12/02/2003
Nooit meer niemendalletjes
Ik had mezelf streng toegesproken. Geen niemendalletjes meer. Geen Gipharts, geen A.F.T.Hs en zeker geen Connie Palmens meer. De groten der aarde moesten eerst gelezen worden, het Kanon van Reich-Ranicki kon een leidraad zijn (Faust, die Blechtrommel) of het lijstje met nobelprijswinnaars. Weg van de hype, op weg naar ware kwaliteit.
In Londen regende het aan een stuk door dus belandden we in een boekwinkel. Op elke tafel, in elke display op elke poster was daar DBC Pierre te zien met zijn boek 'Vernon God Little'. Ik ben de droom van elke marketeer en doe louter impulsaankopen. Dat geldt helaas ook voor aankopen boven de 1000 euro en niet al die impulsen blijken bestendig tegen mijn kritische blik van de volgende dag. Zo zit ik al een jaar op een klotestoel die er fantastisch mooi uitziet, maar waar je na twee uur met rugpijn uit opstaat.
De boekhandel in Islington had zijn marketing goed voor elkaar. Een uur later zat ik met een dik boek in mijn te kleine design handtas in een cocktailbar een Margaritha te drinken. We zaten tussen rijkeluiskinderen van dertig die allemaal mooi maar verveeld waren. Mijn uitstekende plastictasje detoneerde.
Maar het boek was deze kleine mode misstap waard. Vanochtend in de trein zat ik tussen allemaal Spitslezers Vernon God Little te lezen en opeens vond ik het zo zonde dat ook ik mijn handen weleens vies maak aan zo'n kwaliteitsloos foldertje. Waarom Spitsen als je je ook kunt laten meeslepen met DBC Pierre? Ik heb nu al zin in de terugreis en ik hoop dat de trein vertraging heeft want dan kan ik nog wat extra minuutjes stelen met DBC Pierre.
Ik had mezelf streng toegesproken. Geen niemendalletjes meer. Geen Gipharts, geen A.F.T.Hs en zeker geen Connie Palmens meer. De groten der aarde moesten eerst gelezen worden, het Kanon van Reich-Ranicki kon een leidraad zijn (Faust, die Blechtrommel) of het lijstje met nobelprijswinnaars. Weg van de hype, op weg naar ware kwaliteit.
In Londen regende het aan een stuk door dus belandden we in een boekwinkel. Op elke tafel, in elke display op elke poster was daar DBC Pierre te zien met zijn boek 'Vernon God Little'. Ik ben de droom van elke marketeer en doe louter impulsaankopen. Dat geldt helaas ook voor aankopen boven de 1000 euro en niet al die impulsen blijken bestendig tegen mijn kritische blik van de volgende dag. Zo zit ik al een jaar op een klotestoel die er fantastisch mooi uitziet, maar waar je na twee uur met rugpijn uit opstaat.
De boekhandel in Islington had zijn marketing goed voor elkaar. Een uur later zat ik met een dik boek in mijn te kleine design handtas in een cocktailbar een Margaritha te drinken. We zaten tussen rijkeluiskinderen van dertig die allemaal mooi maar verveeld waren. Mijn uitstekende plastictasje detoneerde.
Maar het boek was deze kleine mode misstap waard. Vanochtend in de trein zat ik tussen allemaal Spitslezers Vernon God Little te lezen en opeens vond ik het zo zonde dat ook ik mijn handen weleens vies maak aan zo'n kwaliteitsloos foldertje. Waarom Spitsen als je je ook kunt laten meeslepen met DBC Pierre? Ik heb nu al zin in de terugreis en ik hoop dat de trein vertraging heeft want dan kan ik nog wat extra minuutjes stelen met DBC Pierre.
