louterlog

 Kerstdiner

Vorig jaar ontvingen we zijn familie op eerste kerstdag, mijn familie op tweede kerstdag. Ik had mijn best gedaan. Het was een uiterst gecompliceerd menu en ik maakte alles zelf. Ik was avond na avond in slaap gevallen met Nigella Lawson en Jamie Oliver om tot een uitgebalanceerde keuze te komen.

Voor het eerst in mijn leven had ik stoofpeertjes en cranberries gemaakt. Ik dacht dat dat heel moeilijk zou zijn, maar het is doodeenvoudig. De kookkunst van mijn moeder onttoverd. Net zoals ik dacht dat belastingformulieren invullen heel moeilijk was. Jarenlang had ik mijn vader zien puffen en steunen boven de formulieren. Avonden bracht hij door op zijn studeerkamer om de belastingformulieren in orde te brengen. Dit zou ik nooit kunnen. Een paar jaar geleden vulde ik voor het eerst mijn eigen formulier in. Doodeenvoudig. Dat onttoveren schenkt mij aan de ene kant voldoening, maar het is toch ook jammer dat de mystieke laag van je ouders wordt afgepeld.

Op eerste kerstdag serveerde ik duif als hoofdgerecht. Het was een speelse verwijzing naar de familienaam van mijn vriend, die, zeg maar, van Duivenvoorde heet. Voor de kindertjes had ik vissticks in de vriezer, want die zullen wel niet van duif houden. Alle tien de gasten waren gearriveerd en we konden beginnen.

We hadden net een nieuwe combi-magnetron. Nooit eerder had ik een magnetron gebruikt en het voorgerecht kwam er verkoold uit. Geeft niet hoor. We hebben nog wel chips.
Tijd voor de duif. De duivenborstjes zagen er precies zo uit als het plaatje in het kookboek, de pootjes hulpeloos omhoog.
Men nam een hap. Men perste de lippen samen en slikte het eerste hapje beleefd door. 'Ik lust het niet', zei mijn schoonzus als eerste. 'Het smaakt naar lever', zei de ander. 'Je mag het wel laten staan hoor', zei ik alsof ik niet uren in de keuken had gestaan. Op twee na, liet iedereen het staan.

Ik deed het schort voor en bakte vissticks voor de gasten.