mijn schoonzus als eerste. 'Het smaakt naar lever', zei de ander. 'Je mag het wel laten staan hoor', zei ik alsof ik niet uren in de keuken had gestaan. Op twee na, liet iedereen het staan.

Ik deed het schort voor en bakte vissticks voor de gasten.

 Deadline

Hoe krijg ik het toch weer voor elkaar? Vandaag was bedoeld als reserve dag. Even wat opruimen op mijn werk, wat administratief gedoe. Een zakelijk kerstkaartje schrijven. Een extra dag zodat ik het jaar netjes kan afsluiten.
Maar dingen lopen weer anders. Omdat ik afgelopen dagen veel te veel tijd heb vermorst, moet ik vandaag keihard werken om drie deadlines te halen. Dat zal nog niet zo makkelijk zijn want ik heb gisteren veel te veel gedronken met mijn lief. Hayden op de achtergrond, twee flessen wijn op de voorgrond.
Het wordt een kort rapport, denk ik. En die open deuren zijn toch iedere keer heel verrassend, toch?

 Falen

1. Op het kruispunt van twee vaarwegen en de ingang van de jachthaven woei het behoorlijk. Zo hard dat de regenhoes van de kinderwagen, die ik bewaarde in het netje onder de kinderwagen want je weet maar nooit, een goede moeder is op alle weersomstandigheden voorbereid, niet waar, onder de wagen werd uitgeblazen zo het water in. Ik liet de kinderwagen los om de regenhoes te vangen voor hij te water ging. Op dat moment waaide de kinderwagen om. Met Lena erin. Net 10 maanden en nu al over de kop geweest.

2. Onze woonkeuken heeft 'split level', oftewel een onhandig afstapje. Twee treden. Lena leek veilig ver weg van deze afgrond te zijn. Ik kon me nog gemakkelijk even omdraaien om een kopje te pakken. Ik draai me weer terug en zie haar in slow motion het gapend gat induiken, haar hoofd naar beneden alsof ze van de hoge springt, richting betonnen vloer. Ze stuitert twee keer, eerst op het afstapje, dan op de grond.

Daarna heb ik de hele dag geen 'nee' meer tegen haar gezegd en heeft ze haar koekjes quotum van de hele week op.

 Dream team

Ik stel u voor, mijn schaduwkabinet-in-wording:

Minister president: Cruyff

Minister van Onderwijs: Cruyff
Minister van Buitenlandse Zaken: Maarten van Rossem
Minister van Vrom: Vincent van Rossem
Staatsecretaris van Vrom: Carel Weeber
Minister van Justitie: Mabel
Minister van Economie: vervalt, alleen nog in Brussel
Minister van Cultuur: Bas Heijne
Minister van Limburg: Andre Rieu
Minister van Burgerlijkheid: Balkenende
Minister van Verfijnde Erudiete Mannen: Maarten Doorman
Minister van Innemende Zaken: Hella Haasse
Minister van Boeken: Zeeman
Minister van Interviews: Peter van Ingen
Minister van Huiselijke Zaken: Theodor Holman

Ik zoek nog wat vrouwelijke versterking; later misschien meer.

 Roze

Verschillende lezers beschuldigden mij van plagiaat: dezelfde layout als ecdysis. Louterlog is een meisje dus het werd roze. Met dank aan helpdesk gans (en daarvoor natuurlijk mies en ook nog ecdysis.)

 Is goed

Het ergerde de hoofdpersoon in Geerten Meijsings 'Dood Meisje' ook. Al die receptionistes, secretaresses en andere dienstsbaren die op alle verzoeken reageren met 'is goed'. Toen ik Meijsing had gelezen, hoorde ik deze holle frase met stijgende ergenis aan.
Vandaag vroeg een collega of ik dat en dat even wilde aanleveren voor de kerst. Is goed, hoorde ik mezelf zeggen.

 Mensen en koeien

Ook zo genoten van Gewest tot Gewest (maandagavond)? Vincent van Rossem, architectuur historicus, is nog leuker dan zijn broer. Hij praat mokkend, geirriteerd, verbaasd, ironisch over de gang van zaken in Nederland. De overheid bepaalt hoe we moeten wonen, waar, hoe duur. Waarom mogen we niet wonen zoals we willen in Nederland? We leven allemaal hutje mutje, alleen omdat Den Haag zo gehecht is aan 'open ruimte'. Maar wat is die open ruimte nou helemaal en wie maakt er ooit gebruik van die weilanden?
Dit dogma leidt er alleen maar toe dat we eindeloos veel weiland hebben waar een paar koeien lopen, en dat mensen in de steden dicht op elkaar zitten in flats of kleine rijtjeshuizen met postzegeltuintjes. In Nederland hebben koeien 100x zoveel ruimte als mensen, als ik me van Rossem's uitspraak goed herinner. En natuur is prachtig, maar kennelijk mogen alleen Bevers en dassen daar gebruik van maken.

Cruijff moet minister president worden, en Vincent van Rossem minister van Vrom.

 Reiger

Op weg van het station naar mijn werk loop ik langs een vaart. Het is een kleine vaart, waar incidenteel een vrachtschip zwaar beladen door het water gaat, als een krokodil met alleen het hoognodige nog boven de waterlijn. Ik loop meestal niet op het voetpad dat aansluit op de vaart, maar op de stoep aan de andere kant van de weg. Ik ben namelijk bang om over de trossen te struikelen, of over een glad steentje uit te glijden en zo het water in te vallen. Het water is vast heel koud en dan verlam ik en dan verdrink ik.

Ik merkte pas een paar jaar geleden dat niet iedereen in de slechtst mogelijke scenario's denkt. Ik heb het niet alleen bij waterkanten. Als ik een boormachine hanteer, verschijnen meteen visioenen wiens schedels ik allemaal per ongeluk kan doorboren. Ik zie voor me hoe ik de controle kwijtraak over de machine, hoe die stuitert via vensterbank en stoel en zo in de slaap van mijn medeklusser belandt. Toen ik voor het eerst een schuurmachine in handen had, zag ik meteen opengereten wangen voor mijn geestesoog. En als ik een groot scherp mes in mijn handen heb, zie ik veel afgehakte ledematen en liters bloed.
Dat schijnen dus niet algemeen gedeelde beelden te zijn.

Hoe plastisch en echt die rampscenario's ook lijken, ik vind dat ik er niet aan mag toegeven. Dus vandaag liep ik bewust wel langs de vaart, met aandacht de kabels vermijdend waarmee de schepen aangemeerd zijn.

De twee ambtenaren voor mij (want wie beginnen er nog meer na negen uur) wijken bij een grote tros uit naar rechts. Dichterbij gekomen, zie ik waarom. Op de tros staat een reiger. Hij lijkt in trance. Zonder met zijn ogen te knipperen, mediteert hij erop los. Hij is niet bang voor de voorbijgangers. De wandelaars wijken toch wel uit om hem met rust te laten.
Ook ik maak een flauw bochtje naar rechts. Hij kijkt niet eens op als ik hem passeer. Als ik hem al voorbij ben, kijk ik nog eens achteruit, hoe mooi hij aan de waterkant staat en ik struikel bijna over een touw.

 Huiswerk.

Sinds kort heb ik een coach. Ja, zo'n echte. Huiswerk deze keer is:
Welke dingen geven jouw energie, de zgn. energiegevers, en welke
dingen vragen van jou energie, de zgn. energievreters. Wil je een lijstje
hiervan maken?

Energiegevers. Energievreters. Huiswerk voor het weekend.

 Tussen de gorilla's

Voor het eerst was ik uitgenodigd op de jaarlijkse vergadering, die gold als excuus voor het exquise diner. De fine fleur uit mijn vakgebied was aanwezig. Ik was de enige vrouw en ook nog eens als enige onder de veertig. Dat feit bracht me in een wat baldadige stemming, en de scheutig bijschenkende remake van Freek de Jonge, die naast mij zat, maakte het alleen nog maar erger.
Een prof die eruitziet als een kruising tussen een taxichauffeur en Maarten van Rossem sneed het onderwerp integratie aan. We kregen een tafelgesprek over 'het hek rondom Rotterdam'. Een Brabander meende een genuanceerd geluid te moeten laten horen. Ik wist dat hij in een rotdorpje bij Den Bosch woonde en ik zei dat hij zich met zijn woonplaats had gediskwalificeerd van verdere deelname aan dit gesprek. De enige minderheid die dat dorp had, waren de drie protestanten die daar woonden.
Men moest lachen, maar deze brabantse Professor doet nooit meer aardig tegen mij.
De Limburgse prof had een andere oplossing voor de hoofddoeken. 'Gewoon negeren, dan houdt het vanzelf op. Het is allemaal aanstellerij en als je er niets van zegt, beleven zij er ook geen lol meer aan'

Zo rond het toetje had een hoogleraar van een universiteit die heet met onze vakgroep te concurreren een grote mond. Als een gorilla klopte hij zich al de hele avond op de borst, daarbij zijn witte rij tanden ontblotend. Afgesleten tanden van een omnivoor.
Ik ging er overheen: wij hebben net een miljoenensubsidie ontvangen, en wij overwegen ons onderwijs te outsourcen naar jullie vakgroep, dan zijn jullie voorlopig uit de problemen. De rest moest lachen, maar deze grootstedelijke prof ook niet meer. Hopelijk heb ik hem voorlopig niet nodig.

 Preuts

De eerste keer had ik een geldige smoes, de tweede keer kon ik echt niet, maar nu was mijn smoezenrepertoire uitgeput. Ik kon niet meer onder het etentje uit. Sinds augstus werk ik aan een project, samen met nog zes anderen. Drie mensen van mijn universiteit, en drie van een ander instituut. De samenwerking bevalt mij maar matig.

De twee projectleiders zijn zuivere representanten van de verloren generatie. Ze zijn links zoals het hoort, Volkskrant is hun lijfblad, ze dragen jasjes in Hans van der Togt kleuren en hun 'vrije tijds broeken' zijn altijd aan de korte kant. Hun kinderen gingen naar Jenaplan scholen en hun vrouwen zijn creatief, maar hebben net een moeilijke periode doorgemaakt. Ze geven hoog op over engagement in de jaren 80, toen zij studeerden. Ze ergeren zich eraan dat studenten nu alleen maar gaan voor het grote geld, terwijl zij werkstudent en dienstweigeraar zijn geweest. Zelfs tijdens hun werkloosheid hebben ze nog heel belangrijke maatschappelijke dingen ondernomen, zoals kraken en actievoeren.
Waar ik me aan stoor is hun angst om leiding te geven. Als er gestuurd moet worden, gaan ze schaapachtig lachen. Als een van de junioren ondermaats werk levert, wordt het zo omzichtig ingekleed dat de junior denkt dat hij met complimenten wordt overladen.

Behalve de twee verloren generatie projectleiders, zijn er ook nog drie junioren. De eerste is een pedante limburger die denkt de waarheid in pacht te hebben. Ik heb geen moeite met eigenwijze mensen, maar als eigenwijsheid gepaard gaat met domheid, resulteert dat in een ergelijke combinatie. Zijn haren worden met overmatige hoeveelheid gel gladgestreken en hij draagt een gegraveerde 'vriendschapsring'. De tweede junior is een boerin. Ze is naief, recht voor zijn raap, eerlijk en degelijk. Een harde werker die principieel haar benen niet scheert. De derde junior is een wulpse jonge vrouw met lange krullende haren, veel make-up, kleding met wijde halzen zodat bh-bandjes onder haar extravagante kleding uitpiepen. Die bandjes verraden een bewuste lingerie-keuze. Ze is mollig, misschien wel gewoon dik, maar dat maakt haar niet minder sensueel. Ze knippert langzamer met haar ogen dan je gewend bent en heeft een hoge giechellach.

Het diner kon beginnen. Ik ging zover als mogelijk van de limburger vandaan zitten om wederzijdse irritatie te voorkomen. Ik zat knus bij de twee projectleiders. Wij praatten over het 'hek rondom Rotterdam'. Hun linksheid maakte mij rechtser. Of, zoals de ene projectleider opmerkte: 'wat ben jij sjiek'. De junioren bespraken inmiddels andere zaken. Het ging over condooms die al dan niet een keer waren gescheurd dan wel voortijdig afgegleden, over het hebben van spiraaltjes en zo nog wat. Het sperma vloog zonder gene over tafel.

Ik deed alsof ik het niet hoorde, maar de wulpse junior betrok mij in de discussie. 'Is het nu niet moeilijk om minnaars te blijven, als je een kindje hebt?' Ik maakte me eraf met een grapje en ging over naar de minderhedenproblematiek in Rotterdam. Maar de wulpse jonge vrouw ontpopte zich als een terrier: 'nee, dat meen ik Louter. Is jouw sexleven veranderd sinds je een kindje hebt? Het moet toch ook impact hebben, dat je man bij de bevalling is geweest en jou zo heeft gezien. En dat het kindje nu alle aandacht opeist.' Weer wilde ik er onderuit glijden, zonder mijn preutsheid te laten blijken: 'als je een kindje hebt van 10 maanden dat longonsteking heeft, is je sexleven echt je laatste zorg'. Dit antwoord bevredigde haar nog niet, maar gelukkig sprongen de projectleiders nu in en hadden het over relaties en sex in het algemeen, om snel bij vakantiebestemmingen uit te komen.

Ben ik nu preuts, of is het totaal ongepast om zo naar mijn sexleven te vragen?

 Telefoongesprek met oom Otto

- Heeft u nog gevlagd, oom Otto, voor het nieuwe prinsesje?
- Nou nee, dat dacht ik niet nee. Maar je kunt er niet omheen, he, om de prinses. Zelfs mensen van wie je het niet zo denken, willen erover praten. Ook jonge mensen, en mensen met een opleiding.
En onder ouderen, ach man, die praten nergens anders over. Ik was vanochtend bij het ouderencentrum. Daar vroeg de vrijwilligster achter de bar, een volkse tante, aan een heer om muisjes te halen. Je weet wel, dat is die man van Indische afkomst. Dan hadden we beschuit met muisjes bij de koffie.
Komt die Indische heer terug: 'de oranje muisjes waren op'. En wat had hij dan maar meegenomen? Hagelslag!

 Vlaggen

Wordt er bij u in de straat gevlagd voor het prinsesje? Ik ben republikein en vlag zelf nooit, alleen op 15 augustus. Maar ik ben opgegroeid in een zeer koningsgezinde straat in Apeldoorn. Op koninginnedag werd niet alleen gevlagd met vlag en wimpel; de hele straat werd versierd. Van mensen die niet vlagden, werd schande gesproken. Die verpestten het voor de hele straat.
Ik herinner me nog dat mijn moeder voor de eerste keer bij mij op bezoek kwam op mijn kamertje in een studentenhuis. Ze scande de gevel en zei: er is geen vlaggenmasthouder. Hoe moet je hier vlaggen dan?
Ik vond het vanmorgen wat kaal om te zien dat in mijn lange straat slechts 1 vlag was uitgestoken. Ja, aan de overkant ook nog een rood badlaken naast de schotelantenne, maar dat telt niet.

 Academische vakantie

Donderdag en vrijdag zal ik uur na uur presentaties aanhoren. Wordt het weer onverstaanbaar Engels, te volle en onleesbare sheets, zenuwachtige nieuwkomers of arrogante arrive's? Er zal gesproken worden over poststructuralisme, misschien neemt een enkele ouderwetseling zelfs 'postmodernisme' in de mond, en het gaat natuurlijk over de kracht van realiteit als verhaal. Misschien hoor ik wel mooie dingen, misschien ontmoet ik wel leuke mensen, dat is me al eerder overkomen. Ik zal in ieder geval één leuke man ontmoeten, dat is veiliggesteld. Die ontmoetingen op congressen moet je niet geheel aan het toeval overlaten...
Kortom, ik ben even op academische vakantie in Brussel. Maandag weer terug.

 Nooit meer niemendalletjes

Ik had mezelf streng toegesproken. Geen niemendalletjes meer. Geen Gipharts, geen A.F.T.Hs en zeker geen Connie Palmens meer. De groten der aarde moesten eerst gelezen worden, het Kanon van Reich-Ranicki kon een leidraad zijn (Faust, die Blechtrommel) of het lijstje met nobelprijswinnaars. Weg van de hype, op weg naar ware kwaliteit.
In Londen regende het aan een stuk door dus belandden we in een boekwinkel. Op elke tafel, in elke display op elke poster was daar DBC Pierre te zien met zijn boek 'Vernon God Little'. Ik ben de droom van elke marketeer en doe louter impulsaankopen. Dat geldt helaas ook voor aankopen boven de 1000 euro en niet al die impulsen blijken bestendig tegen mijn kritische blik van de volgende dag. Zo zit ik al een jaar op een klotestoel die er fantastisch mooi uitziet, maar waar je na twee uur met rugpijn uit opstaat.
De boekhandel in Islington had zijn marketing goed voor elkaar. Een uur later zat ik met een dik boek in mijn te kleine design handtas in een cocktailbar een Margaritha te drinken. We zaten tussen rijkeluiskinderen van dertig die allemaal mooi maar verveeld waren. Mijn uitstekende plastictasje detoneerde.
Maar het boek was deze kleine mode misstap waard. Vanochtend in de trein zat ik tussen allemaal Spitslezers Vernon God Little te lezen en opeens vond ik het zo zonde dat ook ik mijn handen weleens vies maak aan zo'n kwaliteitsloos foldertje. Waarom Spitsen als je je ook kunt laten meeslepen met DBC Pierre? Ik heb nu al zin in de terugreis en ik hoop dat de trein vertraging heeft want dan kan ik nog wat extra minuutjes stelen met DBC Pierre.

 Kutsmoezen

'ik lever mijn essay iets later in, want ik was een beetje ziek'
'ik kan niet bij het verplichte college zijn, want we vieren Dies met het huis'
'een dag te laat, maar ik ben gisteren oom geworden'
'het essay is iets korter geworden, want er stond niets op internet'
'mag ik het werkstuk iets later inleveren, want ik moet tot 1800 uur werken'
'het is iets later dan gepland, want de printer was stuk'
'ik was zo ziek, dat ik zelfs niet kon werken'
en dan, overtreffende trap:
'ik kan niet bij de verplichte nabespreking zijn, want ik mag meedoen met het t.v. proramma Temptation Island, misschien kent u het wel'

 Veel dingen

Er gebeuren veel dingen. In de wereld, in mijn stad, in mijn werk. Maar die dingen komen op grote afstand als je kindje met 40 graden koorts in haar bedje (herstel: mijn bed) ligt te hoesten, bloed snottert en groen slijm kucht.
Vorige week heb ik vrijgenomen om bij Lena te zijn, vandaag ben ik weer voor het eerst aan het werk. Mijn tante paste vanochtend op. Toen ik mijn jas al aanhad om naar mijn werk te gaan, zei ze: 'eigenlijk zou het natuurlijk beter zijn als je gewoon thuis kon zijn als Lena ziek is. Kun je niet stoppen met werken en weer beginnen als Lena wat ouder is?'
Nu zit ik met een schulgevoelletje op mijn werk. Waar ik geen tijd voor heb. Eerst even 65 emails te beantwoorden.